คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 2/1
เ้าวันใหม่ พรพระันทร์ฝืนวาที่อ่อนล้าให้ลืมึ้นอย่ายาลำบา วามอ่อนเพลียอันหนัหน่วรอบำร่าายบอบบาอเธอ
ศีรษะอเธอหนัอึ้ราวับมีะั่วบรรุอยู่เ็ม ผิวายร้อนระอุ้วยไ้สู เมื่อพยายามยับัว เธอรู้สึถึน้ำหนับาอย่าที่ทับอยู่บนเอว
พรพระันทร์หันมออย่า้าๆ พบว่าัรรานอนอยู่้าายเธอ แนแร่อเาโอบรอบเอวบาอเธอไว้แน่น ใบหน้ามสันอเาูสบนิ่ในยามหลับใหล ลมหายใสม่ำเสมอ
พรพระันทร์ลืน้อนสะอื้น น้ำาเอ่อเ็มระบอา ร่าายอเธอเ็บร้าวระบมไปทั่วร่า โยเพาะรลาร่าายที่ถูัรรา่มเหรัแอย่าหนัหน่ว ว่าเธอะไ้นอน็เือบเ้า
เมื่อหวนนึถึภาพวามรุนแรที่เิึ้นเมื่อืน หัวใอนบอบ้ำ็แหลสลายเป็นเสี่ยๆ รอยูบสีแสเ็มไปทั่วผิวายาวีอเธอ มันือร่อรอยแห่วามทารุที่ัรราใประทับไว้อย่าไร้ปรานี
วามรู้สึอับอายและเ็บปวถาโถมเ้าใส่พรพระันทร์ราวับาบนับร้อยเล่มที่ทิ่มแทพร้อมัน เธออยาะรีร้อสุเสีย อยาะวิ่หนีไปให้ไลสุอบฟ้า แ่เธอ็ทำไ้เพียนอนนิ่
่ามัน… มัน็แ่เยื่อบาๆ เท่านั้น
พรพระันทร์พยายามเ้มแ็ ประอบับไ้ที่ำลัแผเผาร่าาย ทำให้เธอไม่อาิอะไรไ้มาไปว่านี้
ร่าบอบ้ำพยายามยับัวอีรั้ หวัะลุออาเียไปเ้าห้อน้ำ วันนี้เธอมีเรียนอนบ่าย ทว่าารเลื่อนไหวอเธอลับทำให้นที่หลับใหลยับัวเล็น้อย พรพระันทร์ะั้วยวามลัว
ลัวว่าปีศาร้ายะื่นึ้นมา แล้วอาละวา รัแเธออี
ทาฝั่ัรราแอบยิ้มมุมปา วามริเาื่นรู้สึัวั้แ่พรพระันทร์ยับร่าายแล้ว เาแ่แล้นอนหลับ่อ เพราะอยาะรู้ว่ายายเ็ื้อที่เาำราบนสิ้นฤทธิ์ะทำอย่าไร่อไป
พรพระันทร์นิ่ไป ไม่ล้ายับัวอี เธอร้อไห้เียบๆ ไร้เสียสะอื้น เธอหิวน้ำ ลำอแห้ผา และปวศีรษะนแทบลืมาไม่ึ้น
ไม่นาน ิ แม่บ้านวัย 62 ปีที่รับใุ้หิรสรินมาั้แ่วัยสาว นระทัุ่หิรสรินเสียีวิ มาเาะประูห้อพรพระันทร์
ิพอะเาไ้ว่าเิอะไรึ้น เพราะมายาวียัไม่ยอมลับอนโฯ อัวเอ และส่เธอมาปลุเ้าอห้อและเ้าอบ้านหลันี้
เสียเาะประูทำัรราหุหิ เาำลัมีวามสุ พรพระันทร์ไหวัว เธออยาเ้าห้อน้ำ ัรราส่เสียรำาในลำอ เมื่อไ้ยินเสียิเรียพรพระันทร์ให้ไปทำอาหารเ้าให้มายาวีทาน
“มือ็มีทำินเอสิ!” ัรราะโนอบไป
เมื่อพรพระันทร์เห็นัรราื่นแล้ว ึ่อยๆ พยายามลุึ้นนั่บนเียอย่าทุลัทุเล วามเ็บปวแล่นไปทั่วร่า เธอหลบานัวให่
มือเรียวสวยึผ้าห่มึ้นปปิร่าาย สายามอไปที่ประูห้อน้ำ เธอัริมฝีปานแทบเลือิบ รั้นเธอพยายามะลุาเีย แนแ็แรอัรรา็รวบัวเธอเ้าไปอ
“… ุัร” พรพระันทร์พูิั ลมหายใสะุ
“อยู่นิ่ๆ!” นี่ือำสั่แรอเ้าวันนี้
พรพระันทร์ยอมอยู่นิ่ๆ ใบหน้าแนบิับแผอำยำที่เ็มไป้วยมัล้ามเนื้อ วามอุ่นและแ็แร่อผิวสัมผัสทำให้เธอรู้สึปลอภัยอย่าน่าประหลา
เธอสัมผัสไ้ถึารเ้นอหัวใเาที่เร่เร็วึ้น ผสานับลมหายใอุ่นๆ ที่รินรลมาบนเรือนผมนุ่มอเธอ
มือให่ลูบไล้แผ่นหลัอเธออย่าทะนุถนอม ราวับว่าเธอเป็นสิ่ล้ำ่าที่เปราะบาที่สุในโล ทว่าเมื่อภาพใบหน้าอมาราผุึ้นในวามิ ัรรา็รีบผละพรพระันทร์ออห่าอย่าับพลัน วามรู้สึผิและสับสนายับนใบหน้า
พรพระันทร์ที่ใับารระทำอัรรา ไม่ล้าส่เสียพูอะไร เธอเอาแ่เียบ ั้ใะลุไปอาบน้ำแ่ัว ในะที่ร่าแร่ำยำอัรราลุนั่พิพนัเีย สายามอทุารเลื่อนไหวอเธอ
้วยวามรู้สึหลาหลายทั้เ็บปว น้อยเนื้อ่ำใ อับอาย และวามโศเศร้าที่ถาโถมเ้าใส่ิใที่บอบ้ำ วาู่ามมัวหม่น้วยม่านน้ำา แ่ละหยุบรรุวามเ็บปวที่ไม่อาบรรยายเป็นำพู
นไ้ับลั้นใลุาเียและวิ่หายเ้าไปในห้อน้ำ มือสั่นเทาล็อประูห้อน้ำ ั้นำแพระหว่าัวเอับโลภายนอทันทีที่เ้าไป เสียสะอื้นเบาๆ หลุรอออมาาริมฝีปาสั่นระริ แม้ะพยายามลั้นไว้สุวามสามารถ
รั้นวาลมสวยเห็นสภาพัวเอในระเหนืออ่าล้ามือ พรพระันทร์แทบทิ้ัวลบนพื้นอย่าอ่อนแร
ผมสยายยุ่เหยิราวับรัน ใบหน้าีเียวมีร่อรอยล้ำใ้า ริมฝีปาแห้แเล็น้อย วาที่เยเปล่ประายูหม่นหมอและแ่ำ เป็นประัษ์พยานถึน้ำาที่ไหลรินลอืน พรพระันทร์ัริมฝีปาแน่น พยายามลั้นเสียสะอื้นไว้
เมื่อเธอ้มมอรลาหว่าา เธอ็พบราบแห้เรอะรัทั้สีาวุ่นและสีแอเลือที่เปรอะเปื้อนไปทั่วเรียวาาม พรพระันทร์โอบอัวเอแน่น เธอถูทำลาย ราวับสิ่อไร้่า
“ล็อประูทำไม! เปิประู! ันปวี่!”
เสียทุบประูห้อน้ำัสนั่น ทำพรพระันทร์สะุ้โหย้วยวามใ วามลัวแล่นปราไปทั่วร่า เธอ้อมอประู้วยวามลัเลั่วะ ่อนที่มือสั่นเทาอเธอะ่อยๆ เอื้อมไปที่ลูบิ
พรพระันทร์สูหายใลึหนึ่รั้ พยายามรวบรวมวามล้า แล้วหมุนลูบิเปิประูให้ัรราเ้ามาในห้อน้ำอย่าำใ
“หลีไป!”
ร่าสูให่เบียผ่านเธอไปอย่ารวเร็ว แล้วเินรไปยััโร พรพระันทร์ยืนนิ่ัน หลุบามอพื้น เธอั้ใรอให้ัรราทำธุระส่วนัวเสร็เรียบร้อย แล้วเธอะรีบอาบน้ำ แ่ัวไปมหาวิทยาลัยให้เร็วที่สุเท่าที่ะทำไ้
“ยืนบื้อทำาอะไร! ไปอาบน้ำสิ!”
ัรราที่ทำธุระส่วนัวเสร็ หันมาะอใส่ร่าเล็อย่าไม่สบอารม์ ทำไม! ไ้เาเป็นผัว แล้วมันแย่มานานั้นหรือไ!
ฝันีรารีสวัสิ์นะะ
ความคิดเห็น