คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความทรงจำที่ขาดหายไป
บทนำ
แสสีทออยามเย็นสาส่อผ่านระใสบานให่อเพน์เฮาส์หรู ภาพทิวทัศน์อแม่น้ำเ้าพระยาทอยาวสุลูหูลูา พรพระันทร์ยืนมอวิวอันาม้วยวามื่นาื่นใ เธอสูลมหายใลึๆ รู้สึถึวามสื่นหลัออาโรพยาบาล
สายาอเธอทอไปามสายน้ำสีน้ำาลทอที่ไหลเอื่อยๆ ไปามแนวึระฟ้าที่ทอเายาวลบนผิวน้ำ เรือหายาวแล่นผ่านไปมา ทิ้ลื่นระลอเล็ๆ ไว้เบื้อหลั ฝูนบินผ่านท้อฟ้าสีส้มอมมพู สร้าภาพที่ามราวับภาพวา
พรพระันทร์ยมือึ้นแะระเย็นๆ รู้สึถึวามแ่าระหว่าวามเย็นอระและวามอบอุ่นอแสอาทิย์ที่ส่อผ่านมา เธอหลับาลั่วรู่ ปล่อยให้วามรู้สึสบึมาบเ้าสู่ิใ
ลมอ่อนๆ พัผ่านระเบีย นำลิ่นหอมออลีลาวีาระถาอไม้เ้ามาในห้อ ผสมผสานับลิ่นอายอแม่น้ำ สร้าบรรยาาศที่ผ่อนลายและรื่นรมย์
เสียรารแผ่วเบาลอยมาาถนนเบื้อล่า แู่เหมือนะเป็นโลอีใบที่แยออไป ที่นี้ บนั้นสูอึระฟ้า พรพระันทร์รู้สึราวับำลัลอยอยู่เหนือวามวุ่นวายอเมือหลว
เธอหันลับมามอภายในห้อ แสสีทอสาส่อผ่านหน้า่าบานให่ ทำให้เฟอร์นิเอร์หรูหราูอบอุ่นและมีีวิีวามาึ้น พรพระันทร์ยิ้มบาๆ แม้ะยัำอะไรไม่ไ้
หิสาวเินไปที่โฟานุ่มสีาว ทรุัวลนั่อย่าผ่อนลาย ปล่อยให้วามนุ่มอโฟาโอบล้อมร่าาย สายาอเธอับ้อไปยัวิวอันามอแม่น้ำเ้าพระยายามเย็นอีรั้
แสสีทออวอาทิย์ที่ำลัลับอบฟ้าสะท้อนับผิวน้ำ สร้าภาพที่ามราวับภาพวา เธอนั่มอวิวนั้นเียบๆ ปล่อยให้วามสบ่อยๆ แทรึมเ้าสู่ิใที่ฟุ้่าน้วยำถามที่มามายเี่ยวับัวนและอีอเธอ
เมื่อรู้สึว่าิใเริ่มสบล ร่าบอบบาึเริ่มเินสำรวเพน์เฮาส์หรู เผื่อว่าอาะมีบาสิ่บาอย่าที่่วยระุ้นวามทรำอเธอไ้
เธอเิน้าๆ ผ่านห้อนั่เล่นที่แ่้วยเฟอร์นิเอร์หรูหรา ภาพวาศิลปะร่วมสมัยประับผนั และเิน่อไปยัห้อรัวที่เปิโล่เื่อม่อับห้อนั่เล่น
เาน์เอร์หินอ่อนสีาวูสะอาสะอ้าน เรื่อใ้ไฟฟ้าสเนเลสทันสมัยส่อประายระยับ แู่เหมือนะไม่่อยไ้ใ้านมานั
สุทาเิน พรพระันทร์พบับประูบานให่ที่น่าะเป็นห้อนอนหลั เมื่อเธอเปิประูเ้าไป ็้อะลึับวามหรูหราที่ปรา่อสายา
เียนาิไ์ั้ระห่านอยู่ลาห้อ ปู้วยผ้าไหมสีาวนวลทีู่นุ่มละมุน ัับผ้าห่มสีทออร่ามที่พาอยู่ปลายเีย หมอนใบให่หลายใบวาเรียรายอย่าสวยาม วนให้อยาทิ้ัวลนอน
“สวยั”
พรพระันทร์เอ่ยเบาๆ ะที่วาลมโวามอไปรอบๆห้อ และเินไปยัโ๊ะเรื่อแป้สีาวที่ั้อยู่มุมหนึ่อห้อ โ๊ะนั้นูหรูหราและมีสไล์ ทำาไม้สีาวัับระเาบานให่
มือเรียวบาแะลบนพื้นผิวเรียบลื่นอโ๊ะอย่าแผ่วเบา ราวับำลัสัมผัสสิ่อล้ำ่า สายาอเธอับ้อไปยัเรื่อสำอามามายที่วาเรียรายอยู่บนโ๊ะ ทั้วน้ำหอมลับแป้ ลิปสิหลาสี และอุปร์แ่หน้าอื่นๆ อีมามาย
เธอหยิบวน้ำหอมึ้นมาอย่าุน พลิูลาที่เียนื่อแบรน์หรูหรา ่อนะวามันลอย่าระมัระวั พรพระันทร์หันไปมอระบานให่ เห็นภาพสะท้อนอัวเอในุเรสสีาว ผมยาวสลวยอเธอูยุ่เหยิเล็น้อย ใบหน้าีเียวแ่ยัวามาม เธอยมือึ้นแะใบหน้าัวเอ ราวับำลัพยายามำว่านี่ือัวเธอริๆ
านั้น สายาอเธอ็เหลือบไปเห็นู้เสื้อผ้าบานให่ที่ั้โเ่นอยู่อี้านหนึ่อห้อ ้วยวามอยารู้อยาเห็น พรพระันทร์ึเินเ้าไปใล้และ่อยๆ เปิบานประูู้ออ
ทันทีที่ประูู้เปิออ พรพระันทร์ะพริบาถี่ๆ ้วยวามไม่อยาะเื่อสายาัวเอ ภายในู้เ็มไป้วยุเรสาแบรน์ัระับโลมามายที่แวนเรียรายอย่าเป็นระเบียบ
มือเรียวบาลูบสัมผัสเนื้อผ้านุ่มอุเรสสีมพูอ่อนัวหนึ่ รู้สึถึวามหรูหราที่ไมุ่้นเย บาุยัมีป้ายราาิอยู่ แสให้เห็นถึมูล่าที่สูลิ่วนน่าใ
พรพระันทร์รู้สึื่นเ้นและสับสนในเวลาเียวัน เธอไม่สามารถินนาารไ้เลยว่าัวเอเยสวมใสุ่เหล่านี้ หรือมีีวิที่หรูหราถึเพียนี้
“เป็นอเราริๆ เหรอ?” เธอั้ำถาม้วยอย่าสสัย
เพราะถึแม้ะอยู่ท่ามลาวามหรูหราทีู่เหมือนะเป็นอเธอ แ่พรพระันทร์ลับรู้สึเหมือนำลัยืนอยู่ในห้ออนอื่น ทุอย่า่าูห่าไลและไม่เ้าับัวนที่เธอรู้สึ
พรพระันทร์ถอนหายใเบาๆ พลาปิู้เสื้อผ้าลอย่าเบามือ เธอเินไปที่เียและทรุัวลนั่ที่อบเีย มือเล็เลี่ยผ้าปูที่นอนอย่าไรุ้หมาย
“้อใ้เวลานานแ่ไหน” เธอพึมพำับัวเอ
ะที่สายาับ้อไปที่แสสุท้ายอวันที่ำลัะลับอบฟ้า ผ่านหน้า่าบานให่อห้อนอนหรูที่เธอยัรู้สึว่าเปล่า เป็นนแปลหน้าในสถานที่แห่นี้
วามทรำที่หายไปเหมือนหน้าระาษที่ถูีออาสมุบันทึทั้หม ทิ้ไว้เพียำถามมามายที่ไร้ำอบ พรพระันทร์หลับาล พยายามนึถึเรื่อราวในอีอนเอ
เราทำไ้ เราทำไ้ นไม่ยอมแพ้ให้ำลัใัวเอ
วามเียบโอบล้อมรอบัวเธอ มีเพียเสียลมหายใอเธอเอที่ัแผ่วเบา แ่ไม่ว่าะพยายามเท่าไหร่ ภาพในอี็ยัเป็นปริศนา เหมือนภาพวาที่ถูน้ำะล้านเหลือเพียเ้าโรที่ไม่ัเน
แ่แล้ว ท่ามลาวามว่าเปล่าและไร้ทิศทา ประโยหนึ่ลับแทรทะลุเ้ามาในม่านหมอแห่วามทรำอเธออย่าไม่ทันั้ัว
‘เธอมัน็แ่อเล่นเร่ำอัน็เท่านั้น’
ราวับน้ำรที่ัร่อนิวิา พรพระันทร์สะุ้เฮือ ลืมาโพล หัวใเ้นรัว้วยวามใ
“… อเล่นเร่ำ”
เสียแหบพร่าเปล่ำเหล่านั้นออมาอย่ายาลำบา แ่ละพยา์เสียสีลำอราวับเศษแ้วแหลมมทิ่มแทวามรู้สึอเธอในทุอูารเลื่อนไหว
มือเรียวบายึ้นแะที่อ้าย นิ้วเรียวสัมผัสไ้ถึแรเ้นอหัวใที่ระหน่ำรัวเร็วภายใ้ฝ่ามือ วามเ็บปวทาอารม์แผ่่านไปทั่วร่า ราวับพิษร้ายที่แล่นไปามเส้นเลือ ทุเลล์ในายสั่นสะท้าน้วยวามเ็บปวที่ยาะพรรนา
ในวินาที่อมา พรพระันทร์รู้สึปวศีรษะอย่ารุนแร ราวับถูทุบ้วย้อนหนัๆ ้ำแล้ว้ำเล่า วามเ็บปวแล่นเป็นริ้วๆ ไปทั่วะโหล
หิสาวยมือทั้สอ้าึ้นุมมับแน่น พยายามบรรเทาวามเ็บปวที่ทวีวามรุนแรึ้นทุะ
‘ฝันสู! นอย่าเธอ็เป็นไ้แ่อเล่นเร่ำอันเท่านั้น!’
‘ันไม่เยรัเธอ ำไว้’
‘ันเลียเธอ ยายะหรี่!’
นี่มันเรื่อบ้าอะไรัน!
ฝาิามผลานใหม่ล่าสุอไรท์้วยนะะ
ความคิดเห็น