ศาสตราคู่กู้แผ่นดิน

ลำดับตอนที่ #22 : คมกระบี่ในเงามืด (3)

ลูทกำลังเดินทอดน่องอยู่ในตัวเมืองโอดินยามวิกาล เขาพยายามหาร่องรอยของอัศวินดำอยู่นานสองนานก็หาไม่พบ

พอเขาคิดว่าจะถามข่าวคราวจากผู้คนก็เอะใจว่าที่นี่เป็นพื้นที่อิทธิพลของอัศวินดำ ถ้าเขากล่าวผิดพลาดอันใดกับชาวเมืองที่ฝักใฝ่ฝ่ายตรงข้าม อาจจะทำให้รู้ไปถึงหูตาของอัศวินดำได้และคนโชคร้ายจะต้องเป็นพวกเขาแทนที่จะเป็นพวกมัน

หลังจากนึกเบาะแสอันใดได้ ลูทก็เดินมาหยุดอยู่ที่หอประชุมใหญ่ตรงข้ามโรงเรียนเซนต์เอลลิส

พอเขามาถึงก็พบเห็นหอประชุมใหญ่ในตอนนี้กำลังวุ่นวายกับการเตรียมงานแสดงของยอดหญิงยูกิอยู่ ลูทคิดว่าสถานที่นี้อาจจะมีร่อยรอยบางอย่างให้เขาพบเห็นได้ แต่เขาคิดผิดแล้ว

หอประชุมถูกควบคุมแน่นหนาด้วยหน่วยรักษาความปลอดภัยจากโรงเรียนเซนต์เอลลิสเอง รั้วทั้งสี่ด้านปิดสนิท ยกเว้นเสียแต่จะเป็นหนึ่งในผู้จัดงานเท่านั้นที่อนุญาตให้ผ่านได้

เขาคิดว่าจะสวมรอยใครสักคนเข้าไปในหอประชุม แต่ที่ปากทางเข้าก็มีคนของคณะจัดงานคอยสอดส่องดูอีกชั้นหนึ่ง ทำให้ไม่สามารถมั่วอ้างชื่อคนโน้นคนนี้เข้าไปได้

ด้วยฝีมือของเขายังห่างไกลจากการที่จะลอบเข้าไปในสถานที่นี้โดยที่ไม่มีผู้คนพบเห็น หากเป็นโรสที่เจนจัดกับการเคลื่อนไหวใต้เงามืดก็นับว่าเป็นอีกเรื่องหนึ่ง พอเห็นว่าไม่มีหนทางที่จะเร้นกายเข้าไปได้ลูทจึงต้องจากมาด้วยความผิดหวัง

ร้านรวงในถนนสายหลักส่วนใหญ่เกือบจะถึงเวลาปิดบริการแล้ว ถึงแม้ผู้คนยังคงเดินจับจ่ายใช้สอยกันอยู่แต่ก็มีจำนวนน้อยกว่ายามเย็นมากนัก

ลูทเดินมาถึงถนนสายนี้เห็นว่าถ้าร้านปิดผู้คนคงจะไม่ออกมาเดินเพ่นพ่าน โอกาสที่เขาจะหาร่อยรองของอัศวินดำจะยิ่งน้อยลงไปอีก ขณะที่เขากำลังสอดส่องตามท้องถนนอยู่นั้น พอดีเขาพบร้านเครื่องดนตรีร้านหนึ่งซึ่งตรงกับความสนใจโดยส่วนตัวของเขาเอง และในร้านนั้นก็มีลูกค้ายืนเรียงรายอยู่แน่นขนัดเขาเกิดความสงสัยขึ้นเดินเข้าไปดู

ในร้านเครื่องดนตรีมีลูกค้าหลายคนยืนดูสินค้าอยู่ กว่าครึ่งกำลังยืนมองดูพิณตัวหนึ่ง

พิณสีขาวอ่อนตัวนี้ตั้งแสดงไว้ที่กลางร้านราวกับว่าเป็นตัวละครเอกบนเวที พิณสีขาวทำจากวัสดุชั้นเยี่ยมมีลวดลายสวยงามกว่าพิณธรรมดามากนัก ด้วยสายตาของลูทที่เป็นนักดนตรีพอมองดูปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นเครื่องดนตรีที่มีค่าควรเมืองชิ้นหนึ่ง

ลูทนึงไม่ถึงว่าร้านที่เมืองโอดินจะมีเครื่องดนตรีที่มีมูลค่ามากมายขนาดนี้วางจำหน่ายอยู่ด้วย พอเขาเดินเข้าไปดูใกล้ๆกลับไม่เห็นป้ายราคาแต่อย่างใด จึงเกิดความสงสัยขึ้นในใจหรือว่าพิณตัวนี้จะมีไว้แสดงเพียงอย่างเดียว

เมื่อเขาดูลวดลายของพิณอยู่สักพัก เขาก็ได้เห็นลูกค้าผู้ชายคนหนึ่งอายุประมาณยี่สิบเจ็ดยี่สิบแปดปี แต่งกายในชุดสีเขียว เขามีผมสีน้ำตาลอมแดงเหมือนกับลูท แต่ดูท่าทางมีฐานะแต่งตัวราวกับเป็นลูกผู้ดีมีเงินไม่เหมือนกับลูทที่ดูแล้วเหมือนนายพรานหนุ่มเข้ากรุงสักเท่าไร ลูกค้าผู้นั้นสนทนากับเจ้าของร้านที่เป็นชายวัยกลางคนซึ่งก็แต่งตัวดีไม่แพ้กัน

ลูกค้ากล่าวว่า "เจ้าของร้าน ข้าอยากจะขอซื้อพิณตัวนี้สักหน่อย พิณตัวนี้ราคาเท่าไรหรือ"

เจ้าของร้านกล่าวว่า "ท่านหมายถึงตัวสีขาวที่โชว์อยู่กลางร้านอย่างนั้นหรือ"

ลูกค้าชี้ไปที่พิณสีขาวอ่อนที่ตั้งอยู่แล้วกล่าวว่า "ใช่แล้ว ตัวนั้นแหละ"

เจ้าของร้านกล่าวว่า "ขอโทษด้วยท่านลูกค้า ข้าไม่สามารถขายได้เพราะพิณตัวนั้นมีคนจองเอาไว้แล้วตั้งแต่เมื่อสามวันก่อน เพียงแต่ยังไม่มารับของเท่านั้น ข้าจึงไม่ได้ยกไปให้เขา"

ลูกค้าคนนั้นถามต่อไปอีกว่า "เจ้าของร้านพอจะทราบไหมว่าเขาเป็นใครแล้วเขาให้ราคาเท่าไร"

เจ้าของร้านกล่าวว่า "ข้าไม่สามารถบอกได้ เรื่องนี้ถือว่าเป็นความลับของลูกค้า เมื่อมีการตกลงซื้อขายกันแล้วข้าถึงได้เอาป้ายราคาออกไป"

ลูกค้าคนนั้นถามว่า "จะเท่าไรก็ไม่เป็นไร ข้ายินดีจ่ายเงินเป็นสองเท่า เจ้าขายให้ข้าได้ไหม"

เสียงลูกค้าคนอื่นดังอื้ออึงร้านเมื่อได้ยินว่ามีคนยินดีจ่ายสองเท่าทั้งที่ยังไม่รู้ราคา แต่ละคนก็ต่างซุบซิบสนทนาคาดเดาเป็นการใหญ่ว่าลูกค้าชุดเขียวเป็นคุณชายจากบ้านใด

เจ้าของร้านกล่าวว่า "ไม่ได้จริงๆท่านลูกค้า ร้านของข้าเปิดทำมาหากินอยู่ที่นี่เป็นเวลากว่าสิบปี ข้าไม่อาจที่จะขายแล้วคืนคำได้ ไม่เช่นนั้นชื่อเสียงของร้านเราที่ทำมาก็จะด่างพร้อย ท่านลูกค้าเปลี่ยนเป็นสนใจเป็นพิณตัวอื่นได้ไหม ร้านของเรามิได้มีพิณที่ยอดเยี่ยมเพียงแค่ตัวนี้ตัวเดียว"

ลูกค้าคนนั้นกล่าวตอบว่า "ไม่เป็นไร ข้าเข้าใจเจ้าของร้าน ท่านพอจะรู้ไหมว่าลูกค้าคนนั้นจะมาเอาของเมื่อไร ข้าจะได้ขอซื้อต่อจากเขา"

เจ้าของร้านกล่าวว่า "คงไม่เกินวันพรุ่งนี้ ถ้าเขามารับแล้วข้าจะส่งเด็กคนหนึ่งไปตามท่านมาแล้วกัน"

ลูกค้ากล่าวว่า "ไม่เป็นไร ข้าจะส่งเด็กของข้ามาเฝ้าตั้งแต่ร้านเปิด รบกวนแล้วขออำลา"

พอกล่าวจบลูกค้าคนนั้นก็เดินออกจากร้านไป

ลูทฟังคำสนทนาจบก็เห็นว่าไม่มีเรื่องอันใดน่าสนใจ เพียงแต่ว่าทำไมคนถึงต้องการซื้อพิณตัวนี้มากนัก ถึงกับให้ราคาถึงสองเท่า เขาหันไปมองดูพิณสีขาวอ่อนตัวนั้นอีกรอบหนึ่งแล้วจึงก้าวออกจากร้านไป

ทันทีที่ลูทก้าวออกจากร้านด้วยสัญชาติญาณของนายพรานเขาก็พบว่าตนเองกำลังตกเป็นเหยื่อของใครบางคน

รังสีการฆ่าฟันแผ่ออกมาจากร่างของคนผู้นั้นทำให้เขารู้สึกตัวล่วงหน้าซึ่งตรงกันข้ามกับการเป็นพรานที่ดี พรานที่ดีจะต้องไม่แผ่รังสีการฆ่าฟันเช่นนี้ออกมามิฉะนั้นจะทำให้สัตว์ป่าตื่นตัวแล้วหนีจากไป

นักฆ่าที่แท้จริงจะไม่แผ่รังสีการฆ่าฟันออกมาคนผู้มาอาจจะไม่ใช่นักฆ่าที่แท้จริง แต่ถึงเป็นนักฆ่าสมัครเล่นก็มิได้หมายความว่าฝีมือจะกระจอก เพียงแค่ไม่ทราบวิธีการลอบสังหารอย่างสมบูรณ์แบบเท่านั้น

ลูทมีทางเลือกอยู่สองทาง หนึ่งคือหนีเอาตัวรอด สองคือล่อให้ฝั่งตรงข้ามปรากฏตัว

ในขณะนี้เขากำลังอยู่ในภารกิจสืบหาร่องรอยอัศวินดำ เป็นอันสบอารมณ์ของเขาที่คนร้ายเผยตัวออกมา คนที่ติดตามเขาอาจจะมีสาเหตุบางประการที่เชื่อมโยงไปถึงอัศวินดำก็เป็นได้

พอลูทคิดได้เช่นนั้นเขาตัดสินใจใช้เส้นทางเดินลัด เลี้ยวซ้ายเข้าไปทางสายเปลี่ยวด้านข้างที่แสงไฟค่อนข้างจะเบาบางกว่าเส้นทางหลัก โดยปกติแล้วเวลากลางวันผู้คนที่สัญจรในเมืองจะใช้เส้นทางนี้เป็นทางลัดไปยังแถบโรงแรมที่ลูทเข้าพัก แต่ไม่มีผู้ใช้ในเวลากลางคืนเพราะแสงไฟสลัวเกินไป

ลูทรู้สึกอยู่ตลอดเวลาว่าผู้คนที่ติดตามเขาเดินตามมาเรื่อยๆ จนรังสีการฆ่าฟันแผ่แรงขึ้น แรงขึ้นเรื่อยๆ

ลูทนึกขึ้นในใจว่าฝั่งตรงข้ามจะลงมือในบัดดัล เขาจึงชักกระบี่ด้วยมือขวาพุ่งตัวเข้าไปฟันใส่เป้าหมายที่อยู่ในดงหญ้าอันเป็นต้นตอของรังสีการฆ่าฟันที่แผ่ออกมา

เสียงแควกดังขึ้นครั้งหนึ่ง พงหญ้าขาดกระจุยกระจายเป็นหลายส่วน ลูทมีสีหน้าแปรเปลี่ยนไปเมื่อเขาพบแต่เพียงท่อนไม้ท่อนหนึ่งเท่านั้น

                หลงกลแล้ว!

ทันใดที่เขาตกหลุมพรางฝ่ายตรงข้าม กระบี่ของคนชุดดำคนหนึ่งแทงออกมาจากฝั่งตรงข้ามด้วยความเร็วสูงหมายจะปลิดชีวิตเขา

คนชุดดำผู้นี้ใช้แผนซ้อนแผนแผ่รังสีการฆ่าฟันเพื่อหลอกให้ลูทจู่โจมใส่รังสีการฆ่าฟันของปลอมจากนั้นจู่โจมย้อนรอยลูทอีกครา

ฉัวะ! กระบี่ของคนชุดดำลงมือประสบผลสำเร็จ

โลหิตของลูทหลั่งไหลเปรอะเปื้อนคมกระบี่ของนักฆ่าในชุดดำ