ศาสตราคู่กู้แผ่นดิน

ลำดับตอนที่ #198 : เล่ม 7 - ตอนที่ 94 - มาตรการยึดโอดิน (2)

/> /> />

เมื่อกุญแจแห่งพิภพหล่นลงกระทบพื้นดิน ดาบชมิทท่าร์พลันรุกไล่ตามติด ฟันฝ่าอากาศออกไปในแนวทางซันสามดาบ

                ตึง!

                หญิงสาวที่ชื่อเนธิเซียใช้ปลอกแขนโลหะรับดาบหนึ่งไว้ ก้าวเท้าหักออกไปเป็นมุมฉากถอยหลังไปก้าวหนึ่ง หลบกระบวนท่าจู่โจมตามติดออกสองท่าได้ทันควัน

                ควับ ควับ!

                บุรุษหนุ่มคว้าหน้าไม้ไฮดราขึ้นมาจากกลางหลัง โคจรเอลในร่างยิงออกโดยใช้ทักษะศาสตราไร้สภาพ ความแหลมคมของลูกดอกทั้งห้าจึงเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว พุ่งแหวกอากาศเข้าใส่หญิงสาวลึกลับนั้น

                เนธิเซียมีสีหน้าผิดปกติไม่นึกไม่ฝันว่าฝ่ายตรงข้ามจะมีการจู่โจมเช่นนี้ พลางโคจรซันออกรอบกาย สะบัดมือสามสี่ครั้งปัดลูกดอกออกไปสามลูก ถอยร่นติดต่อกันอีกสองก้าวเพื่อหลบลูกดอกที่เหลือทั้งสอง สูญเสียโอกาสที่จะเปลี่ยนเป็นฝ่ายรุกไปในทันตา

                ลูทเปลี่ยนวงจรซันเอลกลับมาในแนวทางซันอีกครั้ง ใช้ออกด้วยท่าดาบเชื่องช้าของแจ๊ค ฟันลงไปตรงๆด้วยสำนึกที่เข้าถึงศาสตร์แห่งซัน อาจเรียกได้ว่าในเสี้ยววินาทีนั้นลูทมีความสำเร็จของระดับไร้รูปไร้ตัวตนเป็นครั้งแรก แต่ความสำเร็จกลับอยู่เพียงเสี้ยววินาทีแล้วพลันหายไป

                ดวงตาของเนธิเซียทั้งสองสว่างวาบ บรรจุซันระดับกึ่งไร้รูปลงไปที่ส้นเท้าหลบฉากออกไปด้านข้าง จริงอยู่ที่ดาบของลูทดูเหมือนจะเชื่องช้าแต่ความจริงแล้วมิใช่ ความเชื่องช้านั้นจำกัดอยู่ในสายตาของผู้ที่ถูกจู่โจม หญิงสาวลึกลับลอบระบายลมหายใจออกครั้งหนึ่ง บุรุษผู้นี้มีความสามารถเกินกว่าที่นางคิดไว้อย่างน้อยสองขั้น

                “สมกับที่เป็นศิษย์ของท่านหัวหน้า” เนธิเซียกล่าวเมื่อการต่อสู้หยุดชะงักลงเล็กน้อย ด้วยเหตุที่ว่าตนเองทิ้งระยะห่างจากลูทอยู่ราวสี่ห้าก้าว

                “ท่านหัวหน้าอันใด?”

                เนธิเซียกล่าวต่อไปว่า “จงเก็บกุญแจแห่งพิภพใส่ห่อผ้าเสีย ด้วยความสามารถของเจ้าในขณะนี้ยังมิอาจควบคุมศาสตราคู่กู้แผ่นดินได้ หากถือต่อไปรังแต่จะเป็นผลเสียแก่ตนเอง ข้ามิได้มาเพื่อแย่งชิงสุดยอดศัสตราวุธชิ้นนี้กับเจ้า”

                ลูทยังคงจ่อปลายชมิทท่าร์เข้าหาลำคอของสตรีตรงหน้า ในขณะนี้เขามิอาจเชื่อวาจาผู้คนได้ง่ายเหมือนแต่ก่อน กล่าวว่า “เจ้ายังมิได้ตอบคำถามเมื่อครู่”

                หญิงสาวลึกลับถอนหายใจครั้งหนึ่ง ปลายผมสีน้ำตาลพลิ้วไหวท่ามกลางสายลมที่พัดผ่าน กล่าวว่า “ข้าคือผู้พิทักษ์อันดับที่สี่แห่งนครมิสต์ ดังนั้นหัวหน้าของข้าก็คืออัครผู้พิทักษ์แห่งนครมิสต์ผู้เป็นอาจารย์ของเจ้า เข้าใจแล้วหรือไม่? หากไม่เชื่อก็จงดูที่ตราสัญลักษณ์รูปกางเขนศักดิ์สิทธิ์บนแขนเสื้อนี้ได้”

                บุรุษหนุ่มเห็นว่านางสลายซันที่บรรจุอยู่รอบกายออกสิ้น จึงเก็บอาวุธลงพร้อมกับกล่าวว่า “ขออภัยด้วย ข้าเข้าใจแม่นางผิดไป ต้องขอโทษที่ข้ามิอาจจำชื่อของแม่นางเมื่อครู่ได้โปรดบ่งบอกอีกครั้งหนึ่ง”

                สตรีผมน้ำตาลพยักหน้ากล่าวว่า “ไม่เป็นไร ความเข้าใจผิดเกิดขึ้นได้ทุกขณะ ข้ามีนามว่าเนธิเซีย”

                “ข้ายังสงสัยอยู่ประการหนึ่ง ไม่ทราบว่าแม่นางทราบได้อย่างไรว่าข้าอยู่ที่นี่?” ลูทถาม

                เนธิเซียตอบว่า “เมื่อครู่ที่เจ้าทดลองใช้กุญแจแห่งพิภพทำให้ข้าสามารถจับความคงอยู่ได้ มิใช่ความคงอยู่ของเจ้าแต่เป็นความคงอยู่ของกุญแจแห่งพิภพ พวกเราสี่ผู้พิทักษ์ล้วนมีความสามารถเช่นนี้ ความคงอยู่ของกุญแจแห่งพิภพเมื่อครู่เบาบางมิอาจจับได้จากระยะไกล เพียงแต่ข้าที่อยู่นอกเมืองพอดีจึงสามารถจับความรู้สึกนั้นได้ จึงอยากจะขอเตือนอีกครั้งว่าอย่าได้ใช้กุญแจแห่งพิภพโดยพลการ”

                ลูทพยักหน้าครั้งหนึ่ง เก็บกุญแจแห่งพิภพที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นมาห่อไว้ในห่อผ้าตามเดิม กล่าวว่า “เป็นความเข้าใจผิดครั้งใหญ่ของข้าเองต้องขออภัยท่านผู้พิทักษ์อีกครั้ง ไม่ทราบว่าท่านอาจารย์ดาธตอนนี้อยู่ที่ใด ที่ข้าเดินทางมาที่นครมิสต์แห่งนี้เป็นเพราะต้องการพบท่าน”

                เนธิเซียเดินเข้ามาใกล้พลางกล่าวว่า “ตามข้ามาเถิดข้าจะนำทางให้เจ้า การเข้าเมืองกับข้าช่วยลดปัญหาเรื่องการถูกจับตามองจากฝ่ายจักรวรรดิมากนัก”

                ลูทยิ้มให้สตรีผมน้ำตาลนางนี้ครั้งหนึ่ง กล่าวว่า “รบกวนท่านผู้พิ …”

                ในขณะที่คำกล่าวยังไม่ทันสิ้นสุดโลหิตสีดำพลันไหลทะลักออกมาจากริมฝีปาก สายตาทั้งสองของลูทเบิกโพลงมองด้วยความตื่นตระหนก ‘พิษกุหลาบ!?’ หัวเข่าทั้งสองของเขาต้องทรุดลงที่พื้นดินอีกครั้ง เมื่อครู่ทั้งขณะที่ต่อสู้และการทดลองใช้กุญแจแห่งพิภพ เขาได้ใช้เอลไปเป็นจำนวนมาก พิษกุหลาบที่เป็นบ่อเกิดของอนุภาคแห่งเอลถูกกระตุ้นให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้น สายตาทั้งสองของบุรุษหนุ่มจึงค่อยๆปิดลงด้วยฤทธิ์ของมัน

                ลูทกัดฟันกล่าวอีกประโยคหนึ่งก่อนที่จะสิ้นสติว่า “ได้โปรดพาข้าไปหาอาจารย์ ท่านช่วย … ข้าได้” เมื่อสิ้นสุดประโยคดังกล่าวภาพเบื้องหน้ากลายเป็นมืดสนิท บุรุษหนุ่มไม่รู้สึกตัวอีกต่อไป