ศาสตราคู่กู้แผ่นดิน

ลำดับตอนที่ #172 : เล่ม 6 - ตอนที่ 76 สองจอมทัพมังกร (1)

ภาคสะบัดดาบอาบแสงจันทร์

ตอนที่ 76 สองจอมทัพมังกร

4 มีนาคม อ.ศ. 226

 

ณ ห้วงแห่งนิมิตเมื่อสามคืนก่อน

                “ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ข้าสามารถปรากฏกายออกมาพบเจ้า” เสียงของจอมขมังเวทย์ราเฟริคดังขึ้น

                บุรุษหนุ่มผมสีน้ำเงินกล่าวถามกลับไปว่า “เพราะเหตุใดเจ้าถึงกล่าวเช่นนั้น พวกเราสองคนมีข้อตกลงที่ยังค้างคากันอยู่มิใช่หรือ? ในเมื่อข้ายังมิอาจมีความสำเร็จขั้นผู้หยั่งรู้ฟ้าดิน และยังมิได้หยุดยั้งการกลับมาของเทพสงครามฮัสการ์ เจ้าจะจากไปได้อย่างไร?”

                เสียงหัวเราะของจอมขมังเวทย์ราเฟริคดังขึ้น กล่าวว่า “ข้าทราบดีว่าข้อตกลงเหล่านั้นยังไม่บรรลุถึงเป้าหมาย แต่น่าเสียดายว่าเวลาที่เหลือของข้านั้นไม่เอื้ออำนวยอีกต่อไป ตลอดเวลาสี่ร้อยกว่าปีที่ได้รอคอยเจ้านั้นข้าใช้เอลที่สั่งสมเอาไว้ไปไม่ถึงหนึ่งในสิบ หากเปรียบกับเวลาตั้งแต่ที่ได้พบกับเจ้าก็นับว่าเอลของข้าถูกใช้ไปน้อยยิ่งกว่าน้อย การเข้ามาหาเจ้าในห้วงแห่งนิมิตแต่ละครั้งใช้เอลเป็นปริมาณมหาศาล เจ้าสมควรจะทราบว่าร่างที่ปราศจากกายเนื้ออย่างข้ามิอาจก่อกำเนิดเอลได้ ต่อให้มีเอลจำนวนมากเท่าใดเมื่อถูกใช้ไปโดยไม่มีการสร้างทดแทนสักวันหนึ่งจะต้องหมดลง”

                บลูพยักหน้าครั้งหนึ่ง กล่าวว่า “ข้าเข้าใจ ... ดังนั้นการปรากฏกายของเจ้าในครั้งนี้แสดงว่าต้องมีเรื่องราวที่สำคัญมากจะมาบอกข้าใช่หรือไม่?”

                ราเฟริคพยักหน้ารับ กล่าวว่า “ใช่แล้ว ข้ายังไม่ลืมข้อตกลงที่ได้กระทำไว้กับเจ้า แม้ว่าตัวข้าจะจากไปตลอดกาลมิอาจรอดูวันที่เจ้าสำเร็จขั้นผู้หยั่งรู้ฟ้าดินได้ เคล็ดลับที่ข้ากำลังจะสอนนั้นจะเป็นตัวแทนของข้านำพาเจ้าไปสู่ความสำเร็จที่เจ้าปรารถนาในที่สุด”

                “เคล็ดลับ? เคล็ดลับประการใด?”

                “เจ้าลองย้อนนึกไปถึงช่วงเวลาที่เจ้าอยู่ในถ้ำไอหยก และวิชาฝีมือที่เจ้าคิดว่าเป็นแนวทางใหม่ไม่เหมือนผู้ใดนั้น ข้าเชื่อมั่นว่าสิ่งนี้จะเป็นกุญแจที่นำพาเจ้าไปสู่จุดมุ่งหมาย ศาสตร์แห่งเอลไม่จำเป็นต้องตั้งอยู่บนพื้นฐานที่สร้างมาจากเอลลิสในอดีต หาไม่แล้วศาสตร์แห่งเอลก็จะไม่มีวันพัฒนาไปให้ดีกว่าเดิม ข้าอยากจะให้เจ้าสำรวจกระแสของเอลที่ไหลอยู่ในร่างกายของตนเองพัฒนาทักษะที่ชื่อว่า ‘อาคมแปรผัน’ ที่ข้าเคยจินตนาการไว้ให้สำเร็จ”

                “อาคมแปรผันอย่างนั้นหรือ? เจ้าหมายความว่าอย่างไรข้าไม่เข้าใจ” บุรุษหนุ่มผมน้ำเงินกล่าวตอบ

                ราเฟริคจึงอธิบายว่า “อาคมแปรผันเป็นสิ่งที่มิใช่เอลเสียทีเดียว หากจะยกตัวอย่างก็สามารถยกอาคมแปรผันขึ้นเทียบกับทักษะเอลผสานศาสตรา ศาสตร์แห่งเอลไม่จำเป็นต้องใช้ออกดั่งที่เคยเป็น หากเจ้าสามารถบิดเบือนหรือเปลี่ยนแปลงการใช้ศาสตร์แห่งเอลได้ เอลในรูปแบบใหม่ก็จะปรากฏออกมาทั้งๆที่เอลที่ร่างยังคงเป็นเอลชนิดเดิม เจ้าพอจะเข้าใจในคำพูดของข้าหรือไม่?”

                บลูเบิ่งตากลมกว้างห้วงสมองแล่นไปตามคำพูดที่กระตุ้นทฤษฎีอาคมแปรผัน กล่าวตามไปว่า “ข้าเข้าใจแล้ว นี่แหละเป็นสิ่งที่ค้างคาอยู่ในความรู้สึกของข้าแต่ไม่สามารถบ่งบอกออกมาได้ หากประยุกต์ใช้ทักษะอาคมแปรผันในรูปแบบต่างๆเข้ากับเอลที่มีอยู่แล้ว ข้าจะสามารถเข้าถึงศาสตร์แห่งเอลได้อีกไม่จำกัดจำนวน โดยที่ไม่จำเป็นต้องฝืนตนเองเปิดประตูทั้งสี่บานเพื่อเพิ่มความสามารถในการปลดปล่อยอันเป็นจุดอ่อนของข้า ข้าพอจะเข้าใจถึงเส้นทางการพัฒนาตนเองว่าจะต้องเป็นไปอย่างอิสระ สร้างสรรค์ทักษะอาคมแปรผันอย่างต่อเนื่องจนกลายเป็นจุดเด่นที่ไม่มีใครสามารถลอกเลียนแบบได้ และเมื่อนั้นความสำเร็จระดับฟ้าก็จะอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อมอีกต่อไป”

                ราเฟริคยิ้มออกเมื่อพบว่าทายาทแห่งอาร์คาน่าผู้นี้เข้าใจในสิ่งที่ตนตั้งใจจะสื่อสาร จึงกล่าวว่า “ข้ามีอีกเรื่องหนึ่งที่ต้องการจะบอกกล่าวกับเจ้าก่อนที่ข้าจะจากไป”

                “เรื่องอันใด?”

                “มันอาจเป็นเรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องเมื่อครู่แม้แต่น้อย แต่ข้าอยากจะเตือนเจ้าอย่างหนึ่งว่าความรักมิใช่สิ่งที่ใช้สมองเข้าตัดสิน มันเป็นสิ่งที่ต้องใช้จิตใจและความรู้สึกของเจ้าเป็นพื้นฐาน หากเจ้าเข้าใจในคำพูดประโยคนี้ของข้า สักวันหนึ่งเจ้าจะเข้าใจถึงความรักอย่างถ่องแท้ ... ”

                “...”

                ร่างกายของราเฟริคเลือนรางลงเรื่อยๆ กล่าวต่อไปว่า “ดูเหมือนว่าเวลาของข้าคงจะมาถึงจุดสิ้นสุดในเร็วๆนี้ คำพูดเมื่อครู่อาจดูเหมือนไม่มีอะไร แต่สักวันหนึ่งข้าเชื่อว่าเจ้าจะต้องเข้าใจ ... ลาก่อนทายาทแห่งอาร์คาน่า”

                “ขอบคุณเจ้ามาก ... ลาก่อนราเฟริค”