คุณหนูอารมณ์ร้ายกับเจ้านายข้างใจ

ลำดับตอนที่ #1 : ฝึกงานป่วนกวนหัวใจ

"วันนี้เป็นวันเปิดตัวการฝึกงานของเหล่านศ.ในวันแรก พี่ขอถือโอกาสนี้กล่าวต้อนรับนศ.ฝึกงานจากทุกสถาบันเลยแล้วกันนะคะ...." เสียงหวานใสของพี่นกกระจิบประชาสัมพันธ์คนสวยของบริษัทส่งออกยักษ์ใหญ่ในเมืองไทยดังขึ้นเจื้อยแจ้ว...

...น่ารำคาญชะมัด.... ยู่ยี่... นศ.ฝึกงานสาวสวยจากมหาลัยดังคิดอย่างหงุดหงิดอยู่ในใจ ก็ตั้งแต่เข้าบริษัทมาก็เจอยัยป้านี่พ่นและพล่ามอะไรต่อมิอะไรใส่หูน้อยๆของหล่อนไม่ได้หยุด... น่าเบื่อจริงๆ

กว่าเจ๊แกจะปล่อยให้เหล่าทัพนศ.ไปฝึกงานตามแผนกของตนก็เล่นเอาแต่ละคนเซ็งไปตามๆกัน...อ๊ะๆ แต่คนละอารมณ์นะ....

พวกนศ.สาวน่ะเซ็งที่ฟังเจ๊แกพล่ามมานานละ ส่วนนศ.ชายน่ะเซ็งเพราะต้องจากหน้างามๆของฉันไงล่ะ วะ5555+ (เอิ๊ก...เก็บอาการไม่ค่อยอยู่เล้ย) แต่ไม่ได้โม้นะ อันที่จริงหน้าตาชั้นเนี่ยจัดได้ว่าพอจะพาไปวัดไปวาได้อ่ะ แต่พอรวมกับผิวขาวเนียนใสไร้จุดด่างดำ  กับรูปร่างบางระหงอรชนอ้อนแอ้นจนฉันเองยังขัดใจที่อะไรๆมันไม่ค่อยใหญ่ขี้นเลย...นอกจาก "อก"!!! เลยทำให้ใครต่อใครชอบมองมันเป็นพิเศษ.... ขัดใจจริงๆ!!!

ตลอดทั้งทางที่เดินมาก็จะมีเสียงนกเสียงกาเห่าหอนต่อๆกันมาเป็นตอนๆล่ะ...

“คุณนกรับน้องนศ.มาจากไหนครับ... น่ารักจังเลย” เสียงตัวผู้แรกเริ่มประเดิมมาจากโต๊ะริมทางเดิน

“เที่ยงนี้มีใครจองรึยังครับน้อง” ตัวผู้ที่สองหอนตามมาติดๆ ซึ่งมันก็เป็นธรรมดาเวลาสุนัขตัวแรกเริ่มเห่ามาจะมีตัวต่อๆไปรับขึ้นมาทันที... ซึ่งอันนี้มันสะกิดต่อมหงุดหงิดฉันเพิ่มขึ้นทันควันเลยเชียว...ฮื่ม

ก็อย่างที่รู้กันมาเมื่อเช้านี้ว่าฉันน่ะได้ฝึกงานเป็นเลขาของ M.D. ผู้ยิ่งใหญ่ที่ใครๆต่างเกรงใจกันนักเชียวนะ... และนี่ก็คือเหตุผลว่าทำมั๊ยยัยพี่นกกระจิบหน้าขาวถึงไม่ยอมปล่อยฉันไปซะที ....เพราะอยากมาส่งฉันถึงที่ นี่เอง!!

“ M.D. คะ... นกเอานศ.ฝึกงานมาส่งค่ะ” ส่งเสียงใสๆลงไปหลังจากเคาะประตูเปิดเข้าไปหลังได้รับอนุญาต

ไม่ต้องแปลกใจเลยว่าทำไม๊สาวๆทั้งออฟฟิตถึงได้คลั่งไคล้ M.D. หน้าเข้มของที่นี่ ก็ท่านพี่นั้นทั้งสูงยาวเข่าดี หน้าออกตี๋เล็กน้อยหากแต่คมและใสภายใต้แว่นตาที่ไม่สามารถปกปิดสายตาคมดุจเหยี่ยวกระชากใจคนมองได้ แม้ว่าร่างกายแท้จริงแล้วท่านจะเป็นหญิงก็ตาม.....

ห๊า........ผู้หญิงเหรอ????     ไม่ผิดหรอก    แม้ใครจะมองไม่ค่อยออก แต่ทุกคนก็รู้ดีว่านี่คือสาวหล่ออ่ะนะ

“ขอบคุณมากคุณนก”

แค่นั้น????    เสียงตอบกลับมาจากหลังโต๊ะทำงานใหญ่ ไม่แม้แต่จะเหลือบตาขึ้นมามองหรือทักทายจนหลายนาทีผ่านไปใจฉันก็เริ่มอีกละ....ฉุนซิคะอย่างนี้....ฮื่ม

“แล้วจะให้ยู่ยี่เริ่มงานกับใคร ไม่คิดจะคุยกันหน่อยเหรอคะ” เสียงฉันเริ่มขุ่นออกไปทำลายความเงียบ....แหม... ก็ฉันมันหงุดหงิดมานานแล้วนะ....จะรู้กันบ้างมั้ย

เท่านั้นล่ะ...ยัยพี่นกกระจิบก็ทำตาปริบๆเหงื่อตกเลย...คงกลัวท่านวีนอ่ะนะ

“ขอพี่เคลียร์งานกองนี้ก่อน แล้วพี่จะสอนงานยี่เอง” เสียงเรียบตอบกลับมาจากผู้ที่นั่งเป็นท่านประธานของห้อง

ยัยพี่นกยิ่งทำหน้าแปลกใจเหมือนแม่ไก่ขิ้ไม่ออกอ่ะ

ก็จะไม่ให้แปลกใจได้ไงในเมื่อท่านนอกจากไม่ดุแล้วยังเรียกยัยนศ.ใหม่ซะสนิมสนมขนาดนั้น...แปลก!!

“แล้วจะให้ยี่ทำอะไรรอน่ะ....เสียเวลา....น่าเบื่อชะมัด!!” อุ๊ยตาย...ยายนี่ยังวีนไม่เลิก

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว คุณนกกลับไปทำงานต่อเถอะฮะ”

“....ทางนี้ก็ปล่อยไว้ ไม่เป็นไร” เสียงเรียบที่ส่งมาเริ่มเข้ม ยัยพี่นกก็แสนรู้รีบติดปีกบินพั่บๆกลับไปเลย สงสัยกลัวโดนลูกหลงไล่ออก.... แต่แค่นี้คนอย่างยี่ไม่กลัวอยู่แล้ว มาหาหมอฟัน!!!!

สิ้นเสียงปิดประตูของยัยพี่มีปีก ท่าน M.D. ก็ส่งเสียงต่อออกมา

“พี่แค่ขอเวลายี่สิบนาที เคลียร์งานนี้เสร็จแล้วพี่จะสอนงานให้” น้ำเสียงหงุดหงิดที่ส่งมา มักได้ผลหยุดใครต่อใคร แต่ไม่ใช่ยู่ยี่

“ไม่!! พี่ม่อนก็รู้ว่ายี่ไม่ชอบคอยใคร เมื่อกี้ก็รอยัยพี่หน้าขาวนั่งพล่ามมาเกือบสามชั่วโมงละ” หนูยู่ยี่ยังปึงปัง

พวกคุณคงสงสัยแล้วใช่มั้ยว่าทำไมยัยยู่ยี่ถึงไม่เกรงใจท่าน M.D. ผู้ยิ่งใหญ่ของเรากันเลย โธ่...ก็จะให้ยี่เนี่ยนะกลัวพี่ม่อน...ก็ตั้งแต่ไหนตั้งแต่ไรพี่แกก็เป็นลูกไล่ยอมให้ยู่ยี่มาตลอดอ่ะ

เมื่อสาวน้อยแสนสวยทำท่าจะราวีจริงจังขึ้นมา M.D. หน้าหล่อก็ต้องถึงกับถอดแว่นเดินมาโอบอย่างเอาใจ...ก็ใครใช้ให้เค้าหลงรักยัยขาวีนข้างบ้านคนนี้มาตั้งแต่เด็กเล่า....

“แล้วยี่จะให้พี่ทำยังไงล่ะคะ” ถามพลางฝังจมูกลงบนแก้มใสเสียฟอดใหญ่ไปเลย...อิอิ

“ไม่รู้ยี่หงุดหงิด แล้วไมพี่ม่อนต้องไม่สนใจยี่ตอนเข้ามาด้วย ไม่อยากสนิทกะยี่ต่อหน้ายัยพี่นกนั่นใช่มั้ย”

เอ๊า....เอาเข้าไป ยังพาลไปใหญ่ซะอีก.... งานนี้ปล่อยไว้ไม่ได้ละ