คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 (REWRITE)
“อันนี้อึนจะชอบไหมนะ...” ร่างบางยืนพึมพำอยู่กับแหวนเงินเรียบอันหนึ่งที่เขาตั้งใจจะซื้อกลับไปให้แฝดพี่ของตน
“สนใจอันนี้หรอคะ” พนักงานสาวถาม
“อ่า คือผมตั้งใจจะซื้อกลับไปฝากแฝดของผมแต่ไม่รู้ว่าเขาจะชอบไหม”
“ดิฉันเชื่อว่าถ้าคุณซื้อด้วยความตั้งใจจริง เขาต้องชอบอยู่แล้วล่ะค่ะ” เธอยิ้ม ฮยอกแจพยักหน้ารับก่อนจะก้มลงมองแหวนเงินเรียบๆอันนั้นก่อนจะตัดสินใจ
“งั้นเอาแบบนี้วงหนึ่งครับ ช่วยสลักแหวนว่า eunhyukjae ให้หน่อยแล้วก็ขอสร้อยสีเงินเรียบๆที่เข้ากับแหวนวงนี้ด้วยเส้นนึงครับ”
“ค่ะ รอซักครู่นะคะ” พนักงานตอบก่อนจะหยิบแหวนวงที่ฮยอกแจเลือกเข้าไปที่หลังร้าน
ร่างบางนั่งรออยู่ตรงโซฟาที่อยู่อีกมุมของทางร้าน มือบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา ตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่ม ที่เกาหลีก็คงจะเป็นเวลาเก้าโมงเช้า เมื่อเห็นว่าเป็นเวลาที่เหมาะสม ฮยอกแจก็กดโทรออกหาผู้เป็นแม่ทันที
(ตู๊ด........ ฮัลโหล)
“แม่ครับ!” ฮยอกแจเรียกแม่ของเขาด้วยเสียงที่ร่าเริง
(ฮยอกแจหรอลูก เป็นไงบ้างล่ะเรา แม่คิดถึงเรามากเลยนะ)
“ผมสบายดี เอ้อ! อึนอยู่กับแม่ป้ะครับ”
(ไม่นะลูก ตอนนี้อึนฮยอกเขาอยู่มหาลัยแล้วล่ะ)
“ดีแล้วๆ ผมจะเซอร์ไพรส์อึนแหละ”
(จะทำอะไรอีกล่ะหืม)
“ผมจะกลับเร็วกว่ากำหนดซักอาทิตย์นึง อยากเจอแม่กับอึนเร็วๆง้ะ”
(ไม่ได้เจอกันตั้งสิบเอ็ดปีเราเป็นหนุ่มแล้วเนอะ)
“ช่ายยย แม่รู้ไหมว่าผมดูดีมากๆเลยนะ5555555555” ฮยอกแจแกล้งชมตัวเอง
(จ้า แม่รู้แล้วๆ งั้นก่อนวันที่ลูกกลับโทรมาบอกแม่อีกทีนะแม่จะไปรับ)
“โอเคเลย แม่ห้ามบอกอึนนะรู้ไหม”
(รู้แล้วครับลูกชาย แหม)
“อื้อ งั้นฮยอกแจวางแล้วนะแม่ รักนะครับ”
(รักเหมือนกันจ้ะ) จบการสนทนาแค่นั้น ฝ่ายยองเอเป็นคนตัดสายไป
หลังจากที่ฮยอกแจคุยโทรศัพท์เสร็จ พนักงานก็นำแหวนที่สลักเสร็จใส่กล่องมาให้เขา ฮยอกแจจัดการจ่ายเงินก่อนจะออกจากร้านแล้วกลับบ้านไป
เมื่อฮยอกแจมาถึงบ้าน เขาก็รีบขึ้นไปบนห้องของตัวเองทันที ร่างบางจัดการแพ็กของให้เรียบร้อย อีกห้าวันจะเป็นวันที่เขาต้องกลับไปประเทศเกาหลี
อ่า... คิดถึงอึนกับแม่จัง
ร่างบางเดินไปนั่งบนเตียง ก่อนจะหยิบกรอบรูปที่วางอยู่บนหัวเตียงมาดู เป็นรูปสมัยเด็กๆที่เขาแล้วก็ครอบครัวที่อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา ฮยอกแจมองอยู่ซักพักก็ยิ้มออกมาน้อยๆ คิดถึง.. คิดถึงเหลือเกิน นี่เป็นเพียงประโยคเดียวที่อยู่ในหัวของฮยอกแจตอนนี้
คิดถึงแม่
คิดถึงอึน
ที่สำคัญ...
คิดถึงพ่อ
“เดี๋ยวเราก็ได้เจอกันแล้วเนอะ”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ที่เขาว่าเวลาเดินเร็วนี่ก็คงจริง...
เพราะว่าตอนนี้ฮยอกแจกำลังเดินออกมาจากเกทของสนามบินอินชอน.. ใช่แล้ว ตอนนี้ฮยอกแจได้มาถึงเกาหลีเรียบร้อยแล้ว
“ฮยอกแจ!” เสียงเรียกจากทางด้านหน้าทำให้เขามองไป เมื่อเห็นว่าใครเป็นคนเรียกเขาก็ยิ้มกว้างและรีบวิ่งเข้าไปกอดทันที
“แม่! คิดถึงมากเลยอ่า”
“คิดถึงเราเหมือนกัน” ยองเอกอดลูกชายเธอแน่น ก่อนจะผละออก “โตเป็นหนุ่มแล้วนะเนี่ย”
“ผมดูดีใช่ไหมล่ะ” ฮยอกแจยิ้มกว้าง
“หล่อเสมอแหละลูกแม่อ่ะ แล้วนี่ทำผมสีนี้เขาไม่ว่าหรอ” ยองเอถามเมื่อมองเห็นสีผมของลูกชาย ฮยอกแจจับผมสีบลอนด์ของตัวเองก่อนจะส่ายหน้า
“ไม่อ่ะ ไม่เคร่งเหมือนที่เกาหลีหรอก”
“ไม่โดนว่าอะไรก็ดีแล้ว มานี่เดี๋ยวแม่ช่วยถือกระเป๋า” เธอว่าก่อนจะเดินมาหยิบกระเป๋าแต่โดนฮยอกแจห้ามไว้
“ไม่ต้องเลยแม่ ฮยอกแจถือเองได้” ฮยอกแจสะพายเป้ก่อนจะลากกระเป๋าเดินออกมา โดยที่มือข้างที่ว่างอยู่ก็จับมือแม่ของเขาเอาไว้ “แล้วนี่อึนอยู่ไหนอ่ะแม่”
“ไปนอนบ้านเพื่อนเดี๋ยวก็คงกลับคืนนี้แหละ”
“งั้นรีบกลับบ้านกันเหอะแม่ ไปรออึนกัน!” ฮยอกแจบอก ยองเอพยักหน้าก่อนจะโบกแท็กซี่และกลับบ้าน
19:45 น.
ฮยอกแจกับแม่กำลังนั่งดูทีวีอยู่ที่ห้องนั่งเล่น พอกลับมาถึงบ้านฮยอกแจก็เอาของไปเก็บบนห้องก่อนจะลงมาช่วยแม่ทำอาหาร วันนี้เขาตั้งใจสุดฝีมือเลยเพื่อแฝดพี่ของเขา
“แม่ นี่มันจะสองทุ่มแล้วนะอึนยังไม่กลับมาเลย”
“รอก่อนน่า ง่วงแล้วหรอ”
“เปล่าหรอกแม่ ผมอยากเจออึนเร็วๆนี่นา” ฮยอกแจบ่น ท่าทางเหมือนเด็กของฮยอกแจทำเอายองเอยิ้ม
นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา
กึกๆ...
เสียงกุกกักจากหน้าบ้านทำเอาทั้งสองคนมองหน้ากัน
“อึนฮยอกกลับมาแล้วแน่เลย” ยองเอพูด
“เฮ้ย! งั้นผมไปแอบนะแม่ แม่ห้ามบอกอึนนะ” ฮยอกแจว่าแค่นั้นก่อนจะรีบวิ่งไปแอบที่ห้องน้ำ
เมื่อฮยอกแจวิ่งไปแอบเสร็จ อึนฮยอกก็เปิดประตูเข้ามาพอดี เขาเหลือบเห็นรองเท้าคู่หนึ่งที่ไม่คุ้นตาวางอยู่หน้าบ้านเลยถามแม่
“แม่ มีแขกมาหรอ” อึนฮยอกถาม
“เปล่าหรอก เข้ามาเร็ว แม่หิวแล้ว” ยองเอพูดก่อนจะลุกเดินไปที่โต๊ะอาหาร
โต๊ะอาหารบ้านหลังนี้ก็ไม่ได้ใหญ่อะไรมาก มันเป็นเพียงแค่โต๊ะอาหารเล็กๆที่พอดีสำหรับครอบครัวของเธอ แต่วันนี้อาหารมากมายที่วางอยู่นั้น ทำเอาโต๊ะที่เคยคิดว่ามันพอดีดูเล็กไปเสียทันตา
“แม่ทำอะไรเยอะแยะเนี่ย”
“แม่ไม่ได้ทำซักหน่อย” ฮยอกแจทำต่างหาก
“เอ้า...”
“กินกันเถอะ แม่หิวแล้ว” ยองเอว่าก่อนจะเริ่มหยิบช้อนและเริ่มกิน
“มีแต่ของน่ากิน แม่ซื้อมาหรอ”
“เปล่า กินสิ เดี๋ยวเย็นนะ” ยิ่งยองเอพูดแบบนั้น อึนฮยอกก็ยิ่งสงสัย แต่ก็ทำได้เพียงแค่เก็บคำถามเอาไว้ในใจ
นี่แม่กำลังปิดบังอะไรเขาอยู่หรือเปล่า?
“นี่อึนฮยอก คิดถึงน้องไหม”
“ก็มีบ้าง”
“แม่คิดถึงฮยอกแจมากเลย”
“แม่ก็โทรไปคุยสิ มาบอกผมทำไมเนี่ย” อึนฮยอกถามออกไป วันนี้แม่เขามาแปลกแฮะ
“ไม่คิดถึงน้องเลยหรือไง ถ้าน้องมาได้ยินเดี๋ยวน้องก็เสียใจหรอก”
“อะไรของแม่เนี่ย” อึนฮยอกส่ายหัวด้วยความไม่เข้าใจก่อนจะกินข้าวต่อไป
ผู้เป็นแม่มองอึนฮยอกก่อนจะเหลือบขึ้นไปมองที่ห้องน้ำที่ฮยอกแจซ่อนอยู่ เขาเห็นฮยอกแจขยับปากพูดว่าอยากออกไปแล้ว ยองเอขยิบตาให้หนึ่งทีเป็นอันว่าเข้าใจ
“อึนฮยอก..”
“อะไรแม่”
“หลับตาหน่อยสิลูก”
“ทำไมอ่ะ”
“แม่บอกให้หลับก็หลับน่า”
“เคๆๆๆ” อึนฮยอกจำใจยอมทำตาม
เมื่ออึนฮยอกหลับตา ยองเอก็พยักหน้าหนึ่งทีให้ฮยอกแจว่าออกมาได้แล้ว ฮยอกแจยิ้มก่อนจะรีบวิ่งออกมา
หมับ!
“เฮ้ย!” อึนฮยอกตะโกนตกใจเมื่ออยู่ๆมีคนเข้ามากอดเขาอย่างแรง
“คิดถึงอึนนนนนนนนนนนนนนน” เสียงหวานนั้นทำเอาอึนฮยอกเบิกตากว้าง
“ฮยอกแจ!” เขาก้มลงมองคนผมบลอนด์ที่กำลังกอดเขาอยู่
ฮยอกแจกอดอึนฮยอกซักพักก่อนจะค่อยๆผละออก ยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าแฝดพี่ของตนนั้นกำลังทำหน้าอึ้งอยู่
“อึนหน้าตลกมากอ่ะ5555555555555”
“............”
“อึ้งเลยอ่ะดิ” ฮยอกแจยิ้มกว้าง
“............”
“เค้ากลับมาหาอึนแล้วนะ!”
อึนฮยอกยังคงมองไปที่ฮยอกแจอย่างอึ้งๆ ต่างกับฮยอกแจที่ตอนนี้เอาแต่ยิ้มกว้างเพราะดีใจที่ได้เจอคนที่ตัวเองจากกันมาตั้งสิบเอ็ดปี
“เค้ากลับมาหาอึนแล้ว คิดถึงเค้าไหม” ฮยอกแจยิ้มกว้างก่อนจะจับมือของอึนฮยอกขึ้นมา
“………”
“เอ้า น้องถามก็ตอบสิอึนฮยอก เงียบทำไม”
“อ..เอ่อ อืม” คำตอบแค่นั้นไม่เป็นที่พอใจสำหรับฮยอกแจ ทำเอาร่างบางเบะปากก่อนจะปลีกตัวไปนั่งข้างแม่ของตน
“แม่ อึนเขาไม่คิดถึงผมอ่ะ” ฮยอกแจว่า
“นั่นสิ อึนฮยอกไม่คิดถึงน้องหรือไง หืม” ยองเอถาม
“ก็บอกว่าอืมนี่มันแปลว่าไม่ตรงไหน” อึนฮยอกว่าก่อนจะก้มลงกินข้าวต่อ
“งั้นแปลว่าคิดถึงเนอะ” ฮยอกแจยิ้ม “อร่อยไหม เค้าทำเองแหละ”
“ก็อร่อยดี” อึนฮยอกตอบเสียงเรียบ
“กินเยอะๆนะ” ฮยอกแจยังคงพูดเสียงแจ้ว
ตอนแรกอึนฮยอกกำลังกินข้าวอยู่อย่างปกติแต่พอซักพักเขาก็เริ่มทนไม่ไหว ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงรู้สึกไม่ค่อยดี
“ผมอิ่มแล้ว ขอขึ้นไปนอนก่อนนะ เหนื่อย” อึนฮยอกว่าก่อนจะรีบเดินขึ้นห้องของตัวเองไปทันที
“อึนเป็นอะไรอ่ะแม่...” ฮยอกแจมองตามไปอย่างไม่เข้าใจ
“ไม่รู้สิ สงสัยเขาอาจจะเหนื่อยมั้งลูก ไม่มีอะไรหรอก” ฮยอกแจพยักหน้ารับคำตอบนั้น
“เป็นไรวะเนี่ย” อึนฮยอกพูดเบาๆกับตัวเองอย่างไม่เข้าใจ
ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาเป็นอะไร พอรู้ว่าฮยอกแจแฝดน้องของเขากลับมาแล้วเขาไม่ได้รู้สึกดีใจเป็นพิเศษอะไรขนาดนั้น ไม่เหมือนตอนเด็กๆที่เวลาอีกคนหายไปไหนเขาก็เหมือนจะลงแดงตาย หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเขาโตแล้วกันนะ?
แต่ตัดปัญหาอันนั้นไปก่อน มันมีอีกเหตุผลหนึ่งที่อยู่ในหัว คือตอนที่ฮยอกแจเขามากอดเขาแล้วบอกคิดถึง ยิ่งตอนฮยอกแจเงยหน้ายิ้มให้ แฝดน้องที่หน้าตาเหมือนเขาแต่ไม่รู้ว่าทำไมรู้สึกว่าหน้าดูหวานกว่า แฝดน้องของเขาที่มีผมสีบลอนด์คนนั้น...
ความคิดบ้าๆนี่มันอยู่ในหัวตั้งแต่เขาเห็นหน้าฮยอกแจ...
“มึงจะบ้าไปละ นี่น้องมึงนะ” อึนฮยอกตบหัวตัวเองเป็นการเตือน
ก๊อกๆ...
เสียงเคาะประตูทำเอาอึนฮยอกเงยหน้ามองไปทางต้นเสียง ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นไปดูที่ตาแมวว่าใครเป็นคนเคาะ แต่พอเห็นคนเคาะเท่านั้นแหละ... ไม่เปิดดีกว่า แกล้งหลับแม่ง
“อึนนนนนนน นอนแล้วหรออออออ”
“.............”
“อย่ามาแกล้งนะ อึนยังไม่นอนหรอก เค้ารู้” ฮยอกแจยังคงพูดต่อไป
“.............” และอึนฮยอกก็เงียบต่อไป
“อึนอารมณ์ไม่ดีหรอ เป็นอะไรอ่ะ”
“.............”
“เฮ้ย เงียบงี้นี่หลับจริงดิ”
“.............”
“ถ้านอนแล้วก็ฝันดีนะ เค้าไม่กวนละ” หลังจากประโยคนี้ เสียงก็เงียบไป ท่าทางฮยอกแจจะกลับไปที่ห้องของตัวเองแล้ว
เมื่อรู้ว่าฮยอกแจไม่ได้อยู่หน้าห้องแล้ว อึนฮยอกจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกหาเพื่อนสนิทของตนเองทันที
(ไรมึง)
“รับโทรศัพท์แบบนี้ละหรอ เดี๋ยวโดน”
(เออ5555555 มีไรล่ะ)
“พรุ่งนี้ว่างมะ”
(อย่างอีทงเฮเนี่ยนะจะไม่ว่าง สำหรับน้องอึนฮยอกพี่ว่างเสมอครับ) ทงเฮตอบแบบนี้ทำเอาอีกฝ่ายอยากจะมุดเข้าโทรศัพท์ไปต่อยซักทีสองที
“กวนตีนละ ว่าจะชวนไปแข่ง”
(อีกละ มึงแข่งหรือกูแข่งถามจริง ใครมาท้ามึงก็ให้กูแข่งแทนตลอด)
“เขาเรียกว่ามีน้ำใจช่วยให้เพื่อนพัฒนาฝีมือครับ555555555”
(พัฒนาพ่อง.. เออๆ ไปๆ)
“งั้นพรุ่งนี้มารับกูหน้าบ้านด้วย ตอนทุ่มนึง”
(เออครับ รู้แล้วครับ)
“เออ แค่นี้แหละ” และอึนฮยอกก็ตัดสายทิ้งไป
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งในประเทศเกาหลีสำหรับฮยอกแจ กลับมาได้สองวันแล้วแต่เขาก็ยังไม่คุ้นชินกับสิ่งต่างๆอยู่ดี ก็แหงล่ะไม่ได้อยู่มาตั้งสิบเอ็ดปีนี่เนอะ
จริงๆแล้ว เขาควรจะไปทำเรื่องเข้ามหาลัยแต่เป็นเพราะว่าเขาเพิ่งจบไฮสคูลจากอเมริกามา เลยรู้สึกว่าถ้ามาต่อที่นี่เลยมันเหนื่อยเกินไป เขายอมไปเริ่มเรียนปีหนึ่งเอาปีหน้าดีกว่า
ฮยอกแจกำลังช่วยแม่ทำอาหารอยู่ในครัว นี่ก็หกโมงเย็นแล้ว เขากับแม่จะต้องเตรียมอาหารเย็นไว้ ไม่ได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตามานานก็ขอกินด้วยกันมันทุกวันทดแทนที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันมาสิบเอ็ดปีหน่อยเหอะ
“แม่!” เสียงตะโกนจากนอกห้องครัวทำเอาฮยอกแจหันขวับ
“มีอะไรอึนฮยอก”
“ทุ่มนึงไม่อยู่นะ” อึนฮยอกบอก
“ได้ไง แม่กับน้องกำลังทำข้าวเย็น เราต้องกินพร้อมกันสิ” ผู้เป็นแม่บอก
“ใช่ เค้าอยากกินข้าวกับอึนกับแม่พร้อมกันนะ” ฮยอกแจเสริม
“นัดกับทงเฮมันไว้แล้ว เดี๋ยวมันมารับ ถ้ามันมาแล้วขึ้นไปเรียกผมบนห้องหน่อยแล้วกัน” อึนฮยอกว่าแค่นั้นก่อนจะเดินกลับขึ้นไปบนห้อง
ยองเอถอดหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ไม่รู้ว่าทำไมพออึนฮยอกโตขึ้นถึงได้ทำตัวแข็งกระด้างแบบนี้ ไม่รู้ว่าเธอคิดมากไปเองไหมแต่พอฮยอกแจกลับมาอึนฮยอกก็ยิ่งเป็นมากกว่าเก่า
ออด... ออด...
เสียงกดออดหน้าบ้านทำเอาฮยอกแจที่กำลังช่วยแม่อยู่หยุดชะงัก
“เดี๋ยวผมไปเปิดให้เองแม่” ฮยอกแจว่าก่อนจะเดินไปเปิดประตูและออกไปหน้าบ้าน
ร่างบางเปิดประตูหน้าบ้านก็พบกับร่างหนา ไม่ได้อะไรนะ แต่ว่าหน้าตาถือว่าหล่อมาก... หัวใจดวงเล็กๆของฮยอกแจเริ่มเต้นผิดจังหวะเมื่อมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“อ้าวไอ้อึน มึงทำผมใหม่หรอ หน้ามึงหวานขึ้นหรือกูคิดไปเอง” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น
ทำไมคำพูดคำจาไม่ดูดีเหมือนหน้าตาเลย -_ -
“ผมไม่ใช่อึน” ฮยอกแจตอบ คำตอบนั้นทำเอาทงเฮขมวดคิ้วมองหน้าร่างบางตรงหน้าก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“เฮ้ย....!!”
นี่มัน...
...คนในรูป
“ฮยอกแจนี่หว่า!”
“คุณรู้จักผมด้วยหรอ” ฮยอกแจถาม
“อ... อืม ไอ้อึนมันเคยเล่าให้ฟัง” ทงเฮพยักหน้าเออออไป จะให้บอกได้ไงว่ามีรูปอยู่ในโทรศัพท์
“ครับ งั้นคุณเข้ามาในบ้านก่อนแล้วกัน ผมจะไปตามอึนให้” ฮยอกแจผายมือให้อีกคนเดินเข้ามา ซึ่งอีกคนก็ทำตาม ก่อนที่ฮยอกแจจะปิดประตูบ้านแล้วเดินเข้าบ้านไป
ทงเฮเดินเข้ามาในบ้าน เอ่ยทักทายยองเอก่อนจะนั่งรออึนฮยอกที่โซฟา เขาสนิทกับแม่ของอึนฮยอกดี ร่างหนามองหาคนผมบลอนด์ที่เปิดประตูบ้านให้เขาเมื่อกี้ แต่ก็ไม่เจอ
สงสัยไปตามไอ้อึนมั้ง
“มาแล้วหรอไอ้ทงเฮ” เสียงที่ดังมาก่อนเจ้าของตัวทำเอาทงเฮเงยหน้าขึ้นมอง
“เออ จะไปยัง”
“แปปๆ ขอเข้าห้องน้ำก่อน” อึนฮยอกว่าก่อนจะหายไปเข้าห้องน้ำ
เมื่ออึนฮยอกเข้าห้องน้ำ สายตาของร่างหนาจึงไปหยุดอยู่ที่คนผมบลอนด์ที่กำลังเดินลงมาจากบันได มองอยู่นานจนเจ้าตัวรู้สึกได้ถึงสายตาที่มองมา ฮยอกแจจึงหันมาสบตากับทงเฮ
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมร่างหนาถึงจ้องเขาอยู่นั่น หน้าของเขามีอะไรติดอยู่หรือไง ฮยอกแจได้แต่ขมวดคิ้วอย่างสงสัยก่อนจะเบนสายตาหนีไป และเดินไปหาแม่ที่กำลังจัดโต๊ะอาหาร
“แม่ นั่นเพื่อนอึนหรอ” ฮยอกแจถามพลางช่วยแม่จัดโต๊ะ
“อืม ชื่อทงเฮน่ะลูก เป็นลูกคนใหญ่คนโตเลยนะนั่น”
“จริงป้ะ แล้วทำไมมาเป็นเพื่อนกับอึนได้อ่ะ”
“ก็เรียนม.ปลายด้วยกันแล้วก็สนิทกันนั่นแหละ” ยองเอว่า “เฮ้อ.. สงสัยวันนี้เราต้องกินข้าวกันสองคนแล้วเนอะฮยอกแจ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ไว้พรุ่งนี้ค่อยมากินพร้อมกันเนอะ” ฮยอกแจยิ้ม
“ไปกันมึง” อึนฮยอกเรียกเพื่อนของตนที่นั่งรออยู่
“เออๆ”
ทั้งสองคนเดินออกมาจากบ้าน ทงเฮเดินไปฝั่งคนขับส่วนอึนฮยอกก็ไปนั่งอยู่ที่ข้างคนขับ ทงเฮสตาร์ทรถก่อนจะขับออกไป มือหนาเอื้อมไปเปิดเพลงเพื่อไม่ให้มันเงียบเกินไป
“นั่นฮยอกแจหรอ” ทงเฮเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้น
“อืม”
“กูก็ว่า นึกว่ามึงหน้าหวานขึ้นแล้วทำผมใหม่แบบจะผันตัวเป็นเคะตัวน้อยๆ5555555555555”
“สัดทงเฮ หุบปากไปน่ะ” อึนฮยอกว่าอย่างไม่สบอารมณ์
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่แบบพอทงเฮพูดถึงแฝดน้องของเขาแล้วเขารู้สึกไม่พอใจ
“เออครับๆ คุณเพื่อน” ทงเฮว่าก่อนจะหันไปตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อ พวกเขากำลังจะไปที่สนามแข่งที่ประจำของพวกเขา
ยอมรับเลยว่าพอรู้ว่าคนที่เปิดประตูบ้านของเพื่อนเขาเป็นฮยอกแจ ทงเฮก็รู้สึกแปลกๆอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ความคิดแรกที่พอเห็นแล้ว มันก็คือ..
...น่ารัก...
เขาคิดว่าฮยอกแจดูน่ารักมากผิดกับเพื่อนของเขา นี่ขนาดมันเป็นแฝดกันแต่ไม่รู้ทำไมถึงให้ความรู้สึกที่แตกต่าง
อาจจะเป็นแค่ความรู้สึกเหมือนที่เจอกับสาวๆหรือเคะคนอื่นก็ได้มั้ง
ความคิดเห็น