[Fic T-ara] My Love Style [Hwa Ri]

Title: My Love Style

Author: CM Hammer

Genre: Romantic

Pairing: HwaYoung & Qri [Hwa ri]

Note : Fic T-ara

Chapter 1

       ค่ำคืนหนึ่งในกรุงโซล ภายในผับที่มีผู้คนมากมาย แสงสีเสียงสุดอลังการ แน่นอนว่าผู้ที่เป็นเจ้าของผับแห่งนี้ต้องรวยแน่นอน ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาของคนที่ชอบท่องราตรี เที่ยวหาความสุข

     “เจ้านายฮะ” เสียงของลูกน้องที่กำลังเรียกเจ้านายอยู่หน้าห้อง VIP

     “เข้ามาสิ” เสียงของเจ้าของผับพูดขึ้นมา

     “เจ้านายฮะ ตอนนี้ข้างนอก มีลูกค้ากำลังทะเลาะกันอยู่ฮะ” ลูกน้องพูด

     “เกิดอะไรขึ้น เดียวฉันจะออกไปดูเอง” เจ้าของผับพูด และวิ่งออกไปด้วยความตกใจ

    เหตุการณ์ข้างนอกคือตอนนี้ ลูกค้าทั้งสองโต๊ะ กำลังทะเลาะกัน เพียงเพราะว่า ผู้หญิงคนนึง ซึ่งเธอก็ไม่ชอบมาเที่ยวที่แบบนี้เท่าไร(และอายุก็ยังไม่ถึงอีกด้วย ….ปล.ขำๆนะค่ะ) แต่ก็ต้องมาเพราะโดนพี่ลากมา (เป็นพี่ที่ดีจริงๆ) และก็เกิดเรื่องจนได้ เมื่อความสวยของเธอเป็นพิษ

     “ฉันบอกแล้วไงว่าคนนี้ฉันขอ แกก็ไปหาคนอื่นสิ”

“ไม่ได้นะฉันเห็นก่อน แกอะแหลไปหาคนอื่นไป้” ลูกค้าทั้งสองยังคงเถียงกันไม่หยุด

และหนึ่งในนั้นก็เดินไปที่ผู้หญิงคนนั้นแล้วลากเธอไปที่ห้องน้ำ ยังมีผู้ชายอีกหลายคนเดินตามไปด้วย โดยที่เธอไม่ได้ตั้งตัวและไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย ได้แต่ตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย เพราะเสียงเพลงในผับดังมาก

ก่อนที่หญิงสาวจะโดนลากตัวมาถึงห้องน้ำ ก็ได้ชนเข้ากับเจ้าของผับ ที่กำลังวิ่งมาดูเหตุการณ์

         “คุณค่ะ….ช่วยฉันด้วยค่ะ” หญิงสาวร้องให้ช่วย

ทันใดนั้นเจ้าของผับได้ชกผู้ชายที่ลากผู้หญิงร่างเล็กมานอนนิ่งไปกับพื้นด้วยหมัดเดียว (จอดเลย) และพวกผู้ชายที่เดินตามมาอีกหลายคนก็ได้สลายตัวไปเพราะเจอกับลูกน้องของเจ้าของผับนับสิบคน

   “พวกนายไปดูเหตุการณ์หน้าร้านไป” เจ้าของผับพูดขึ้น

  “ครับ”

     “คุณเป็นอะไรมากไหม” เจ้าของผับพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าผู้หญิงร่างเล็ก กำลังจะเป็นลม

    ทันใดนั้นเจ้าของผับได้พาผู้หญิงร่างเล็กไปในห้อง VIP

และเมื่อร่างเล็กตื่นขึ้นมาก็ตกใจแล้วพูดขึ้นว่า “ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วคุณเป็นใคร…...”

เจ้าของผับเลยแนะนำตังเอง “ฉันชื่อ ฮวายอง ฉันเป็นเจ้าของผับแห่งนี้” “แล้วคุณหละชื่อไรหรอ……”  “ฉันชื่อ คิวริ” ร่างเล็กตอบ และฮวายองก็ได้นั่งลงที่โซฟาตัวเดียวกับที่คิวรินั่ง ทำให้คิวริหน้าแดง (เพราะอะไร….) ฮวายองถามเธอหน้าแดงเป็นไรหรือเปล่า และได้เอามือจับที่แก้มและหน้าผากของคิวริ ยิ่งทำให้คิวริหน้าแดงขึ้นไปใหญ่ เลยได้แต่ตอบว่าฉันไม่เป็นไร ฉันสบายดี ฉันขอตัวกลับบ้านก่อนนะ และคิวริก็ได้ลุกขึ้นจากโซฟาเดินไปที่ประตู แต่ก่อนจะเดินถึงประตู ก็ได้โดนฮวายองจับมือเอาไว้ แล้วบอกว่า “ให้ฉันไปส่งที่บ้านนะ” คิวริหันมาพร้อมกับพูดว่า ฉันมากลับเพื่อน ฉันต้องกลับพร้อมเพื่อนของฉัน

ฮวายองไม่พอใจ (เพราะปกติแล้วจะไม่มีใครกล้าขัดใจเลยซักครั้ง) “แต่ฉันจะไปส่งเธอ”

ทันใดนั่นร่างของคิวริก็ได้โดนอุ้มด้วยฮวายอง “นายจะทำอะไรเนีย ปล่อยนะ” ฮวายองไม่สนใจเสียงของคิวริ จนถึงรถขันหรู ฮวายองได้บังคับให้คิวริเข้าไปนั่งในรถ และฮวายองก็ได้ออกรถทันที ด้วยความเร็วสูง และถามคิวริว่าบ้านเธออยู่ไหน คิวริก็ได้บอกทางกับ

ฮวายอง ขนาดที่ฮวายองกำลังขับรถ คิวริก็ได้แต่นั่งคิดว่า “ทำไมหน้านายมันคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่ก็คิดไม่ออก ชั่งมันเถอะ” เมื่อถึงบ้านของคิวริ คิวริก็ได้ขอบคุณ

ฮวายองที่มาส่งที่บ้าน “ขอบใจนะที่มาส่งที่บ้าน”  “ไม่เป็นไร หวังว่าโอกาสหน้าเราคงได้เจอกันอีก บาย” และฮวายองก็ได้ขับออกไปด้วยความเร็ว (เหมือนเดิม)

ระหว่างที่คิวริกำลังเดินเข้าบ้าน ก็ได้นึกบางอย่างออก “นึกออกและ นายนั่นคือเด็กในโฆษณาที่ฉันดูเมื่อคืนนี่หน่า จะว่าไปแล้วก็น่ารักดีนะ” คิวริยังคงเดินบ่นถึงฮวายอง

ไม่หยุด และเมื่อคิวริเข้ามาถึงในบ้านหลังใหญ่ ของเธอเอง แม่ก็ได้ถามคิวริว่าพี่ชายเราหายไปไหนเนีย ดึกดื่นป่านนี้แล้วยังไม่กลับบ้านอีก คิวริถึงกลับตกใจเพราะว่าเธอได้ทิ้งพี่ชายของเธอเองไว้ที่ผับ และชิงกลับมาก่อนโดยไม่ได้บอกพี่ชายซักคำ

“คิวริ ….. แม่ถามว่าเห็นพี่ชายเราไหม” แม่พูดอีกครั้งเพราะคิวริยังไม่ยอมตอบ

“อ่อๆๆ….. ไม่รู้เหมือนกันค่ะแม่ เดียวก็คงจะกลับแล้วมั่ง หนูไปนอนและนะพรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแต่เช้า แม่ไปนอนเถอะ” คิวริตอบแม่ แล้วก็รีบวิ่งขึ้นห้องของตัวเอง