คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #53 : [OS] :: Special Part My dog ... love me (Baek x Do)
(os) My dog .. love me #มดลม -
หนึ่งวันของแบคฮยอนและคยองซู
PS. ช่วงเวลาที่แบคเป็นไซบีเรียน
ฉันเกลียดเด็ก
“เด็กๆทุกคนรักนายจะตาย”
แบคฮยอนในร่างไซบีเรียนตัวโตนั่งหน้าหงิกอยู่กลางกระบะทราย
เด็กๆหลายคนวิ่งตรงเข้ามาหาพร้อมกับจับขนแบคฮยอนลูบไปมา
แต่บางคนก็ทึ้งจนแบคฮยอนอยากหันไปงับ ติดที่สายตาดุของคยองซูที่ส่งมาให้ตลอดเวลาตอนหันไปแยกเขี้ยวใส่นี่สิ
ทำให้ต้องนั่งหน้าหงิกเอาจมูกปักทรายเป็นการประท้วงไปในตัว
ฉันอยากกลับบ้าน
“ไหนบอกว่าเบื่อ ก็พาออกมาแล้วไง” คนตัวเล็กเดินเข้าไปใกล้ หันไปยิ้มให้เด็กผู้หญิงที่คุกเข่ากอดแบคฮยอนอยู่
คยองซูลูบหัวแบคฮยอนเบาๆแล้วกระซิบเข้าไปใกล้ใบหูตั้ง
“เป็นเด็กดีหน่อยแบคฮยอน” คยองซูกระซิบเบาๆ มือขาวเกาลงไปที่หลังคอแบคฮยอนอย่างเอาใจ
ฉันเป็นเด็กดีแค่กับนาย
ส่วนเด็กพวกนี้ไม่ดีด้วยหรอก
“ทุกคนรักแบคฮยอนไหมครับ” อยู่ดีๆคยองซูก็พูดโพล่งขึ้นมาท่ามกลางกลุ่มเด็กน้อย
คนตัวเล็กยิ้มกว้างทันทีที่เห็นเด็กแต่ละคนแย่งกันพูดว่ารักแบคฮยอน
บ้างก็พากันกอดไปที่ลำตัวนุ่มของเจ้าไซบีเรียน
“เห็นไหม ทุกคนรักนาย” ลูบหัวแบคฮยอนแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยว เจ้าไซบีเรียนตัวโตชอบทำหน้าเบื่อโลก
อุตส่าห์คิดไว้ว่าถ้าพามาแบบนี้เจ้าตัวจะมีความสุข แต่กลับไม่เป็นอย่างนั้น
แบคฮยอนเกือบจะเข้าขั้นโรคเกลียดเด็ก เอ๊ะ หรือว่าแบคฮยอนเป็นโรคนี้มานานแล้ว
แบบนี้คยองซูก็ทำตัวเด็กใส่ไม่ได้แล้วสิ
ฉันไม่อยากให้ทุกคนรักฉันซะหน่อย
“มีคนรักดีกว่าคนเกลียดนะ เจ้าบ้า” คยองซูเขกลงไปที่หัวกลมทีนึง
เด็กน้อยทั้งหลายหัวเราะคิกคักพร้อมกับส่งเสียงห้าม
รักนายคนเดียวก็พอแล้ว
“พูดอะไรไร้สาระอีกแล้ว” คนตัวเล็กส่ายหัวให้กับคำพูดนี้ของแบคฮยอน
ฉันจะกลับบ้าน
คายองซูววววววววววววว
“อย่าทำหน้าเหมือนหมาขาดน้ำได้ไหม” ว่าอย่างขำๆ แล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
บอกลาเด็กน้อยหลายคนที่ทำตาละห้อยมองแบคฮยอนตามสายจูงที่เขาจูงเจ้าตัวโตนี้มาด้วย
หลังจากที่ผ่านจากสมรภูมิรบจากเด็กๆ
แบคฮยอนก็หยุดเดินแล้วยื้อสายจูงเอาไว้
เจ้าไซบีเรียนตัวโตไม่ยอมเดินตามเจ้าของตาโตที่เริ่มหันมามองพร้อมขมวดคิ้วขึ้นเป็นคำถาม
“ไหนบอกจะกลับบ้าน” คยองซูถาม เบะปากลงเมื่อเห็นแบคฮยอนส่ายหน้ายิก
ไม่อยากกลับจริงๆสักหน่อย
“แล้วบอกฉันทำไมเล่า”
อยากอยู่กับคยองซูสองคนนี่นา
“เห้อ... นายนี่นะ” คนตัวเล็กถอนหายใจยาว เดินเข้ามาใกล้ก่อนจะเผลอหลุดยิ้มออกมาเมื่อเห็นดวงตาสองสีของแบคฮยอนจ้องมาก่อนหน้าแล้ว
อยากอยู่กับคยองซูสองคนจริงๆนะ
“เข้าใจแล้ว” คยองซูย่อตัวลง ขนนุ่มของแบคฮยอนยังเป็นสิ่งที่เขาชอบมากที่สุด
ชอบที่จะกอดลงไปอย่างเต็มรัก พร้อมกับซุกหน้าลงไปฝังจมูกลงบนกลุ่มขนหนานุ่ม
อยากออกมาตอนเป็นคนบ้างจัง
“ไว้ตอนกลางคืนนั่งมอเตอร์ไซค์มา”
จริงนะ!
“จะไม่มาก็ได้นะ” ยักไหล่เหมือนไม่ใส่ใจในคำตอบ
แต่คยองซูกำลังยิ้มหวานออกมา ทั้งที่ไม่จำเป็นเลยที่จะต้องตามใจแบคฮยอนให้มาก
แต่พอเจอดวงตาใสที่จ้องมา รู้สึกเหมือนจะใจอ่อนทุกครั้งเลยให้ตายสิ
มาสิ มา มา มา มา
แบคฮยอนพูดซ้ำไปซ้ำมา
หางพวงใหญ่กระดิกซ้ายทีขวาทีปัดฝุ่นตามพื้นจนฟุ้งไปหมด
จนคยองซูต้องลุกขึ้นยืนแล้วใช้มือปัดออกไป อยากจะว่าออกไปนะ
แต่พอรู้ว่าเจ้าตัวมีความสุขคยองซูก็ไม่รู้จะว่าไปเพื่ออะไร
ตามใจบ่อยๆแบบนี้แบคฮยอนต้องเสียหมาแน่ๆ
สัญญาแล้วนะ
งั้นเรารีบกลับบ้านเถอะ
“ทีอย่างนี้ล่ะรีบเชียว” คนตัวเล็กหรี่ตามองอย่างจับผิด
เจ้าไซบีเรียนตัวโตดูรุกรี้รุกรนรีบลุกขึ้นยืน
ส่งขาหน้าสองข้างขึ้นมาตะปบลงที่ขาของคยองซู
เปล่าสักหน่อย
อยากกลับบ้านไปพักผ่อน
“นายนี่นะ” ก้มลงไปจ้องตาใสที่ทั้งสองข้างต่างสีกัน แบคฮยอนมองกลับ
ก่อนจะใช้ลิ้นเปียกเลียลงบนปลายจมูกโด่งของคยองซู
“ไอ้บ้า!” พอโดนเลียแบบนั้นก็รีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินนำไปก่อน
ไม่สนใจแบคฮยอนที่ยืนแลบลิ้นแอบยิ้มอยู่ในใจ
สายจูงน่ะต่อให้ยาวขนาดไหนถ้าแบคฮยอนจะรีบเดินไปข้างคยองซูแปปเดียวก็ทำได้แล้ว
เขินแล้วเดินหนี
“ไม่ได้เขิน!”
จะคิดว่าอย่างนั้นแล้วกัน
“พูดมาก กลับบ้านคนเดียวเลยไหม” คยองซูหันไปพูดกับแบคฮยอน
ตอนนี้เริ่มเย็นแล้วเลยไม่ค่อยมีคนมาเที่ยวที่สวนสาธารณะเท่าไหร่
เขาเลยกล้าที่จะหันไปพูดแบบนั้นกับเจ้าไซบีเรียน หวังว่าจะไม่มีใครเห็นนะ
เขายังไม่อยากโดนนินทาว่าไม่มีคนคบจนต้องคุยกับหมา
ม่าย ตอนมามากับคยองซู
ตอนกลับก็จะกลับด้วย
แบคฮยอนเดินมาคลอเคลียอยู่ข้างขา
แอบขัดขาเขาไม่ให้เดินอยู่หลายครั้ง จะโกรธก็เริ่มโกรธไม่ลง
เห็นทำสีหน้าแบบหมาหงอยคยองซูก็รู้สึกเลยว่าตัวเองนั้นแพ้สนิท
แพ้กับท่าทางและหน้าตาแบบนั้น
“หมาบ้าเอ้ย” ถึงจะพูดไปแบบนั้น แต่คยองซูกลับจูงสายเชือกแน่นกว่าเดิม
กระชับสายจูงตึงพอให้แบคฮยอนเดินได้ข้างตัวเองโดยที่จะไม่วอกแวกไปไหน
ฉันไม่ไปไหนหรอก...
อยู่กับนายนี่แหละดีที่สุดแล้ว
“หือ ทำไมบอกอย่างนั้นล่ะ” คนตัวเล็กเผลอผ่อนแรงเชือกที่จูงไป จากที่รีบก้าวเดินเพื่อจะกลับบ้าน
กลายเป็นก้าวช้าๆ รอให้แบคฮยอนพูดสิ่งที่คิดเอาไว้ในใจ
ถึงนายปล่อยสายจูง
ฉันก็ยังเดินข้างนาย ไม่ต้องกำแน่นเหมือนกลัวฉันหายหรอก
“นายนี่นะ.. เป็นหมาบ้าที่สุดเลย” ไม่อยากบอกว่าคำพูดเมื่อสักครู่ของแบคฮยอนทำให้ตัวเองรู้สึกร้อนขึ้นที่ใบหน้า
สายจูงเริ่มผ่อนลง และเป็นอย่างที่แบคฮยอนบอก
ต่อให้สายจูงยาวแค่ไหนเจ้าตัวก็ยังเดินอยู่ข้างเขาตลอดเวลา
22.47 น.
“เร็วๆเลยนะ สัญญาแล้ว” แบคฮยอนในร่างคนเริ่มโวยวายอีกครั้ง
ดวงตาเรียวจ้องมองไปที่คยองซูอย่างไม่วางตา
คนตัวเล็กที่อืดอาดดูจะไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก
“เหนื่อยแล้ว” คยองซูพูดเสียงอ่อน
ลากขาเดินตามแรงฉุดของแบคฮยอนที่พาตัวเองมายังรถมอเตอร์ไซค์คันเล็กที่จอดอยู่หน้าบ้าน
“สัญญาแล้วนะ” แบคฮยอนทวงคำสัญญาที่คนตัวเล็กได้ให้ไว้ที่สวนสาธารณะ
เขาอยากไปกับคยองซูสองคนที่นั่นจริงๆนะ แล้วนี่อะไร
คนสัญญากลับจะผิดสัญญาเองงั้นหรอ
“วันอื่น..”
“ย่าห์! คนผิดสัญญา” ไม่ทันรอให้คยองซูพูดจบแบคฮยอนก็ขัดขึ้นมา แล้วรีบเดินกลับเข้าไปในตัวบ้าน
ทิ้งให้คนตัวเล็กที่กำลังเบลอได้แต่มองตาปริบ
คยองซูเกาหัวตลอดทางเข้าบ้าน
ไม่คิดว่าเรื่องแค่นี้จะทำให้แบคฮยอนดูโกรธจนไม่มองหน้าเขา
ร่างโปร่งนั่งขัดสมาธิมองไปยังหน้าจอทีวีที่ยังฉายละครหลังข่าว
ดูท่าจะเป็นเรื่องใหญ่ไปเสียแล้ว
คนตัวเล็กเดินเข้าไปนั่งด้านข้างที่ว่าง
ยกขาทั้งสองข้างขึ้นมากอดเอาไว้ หันหน้าไปมองแบคฮยอน
พอเห็นร่างโปร่งไม่สนใจจึงเอียงคอซบหัวลงกับไหล่กว้างที่เขาชอบซบตอนนั่งดูซีรีส์เรื่องโปรดด้วยกัน
ยังไม่มีใครสักคนที่เริ่มเอ่ยปาก
แบคฮยอนยังคงเงียบมองไปยังหน้าจอทีวี
ถ้าถามว่ายังโกรธคยองซูอยู่ไหมที่ไม่รักษาสัญญา
คำตอบคือหายโกรธตั้งแต่คนตัวเล็กขึ้นมานั่งซบไหล่แล้ว
ส่วนคยองซูล่ะ
คนตัวเล็กก็ยังไม่กล้าที่จะเอ่ยปากพูด
รู้ตัวเองเลยว่าผิดที่ไปสัญญาแบบนั้นแล้วไม่ยอมพาไป
แต่เขาเหนื่อยแล้วที่จะขี่มอเตอร์ไซค์พาออกไปไหน
ทั้งๆที่คิดว่าอยู่ที่บ้านด้วยกันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง คยองซูแค่คิดว่า..
จะอยู่ที่ไหนก็เหมือนกัน ขอแค่มีแบคฮยอน
“วันหลังค่อยไปก็ได้” อยู่ดีๆแบคฮยอนก็โพล่งขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ
คนตัวเล็กหงายหน้ามองไปยังดวงตาเรียวที่จ้องมายังตัวเองพร้อมรอยยิ้มบาง
“หายโกรธแล้วหรอ” คยองซูถาม คนตัวเล็กอมยิ้มมุมปาก มองแบคฮยอนที่พยักหน้ารับเบาๆ
“ไม่ได้โกรธน่า” แบคฮยอนว่าพลางยืดมือขึ้นมายีผมนุ่มของคยองซู คนตัวเล็กยู่จมูก
ยื่นมือขาวของตัวเองขึ้นไปจับกับมือซนของแบคฮยอน
“ดีแล้วล่ะ อย่าโกรธฉันอีกนะ” คนตัวเล็กบีบลงไปที่มือแบคฮยอนเบาๆ
ร่างโปร่งจ้องหน้าใสระหว่างที่เจ้าตัวพูด
ดวงตากลมโตมีประกายวูบไหวตามคำพูดที่ได้เอ่ยออกมา
“คิดมาก” ว่าขำๆแล้วเอื้อมมือขึ้นมาบีบลงที่จมูกโด่งรั้น
แบคฮยอนส่งยิ้มกวนให้พร้อมยักคิ้วให้หนึ่งทีเป็นการปิดท้าย
เห็นแบบนั้นล่ะอยากถอนคำพูดทั้งหมดจริงๆ
“ใครกันล่ะ” คยองซูเถียง อมลมจนแก้มป่อง
ใช้มือปัดลงไปที่มือของแบคฮยอนที่ยังคงบีบเล่นจมูกตัวเองอยู่
“คยองซูไง”
“แบคฮยอน”
“คยองซู”
“แบคฮยอน”
“คยอง.. / แบคฮยอน!” พูดขึ้นมาพร้อมกันก่อนจะหันไปมองหน้าแล้วหัวเราะออกมา
คนตัวเล็กยิ้มกว้างเอนตัวไปพิงแบคฮยอน แบบนี้แล้วรู้สึกอุ่นไปทั้งหัวใจเลยจริงๆ
ไม่จำเป็นต้องพูดให้มากความ
อยู่อย่างนี้ก็ดีในแบบที่ชอบแล้วนี่นา....
แค่ช่วงเวลาของ คยองซู
และ แบคฮยอน เจ้าไซบีเรียนงี่เงา คิกๆ
END
แด่ฟิคที่ดีที่สุดของตัวเอง
แด่ความคิดถึง
และขอบคุณทุกคนที่ยังหลงเข้ามาก รัก :)
ความคิดเห็น