คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter4 >>> รักล้นใจยัยตัวแสบ
“เฮ้อ”
“อ้าวเป็นอะไรไปจีน่า” ยูบินที่เห็นจีน่าทำหน้าบึ้งตึงอยู่จึงถามออกไป
“เยอึน”
“ทำไมหรอ เยอึนทำไม” ยูบินรู้สึกตกใจเมื่อจีน่าพูดถึงคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนของตน
“เค้าไปกับซอนเยแล้ว”
“ก็นึกว่าเรื่องอะไร มันก็เป็นธรรมดาไม่ใช่หรอ เค้าสองคนเป็นแฟนกันหนิ” ยูบินกลั้นใจพูดในสิ่งที่ตนนั้นไม่ค่อยอยากจะพูดสักเท่าไหร่
“งั้นชั้นกลับก่อนนะจีน่า” ยูบินพยายามทำเสียงนั้นให้ดูปกติมากที่สุดเพื่อที่จะไม่ทำให้จีน่านั้นสงสัย
เมื่อยูบินเดินไปจนลับสายตาเธอแล้ว หญิงสาวได้แต่ครุ่นคิดสิ่งที่ยูบินเล่าทั้งหมด
“หึ แฟนงั้นหรอ เยอึนต้องเป็นของชั้นคนเดียวมินซอนเย!” จีน่ากัดฟันกรอด พร้อมทั้งยังกำหมัดแน่นจนขึ้นข้อขาว
“นี่ยัยเปายัยติ๋มวันนี้ไปกินข้าวที่บ้านชั้นนะ พี่ยูบินทำอาหารไว้ด้วยแหละ” ลิมพูดอย่างเป็นมิตรออกไปพร้อมรอยยิ้ม
“อื้ม ไปสิ” โซฮีตอบออกไปอย่างว่าง่าย
“อ้าวแล้วซอนมีล่ะ ไปด้วยกันนะ” ลิมมองหน้าซอนมีที่ดูจะเศร้าลงไปชั่วขณะ
“ชั้นไปไม่ได้หรอก”
“นัดผู้ชายไว้รึไงห๊ะยัยติ๋ม” โซฮีพูดขึ้นเพื่อจะกวนประสาทเธอ
“จะบ้าหรอ คือว่าพี่ชายชั้นต้องเป็นห่วงแน่ๆเลย”
“นี่ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง เธอเองก็โตแล้วนะซอนมี”
“ก็เพราะยิ่งโตนี่แหละพี่ชั้นถึงเป็นห่วงขนาดนี้อ่ะ”
“เอาน่า ไปเถอะนะซอนมี เดี๋ยวพวกเราไปส่งเธอเอง” ลิมพูดพร้อมเอามือมาแตะที่ไหล่ซอนมีเบาๆ
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ โทรไปบอกพี่ซองมินก่อนดีกว่า” ซอนมีที่คิดอะไรได้ จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายไปยังลีซองมินพีชายของเธอทันที
[ฮัลโหลซอนมี มีไรหรอ?] ชายหนุ่มเสียงหวานตอบรับสายที่โทรเข้ามา
“คะ คือ พี่ซองมินคะ คือว่าวันนี้พี่ซองมินทานข้าวไปก่อนซอนมีเลยนะ วันนี้ยัยลิมชวนซอนมีไปทานข้าวที่บ้านอ่ะค่ะ”
“อ่อ อื้มได้ซิ อย่ากลับค่ำนักล่ะ ฮึ้ พี่เป็นห่วงนะ ยิ่งโตยิ่งสวยอยู่น้องใครก็ไม่รู้”
“ค่ะ แล้วซอนมีจะรีบกลับนะคะพี่ซองมิน”
พูดจบซอนมีก็กดตัดสายไปในทันที
เมื่อมาถึงบ้านของลิมเธอก็เห็นยูบินที่กำลังจัดเตรียมอาหารไว้บนโต๊ะเพื่อรอต้อนรับพวกเธออยู่
“หวัดดีค่ะพี่ยูบิน” ซอนมีโซฮีโค้งให้เล็กน้อย ยูบินยิ้มน้อยๆมาให้พวกเธอ
“มีอะไรทานมั่งค่ะพี่ยูบิน”
“มีของโปรดเราด้วยนะ”
“ว้าว ดีจังเลยอ่ะ ลิชักหิวแล้วล่ะสิ”
“งั้นลิมก็พาโซฮีกับซอนมีไปรอที่โต๊ะได้เลยนะ เดี๋ยวพี่เข้าไปในครัวแป๊บเดียวก็เสร็จแล้ว”
พูดจบลิมก็พาโซฮีซอนมีมานั่งบนโต๊ะ
“ว้าววว อาหารน่าทานจังเลยค่ะพี่ยูบิน” โซฮีที่พูดขึ้นราวกับเพ้อสุดๆ
“ฮ่าๆๆ น่าทานงั้นก็ทานกันเยอะๆนะ”
“ค่า เดี๋ยวลิมจะทานให้เรียบเลยค่า”
หลังทานอาหารเสร็จทั้งโซฮีและซอนมีก็ต้องขอลากลับก่อนเพราะตอนนี้มันก็เริ่มมืดมากแล้ว
“ขอบคุณพี่ยูบินมากนะค่ะ อาหารอร่อยมากเลยซอนมีล่ะช้อบชอบ >//<”
“จ้ะ วันหลังก็แวะมาทานข้าวบ้านพี่ได้นะ”
ซอนมียิ้มไปให้ยูบินเป็นเชิงขอบคุณอีกครั้ง
“งั้นเราสองคนกลับก่อนนะค่ะพี่ยูบิน”
“จ้ะ”
“ชั้นไปก่อนนะลิม”
“โอเค นี่ยัยเปาไปส่งยัยติ๋มดีๆนะ”
“รู้แล้วล่ะน่ายัยแอ๊ปเปิ้ล”
แล้วโซฮีก็เดินมาส่งซอนมีตามที่สัญญากันไว้
“รีบเข้าบ้านซะนะ อากาศยิ่งหนาวๆอยู่”
โซฮีบอกกับซอนมี
“ชั้นรู้น่า”
“งั้นชั้นกลับก่อนนะ”
“อื้ม เดินกลับดีๆล่ะ อ้อ แล้วขอบใจนะที่เดินมาส่ง”
“ก็ชั้นบอกเธอแล้วหนิว่าจะมาส่งก็ต้องมาสิ ชั้นไม่ผิดสัญญากับเธอหรอกนะ อีกอย่างสิ่งที่เธอบอกชั้น ชั้นก็ไม่ลืมด้วย”
โซฮีพูดก่อนจะเดินออกไปจนไกลสายตาของซอนมี
“นี่เธอทำมันจริงๆหรอโซฮี”
ซอนมีได้แต่ยิ้มกับสิ่งที่โซฮีพูดเมื่อครู่ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
ซอนเยที่อยู่ในคอนโดของเยอึนกำลังจัดแจงอาหารเย็นของเธอกับคนรักอยู่ในครัว
“อื้ม หอมจังเลย” เยอึนสวมกอดซอนเยทางด้านหลัง พรางสูดกลิ่นของต๊อกเข้าไป
“ก็แน่ล่ะมินซอนเยซะอย่างเรื่องอาหารขอให้บอกเถอะ” ร่างบางพูดออกมาพร้อมกับยักไหล่ตนเอง
“ป่าวไม่ได้หมายถึงอาหาร แต่…ชั้นหมายถึงตัวเธอต่างหากที่หอม” คำพูดของร่างสูงทำให้ร่างบางนั้นหน้าขึ้นสี
“พอเลยเยอึน นี่ชั้นยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ” ร่างบางที่หันหน้ามาหาร่างสูงที่ตอนนี้ใช้มือโอบเอวของเธออยู่
“นี่ขนาดยังไม่ได้อาบยังหอมขนาดนี้นะเนี่ย ถ้าอาบแล้วจะ….ขนาดไหน” ร่างสูงเว้นระยะคำไว้เพื่อให้ร่างบางคิด
“ซอนเย” ร่างสูงยื่นหน้าเข้าไปใกล้ร่างบางเหมือนจะจูบร่างบางที่หลับตาพริ้มเหมือนจะรับสัมผัสที่ร่างสูงกำลังจะมอบให้ แต่ร่างสูงเลื่อนกับไปบริเวณใบหูแล้วพูดกระซิบเบาๆกับเธอ
“ระวังต๊อกไหม้นะ” ทันใดนั้นเองที่ร่างบางหันมาให้ความสนใจกับต๊อกที่อยู่เบื้องหน้าตน ส่วนคนเจ้าเล่ห์หน่ะหรอก็หายไปเฉยเลย
“เยอึนนะเยอึน เจ้าเล่ห์จริงๆเลย ชิ”
เมื่อทั้งสองทานอาหารเสร็จกันเรียบร้อยแล้ว เยอึนที่เดินออกมานอกระเบียงของคอนโดเพื่อรอร่างบางนั้นอาบน้ำเสร็จ ในบรรยากาศแบบนี้ทำให้เธอคิดอะไรไปเรื่อยๆ ตอนนี้ในหัวมันมีแต่มินซอนเยไปหมด ไม่ว่าเธอจะทำอะไรภาพของร่างบางก็ยังคงแสดงเด่นอยู่เสมอ
ร่างบางที่เห็นคนรักของเธอยืนตากลมหนาวอยู่ก็นึกส่ายหัวในความน่ารักของร่างสูงก่อนจะเดินไปหยิบโอเวอร์โค้ชเพื่อเอาไปให้ร่างสูง
“ยืนคนเดียวแบบนี้ไม่หนาวแย่หรอ” ร่างบางเอาโอเวอร์โค้ชมาคลุมให้ร่างสูงพรางกระชับมับเพื่อให้ร่างสูงอุ่นขึ้น
“แค่มีเธออยู่ข้างๆ ชั้นก็ไม่หนาวแล้วหล่ะ” ร่างสูงดึงร่างบางมากอดไว้ ตอนนี้ใจของร่างบางเริ่มเต้นไปมาเช่นเดียวกับร่างสูงที่มันก็เต้นเป็นจังหวะเดียวกันกับเธอ
“นี่เข้าไปข้างในกันเถอะข้างนอกมันหนาวนะรู้มั้ย” ร่างบางพูดกลบเกลื่อนความเขินของเธอ ทั้งๆทีใบหน้าของเธอนั้นยังซบอยู่กับอกอุ่นๆของร่างสูงนี่อยู่
“เดี๋ยวอยู่ดูดาวเป็นเพื่อนชั้นก่อนสิ” ร่างสูงดันตัวร่างบางออกและมองดูดาวด้วยกัน
“เยอึนนั่นมันดาวตกนี่”
“งั้นเธอก็อย่าลืมอธิษฐานนะ” ร่างสูงหันมามองหน้าร่างบางก่อนที่เธอจะอธิษฐานบ้าง
“เธอขออะไรหรอซอนเย” ร่างสูงพูดพร้อมกับมือที่เอามากุมมือเล็กๆของร่างบางไว้
“ไม่บอกหรอก แบร่” ร่างบางวิ่งเข้าห้องไปทำให้ร่างสูงต้องวิ่งตาม
“นี่อย่าให้ชั้นจับได้นะ”
ร่างบางที่วิ่งขึ้นบนเตียงนุ่มของร่างสูงเมื่อหนีไม่พ้นตนจึงเอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวเพื่อไม่ให้ร่างสูงจับ แต่แรงของเธอหน่ะหรอจะเท่าแรงที่มีมหึมาของร่างสูง
“เธอไม่รอดแล้วยัยกระต่าย” ร่างสูงทำหน้าเจ้าเล่ห์ เหมือนผู้ได้รับชัยชนะจากการล่าเหยือ ร่างสูงคร่อมร่างบางไว้ก่อนที่จะประกบปากกับร่างบางอย่างอ่อนโยน
“ฝันดีนะที่รัก” ร่างสูงพูดมันด้วยเสียงแผ่วเบา ก่อนที่เคลื่อนใบหน้าของเธอไปจูบที่หน้าผากมนสวย
ร่างบางได้แต่หลับตารับสัมผัสที่แสนอบอุ่นนี้ พร้อมกับหลับลงไปร่างสูงที่นอนกอดเธอไว้แบบนี้เธออยากให้มันอยู่กับเธอนานๆ ไม่อยากให้คนคนนี้เป็นของใครนอกจากเธอ ไม่อยากให้คนคนนี้อยู่กับใครนอกจากเธอ และไม่อยากให้คนคนนี้รักใครนอกจาก มินซอนเยคนนี้เพียงผู้เดียว
อันยองงงงงงงงตอนดึกๆจ้า ไรเตอร์มาลงตอนที่4ให้แล้วน้า ตอนหน้าและตอนต่อๆไปห้ามพลาดนะ เนื้อเรื่องกำลังไปได้สวยเลย มีตัวละครเข้ามาอีกแล้ว ลีซองมิน ช่างสรรหาชื่อที่มันจะเหมาะกับเมนของเราจริ๊งจรี๊ง
ปล. บอกรีดเดอร์ไว้ก่อนนะว่าเรื่องนี้มันทูเย ทูเย๊ ทูเย และบอกก่อนว่าฟิคนี้มันพลิกล็อค
ความคิดเห็น