คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter2 >>> รักล้นใจยัยตัวแสบ
“งั้นคืนนี้ให้ชั้นนอนที่นี่นะ”
“อืม ขอคิดดูก่อนนะ” ร่างสูงทำท่าครุ่นคิด ก็คนมันอยากแกล้งคนตรงหน้านี่น่า เจ้าตัวงอนทีไรน่ารักทุกที
“นะๆๆ เยอึนนี่มันก็ดึกแล้วอ่ะเธอคงไม่อยากให้ชั้นกลับบ้านคนเดียวหรอกใช่มั้ย?”
“อืม ที่เธอพูดมันก็ถูกนะ แต่…” ทันทีที่ร่างสูงจะพูด ร่างบางก็ชิงพูดไปก่อน
“ก็ได้งั้นชั้นกลับ” ร่างบางเริ่มชักสีหน้าแสดงอาการว่าเจ้าตัวงอนร่างสูงนี่จริงๆแล้วก่อนจะลุกหนีไป คนอะไรอุตส่าห์จะมานอนด้วยแท้ๆแต่กลับถูกไล่แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกันนะปาร์คเยอึน
“เดี๋ยวสิ” ร่างสูงเอามือเอื้อมเข้าไปจับที่แขนของร่างบางให้หยุดทำให้ตัวของซอนเยนั้นทรงตัวไม่ดีเลยทำให้ตอนนี้ตัวเธอกับเยอึนนอนลงบนเตียงโดยที่เธอเป็นคนทับอยู่ภายใต้อ้อมกอดของเยอึน
“ชั้นยังไม่ได้บอกเลยหนิว่าจะให้เธอกลับ” ร่างสูงพูดเสียงแผ่ว ใบหน้าของทั้งสองเริ่มใกล้กันมากขึ้น
“ก็เธอจะไล่ชั้นกลับอย่างเดียวเลยนี่ ชั้นก็จะกลับแล้วไงจะได้พอใจเธอ” ร่างบางทำเสียงเรียบ
“พูดอย่างกับเธองอนชั้นอย่างงั้นแหละยัยกระต่าย” ร่างสูงพูดทั้งๆที่ยังกอดร่างบางตรงหน้าไว้
‘ก็งอนหน่ะสิคนบ้า’ ซอนเยคิดในใจ
“ปล่อย ชั้นจะกลับบ้าน”
“ไม่ต้องกลับแล้วนอนกับชั้นที่นี่แหละ”
“เธออยากให้ชั้นกลับไม่ชะ…อุ๊บ” ยังไม่ทันพูดจบร่างสูงก็จับร่างบางมาประกบจูบไปซะแล้ว
“อื้อ อื้ม” เสียงครางของร่างบางที่บ่งบอกว่าเธอนั้นรู้สึกดีกับสัมผัสนี้เช่นไร
“อยู่ที่นี่กับชั้นเถอะนะที่รัก” เสียงแหบพร่าของร่างสูงที่ผละริมฝีปากออกมาน้อยๆมากระซิบที่ข้างหูของเธอ ก่อนที่ซอนเยจะดึงตัวเยอึนเข้าไปจูบอีกครั้ง คราวนี้เธอเป็นฝ่ายจู่โจมร่างสูงบ้าง ตอนนี้อุณหภูมิในร่างกายของทั้งสองนั้นร้อนเหลือเกินทั้งๆที่ในห้องเปิดแอร์ซะเย็นช่ำ ร่างบางสอดปลายลิ้นเข้าไปหยอกล้อกับปลายลิ้นชื้นของร่างสูงซึ่งก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรมันยังคงทำหน้าที่ของมันเป็นอย่างดีเพราะเธอรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร
ร่างสูงผละออกมาพูดก่อนจะพลิกตัวร่างกายของร่างบางให้นอนลงไปกับเตียง
“ไม่ต้องไปไหนแล้วนะกระต่ายน้อย” ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมาบอกกับเธอ ทำให้ซอนเยหน้าแดงระเรื่อมากขึ้นๆก่อนที่เธอจะไซร้ไปที่ซอกคอขาวนั่น ซอนเยเอามือเอื้อมไปจับที่คอเยอึนไว้ก่อนที่เยอึนจะโน้มลงมาปดตะขอบราออกทำให้เห็นเนินอกสวยที่กำลังรอรับกับสัมผัสนี้อยู่
“อ่า อ๊า” ซอนเยครางออกมาเมื่อเยอึนเอามือบีดหน้าอกเธอเล่น ปากก็ยังทำหน้าที่ของมันเป็นอย่างดี มืออีกข้างที่ว่างก็ลูบไล้ไปทั่วร่างกายของร่างบาง ร่างสูงใช้มือไปปดชั้นในข้างล่างของคนร่างบางออกอย่างรวดเร็ว รู้สึกได้ถึงของเหลวสีใสของร่างบางที่ชุ่มช่ำ ร่างสูงไม่รอช้าที่จะเอานิ้วมือเรียวสัมผัสเข้ากับจุดอ่อนไหวของร่างบาง
“อึกก อ๊ะ อ๊า ยะ เยอึน”
“เรียกชื่อชั้นดังๆสิที่รัก”
“อ๊า ยะ เยอึน อ่า”
“ยังไม่ดังเลยอ่ะ ขอแบบดังๆสิจะ” ร่างสูงที่ขยับมือเข้าออกช้าๆ ทำเหมือนจะแกล้งร่างบางนี่ แต่นิ้วยังคงคาอยู่ที่เดิม
“ถ้าไม่ดังชั้นก็ทำให้เธอได้แค่นี้แหละ” เมื่อร่างสูงแกล้งไปแบบนี้ร่างบางมีหรือที่จะไม่ยอมทำตามข้อเสนอนั่น
“นี่ ยะ อย่าแกล้งกันสิ อ๊ะ” ร่างสูงที่รู้ว่าร่างบางนี่ต้องการขนาดไหน แต่ถึงร่างบางจะร้องหรือไม่ร้องยังไงเธอก็ต้องทำให้อยู่ดีแหละ
“งั้นก็อย่าลืมเรียกชื่อชั้นดังๆล่ะ”
“อ๊า อ่ะ อ่า ยะ เยอึนนนนน” ร่างบางหลับตาพริ้มรับสัมผัสที่ร่างสูงมอบให้ ร่างสูง็นสีหน้าร่างบางว่าความต้องการถึงขีดสุดเธอจึงเร่งนิ้วมือให้เร็วขึ้นก่อนจะดึงมันออกมาช้าๆ ก่อนที่เธอจะทำความสะอาดคราบของเหลวที่ติดตรงนิ้วมือ
ร่างสูงเคลื่อนตัวขึ้นไปมองหน้าคนที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ ตาสวยหลับพริ้มเมื่อรู้สึกเหนื่อยกับกิจกรรมเมื่อครู่ มือหนาปัดเอาผมที่ปกหน้าออกอย่างอ่อนโยนก่อนที่จะจุมพิตลงบนหน้าผากมนสวยของร่างบาง พรางจ้องมองใบหน้าหวานนี้อยู่นานสองนาน นึกไม่ถึงเลยว่าจะมาเจอคนคนนี้ คนที่ทำให้ชีวิตของปาร์คเยอึนเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้…
“ชั้นรักเธอนะซอนเย”
�
�
�
�
�
�
�
�
�
�
�
�
�
�
�
“หาวววว ง่วงนอนชะมัดเลย” ซอนมีที่กำลังเดินออกมาจากประตูหน้าบ้านของตน
“นี่ยัยติ๋มเร็วๆหน่อย”
“นี่ยัยเปาอย่ามาเร่งชั้นนะ”
“ก็ดูเธอสิชักช้านี่ชั้นจะสายเพราะเธอนะเนี่ย”
“แล้วทำไมไม่ไปก่อนเล่า มารอชั้นทำไม ทีหลังอ่ะชั้นไปเองก็ได้”
“แล้วใครบอกให้ชั้นมารอทุกเช้าห้ะ”
“อะ เอ่อ ก็ ไม่รู้แหละทีหลังชั้นจะไปเองก็ได้ชิ”
“งั้นทีหลังของเธอเอาไว้วันหลังนะแต่วันนี้ชั้นรีบเธอต้องไปกับชั้น”
“โอ๊ย รีบอะไรนักหนาเนี่ย”
“นี่ถ้าไม่ติดอาจารย์เรียกตัวมานะ ชั้นไม่มาแน่”
“แล้วอาจารย์เรียกเธอไปทำไรอ่ะ” ซอนมีสงสัย
“ก็เรื่องโครงการเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์อ่ะสิ”
“ว้าววว ตกลงที่เธอมาเร็วๆคือจะให้ชั้นมาช่วยเรื่องนี้ใช่มะ?”
“ก็ทำนองนั้น” โซฮีเกาแก้มตัวเอง
“ได้สิ ชั้นชอบเรื่องวิทยาศาสตร์อยู่แล้วนี่เนาะ ตกลงชั้นช่วยเธอ”
“ขอบใจมากกกน้ายัยติ๋ม จุ๊บบบบ” โซฮีชิงหอมแก้มซอนมีไป ทำให้ซอนมีหน้าขึ้นสีมาทันที
‘ยัยเปาบ้าทำไรไม่รู้ เขิลวุ้ยยยย’
�
�
�
�
�
�
�
�
�
�
�
“พี่เยอึนกับพี่ซอนเยนี่เค้าหวานกันจังเลยเนาะ ดูสิตัวนี่ติดกันทั้งวันเลยมั้งเนี่ย” สาวสวยคนหนึ่งพูดขึ้นกับเพื่อนสาวของเธอ
“นั่นสิ ชั้นล่ะอิจฉ๊า อิจฉาพี่ซอนเยจริงๆ”
“เธอจะกินอะไรรึป่าวซอนเยเดี๋ยวชั้นไปซื้อมาให้” ร่างสูงที่เดินมานั่งบนโต๊ะของมหาลัย
“กินอะไรก็ได้เยอึนซื้อมาชั้นก็กินหมดแหละ” ร่างบางยิ้มตอบ
“น่ารักจัง แฟนใครก็ไม่รู้” ร่างสูงเอามือไปหยิกแก้มร่างบางเบาๆเป็นเชิงหมั่นเขี้ยวในความน่ารักของซอนเยเกินไปแล้วนี่แหละนะที่ทำให้เธอหลงคนคนนี้จนโงหัวไม่ขึ้น
“รีบไปเร็วเยอึน ชั้นหิวแล้วนะอีกออย่างชั้นไม่อยากนั่งคนเดียว”
“จ้าาาาาเดี๋ยวชั้นจะรีบมานะ” ร่างสูงชิงหอมแก้มร่างบางไปอย่างรวดเร็วก่อนจะวิ่งออกไปซื้อของ
“บ้าจริง” ซอนเยสบถเบาๆ หน้าก็แดงระเรื่อขึ้นมา
“อร๊ายยย เธอเมื่อก้พี่เยอึนกับพี่ซอนเยจุ๊บๆกับด้วยอ่ะ”
“จริงหรอออ กรี๊ดดดด! อยากเป็นพี่ซอนเย T^T”
แฟนคลับเยอึนกลุ่มเดิมก็ยังคงแอบเม้าส์ทั้งสองอยู่เรื่อยๆ
แต่สำหรับใครบางคนกลับมองแล้วรู้สึกอิจฉาริษยา
“เยอึนต้องไม่ใช่ของเธอคนเดียวแน่มินซอนเย”
หญิงสาวนามจีน่าพูดออกมาด้วยความโกรธ
แต่อีกคนที่กำลังเศร้าอยู่นั้นคงไม่พ้นคิมยูบินที่ตอนนี้ได้แต่มอง มอง มอง เท่านั้น
มาลงอีกตอนแล้ววน้า แอบเรท แต่สารภาพเลยว่าไรเตอร์แต่งเรทไม่เก่งจริงๆต้องขอโทษจริงๆค่ะ >/\< แต่ไรเตอร์จะพยายามแต่งนะ 55555 �ตัวละครมาเพิ่มอีกแล้ววว >< ไรเตอร์เครียดกับการสอบมากเลยไม่ค่อยมีเวลามาอัพฟิคเลย แต่ถ้าว่างตอนไหนจะมาลงให้อ่านกันน้า เม้นก็ได้นะไรเตอร์ไม่กัด 555555 ฉีดยาแล้วววว จุ๊บๆๆๆๆ >0<
ความคิดเห็น