[Wonder Girls,EunSun] Bad Girl Good Girl ถึงคุณร้ายชั้นก็รัก

ลำดับตอนที่ #1 : การกลับมา 1

ณ บริษัทปาร์คซิตี้จำกัดบริษัทยักษ์ใหญ่ในโซล ร่างของหนุ่มวัยกลางคนท่าทางน่าเกรงขามกำลังเดินเข้าไปในห้องทำงานของตนโดยมีเลขาสาวสวยรอเปิดประตูรออยู่ แน่นอนว่าทุกคนในบริษัทรู้หน้าที่ดีว่าใคร

“สวัสดีค่ะคุณปาร์ควอนแฮ” พนักงานคนหนึ่งพูดก่อนจะก้มหัวให้เล็กน้อยตามมารยาท ปาร์ควอนแฮเพียงแต่พยักหน้าให้เล็กน้อย ก่อนจะเดินนำเข้าไปที่ห้องส่วนตัวของเค้า

“ตอนนี้บริษัทเราเป็นยังไงบ้าง ซอนเย” ร่างสูงยกแฟ้มเอกสารขึ้นมาดูพร้อมๆกับเอ่ยไปถามเลขาสาวสวยด้วยหน้าตานิ่งเฉย

“เอิ่ม… ตอนนี้บริษัทของเราก็กำลังไปได้ดีเลยค่ะ” ร่างเล็กพูดพรางเอามือปาดเหงื่อที่กำลังจะไหล ตอนนี้อาการของเธอบ่งบอกว่ากำลังเกร็งผู้บริหารปาร์คคนนี้สุดๆเพราะเธอเป็นพนักงานใหม่ด้วยจึงทำให้รู้สึกเช่นนั้น

“อืม… ฉันจะไม่อยู่บริษัทสักอาทิตย์กว่าๆนะ ฝากบอกลูกสาวชั้นด้วย” วอนแฮปิดแฟ้มเอกสารลงพร้อมกับมองไปยังสาวร่างเล็กอย่างเอ็นดูด้วยรอยยิ้ม ทำให้ร่างเล็กรู้สึกเหวอไปชั่วขณะ นี่หรอวอนแฮคนที่ทำให้พนักงานเกร็งกลัวได้ขนาดนี้แต่ตอนนี้ช่างแตกต่างจริงๆ ซอนเยรีบส่ายหัวกับความคิดของตนพร้อมกับทำหน้าตาให้กลับมาอยู่ในสภาพเดิม

“ค่ะ ว่าแต่…ลูกสาวคุณ…เอิ่ม” ร่างเล็กตะกุกตะกัก ทำให้ชายร่างสูงใหญ่ชิงเธอพูดเสียก่อน

“ลูกสาวชั้นชื่อปาร์คเยอึน เดี๋ยวเย็นนี้เค้าคงมาถึงที่นี่แล้วหล่ะ” ชายร่างสูงใหญ่พูดพลางยิ้มน้อยๆ เมื่อจะรู้ว่าลูกสาวคนเดียวของเค้ากำลังจะกลับมาจากต่างประเทศ หลังจากอดีตภรรยาของตนที่เลิกรากันไปเพราะนิสัยเจ้าชู้ของวอนแฮทำให้ภรรยาของตนทนไม่ไหวและก็ได้พาเยอึนไปอยู่อเมริกาตั้งแต่ยังเด็ก

“เอิ่ม ค่ะ” ร่างเล็กพูดออกมาเสียงแผ่วกับความรู้สึกสับสนนั่นกับคำว่ามาถึงที่นี่แสดงว่าลูกสาวของท่านประธานไม่ได้อยู่เกาหลีทำให้เธอเริ่มที่จะคิดอะไรออก

“เย็นนี้ชั้นอยากให้เธอไปรอรับลูกสาวชั้นที่สนามบินได้รึป่าวมินซอนเย” วอนแฮหันเก้าอี้มาทางร่างเล็กอีกครั้งพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นอีกเช่นเคย

“ดะ…ได้…ค่ะ” ร่างเล็กพูดออกมาอย่างไม่ทันได้คิดเพราะเธอกำลังเหม่อกับความคิดของตนเมื่อครู่อยู่

“อืม ออกไปได้” ร่างสูงใหญ่พูดก่อนจะจิบกาแฟที่ร่างเล็กถือเอามาให้ก่อนหน้านี้แล้ว ร่างเล็กไม่ได้พูดอะไรแค่ก้มหัวให้เล็กน้อยและเดินออกไปอย่างเงียบๆ

“เฮ้ออ…ยัยแอ๊ปเปิ้ลเมื่อไหร่เธอจะมาเนี่ยยยย งี้ชั้นจะกลับบ้านยังไงล่ะ ชิ” ร่างบางทำหน้าเคืองๆ แต่ไหงมันทำให้คนที่มองรู้สึกว่ามันน่ารักซะล่ะ

“นี่ ซอนมี เดี๋ยวชั้นว่ายัยนั่นก็มาแล้วหล่ะ” สาวแก้มกลมยิ้มให้น้อยๆ ในใจก็แอบคิดว่าทำไมร่างบางนี่เวลาโกรธถึงได้น่ารักนักนะ นั่นทำให้แก้มของโซฮีตอนนี้กลายเป็นสีแดงเรียบร้อยแล้ว ทำให้ซอนมีที่หันมาทางโซฮีพอดีรู้สึกตกใจว่าเพื่อนของตนเป็นอะไร

“ยัยซาลาเปาเธอเป็นอะไรอ่ะ ไม่สบายรึป่าว?” ร่างบางถามออกไปพร้อมเอามือไปแตะที่หน้าฝากของสาวแก้มกลมเพราะรู้สึกเป็นห่วงเพื่อนสนิทคนนี้ของตนจริงๆ เพราะโซฮีเป็นเพื่อนที่ร่างบางสนิทด้วยคนนึงตั้งแต่เด็กๆ ทำให้โซฮีเข้านอกออกในบ้านของร่างบางนี่ตลอด จนบ้านของร่างบางจะกลายเป็นบ้านของโซฮีอีกคนแล้ว

“ปะ…ป่าวๆ ชั้นแค่แพ้แดดมั้ง พอดีแดดที่นี่มันแรงอ่ะ แหะแหะ” สาวแก้มกลมพูดพร้อมเกาแก้มตนแก้เขิน

“แน่ใจนะ งั้นไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”ร่างบางพูดพร้อมส่งยิ้มไปให้อย่างอ่อนโยนเช่นเคย ทันใดนั้นรถของคนที่เธอต้องการให้มาถึงเร็วๆก็มาในที่สุด

“มาแล้วๆ ป่ะ ขึ้นรถกัน”ลิมพูดพร้อมกับชวนซอนมีกับโซฮีขึ้นรถเพื่อไปส่งร่างบางที่บ้าน

เมื่อเข้ามาในรถ ร่างบางก็เอาแต่บ่นใส่เพื่อนตัวแสบของตนเรื่องมารับตนช้า

“นี่!!! ยัยคุณหนูซอนมีเลิกบ่นๆๆ ชั้นสักทีได้มั้ยย่ะ” ลิมเริ่มทนไม่ไหว

“แล้วใครให้เธอมารับชั้นช้าล่ะห้ะ” ร่างบางหน้าหงิกพร้อมกับกอดอก

“แต่ก็ดีกว่าชั้นไม่มารับเธอนะ”ลิมพูดขึ้นมาบ้าง

“ชิ” ซอนมีพูดพร้อมมองออกไปทางหน้าต่างของรถ

“ไม่เอาน่าซอนมี” โซฮีพูดพร้อมเอามือไปแตะที่ไหล่ของร่างบางเบาๆ

นั่งมาได้สักพัก รถคันหรูก็เลี้ยวเข้ามาจอดในบ้านหลังใหญ่ของร่างบาง

ปึ๊กกก “เชิญครับคุณหนู” เสียงเปิดประตูรถพร้อมกับคำกล่าวของชายร่างใหญ่คนหนึ่งพูด

“ขอบคุณค่ะ^^” ร่างบางเอ่ยตอบพร้อมยิ้มให้ชายคนสวนอย่างเป็นมิตร ก่อนที่จะหันหน้ามาหาเพื่อนของเธอทั้งสองคนในรถ

“ขอบใจมากนะที่มาส่งชั้นอ่ะ” ร่างบางพูดและยิ้มให้ทั้งสอง

“ไม่เป็นไรหรอกย่ะ เพื่อนกันหนิ” ลิมพูด ทำให้เธอทั้งสามคนหัวเราะออกมาพร้อมๆกัน

“ฮ่าๆๆๆ จ้ะ งั้นขับรถดีๆนะ” ร่างบางเอ่ย ก่อนที่รถคันหรูจะขับออกไป