[Wonder Girls,EunSun] Bad Girl Good Girl ถึงคุณร้ายชั้นก็รัก

ลำดับตอนที่ #2 : การกลับมา 2

ร่างเล็กก้มมองนาฬิกาของตน บ่งบอกว่านี่ใกล้จะเย็นแล้ว

“อืม…..” ร่างบางทำท่าครุ่นคิดอยู่ครู่นึงแล้วมือเรียวก็ล้วงเข้าไปในเสื้อเพื่อหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูบรรจงกดเบอร์ที่ตนคุ้นเคยเป็นอย่างดี

[ฮัลโหล ค่ะ] ซอนมีขานรับคนปลายสายอย่างอ่อนโยน

“นี่ ซอนมีเย็นนี้พี่ยังไม่กลับบ้านนะ” ซอนเยพูดพร้อมมองนาฬิกาไปพรางๆ

[อ้าว ทำไมล่ะ..ค] ก่อนที่ซอนมีจะได้พูดประโยคสุดท้ายร่างเล็กก็ชิงเธอพูดเสียก่อน

“ไม่ต้องรอพี่นะ บายจ้ะน้องรัก”  ร่างเล็กดูจะรีบเหลือเกิน เพราะตอนนี้เธอต้องไปให้ถึงอินชอนก่อนพระอาทิตย์จะตกดิน

“อะไรของพี่เค้านะ” ร่างบางยังงงๆกับเหตุการณ์เมื่อครู่

ก็อกๆๆๆ เสียงประตูดังขึ้นทำให้คิมยูบินที่ตอนนี้ตนมัวแต่เหม่อลอยอยู่ตกใจนิดๆ ก็จะไม่ให้เหม่อลอยได้ยังไงล่ะ ก็แต่ก่อนตนกับซอนเยเคยมีเวลาให้กันมากขนาดไหน จนตอนที่ซอนเยมาบอกตนว่าได้งานทำแล้ว เวลาของตนกับร่างเล็กนั่นก็แทบจะไม่มีให้กันเลย แล้ววันนี้ก็เป็นอีกวัน โทรไปหาแต่กลับได้คำตอบจากคนปลายสายว่าวันนี้ติดงาน เฮ้อ ชีวิตคิมยูบิน

“มีอะไรรึป่าว จียอน” คุณหมอคิมถามออกไปอย่างนิ่งๆ

“พอดีคุณปาร์ควอนแฮท่านจะไม่อยู่สักอาทิตย์กว่าๆน่ะค่ะ ท่านให้ชั้นมาบอกกับคุณหมอว่าระหว่างที่ไม่อยู่ ท่านจะขอรบกวนให้คุณหมอมาเฝ้าบริษัทแทน” จียอนพยาบาลคนสวยพูดก่อนจะยื่นเอกสารในมือของตนให้

“โถ่ รบกวนอะไรกันค่ะ คุณลุง” ร่างโปร่งพูดก่อนจะส่ายหัวและยิ้มไปพร้อมๆกัน

“งั้นเธอโทรไปคอนเฟิร์มคุณลุงได้เลยนะ” ร่างโปร่งพูดพร้อมกับยิ้มไปให้จียอนทีนึง

ทำเอาคนที่ได้รอยยิ้มแบบนั้นถึงกับละลาย จียอนเดินออกไปแบบเขินๆ

“คุณหมอคิมนี่มีเสน่ห์ชะมัด ><” เธอพูดพร้อมกับเดินบิดไปมาจนทำให้คนในโรงพยาบาลตอนนี้มองเธอเป็นตาเดียว

ตอนนี้ร่างเล็กมาถึงสนามบินแล้วแต่ก็ยังไม่พบคนที่ตนต้องการสักที

“เธออยู่ไหนนะ” ร่างเล็กพูดพร้อมกับเดินหาไปเรื่อยๆ จนมาถึงประตูทางออกของสนามบิน

“อุ๊ย/โอ๊ย !!!” ทั้งสองอุทานออกมาพร้อมกัน

“คุณเป็นอะไรรึป่าว” ร่างสูงพยุงตัวเองลุกขึ้นพร้อมกับเอามือยื่นออกไปให้ร่างเล็กตรงหน้า เมื่อร่างเล็กเอื้อมมือออกไปก็ถึงต้องดึงมือกลับมาเช่นเดิม

“เอิ่ม ค…คุณ” ร่างเล็กภาวนาอย่าให้เป็นคนที่เธอคิด

“ชั้น ปาร์ค เยอึน” แล้วร่างสูงก็พูดขึ้น ซึ่งเป็นสิ่งที่ร่างบางไม่อยากให้เป็นมากที่สุด

ตอนแรกก็อยากจะเจอร่างสูงนี่อยู่หรอกนะ แต่ทำไมฟ้าต้องกลั่นแกล้งมินซอนเยคนนี้มาเจอคนๆนี้ด้วยวิธีแบบนี้กันเล่า

“ค่ะ ชั้นรู้ ” ร่างเล็กตัดสินใจพูดมันออกไป

“งั้น เธอคงจะเป็นเลขาที่พ่อชั้นสั่งให้มารับชั้นสินะ” ร่างสูงพูดด้วยรอยยิ้มที่ดูเจ้าเล่ออกไป แต่ทำไมร่างบางนี่ถึงดันไปสังเกตมันเข้านะ มันยิ่งทำให้ร่างบางรู้สึกผิดเข้าไปใหญ่ เดินไปชนเค้าแล้วยังไม่ขอโทษอีกทั้งคนคนนี้ยังจะมายิ้มให้แบบนี้อีก โอ๊ย มินซอนเยเธอจะทำยังไงดีเนี่ย ตอนนี้มินซอนเยทำอะไรไม่ถูกจริงๆ

“ทำไมเธอดูไม่สดชื่นเลยล่ะ” ร่างสูงที่เดินมาได้สักพัก ก็ไปสังเกตอาการของร่างบางเข้า

“ป….ป่าวหนิคะ ชั้นไม่ได้เป็นไรสักหน่อย” ร่างบางพูดพร้อมกับเดินตามร่างสูงอย่างเงียบๆ

“แต่ชั้นว่าเธอกำลังโกหกชั้นอยู่นะ” ร่างสูงที่เหมือนจะดูออก เลยหยุดเดินแล้วหันไปหาร่างเล็ก

“ชั้นก็แค่  รู้สึกผิด” ร่างเล็กยอมรับออกไปด้วยสีหน้าเศร้าๆ

“หืม รู้สึกผิด” ร่างสูงที่คิ้มขมวดเข้าหากันมองไปที่ร่างบางเพื่อเค้นเอาคำตอบ

“ก็เรื่องที่ชั้นชนคุณไง” ร่างเล็กยังคงเศร้า

“ฮ่าฮ่าฮ่า นี่ ชั้นไม่เอามันมาใส่หัวหรอกน่า” ร่างสูงพูดพร้อมกับหัวเราะใส่ร่างเล็ก นึกแปลกใจว่าทำไมร่างเล็กนี่ถึงต้องเอามาเก็บไปคิดด้วยหรือเป็นเพราะคนเกาหลีนี่คิดมาก เพราะร่างสูงถูกสอนมาจากค่านิยมแบบฝรั่งตั้งแต่ไปอยู่ที่นู่น พอกลับมาก็ลืมคิดเรื่องพวกนี้ไปซะสนิทเลย

“นี่ คุณหัวเราะทำไมอ่ะ” ร่างบางเคืองๆที่เห็นร่างสูงหัวเราะใส่ตน

“ฮ่าฮ่า ไม่มีไรหรอก กลับบ้านกันเถอะ” ร่างสูงพูดติดน้ำเสียงหัวเราะเอาไว้ก่อนจะเป็นฝ่ายเดินเข้าไปในรถที่ปาร์ควอนแฮเตรียมไว้ให้