คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : พี่ยุนกิครับ♡ : 01
พี่ยุนกิครับ♡ : 01
"โฮซอกกินเลอะเทอะว่ะ" คนตัวเล็กไม่เพียงแค่พูด มือของเขาแตะลงบนริมฝีปากของอีกคนก่อนจะเช็ดคราบไอศครีมที่โฮซอกทิ้งไว้บนมุมริมฝีปาก
ตุบ ตุบ ตุบ ตุบ
จู่ๆ เสียงอะไรบางอย่างคล้ายจะเป็นเสียงก้อนเนื้อบนอกข้างซ้ายก็เต้นแรงจนผิด จังหวะ ความรู้สึกเหมือนมันจะกระดอนออกมาให้ได้.. อะไรกัน
"เห้ยพี่ มาเช็ดทำไม บอกผมผมเช็ดเองก็ได้" หลังจากที่เรียกสติกลับคืนมาได้โฮซอกก็พูดออกไปพลางยกต้นแขนขึ้นถูริมฝีปากไปมากับแขนเสื้อ
"อี๋สกปรก" อีกคนสวนกลับมาพร้อมกับทำท่าทางล้อเลียนคนตรงหน้า
"ผมแค่จะเอารอยนิ้วของพี่ที่มาแตะปากผมออกไป" โฮซอกว่าพลางยักไหล่
"ไอเด็กบ้า" เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะสบถออกมาแล้วจ้ำเท้าเดินหน้ามุ่ยไปข้างหน้าโดยไม่รอคนที่เดินมาด้วยกัน
"คนอะไรทำไมน่ารัก" โฮซอกยิ้มกว้างเผยให้เห็นฟันเรียงกันครบทุกซี่และเงิงของเขา
"พี่ ไม่คิดจะรอผมหรอ" เมื่อเดินไล่ตามทันก็ถามอีกคนทันที
"รอทำไม นายเป็นใคร" ยุนกิยังคงทำหน้ามุ่ย
"…...!" โฮซอกนิ่งราวกับโดนเวทมนตร์สะกดให้กลายเป็นภาพนิ่งชนิด.jpg จึก จู่ๆก็เสียวแปลบไปถึงข้างในกับไอแค่คำว่า 'นายเป็นใคร' อืม..แล้วเขาล่ะเป็นใคร ก็เป็นแค่จอง โฮซอกเด็กมอห้าที่บ้านอยู่ตรงข้ามกับไอคนที่ถามเนี้ยแหละ ก็แค่นั้น..แค่นั้นจริงๆ
"เห้ยเป็นไร" ยุนกิตบไปที่แขนอีกคนหวังจากเรียกสติเพราะเห็นว่าจู่ๆอีกคนก็หยุดพูดและเหมือนจะตกเข้าไปในภวังค์อะไรสักอย่าง
"หือ เปล่า" ตอบกลับสั้นๆก่อนจะเดินต่อไป
"งอน?"
"เปล่า.." ตอบไปเพียงสั้นๆก่อนจะตั้งคำถามถามอีกคนตรงหน้า "พี่ถามไรหน่อยดิ"
"อือ ว่ามา" ยุนกิตอบก่อนจะหันหน้าเข้าหาคนตรงหน้า
"...ผมเป็นอะไรสำหรับพี่..." โฮซอกกลืนน้ำลายอึกใหญ่ก่อนจะถามคำถามออกไป
"...."
"...."
"เอ่อ..ก็..น้องไง..น้อง..ตรงข้ามบ้าน" ยุนกิงงกับคำถามที่จู่ๆก็โฮซอกก็ถามมันออกมา
"อ่อ..ครับ" โฮซอกยืนนิ่ง ทำไมรู้สึกผิดหวังกับคำตอบแบบนี้ ทำไมหัวใจมันถึงเจ็บแปลบๆอีกแล้วนะ
"เด็กบ้าเป็นไร ยืนนิ่งจนคนเขาคิดว่าเป็นหุ่นจะเอาไปทำเป็นอนุสาวรีย์ม้าแล้วเนี้ย" ยุนกิว่าอย่างขำๆ
แต่อีกคนน่ะสิ..ไม่ขำเลย..สักนิด ปกติเล่นด้วยอะไรก็ขำตลอดไม่ใช่หรอ วันนี้เป็นอะไร หวยกิน? เงียบ..เงียบซะจนน่ากลัว
"พี่..พี่ยุนกิ..ผมว่าผมอ่ะช--"
!!!
"เห้ย!โฮซอกดูนั่นดิ"
______________
"เห้ยโฮซอกมาทำไรที่นี่" คนตัวเล็กในชุดนักศึกษาลุกขึ้นยืนก่อนจะถามอีกคน
"รับน้องครับ แล้วพี่?" โฮซอกตอบกลับ
"เรียนนี่หรอ พี่ก็เรียน เป็นไงไม่เจอกันตั้งเป็นปีหล่อขึ้นป่ะเนี้ย" ยุนกิพูดแซวอีกคน
"อ่าครับ ก็ดี" โฮซอกฉีกยิ้มบางๆให้อีกคน
"ผมไปก่อนนะ" โฮซอกบอกยุนกิแล้วเดินออกไปโดยที่ไม่รอคำตอบของอีกคนเลยสักนิด..
'เรียนนี่หรอ พี่ก็เรียน' WTF!! ทำไมนะ ทำไมต้องกลับมาเจออีกแล้ว ผ่านไปแล้วสองปีเต็มๆที่เขากับยุนกิไม่ได้เจอกัน เพราะยุนกิเข้ามหาวิทยาลัยเลยย้ายไปอยู่หอ ครอบครัวของเขาก็เลยย้ายกลับไปอยู่แดกู ส่วนโฮซอกก็ยังอยู่บ้านหลังเดิม..ที่ที่เคยมีความทรงจำมากมายกับคนที่ชื่อ มิน ยุนกิ
โฮซอกเองตั้งแต่ที่รู้ตัวว่าเผลอไปหลงยุนกิเข้าและหลังจากนั้นก็คิดว่ามันคง เป็นไปไม่ได้ เลยคิดตัดใจบวกกับยุนกิก็ย้ายออกไปพอดี เลยยิ่งทำให้โฮซอกรักษาแผลหายเร็วขึ้น..แต่วันนี้เหมือนกับแผลที่กำลังใกล้ หายสนิทถูกสะกิดอีกครั้ง เลือดไหลออกมา..กลายเป็นแผลซ้ำรอยเดิม..
'ขออย่าให้เจอกันอีกเลยนะครับ'
ภายในคาเฟ่เล็กๆที่ถูกตกแต่งด้วยตุ๊กตาเท็ดดีแบร์และแบร์บริค บนโต๊ะโต๊ะหนึ่งมี ice signature chocolate และ choco pie วางอยู่ และปรากฎให้เห็นชายร่างเล็กหน้าหวานคนหนึ่งกำลังกดโทรศัพท์อยู่
"คิม ซอกจิน" ยุนกิเรียกชื่อของคนปลายสายด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
(ว่าไงยุนกิ) ปลายสายตอบกลับมา
"มึง..กูเจอโฮซอก" ยุนกิพูดอย่างติดๆขัดๆ
(อ๋อไอ้คนที่จะบอกชอบมึงแต่มึงขัดเขาแล้วชี้ให้เขาดูมาสคอตหมีอะนะ)
"อือ เรียนคณะเดียวกันเลยว่ะ วันนี้มารับน้อง"
(มึงเจอน้องเขาตอนรับน้องสินะ)
"เปล่า บังเอิญเจอ.. วันนี้กูไปช่วยงานอาจารย์มาเลยไม่ได้อยู่" ยุนกิว่า
(บังเอิญหรือพรหมลิขิตวะ คิๆ) คนในสายว่าแซวๆ
"ทำไงดีอ่ะ.."
(กูไม่รู้ ลองถามใจมึงดู)
-------------------------------------
ปลายสายตัดไปแล้ว.. ทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าให้กับมินยุนกิ ทำยังไงต่อไปดีนะ..
ยุนกินั่งดื่มและทานสิ่งที่ตัวเองสั่งมา เสียงเพลงที่ทางร้านเปิดคลอเข้ากับบรรยากาศของคนเหงาๆในคืนนี้เสียเหลือเกิน
'It's just another night, and I'm staring at the moon'
(นี่ก็แค่อีกคืนนึง ที่ฉันนั่งมองพระจันทร์)
'I saw a shooting star and thought of you'
(ฉันเห็นดาวตก แล้วก็คิดถึงเธอ)
'I sang a lullaby by the waterside and knew'
(ฉันร้องเพลงกล่อมอยู่ที่ริมน้ำ และฉันก็รู้..)
'If you were here, I'd sing to you'
(ถ้าเธออยู่ตรงนี้ ฉันคงร้องให้เธอฟัง)
ยุนกิจมดิ่งไปสู่ห่วงความคิดพร้อมกับเสียงเพลงที่เคล้าคลอไป
รู้ตัวอีกทีก็ตอนเพลงนี้จบลง.. ยุนกิมองไปรอบๆร้านซึ่งก็พบแต่เจ้าเท็ดดี้แบร์และแบร์บริคเต็มไปหมด..
แบร์บริค..เห็นแล้วคิดถึงคนบางคน..คนคนนั้นที่ชอบแบร์บริคยิ่งกว่าอะไร..จอง โฮซอก
ควรจะบอก..บอกไปดีมั้ย..บอกความรู้สึกของเขาที่มี..ที่มีอยู่ตอนนี้.. ถึงแม้เวลาจะผ่านไปปีสองปีแต่ความรู้สึกเหล่านั้นก็ยังคงอยู่..
ทำไมนะทำไมตอนนั้นไม่ฟังคำพูดจากปากเขา ทำไมไม่บอกว่าก็รู้สึก.. ทำไมมินยุนกิคนนี้ถึงโง่ขนาดนี้..
ยุนกิเปิดจอสมาร์ทโฟนขึ้นมา กดตรงไปยังคาคาโอะที่ยังมีโฮซอกเป็นเพื่อนอยู่ หวังว่าจะยังไม่เปลี่ยนนะ
เขาช่างใจอยู่นานสองนานก่อนจะพิมพ์ข้อความและก็กดส่งไปในที่สุด
บนหน้าจอปรากฏข้อความ
'มาเจอกันหน่อยสิเด็กบ้า'
________________________________
อัพแล้วววววววววววววววววววววววววววว
สั้นเปล่างะ5555555555555
ฝากด้วยงับ♡♡♡
ความคิดเห็น