คุณชายแวมไพร์กับยัยทอมบ๊องสุดแสบ

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter : ฉันต้องแต่งงานกับคนที่ฉันไม่รู้จักหรอนี่ T_T

ลืมตาขึ้นมาพร้อมความตกใจ หญิงสาวเยลลี่ตกใจเรื่องอะไรนะ………………..แว้ก!!!! ๐_Q นี่มัน……นี่มันแปดโมงแล้วหนิ ตายแล้วฉัน ตายแน่ ต้องไปอาบน้ำ เพราะว่าต้องไปโรงเรียน ถ้าช้ากว่านี้ละก็ มีหวัง ครูยูรีโกะด่าฉันเละทั้งโรงเรียนแน่เลย

“ตึกๆ”

เสียงประตูดังขึ้นมา เหมือนกับมีคนมาเคาะประตู เป็นใครกันนะ มาเคาะประตูเอาตอนนี้

“ลูก!!! เปิดประตูให้แม่เข้าหน่อยสิลูก เปิดเร็วๆสิลูก  เดี๋ยวแต่งสวยไม่ทันนะ”

เคาะอะไรตอนนี้เนี่ยะ ไม่มีเวลาแล้ว แล้วแต่งสวยแต่งเสยอะไรกัน ร้อยวันพันปี ฉันไม่เคยเห็นแม่แต่งสวยให้กับตัวเองเลยซักนิดนึง มีก็แต่แต่งให้คนอื่น(แต่แต่งทีละรอบนะ เละทุกรอบ -_-“ )แล้ววันี้แม่กินผิดสำแดงอะไรมาเนี่ย ถึงจะแต่งสวยให้ฉัน ถึงแม้ว่าแม่อยากจะแต่งสวยให้ฉัน ฉันก็ไม่ยอมให้แม่มาทำสวยให้ฉันหรอก เพราะถ้าแม่มาแต่งนะ มีหวัง เละและเสียเวลาแน่ แต่ก็….เอาเหอะ เปิดประตูให้แม่ดีกว่า

“เดี๋ยวค่ะ!!!! จะไปเปิตประตูแล้วค่ะแม่”

“ทำไมเปิดช้าจังหล่ะลูก เป็นอะไรรึป่าว ไม่สบายตรงไหนลูก”

“ไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะแม่ ว่าแต่แม่เหอะ มาห้องหนูทำไมเนี่ย แล้วแม่ก็ไม่ยอมปลุกหนูเลยนะคะ อย่างงี้อ่ะ ต้องโดนครูยูรีโกะด่าเละแน่ T_T”

“ลูกไม่ต้องเสียใจไปนะ วันนี้อ่ะ ลูกไม่ต้องไปโรงเรียนแล้วหล่ะ แม่โทรไปหาทางสำนักงานที่โรงเรียนแล้วหล่ะ”

“อ่าว!!! ทำไมหล่ะคะแม่ วันนี้มีงานแต่งงานหรอคะ เย้ๆ ดีใจจัง ไม่ต้องไปโรงเรียนแล้ว”

“มันไม่สำคัญอะไรหรอกนะลูกวันนี้อ่ะ แค่พาลูกไปดูตัวก็แค่นั้นเอง ^_^”

“แม่!!! เอาอีกแล้วนะ หนูบอกกี่ครั้งแล้วว่าหนูจะไม่แต่งงานกับใคร หนูจะหาเอง แม่ไม่ต้องหาให้หนูหรอก”

“แล้วเมื่อไหร่คนนั้นของแกจะมา แกก็หน้าตาดีนะ แต่เธอมันห้าวมันทอม จะมีใครเอา”

“เอาเหอะหน่าแม่ ยังไงหนูก็มีแล้วกันแหล่ะ ตกลงว่าหนูไม่ต้องไปดูตัวแล้วใช่มั้ยคะ”

“ไม่ เธอต้องไปดูตัวกับแม่ แล้วอนาคตค่อยว่ากันอีกที”

“แม่อ่ะ!!!....”

“ไปเลย ยัยลูกตัวดี ไปอาบน้ำได้แล้ว แม่จ้างคนช่างแต่งหน้ามาแต่งหน้าให้ลูกแล้ว”

“แม่ แต่หนูไม่….”

“ไม่ต้องเลย ไปอาบน้ำ เดี๋ยวนี้”

“ก็ได้ค่ะ”

แม่นะแม่ บอกกี่ครั้งแล้ว ว่าฉันจะไม่แต่งงานกับใคร แม่ก็ บังคับหนูอยู่ได้อ่ะ จะบังคับไปตลอดชีวิตรึไง แม่นะแม่ ยังไงหนูต้องหาผู้ชายของหนูให้ได้ ให้แม่มาดูเลย คอยดูสิ

ก้าวบ้นไดขั้นแรกก็อยากจะล้มลงแล้วหล่ะฉันต้องดูตัวจริงๆหรอเนี่ย จะทำยังไงดีหล่ะ แต่ก็เหลือเวลาอีกตั้ง 5 ปีนะ ที่จะแต่งงาน แต่มันก็ยังซีเรียซอยู่ดีอ่ะ

“นี่!!! ลงมาเร็วๆหน่อยสิลูก เดินบ่นพึมพำอยู่คนเดียว”

แม่ฉันตะโกนอย่างดัง หน้าตาเค้าจะเป็นยังไงนะ จะเป็นใครก็ยังไม่รู้จักเลย

“ค่าๆคุณแม่”

แว้ก!!! O_O คนที่จะแต่งงานด้วย คือ เอ็ม เนี่ยนะ ไม่จริง ไม่จริง

“เอ็ม!!!”

“สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ…………….เฮ้ย!!!! เยลลี่ พ่อ คนนี้หรอครับ ที่ผมจะต้องแต่งงานด้วยอีก 5 ปีข้างหน้าอ่ะ”

“ใช่แล้วหล่ะ ทำไม ตกใจหล่ะสิ”

“ดีมากเลยครับพ่อ ผมรักพ่อที่สุดเลยครับ”

แล้วเอ็มก็นั่งลงและหอมแก้มพ่อและกอดพ่ออย่างนิ่มนวล

“แม่!!! เอ็มเนี่ยนะ คนที่ต้องแต่งงานกับหนูในอนาคต”

“ลูกรู้จักเอ็มด้วยหรอ….อ้อ!!!ลืมไปเลยว่าลูกกับเอ็มอยู่โรงเรียนเดียวกัน ถ้างั้นก็ดี จะได้ไม่ต้องแนะนำอีก”

“แม่อ้า!!!”

แล้วฉันก็ขึ้นไปข้างบนอย่างหงุดหงิด

ทำไมแม่ถึงทำแบบนี้กับฉันนะ ฉันไม่เข้าใจแม่เลย ต้องแต่งงานกับเอ็มหรอเนี่ย มันก็เพิ่งสารภาพรักฉันเมื่อวานนี้เอง ฉันรู้สึกผิดกับเขาจริงๆ แล้วแม่ก็ยังให้หนูมาแต่งงานกับเค้าอีก คุณแม่ใจร้ายที่สุดเลย