คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [Part :: 1]
Part 1
"ชื่อของผมคือ คิมยองอุนครับ แต่เพื่อนๆของผมจะเรียกหนุ่มอารมณ์ดีแบบผมว่า คังอิน
ผมเป็นผู้ชายที่รูปร่างสูงใหญ่ จนคนหลายๆคนเรียกผมว่า หมีคัง >///<
และหมีแบบผม ก็เจอเข้ากับรักแรกพบเข้าซะ เมื่อตอนช่วงฤดูร้อน ทั้งที่คนแบบผมออกจะเจ้าชู้นิดๆ
แต่ก็ไม่คิดว่าจะมาเจอคนที่ผมคิดว่าใช่แล้วคนนี้หละครับ คนคนนั้นมาทำให้ผมรู้สึกว่ารักอย่างหมดหัวใจ
แต่มันน่าประหลาดนะครับ เหมือนว่าสวรรค์จะกลั่นแกล้งผม ก็คนที่ผมตกหลุมรักคนนั้นหนะ เป็น แฟนของเพื่อนสนิทผม
ทำไมนะ ทำไมผู้ชายหน้าตาดีแบบผม ถึงโดนพระเจ้าเล่นตลกแบบนี้ คงจะสนุกสินะ TT^TT "
และแล้วเวลาก็ล่วงเลยมาจนถึงฤดูหนาว
"คังอิน..." ซีวอนสะกิดคังอินที่นั่งฟุบหน้าหลับอยู่กับโต๊ะ
"อ๊ะ....ฉันปล่าวกินนะ พี่ชินดงต่างหาก!!!" คังอินสะดุ้งตื้นพร้อมกับพูดประโยคแปลกๆออกมา ก่อนที่จะหันมามองหน้า
ซีวอนที่นั่งทำหน้าเซงอยู่ข้างๆ
"จะส่งการบ้านไหม"
"อ่อ...ขอลอกหน่อยสิ" คังอินตอบออกมาอย่างหน้าตาเฉย ทำเอาซีวอนถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วส่งสมุดการบ้านให้คังอิน
ที่ยังคงทำหน้าตาหมีสลึมสลือ
"มันอาจจะผิดนะ ฉันก็ไม่แน่ใจ" คังอินพยักหน้า หงึกๆ แล้วก้มหน้าก้มตาลอกอย่างไม่ลืมหูลืมตา
ซีวอนลุกขึ้นจากที่นั่ง เขาเดินมายืนพิงอยู่ที่ขอบหน้าต่างของห้องเรียน สายลมเย็นยะเยือกของฤดูหนาวพัดผ่านเข้ามา
มองท้องฟ้าที่กว้างใหญ่แล้วยิ้มให้กับท้องฟ้าที่สดใสนั้น แล้วทอดสายตามองลงไปที่สนามด้านล่าง ทำให้ซีวอนพบเข้ากับ
ทึก ที่กำลังวิ่งอยู่ที่สนามด้านล่าง
"ห้องของทึกกี้เรียนพละนินา ท่าทางจะหนาวเนอะ"
คังอินสะดุดระบบการก๊อปปี้ทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของซีวอน คำว่า ทึกกี้ ทึกกี้ ทึกกี้ หรือ อีทึก ซึ่งแปลว่า พิเศษ เพราะเขาเป็นคนพิเศษ
ของคนหลายๆคน แต่จริงๆแล้วเขาชื่อว่า ปาร์คจองซู ทั้งครู เพื่อนๆนักเรียน ทุกๆคน ต่างเห็นว่า เขาเป็นคนพิเศษ ประธานนักเรียน
ลูกเจ้าของบริษัทใหญ่ นักเรียนหัวกะทิ และแฟนของซีวอน และแน่นอนที่สุด คนที่คังอิน ตกหลุมรักอย่างหมดหัวใจ แต่จะว่าไปความรักของคังอิน
มันก็เหมือนกับไม่มีใครมองเห็น จะพูดก็ไม่ได้ จะบอกใครก็ไม่ได้ คิดๆแล้วมันก็น่าอึดอัดเหมือนกัน จะบอกได้ไง แฟนเพื่อนสนิทเชียว
"นี้ทึกกี้...วิ่งให้มันจริงจังหน่อยสิ!!!!" ซีวอนตะโกนแซวทึกกี้ที่วิ่งกระหืดกระหอบอยู่ที่สนามหญ้าด้านล่าง
"นี้...มันหนาวนะรู้ไหม!!!" ทึกกี้หยุดวิ่ง แล้วตะโกนกลับขึ้นมา แถมด้วยการแลบเลิ้นเล่นหูเล่นตาด้วยทาทีที่ยียวนกวนประสาท
คังอินหันขวับไปตามที่มาของเสียง แล้วถึงกับหน้าแดงทันที เพียงแค่มองใจก็เต้นจนไม่เป็นจังหวะ เลือดลมมันสูบฉีดดีอย่างบอกไม่ถูก
ก็เพราะความน่ารักของ ทึกกี้ คนนั้นหนะสิ ผิวก็ขาว ปากก็สีชมพูแดง ตาก็โต แถบรูปร่างยังน่ากอดซะอย่างงั้น เห็นแล้ว คังอิน แทบจะกระโดด
ลงไปกอดซะให้ตาย ณ ตอนนี้ไปเลย แต่ก็นึกเศร้าขึ้นมา เมื่อเหลือบไปเห็นชายฉ่อย ที่ยืนทำหน้าตาดี มองทึกกี้ตาไม่กระพริบ
"มองอย่างเดียวก็ได้ฟะ ชิ!!" คังอินบ่นพิมพำอยู่ครู่นึง แล้วรีบลอกต่อจนเสร็จ
"เอาไปส่งด้วยนะ ขอบใจมากซิมบา" คังอินยื่นสมุดให้ซีวอน
ก่อนที่นึกขึ้นได้ว่าเขาได้เห็นความลับของเจ้าสิงโตหนุ่มสุดหล่อเมื่อตอนเช้า รุ่นพี่ที 3 สุดสวยคิมฮีชอล ที่ยืนคุยกันอย่างสนิทสนม
ตรงระเบียบทางเดิน
"นี้!!!ถึงนายจะหล่อนะเว้ยแต่ก็ไม่ควรจะควบคนสวยทีเดียวถึง 2 คน" คังอินขึ้นเสียงกึ่งล้อเล่นกึ่งเอาจริงกับซีวอน
"นายรู้ได้ไง!?!" ซีวอนถึงกับสะดุ้งตกใจอย่างไม่ตั้งตัว
"ก็ฉันเห็นหนะสิ ซินเดอเรเร่ที่อยู่ปี 3 ใช่มะ"
"พี่ฮีชอลน่ะหรอ...เอ่อคือว่า.....พี่เขาสวย สวย กว่าผู้หญิงหลายๆคน ทั้งที่เป็นผู้ชาย นิสัยก็น่ารักเหมือนกับแมว ดูเอาแต่ใจจองหองอวดดี"
ซีวอนบรรยายสรรพคุณของรุ่นพี่ปี 3 สุดสวยอย่างเขิลๆอายๆ
"ขนาดนายมีทึกกี้อยู่แล้วนะเนี่ย"
"เอ๊ะ? ฉันยังไม่ได้บอกนายอีกหรอ..."
"......................" คังอินหันมาทำหน้า หมีงง ใส่ซีวอน
"ว่าฉันกับทึกกี้ เราเลิกกันแล้วหนะ"
"ห๊า!!!!!!" คังอินถึงกับอึ้ง เหมือนสวรรค์ทรงโปรด เหมือนฟ้าประทานโอกาศ นี้เรื่องจริงหรอ หูไม่ได้ฝาดไปใช่ไหม หรือสติคังอินคงไม่เพี้ยนไป
"ก็ตอนคบกัน บางครั้งฉันก็ไม่เข้าใจความรู้สึกของทึกเลย อยู่ดีๆเขาก็บอกว่าอยากจะหยุด แต่ยอมรับนะว่าฉันก็เหนื่อย เขาคิดอะไรฉันไม่ค่อยจะรู้เท่าไหร่"
ซีวอนทำหน้าเศร้าอยู่ชั่วขณะ ก่อนที่จะหันมายิ้มให้คังอินที่ยืนทำหน้า เหวอ อยู่ข้างๆ
*-*-*--*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-
เย็นวันนั้น คังอินก็กลับบ้านด้วยอาการที่ดีใจจนบอกไม่ถูก มีความสุข เหมือนโลกทั้งใบเปลี่ยนไป ถ้าพลาดคงจะเสียดายแย่ จะทำยังไงดีหละ จะรีบลุกเข้าไปดีรึป้าว หรือมันจะดูน่าเกลียดไป หรือจะรอไปก่อน หรือจะยังไงดี แต่ถึงยังไงก็ สบายใจสบายอุราจริงๆ
"Don'tDon มันโด๊นโดน....~~" คังอินเดินไปร้องเพลงไปอย่างสบายอารมณ์
แต่แล้ว สายตาของเขาก็สะดุดเข้ากับใครบางคน ใครหนะ อะไรนอนอยู่ที่สนามหญ้าริมแม่น้ำนั้น ไม่หนาวบ้างหรอไง
ถ้าจะบ้า
...................................
คังอินพยายามหลีตามองเพื่อให้แน่ใจว่าใคร
......................................................
"ทึกกี้!!"
ทึกกี้นอนหลับอยู่ที่สนามหญ้านั้น เขามาทำอะไรตรงนี้นะ คังอินนึกสงสัย อยากจะเข้าไปคุยจังแต่ก็ไม่กล้า ทำยังไงดี โอกาศมันมาไวมันอาจจะไปไว
คังอิน ยืนลุกลี้ลุกลนอยู่อย่างนั้น เอามือมาขยี้หัวไปมาหลายครั้งจนหัวยุ่งเป็นรังนก ......................="=..........................
"จองซู...!!!" เห้ยยย!!!เดี๋ยวก่อนสินี้ คังอิน นายไม่ได้คิดว่าจะทักเขาซะหน่อย
ไหงนายตะโกนหลุกเขาซะเสียงดังเชียว ทำเอาทึกค่อยๆขยับไปมาเหมือนทำท่าว่าจะตื้นขึ้นมาดูว่าใครน่ะมาเรียก
ใบหน้าเรียวได้รูปเงยขึ้นมา สายตาจับจ้องไปที่คังอิน ข้างๆแก้มใสสีชมพูอ่อนเหมือนจะมีคราบน้ำตาจางๆเป็นทางหลงเหลืออยู่
"หื้ม...." ทึกกี้กระพริบตา2-3ครั้ง ก่อนที่จะลุกขึ้นมานั่งมอง คังอินที่ยืนทำหน้าหมีกระสับกระส่าย อยู่ข้างหน้า
"ใคร?"
"เอ๋...." คังอินถึงกับเหวอไปเลย ใครหรอ ถามว่าใคร เรารุจักกันมาจะปีแล้วนะ นี้เพื่อนแฟนเก่านายเลยนะเนี่ย ถึงจะไม่เคยคุยกันสักครั้งก็เถอะ
"ล้อเล่นหนะ....ยองอุน เพื่อนของซีวอน..." ทึกกี้พูดด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มบางๆ
"อืม..." คังอินทำท่าให้สงบเสงี่ยมขรึมๆมากที่สุดที่พอจะทำได้ในขนาดนั้น ทั้งๆที่ในใจน่ะ อายจนจะหมุดดินหนีไปละ
"แล้วมีอะไรกับผมหรอ"
"เอ่อ....อากาศมันหนาวนะ ใส่แค่ชุดบางๆแบบนั้นมานอนตรงนี้อาจเป็นหวัดได้นะ"
"ขอบคุณนะ แต่อากาศแบบนี้ มันก็ไม่หนาวหรอก"
"หึหึ...ถึงนายจะบ้าแต่คนบ้าก็เป็นหวัดได้" คังอินตั้งสติก่อนที่จะดึงผ้าพันคอ ของตัวเองมาสวมให้ ทึกกี้ที่นั่งทำหน้าเบลออยู่
"ฉันให้ยืมนะ"
"ยองอุนนายนี้ ชอบยุ่งกับคนอื่นจริงๆเลยนะ" ทึกกี้ถูผ้าพันคอไปมา
"นายจะหาว่าฉันจุ้นหรอ...แบบฉันเค้าต้องเรียกว่าใจดี" คังอินกอดอกแน่น นี้จะหาว่าฉันเป็นพวกออกแนวจุ้นจ้านงั้นเรอะ ดูมาดซะก่อน
คนชอบจุ้นของแท้เลยแหละ
"ก็นั้นแหละ...ขอบคุณนะ ผมคิดอะไรอยู่คุณก็ไม่รู้ใช่ไหม" คำพูดของทึกกี้ทำมให้คังอินสะท้อนถึงคำพูดของซีวอน
'แต่ยอมรับนะว่าฉันก็เหนื่อย เขาคิดอะไรฉันไม่ค่อยจะรู้เท่าไหร่'
"นี้...เราไม่เคยคุยกันเลยสักครั้ง ฉันคงไม่รู้จักนายด้วยคำพูดแค่2-3ประโยคหรอก" บัดเรื่องน่ารำคานไปซะ นี้คือครั้งแรกที่คังอินเพิ่งจะได้ทำความรู้จักกับทึก
ฉะนั้นอย่าเพิ่งด่วนสรุป
"ฉันก็ไม่ค่อยรู้เรื่องของนายหรอกนะ แต่ว่าฉันไม่ได้คิดแบบนั้น"
บรรยากาศเงียบสงัด ทึกกี้สบตาเข้ากับคังอิน เหมือนกับว่าโดนมนต์สะกดไว้ คังอินไม่อาจจะละสายตาของเขาออกจากคนคนนี้ได้
ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ แค่ดูก็รู้ว่า สายตานั้นกำลังจะบอกว่าโศรกเศร้าแค่ไหน
"ซีวอนน่ะ เขาแค่ไม่เข้าใจความรู้สึกของนาย..."
"แล้วนายเข้าใจงั้นหรอ..." ดวงตากลมโตของทึกเริ่มสั่นคลอ ใบหน้านิ่งแล้วจริงจัง
คังอินถึงกับเงียบไปไร้ซึ้งคำที่จะสนธนาตอบ คิดผิด คิดผิดจริงๆที่พูดแบบนั้นออกไป
"นายไม่รู้อะไรหรอกยองอุน ฝ่ายโน้นเขาบอกเลิกฉันนิ"
"!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" ฝ่ายที่บอกเลิกคือซีวอนงั้นหรออ
ใช่สิหมอนั้นมันหล่อนักนิ จะเลือกใครจะทิ้งใครมันก็ง่ายๆสินะ แต่ไม่เห็นจะต้องทำกับคนคนนี้ คนที่คังอิน รักขนาดนี้
แล้วคนอย่างคังอินจะเข้าใจทึกไหม จะเข้าใจหรอ?? ทึกคงจะรักซีวอนมากสินะ คิดแล้วมันน่าโมโหนัก
"ยองอุน....นายนี้ชอบจุ้นจริงๆเชียวนะ"
"เรื่องทั้งหมดมันผิดที่ผมเองแหละ.......แต่อดีตมันย้อนไม่ได้หรอกนะ" ทึกพูดจบประโยคก็ลุกขึ้นทันที ก่อนที่จะละสายตาจากคังอิน เหมือนกับว่าได้เห็นน้ำตา เหมือนกับว่ากำลังร้องไห้
ทำไมจะต้องหันหลังให้กันด้วยทำไมหละ นายร้องไห้อยู่งั้นสินะทึก
"คิดว่าฉันเป็นเพื่อนสักคนได้ไหม เรียกฉันว่าคังอินสิ ทึกกี้" ทึกกี้ยังหนไม่กันหลับมามอง คังอินพยายามจะพูดน้ำเสียงกวนๆเพื่อให้ทึกทำท่าสบายใจ แต่ก็ไม่ได้ผล
คังอินถอนหายใจพร้อมลุกขึ้นยืน ปัดเศษหญ้าตามตัวออก อ๋า...คงจะไร้ประโยชนจริงๆสินะ
แบกกระเป๋าขึ้นบ่า เตรียมพร้อมจะมุ่งหน้าเดินเพื่อกลับบ้าน
"คังอิน...นายนี้ชอบจุ้นจริงๆแหละ" คำพูดทิ้งท้ายก่อนที่ทึกจะเดินจากไป
ทางเดินกลับบ้านของเขาทั้งสองมันคนละด้านกัน อาจจะเหมือนกับความรักก็ได้
ถ้าหากเราแยกกันเดินคนละทางมันคงจะไม่มีวันมาเจอกัน
แต่ถ้าหากเส้นปลายมันมาประจบกันมันคงจะดีไม่น้อย ไม่แน่หรอกนะปลายทางมันอาจจะเป็นแบบนั้นจริงๆ
ก็ยังดีกว่าทางขนาดน่ะแหละ ถึงจะขนาบข้างไปด้วยกันตลอด แต่มันก็จะไม่มีวันจะมาบรรจบกันได้เลย
ความคิดเห็น