คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 } รักกันนานๆนะ
ห้อนี้มีรั
อน รัันนานๆนะ
“ุอฮยอน” ร่าเล็เบิาว้าับภาพที่เห็น
ุอฮยอนยอรัอฮยอแำลัยืนหอบหนัสืออให่อยู่รหน้า สายาอหิสาวมอมาที่ฮยอแับทเฮ
พอเห็นแบบนั้นฮยอแ็รีบหันไปบอทเฮ
“ุทเฮไปรอที่รถเลยรับ ผมอุยับุอฮยอน่อน”
“ุยอะไรัน”
“ุยเรื่อุทเฮ แุ่ทเฮไม่ำเป็น้อรู้หรอรับ”
ทเฮมอฮยอแๆ ุยเรื่อเ้าแ่เ้าไม่ำเป็น้อรู้เนี่ยนะ
บ้ามั๊ยเนี่ย แล้วอฮยอนอะไรนั่นนี่ใ่นที่ฮยอแบอว่าอบเ้ารึเปล่า
แล้วผู้หิรหน้านี้ไม่ใ่มั๊ยือนที่ฮยอแอบ เรื่อหน้าานี่ไม่อเถีย
ยอมรับว่าสวยริ แู่ลัษะท่าทาแล้วเ็เรียนไม่่าับฮยอแเลย
นี่อบนประเภทเียวันหรอวะ
“ูอยาอยู่ฟั้วย”
“ุทเฮอย่าื้อสิรับ เี๋ยวไม่น่ารันะรับ” ฮยอแยับัวยื่นหน้ามาใล้ทเฮพร้อมับทำหน้าเหมือนะุ
แ่มันูน่ารันทำเอาทเฮที่ไม่ทันั้ัวเผลอเผลอหลัหนี ไหนะำพูบ้าๆนั่นอี
นี่เห็นเ้าเป็นอนุบาลหรอ ไอ้ำว่าอย่าื้อเ้ามาว่ามั๊ยที่้อใ้ับฮยอแ
“นะรับุทเฮ เี๋ยวลับห้อไปผมนวให้ ไปรอผมที่รถเถอะนะรับ”
ทเฮละอยาะปิเสธใะา
แ่พอเห็นาใสๆับใบหน้าน่ารัๆนั่นที่พยายามอ้อนเ้า็ทำเอานรำาใอ่อนยวบ
“เออๆ” ที่ยอมนี่เพราะอยาให้นวให้เถอะ
ไม่ไ้แพ้ทาฮยอแแม้แ่นิเียว
“ุอฮยอน” ฮยอแเินเ้าไปหาอฮยอน
หิสาวยิ้มทัทายฮยอแทันที
“ฮยอแลเรื่อนั้น?”
“ผมัสินใแล้วรับ” หลัาลับมาิทนทวนับัวเอทั้ืน
ับเรื่อที่อฮยอนให้ฮยอแ่วยีบทเฮให้ แล้วฮยอแ็ไ้ำอบับัวเอ
“ผมะไม่่วยุอฮยอนีบุทเฮหรอรับ” ร่าเล็รวบรวมวามล้าบอออไป
นี่ือสิ่ที่เ้าิีแล้ว ริๆฮยอแวระทำัวเป็นพระเอแล้ว่วยุอฮยอนีบุทเฮะ
แ่พอิูแล้ว เ้าะทนไหวไ้อย่าไรัน ุทเฮ็รูมเมท
ุอฮยอนเ้า็แอบรัมาั้นาน
านนี้ถึุอฮยอนะมอว่าฮยอแใร้าย
ไม่มีน้ำใ หรืออะไร็ามแ่ ฮยอแ็ะยอม ยัไมัน็ีว่าให้ไปทำัวเป็นพระเอ
เ้า็นเป็นๆมีวามรู้สึนะ เ้าทนทำเรื่อแบบนั้นไม่ไ้หรอ
“ทำไมละฮยอแ” ทันทีที่ไ้ยินำอบอฮยอแ
็ทำเอาอฮยอนอึ้ไปเหมือนัน เ้าเอรู้ัฮยอแมาั้หลายปี
มีอะไร็อย่วยเหลือันลอ
ะว่าไปฮยอแือเพื่อนผู้ายที่อฮยอนสนิทที่สุ้วย้ำ
แล้วทำไมเพื่อนันถึไม่สนับสนุนันหละ
“ผมัสินใีแล้วรับ ผมทำแบบนั้นไม่ไ้ริๆ”
“ทำไม เราไม่ีรไหนละ ทำไมฮยอแไม่สนับสนุนับเรารูมเมทฮยอแ”
“ไม่ใุ่อฮยอนไม่ีรับ”
“แล้วทำไม...”
“ไม่มีใรทนเป็นแม่สื่อให้นที่ัวเอรัับนอื่นไ้หรอนะรับ” ฮยอแัสินใพูออไปรๆอย่าที่ใิ
ำอบอฮยอแส่ผลให้อฮยอนนิ่อึ้ไป
“นี่ฮยอแ...”
“ผมอโทษริๆนะรับที่้อพูรๆ
แ่ผมทนเ็บวามรู้สึัวเอไม่ไหวแล้วเหมือนัน”
“อ่า แบบนี้เอสินะ เราไม่น่าโ่เลย แ่เห็นมารับมาส่ับทุวัน
แถมยัถืออให้ันเรา็น่าะรู้แล้ว เรานี่มันโ่ริๆ” อฮยอนพึมพำัพ้อับัวเอ
ำพูออฮยอนทำให้ฮยอแเริ่มะๆ
เี๋ยวนะ
ุอฮยอนพูเรื่ออะไรเนี่ย
“ฮยอแ เราอโทษริๆนะ เราไม่รู้เรื่อนี้มา่อนเลย
เรานี่มันแย่ริๆที่ไม่รู้ว่าฮยอแรัใร แถมยัมาสารภาพรัทเฮให้ฮยอแฟัอี
เรื่อทั้หมมันเิึ้นเพราะเราไม่รู้นะ เราไม่ไ้ั้ใริๆ เราไม่เยิะแย่นอฮยอแเลยนะ”
ห้ะ? ุอฮยอนว่าไนะ
“ฮยอแอึอัมาเลยสินะ เราไม่รู้ะพูยัไเลย
เรา้ออโทษอีรั้ที่ทำให้ฮยอแ้อหนัใ เราะไม่ีบทเฮแล้ว เราะัใ
ฮยอแให้อภัยเรานะ” หิสาวยับเ้ามาอฮยอแแล้วพู้วยน้ำเสียเหมือนะร้อไห้
“ุอฮยอนรับใเย็นๆ” ฮยอแบอ ทั้
ทั้เินทีู่่ๆุอฮยอนมาอ แ่ว่าแุ่อฮยอนพูเรื่ออะไรเนี่ย
“เราเสียใเรื่อทเฮ แ่เราีใมาว่าที่นๆนั้นเป็นฮยอแ
ยัไฮยอแ็เป็นเพื่อนรัเรานะ เวลาสอนอยู่้วยันมันน่ารัมาเลย
ฮยอแไม่้อห่วนะ เราะไม่ไปเป็นมือที่สาม เราะัใให้ไ้”
“ริๆแล้วเรา็ไม่เหมาะับทเฮริๆนั่นแหละ ทเฮาสั้นถ้าเรายืน้าๆเราสูว่า
ให้น้าๆทเฮเป็นฮยอแมัน็ีแล้วแหละ
แ่ถ้าทเฮเ้าทำอะไรไม่ีับฮยอแหรือทำให้ฮยอแเสียใบอเรานะ
เราะไปัารให้”
“แล้ว็ฝาทำแทนในสิ่ที่เราทำไม่ไ้้วยนะ รัันให้นานๆนะ”
ุอฮยอนอฮยอแแน่นเป็นรั้สุท้าย
่อนะถอยออมาปาน้ำาแล้ววิ่าไป ฮยอแไ้แ่ยืนมอแบบอึ้ๆ มึนๆ ๆ
ุอฮยอนร่ายยาวมา
แ่ว่า
แล้วลุอฮยอนพูเรื่ออะไรเนี่ย
“ุยไรันทำไม้ออ” ฮยอแเินมาที่อรถพบว่าทเฮำลัยืนออพึำแพอยู่
พอฮยอแมาถึ ทเฮ็ยิำถามใส่ฮยอแทันที
“เอ๋ ทำไมรู้ละรับ อ่านีุ่ทเฮแอบูหรอ”
“ะ ใรแอบูมึ”
ทเฮโวยวายลบเลื่อน่อนะเินไปสาร์ทรถ
ร่าหนาโยนหมวันน็อให้ฮยอแ่อนะหันไปทำัวโวยวายเล่นให่ใส่ฮยอแอีรั้
“ะลับไปมั๊ยหอ ให้มันไวๆ”
พอราม่าบไป ฮยอแนเิม็ลับมา
วันนี้ฮยอแลับมาอเอวทเฮเหมือนเิม แถวยัอแน่นว่าวันแรอี
ทเฮแอบมอหน้าอีนผ่านระ เห็นฮยอแยิ้มน้อยยิ้มให่
อารม์ีริๆนะ
เ็บ๊อเอ้ย
“ุทเฮรับ เมื่อีุ้อฮยอนบอว่าะัใาุทเฮแล้ว้วยแหละ
ผมีใที่สุเลย” ฮยอแเยหน้าึ้นบอับทเฮ
แ่เพราะลัวทเฮไม่ไ้ยินเ้าเลยยับใบหน้าเ้าไปแทบะิับหูทเฮแล้วบอ
วามใล้ิทำเอาทเฮอะรู้สึแปลๆไม่ไ้
“ทำไมละ”
“อะไรนะรับ” ทเฮถาม
แ่เพราะำลัับรถเลยทำให้ฮยอแไ้ยินเสียทเฮไม่่อยัเท่าไหร่
ร่าเล็ยับัวไปิทเฮมาว่าเิม
“ทำไมละ”
“อ่อ ไม่รู้สิรับ ุอฮยอนไม่อบุทเฮแล้วมั้
แบบนี้ผม็มีสิทธิแล้วสิ เผลอๆทีุ่อฮยอนไม่อบุทเฮแล้วเพราะอาะมาอบผมแล้ว็ไ้”
“ไม่ไ้!!”
“หืม? ุทเฮว่าไนะรับ ผมไม่่อยไ้ยินเลย”
“เปล่าๆ ่าเถอะ”
“ุทเฮอ่านหนัสือเสร็รึยัรับ”
“อื้ม” ทเฮลุึ้นบิี้เียหลัาอ่านหนัสือนเสร็
ฮยอแที่นั่อ่านหนัสืออยู่ที่เบาะนอนสีมพูอัวเอลุึ้นมาหาทเฮแล้วลาทเฮนั่ลที่เีย
ร่าหนายอมเินามฮยอแไปๆ
“อะไรอีเนี่ย”
“ผมยัไม่ลืมนะรับ ที่บอว่าะนวใหุ้ทเฮ” พูบ็ยับัวไปอยู่้านหลัทเฮ
่อนที่มือเรียวะเริ่มบรรบีบนวบริเวไหล่ให้ทเฮ ลน้ำหนัหนัเบาสลับันไปเรื่อยๆ
“สบายมั๊ยรับ”
“อื้ม” ทเฮราอบในลำอ
สบายหรอ
สบายบ้าสบายบออะไรัน ฮยอแนี่นอาัวเล็แล้วยัไม่มีแรอี บีบแ่ละทีเ้าแทนไม่รู้สึเลย้วย้ำ
แ่มัน็ไม่ไ้แย่ไปะหมหรอนะ ไอ้ส่วนีมัน็ยัมี
ยัไหนะหรอ
็เวลาที่มือนุ่มนิ่มอฮยอแมันสัมผัสับผิวทเฮเนี่ยสิ
มันรู้สึนุ่มนิ่มไปหม ไม่ว่าฮยอแะับรไหนมัน็รู้สึฟินไปหม
ไหนะลิ่นหอมๆอฮยอแที่ลอยมาแะมูทเฮอี
นาทีนี้หายเมื่อยมั๊ยไม่ใ่ประเ็นแล้วแหละ
“ุทเฮหุ่นีัเลยนะรับ” ฮยอแพูึ้นะที่มือเล็เริ่มเลื่อนมาบีบแนทเฮ
ทันทีที่สัมผัสับล้ามแนอทเฮ มันทำให้รู้ทันทีว่าทเฮเนี่ยหุ่นีริๆ
น่าอิาที่สุเลย
“วันนั้นมึยับอว่าูาสั้นอยู่เลย”
“็สั้นริๆนี่รับ”
“ฮยอแ!!”
“อย่าเพิุ่สิรับ ถึุทเฮะาสั้นไปนิ
แ่ผม็ยัไม่เยเห็นใรที่าสั้นแล้วทั้หล่อทั้เท่ห์ไ้เท่าุทเฮเลยนะรับ”
ฮยอแบอออมาอย่าื่อๆ แ่ฮยอแไม่รู้เลย
ว่าำอบื่อๆอัวเอทำเอานที่อบีหน้าเ้มลอเวลารู้สึหน้าร้อนึ้นมาะเยๆ
“เ้าใอบเอาัวรอนะ”
“เอาัวรออะไรันรับ ผมพูวามรินะ เนี่ยถ้าผมเป็นผู้หินะ
ผมะ้ออบุทเฮแน่ๆเลย”
“ริหรอ!!!” ทเฮหันวับทันทีที่ไ้ยิน ฮยอแยิ้มาหยี่อนะอบไป
“ริสิรับ ุทเฮทั้หล่อทั้เท่ห์ แถมยันิสัยีมาๆเลย
ใรไ้ไปเป็นแฟน้อโีมาแน่ๆ”
“อยาโีมั๊ยละ”
“หืม? ุทเฮว่าไนะรับ” ทเฮหน้าึเมื่อนึึ้นไ้ว่าเผลอพูอะไรออไป
นี่มันเหมือนว่าเ้าำลัีบฮยอแัๆ แ่นั่นแหละ ฮยอแ็ือฮยอแ
เอ๋อยัไ็เอ๋ออย่านั้น พูนานี้ยัไม่รู้เรื่อรู้ราวนับว่าโีไป
แ่ะว่าไปฮยอแนี่ร้ายเหมือนันนะ
อ่อยแล้วยัทำัวไม่รู้ไม่ี้อี
“่าเถอะ พอละ มาูนวให้มึบ้า”
“ะีหรอรับ ผมเร...”
“หันหลั อย่าให้้อพู้ำ” สุท้ายฮยอแ็ยอมหันหลัามที่ทเฮบอ
ุทเฮเนี่ยใีริๆมีน้ำในวให้ฮยอแืน้วย
ถึำพูะออแนวเผ็ารไปหน่อย็เถอะนะ
มือหนาบรรนวให้ฮยอแเหมือนที่ฮยอแทำให้น
เริ่ม้นาที่ไหล่าวเนียน
เพียแ่สัมผัสเบาๆทเฮ็รับรู้ถึวามเรียบเนียนอผิวฮยอแ ไหนะวามาวนั่นอี
ู่ๆ็รู้สึมือสั่นแปลๆ แล้วฮยอแนี่มันยัไันวะ ปิใสุ่นอนแบบเ็ๆ
วันนี้ันมาใส่เสื้อล้ามอวผิวสวยะั้น
ทเฮไล่ระับมาที่แนเรียว
วามนุ่มนิ่มับลิ่นหอมๆทำเอาเ้าเผลอเลิ้มลูบไล้อยู่อย่านั้นหลายทีนฮยอแทัึ้น
“ุทเฮนวแบบใหม่หรอรับ
ทำไมเอาแ่ลูบไปลูบมาแบบนั้นละ”
ใรสั่สอนให้ฮยอแมันพูรนานี้วะ
“พูมา” พอแ้ัวไม่ถู
ทเฮ็ุลบเลื่อนเหมือนทุที
ทเฮนวให้ฮยอแไปัพั
ไม่สิ ริๆไม่น่าเรียว่านว ็มือหนาเล่นลูบไล้ผิวฮยอแไปเรื่อย
ไม่ไ้ออแรอะไรใๆ ยัมีหน้าิในว่าที่ทำไม่ใ่เพราะหื่น แ่ฮยอแัวาว
ลัวออแรแล้วะเป็นรอย
นั่นแหละ
านั้นฮยอแ็เริ่มะเลิ้มๆ่วนอน เลยเผลอเอนหลัพิอแร่อทเฮเ้า
่อนะหันหลัไปถามทเฮ
“พิไ้มั๊ยรับ”
“อื้ม” ทเฮนึอยาเหัวฮยอแนั ัวเอพิมานานี้แล้วยัะมาถาม
แ่นที่น่าโนเหัวมาว่าฮยอแ็ือัวเ้าเอเนี่ยแหละ
ปิไม่อบให้ใรมาวุ่นวายไม่ใ่หรอไ แล้วยอมให้ไอ้เ็บ๊อนี่มันเอนหลัพิสบายใเิบแบบนี้นะหรอ
แ่มันไม่เป็นไรหรอ
ฮยอแ็ัวไม่ไ้หนัอะไร แถมผิว็นิ่ม ลิ่ม็หอม
อยู่แบบนี้็สบายีเหมือนันเนอะ
เวลาผ่านไป
ฮยอแนั่พิร่าทเฮอยู่อย่านั้น อาะเพราะวันนี้เรียนหนับวับ่ว
ทำให้ฮยอแเผลอหลับไป ส่วนทเฮ็ทำหน้าที่รูมเมทแสนี
ยอมให้ฮยอแพิอยู่อย่านั้นไม่มีบ่น ่อนะมอไปนาฬิาพบว่าเวลาห้าทุ่มว่าแล้ว
ใริอยาะนอนแบบนี้ทั้ืน แ่นั่นแหละ เ้า็ลัวัวเอะเมื่อย ที่สำัเพื่อวามปลอภัยอฮยอแ้วย
ทเฮเลยิว่าวรัท่าให้ฮยอแนอนีๆีว่า
ทเฮับให้ฮยอแนอนลบนเีย
หยิบหมอน้าลายน่ารัับุ๊าัวให่มาวาไว้บนเีย
เพราะทเฮิว่านไม่มีวามำเป็น้อใ้มัน บวับมันน่าะูเ้าันว่าถ้าอยู่ับฮยอแ
ส่วนัวเ้าเอ็เลือะไปนอนไอ้เบาะแสนมุ้มิ้นั่น
่อนะนอนลแอบสะเทือนใอยู่เหมือนัน
ทำไมนอย่าทเฮ้อมานอนบนที่นอนที่แบ๊วนานี้
แ่พอมอไปที่ฮยอแทเฮ็รู้ำอบ
็เ้าอยาให้ฮยอแนอนบนเียสบายๆนี่
TBC.
หลวามน่ารัอพี่ทเฮมา TwT
#ห้อนี้มีรั
ความคิดเห็น