คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : You and I
“ขอบคุณที่มาส่งนะครับ ลาก่อน ^^”
เฮ้อ...เหนื่อยชะมัด ผมโค้งลาพวกทีมงานที่มาส่งถึงบ้าน ก่อนจะเดินเข้าไปยังจุดหมายที่ต้องการมากที่สุดในตอนนี้.....ที่นอนแสนนุ่ม
ผมตรงดิ่งไปที่ห้องนอนอย่างคุ้นเคย แล้วทิ้งตัวลงนอนบนที่นอนทันที ด้วยความเพลียที่สะสมมานานผมก็หลับไปอย่างง่ายดาย จนไม่ได้สังเกตว่ามีหนึ่งชีวิตนอนอยู่บนเตียง
***************************
“อืม.... OoO”
ฉันค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา แล้วก็ต้องตะลึงเมื่อภาพที่เห็นตรงหน้ามันคือชายหนุ่มที่อยากเจอมาแสนนาน คนที่ฉันหลงรัก ลีดงแฮ เขามานอนอยู่ตรงนี้ได้ไง (ก็มันห้องนอนเขานี่) แถมหน้าของเขายังอยู่ห่างจากหน้าของฉันไม่กี่เซ็นเอง
ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอของคนตรงหน้าบ่งบอกได้ว่าเขากำลังหลับสนิท ฉันสำรวจพินิจพิจารณาใบหน้าตอนหลับของเขาอย่างละเอียด รูปหน้าตอนที่นอนหลับอยู่นั้นไม่ได้แตกต่างจากที่เห็นในทีวีซักเท่าไหร่
จุ๊บ.... ^o^
ฉันแอบหอมแก้มนุ่มๆ ของเขา ก่อนที่จะค่อยๆ พยุงตัวเองให้ลุกขึ้นอย่างเบาแรงที่สุด เพราะไม่อยากให้คนตรงหน้าต้องตื่น ถึงจะยังไม่อยากผละออกจากอ้อมกอดที่แสนจะอบอุ่นนี้เลย แต่ก็ไม่กล้าพอที่จะเผชิญหน้ากันเวลาเขาตื่น >\\\\<
พอลุกออกจากห้องนอนของเขามาได้แล้ว ฉันก็รีบเข้าไปทำอาหารเอาไว้ให้เขาทันที
********************
“กลิ่นอะไรหอมจัง”
ผมรีบลุกจากที่นอนออกไปข้างนอกตามกลิ่นหอมๆ นั้นไปจนถึงห้องกินข้าว กายองกำลังทำอาหารอยู่หรอ แต่วันนี้เธอมีเรียนนี่ ถ้าอย่างนั้นแล้วใครทำ... ผมรีบเดินเข้าไปยังส่วนของห้องครัว ก็พบกับร่างของผู้หญิงคนหนึ่งที่ยืนทำอะไรสักอย่างอยู่หน้าเตา กลิ่นหอมโชยมาแตะจมูกของผมอีกครั้ง ทำให้ระบบย่อยอาหารของผมร้องเรียกหาอาหารมาให้มันได้ทำหน้าที่ของมันโดยเร็ว ไอ้หิวมันก็หิวอยู่หรอก แต่....
“เธอเป็นใครกัน แล้วเข้ามาในนี้ได้ไง”
ความอยากรู้ที่มีมากของผมสั่งให้ปากตะโกนถามความสงสัยออกไป ผมสังเกตเห็นเธอสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันมาส่งยิ้มกว้างให้ผม ว้าว...ผู้หญิงคนนี้จัดว่าน่าตาน่ารักมากเลยทีเดียว ตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนส่องประกายแวววาว จมูกโด่งนูนออกมารับกับใบหน้ารูปไข่ ปากแดงระเรื่อได้รูปของหญิงสาว ทำให้ผมอยากลองสัมผัสมันดูสักครั้ง เฮ้ย...นี่ผมกำลังคิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย
“เธอเป็นใคร”
ผมถามอีกที เมื่อคนตรงหน้ายังไม่ยอมเอ่ยอะไรออกมา
“ดงแฮมากินข้าวสิ ฉันทำเสร็จพอดีเลย มากินเร็วๆ สิกำลังร้อนๆ อยู่เลย”
เธอกวักมือเรียกผมให้ไปนั่งที่โต๊ะอาหาร โดยไม่สนใจในสิ่งที่ผมถามสักนิดเดียว
“ฉันไม่กิน เธอบอกมาสิว่าเธอเป็นใครกันห๊า!!!”
ถามเสียงดังออกไปด้วยความหงุดหงิดที่หญิงสาวไม่ยอมตอบคำถามของเขา
“โธ่...อย่าเสียงดังสิค่ะ ดงแฮที่รักมานั่งกินข้าวมา อ๋อ...เกือบลืมไป ฉันชื่อคิมยูรินะ ท่องจำให้ขึ้นใจเลยน้า ที่รัก”
นี่เธอ...เรียกผมว่า ‘ที่รัก’ อย่างนั้นหรอ ผู้หญิงอะไรเนี่ย ช่างกล้าเสียจริง
“กินข้างเร็วเข้า เดี๋ยวเย็นแล้วจะไม่อร่อยนะ”
“ฉันไม่กิน เธอเข้ามาที่นี่ได้ไง นี่มันที่ส่วนบุคคลนะรู้รึเปล่า”
“ที่รักเนี่ย คนเขาอุตส่าห์แนะนำตัวเองแล้ว ที่รักก็หัดเรียกชื่อแซ่ของคนอื่นเขาบ้างสิค้า ส่วนฉันเข้ามาได้ไง เอาไว้รอถามจากคนอื่นก็แล้วกัน แต่ตอนนี้มานั่งกินข้าวที่ฉันตั้งใจทำก่อนน้า เรื่องอื่นค่อยว่ากันอีกที”
หลังจากที่ฉันดันตัวของดงแฮไปนั่งกินข้าวได้สำเร็จ ฉันก็ออกมานั่งที่ห้องนั่งเล่น เพราะไม่อยากทำให้เขากินข้าวไม่ลง ทำไมเขาดูไม่ค่อยเป็นมิตรเลยนะ ทั้งที่คนอื่นก็ออกจะเป็นกันเองกับฉันทั้งนั้น ฉันสลัดสิ่งที่กำลังคิดออกไป ก่อนจะเปิดทีวีดูเพื่อรอเวลาที่ทุกคนจะกลับมา
***********************
“ยูริจ้า ฉันกลับมาแล้ว อ้าว...ดงแฮนายกลับมาแล้วหรอ ซื้ออะไรมาฝากบ้างล่ะ”
“เธอนี่น้า....ของฝากนะไม่มีหรอก ฉันไปทำงานนะไม่ได้ไปเที่ยว เออ...นี่กายอง ผู้หญิงคนนี้ใคร มาทำอะไรที่นี่”
ฉันเห็นดงแฮลากกายองไปที่มุมหนึ่งของห้อง เขาไม่เห็นจำเป็นต้องทำแบบนั้นให้มันยุ่งยากเลย ในเมื่อเขาถามกายองดังซะจนฉันได้ยินชัดเจน
“ยูรินะหรอ เธอเป็นเพื่อนของฉันเองจะมาอยู่กับพวกเราหนึ่งเดือน นายคงจะไม่มีปัญหาใช่ไหม”
“อือ...ไม่มีอะไร ช่างเถอะฉันไปนอนก่อนนะ”
หลังจากนั้นดงแฮก็เดินเข้าห้องของเขา ส่วนฉันก็นั่งคุยกับกายองแบบนอนสต็อป จนเวลาล่วงเลยมาถึงตอนเย็น กายองจึงขอตัวไปเตรียมอาหารให้พวกลิง (ที่กายองเรียก)
***************************
ฉันมาอาศัยอยู่กับพวกซุปเปอร์จูเนียร์ได้สองสามวันแล้ว เป็นสองสามวันที่น่าเบื่อสำหรับฉัน เพราะต้องอยู่แต่ในบ้าน พวกเขาก็ไปซ้อมกันบ้าง ทำงานกันบ้าง กายองก็ไปเรียนที่มหาวิทยาลัย
“ยูริเบื่อรึเปล่า พรุ่งนี้ไปดูพวกเราซ้อมที่บริษัทเอาไหม”
อยู่ๆ อีทึกก็เข้ามานั่งข้างฉัน แล้วชวนไปดูพวกเขาซ้อมเต้น อืม...ก็ดีเหมือนกัน ดีกว่าอยู่เปล่าๆ
“ไป ไปสิ ว่าแต่...ฉันไปได้แน่หรอ”
“ฮ่าๆ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ไปกับพวกฉันไม่มีใครว่าหรอก ไปนอนเถอะดึกแล้ว”
อีทึกขยี้หัวฉันเล่น ก่อนจะเดินหาวเข้าห้องไป ฉันจึงเข้าไปนอนบ้าง
“ยูริ เธอขึ้นรถมาด้วยทำไม”
ดงแฮถามฉัน เรียกว่าตะคอกน่าจะดีกว่า
“แหม...ที่รักก็ ฉันก็อยากจะไปดูพวกนายซ้อมบ้างนี่ อยู่แต่ที่บ้านน่าเบื่อจะตาย”
ฉันแกล้งเดินไปเกาะแขนเขา แล้วส่งสายตากวนๆ ไปให้ ดงแฮก็รีบสลัดมือฉันออกทันที เฮอะ...ใครจะไปยอม ฉันยิ่งรัดแน่นเข้าไปอีก
“โอ๊ย...เธอจะปล่อยมือปลาหมึกของเธอออกจากแขนของฉันได้รึยัง แล้วก็ลงไปเลย ใครจะให้เธอไปด้วยกัน -_-^”
ดงแฮว่าอย่างหัวเสีย
“เลิกกัดกันได้แล้ว ดงแฮนายจะอะไรนักหนา -*-”
ฮีชอลเข้ามายุติสงครามน้ำลายย่อมๆ ของฉันกับดงแฮ ก่อนที่จะเดินเข้าไปนั่งข้างฮันคยอง
“ใช่ ฉันเห็นด้วย ให้ยูริไปด้วยก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่”
ซองมินบอก ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย ทำเอาเจ้าตัวถึงกับหน้าหงึกขึ้นมาทันที
“พี่เป็นคนชวนยูริเองล่ะ นายคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม ^-^”
อีทึกถามเสียงเรียบ แต่ฉันว่ามันดูน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้ บอกไม่ถูกเหมือนกัน
“ฮะ... -_-”
ใครจะไปกล้ามีปัญหากับท่านหัวหน้าวงกันล่ะ ขืนมีคงหนีไม่พ้นให้ล้างห้องน้ำตลอดอาทิตย์แบบคังอินที่กล้าไปเถียงกับหัวหน้าวงแน่ๆ
************************
เมื่อมาถึงบริษัท พวกเรารีบเดินไปที่ลิฟต์ เพื่อขึ้นไปที่ห้องซ้อมประจำวงที่อยู่สูงถึงชั้นที่สามสิบแปด พอไปถึงหน้าห้องซ้อมผมก็ต้องตกใจ เพราะ.....
“ดงแฮขา ทำไมมาช้าจังล่ะค่ะ เจสซี่รอนานเลย”
ผู้หญิงที่ผมไม่อยากเจอที่สุดในตอนนี้ เจสสิก้า เธอชอบตามตื้อตอแยผม ไม่สิ...ถ้าจะพูดให้ถูกต้องผู้ชายทุกคน แต่ตอนนี้ถึงคราวร้ายของผมที่โดนเธอเลือกเป็นเป้าหมายคนต่อไป หลังจากที่พลาดโอกาสจากชางมินที่ปฏิเสธคุณเธออย่างไม่ไยดี ผมอยากทำแบบนั้นได้บ้างจัง
ขณะที่ฉันกำลังเดินตามพวกเขาไปที่ห้องซ้อม ฉันก็ได้ยินเสียงแจ๋นๆ ของผู้หญิงที่เรียกตัวเองว่าเจสซี่ดังขึ้น พร้อมกับไปเกาะแกะกับดงแฮสุดที่รัก ฉันเห็นดงแฮทำหน้าบั้นยากอยู่ข้างๆ หญิงมั่น
“ที่รัก มายืนเป็นตอไม้ให้ชะนีเกาะอยู่ได้ รีบเข้าไปซ้อมเต้นเถอะค่ะ พวกเราจะได้ไปเดทกันเสียที”
ฉันเดินไปเกาะแขนอีกข้างหนึ่งของเขาที่เป็นอิสระอยู่ แล้วออกแรงกระชากให้เขามายืนข้างฉันแทน จนเขาสามารถหลุดจากปลิงหญิงได้
“อ๊าย....เธอเป็นใครยะ ถึงมาเรียกดงแฮแบบนั้น”
เจสสิก้าส่งสายตาอาฆาตมาให้ฉัน
“แหม...เรียกที่รักแบบนี้ จะเป็นอะไรได้ นอกจากคำว่าแฟนล่ะค้า”
ฉันส่งยิ้มหยันกลับไปให้บ้าง ส่วนยัยนั่นก็เอาแต่ยืนกรี้ด
“เข้าไปกันเถอะทุกคน ที่รักเร็วสิ ปล่อยแม่นกหวีดยืนโวยวายให้อายชาวบ้านเขาอยู่ตรงนี้นั้นแหละ”
“ครับ ยูริที่รัก”
ดงแฮที่ตามน้ำพูดขึ้น ก่อนจะเดินโอบฉันเข้าห้องไป โอย...บอกได้คำเดียวว่าจะละลาย รู้สึกดีจัง ^o^
แต่พอพ้นจากตัวอันตรายมาได้แล้ว เขาก็ปล่อยฉันทันที แล้วเดินหนีไปนั่งที่มุมห้อง เชอะ...ขอบใจกันสักคำก็ไม่มี -*-
ข้างนอกห้องซ้อม
“แล้วเราจะได้เห็นดีกันยัยยูริ”
เจสสิก้าพูดด้วยความเคียดแค้น ก่อนที่จะเดินปึงปังออกไป
ความคิดเห็น