R.I.P คน"โรคจิต"

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ:ผู้ล่ากับเหยื่อ(50%)

              “หึ หึ ฮะ ฮา ฮ่า” ร่างสีแดงฉานเปื้อนเลือดหัวเราะอยากบ้าคลั้งท่ามกลางสายฝนและพายุที่กำลังพัดกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง เด็กหนุ่มเงื้อมีดขึ้นสุดปลายแขนแล้วแทงลงไปยังร่างของเหยื่อที่ดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้น เหยื่อดิ้นไปมาด้วยความเจ็บปวด เสียงของพายุกลบเสียงร้องโหยหวนปานขาดใจของเธอเอาไว้

เด็กหนุ่มเหลือบมองรอบตัว เมื่อไม่เห็นร่างใครอยู่รอบๆ ก็ค่อยๆแทงมีดลงไปยังร่างกายของเหยื่ออย่างใจเย็น

‘ค่อยๆแทงลงไปอย่างให้เหยื่อตายเร็วๆ’เสียงในหัวพร่ำบอกผู้ล่าอยู่ทุกช่วงขณะ ภายใต้หน้ากากที่เขาสวมนั้นซ่อนใบหน้าที่หื่นกระหายเอาไว้ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโรคจิตของเขากำลังถูกแสดงผ่านหน้ากากอีกใบที่เขาเพิ่งสร้างขึ้นมา ใบมีดค่อยๆแทงลงไปยังข้อมือของเหยื่อ เพียงเขาออกแรงบิดเพียงเล็กน้อย

“กรี๊ดดด”เหยื่อก็กรีดร้องออกมา ถึงแม้ว่าเสียงของเหยิอนั้นเบามากถ้าเทียบกับสายฝน แตเขากลับใด้เสียงนั้นอย่างชัดเจน รอยยิ้มภายใต้หน้ากากกระตุกยิ้มเป็นจังหวะพลางแลบลิ้นเลียหยดเลือดที่กระเซ้นมาบนใบหน้า รสเลือดคาวๆใหลลงผ่านคอของเขาอย่างรวดเร็วความต้องการลิ้มรสเลือดของเขาเพิ่มขึ้น เสียงในหัวเงียบไปแล้ว

เหลือเพียงจิตใจของเขาที่สั่งให้รีบนำเอารสเลือดของเหยื่อมาอีก เขาจึงใช้มีดตัวผ่านข้อมือของเหยื่อจนขาดออก หยาดโลหิตกระเซ็นไปทั่วเหยือกรีดร้องปานขาดใจ เขานำมือที่ถูกตัดขาดมาถือไว้ แล้วลิ้มรสเลือดอย่างกระหาย เลือดทุกหยดใหลลงสู่ลำคอ รสเลือดที่ควรคาวเขากลับรู้สึกว่ามันหอมหวานกว่าที่จินตนาการจะหยั่งถึง เขากำลังลิ้มรสเลือดอย่างละเมียดละไมขณะที่เหยิอดิ้นเร่าเร่าอยู่บนพื้น

ผู้ล่ายังคงลิ้มรสเลือดต่อไปจะกระทั้งมือของเหยื่อวีดจนไม่เหลือสีเลือแล้วเขาจึงละความสนใจจากมัน แล้วกลับมาสนใจที่เหยื่ออีกอีกครา

ตอนนี้เหยื่อกรีดร้องและดิ้นทุรนทุรายมามากจนหมดลงซึ่งเสียง ใบหน้าของเหยื่อซีดลงไปมากจากการเลียเลือด ตาของเธอค่อยๆปิดลงพร้อมๆกับจิตใจของเธอที่จะสูญหายใบจากโลกนี้ตลอดการ