ทดลองไร้สาระ(อย่าเข้า)

ลำดับตอนที่ #5 : โลกนี้ไม่มีที่ยืนสำหรับคนหน้าอัปลักษณ์หรอก! จริงหรือ?

ตอนแรกฉันก็ว่าจะไม่เขียนอะไรเวิ่นเว้อลง Facebook หรือ Blog ของฉันแล้วนะแต่มันอดไม่ได้จริง ๆ วันนี้ฉันไปเที่ยว Big C กับแม่แล้วตอนนั่งกิน Swensen ฉันได้คำพูดของผู้ชายหน้าตาหล่อเหลา 2คนคุยกัน ตอนแรกฉันก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับคำพูดเขาจนกระทั่งฉันได้ยินคำพูดพวกนี้ออกจากปากพวกเขา

ให้มีแฟนเป็นผู้หญิงโง่ก็ยังดีกว่ามีแฟนเป็นผู้หญิงหน้าตาอัปปรีย์

โง่แล้วสวยยังพอว่า อ้วน ขี้เหร่กูรับไม่ได้

โลกนี้ไม่มีที่ยืนสำหรับคนหน้าอัปลักษณ์หรอก!

ประโยคนี้มันกระแทกจิตใจฉันอย่างจัง!

จริงหรือ? ฉันถามตัวเอง

ในเมื่อทุกคนเกิดมาเท่าเทียมกัน มีสิทธิเสรีภาพและศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ที่เท่าเทียมกันทุกคน

แต่...อย่าหาว่าฉันมองโลกในแง่ร้ายเลยนะเพราะฉันไม่ใช่พวกเชื่อว่า ‘โลกสวย มีแค่ขาวกับดำ’

ฉันเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เกิดมาแล้วไม่ได้มีหน้าตาสวย น่ารัก มาตั้งแต่กำเนิด ตอนเด็ก ๆ เป็นอะไรที่เป็นศูนย์รวมของความไม่น่ารักจริงๆ อ้วน ดำ ผมฟู สิวเต็มหน้า ดั้งแหมบ คิ้วไม่มี

อย่าช็อก!!!! เพราะนั่นเป็นเรื่องจริง!!!

คุณคงไม่อยากเห็นรูป Before& After ของฉันหรอก เชื่อเถอะ

ตอนนั้นมันเป็นอะไรที่เรียกว่าราหูอมจันทร์สุดๆ ฉันไม่สวย แต่พอฉันเริ่มโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นฉันเริ่มที่จะดูแลตนเองมากขึ้นตามลำดับ จึงมีพัฒนาการที่ดีขึ้นแม้จะไม่มีโอกาสสวยด้วยศัลยกรรมเหมือนคนอื่นเขาแต่ฉันในตอนนี้ก็พอห่างไกลจากคำว่าน่าเกลียดมากนัก

ปัญหาที่พบบ่อยที่สุดของความขี้เหร่ที่ฉันมีในวัยเยาว์ก็คือการได้รับการปฏิบัติ 2มาตรฐานจากเพศตรงข้ามและเพศเดียวกันในบางครั้งเช่น เวลาคัดเลือกประกวดอะไรก็ตามคนสวยจะได้อยู่ในตำแหน่งที่ดีคนขี้เหร่ก็จะถูกปฏิบัติแตกต่างกันไป คนสวยทำผิดกฎโรงเรียน แค่ยิ้มและบีบน้ำตาภาพคนสวยทำนั้นมันน่ามองกว่าคนขี้เหร่ทำมากกว่านัก

คนสวยร้องไห้ เมื่อทำผิด – น่าสงสารทำอะไรก็ไม่ผิด ให้อภัยไปเถอะ น้องเขาสวย

คนขี้เหร่ร้องไห้ เมื่อทำผิด – ทำผิดแล้วยังไม่รับผิดมาร้องไห้อีก ไม่น่าดู

ฯลฯ

เมื่อครั้งฉันยังเป็นวัยรุ่นตอนต้นอายุราว ๆ 12 – 13 ฉันอาจจะเคยเสียใจบ้างกับความที่ตนเองเกิดมาหน้าตาแบบนี้เคยถามตัวเองว่าทำไมฉันถึงไม่สวยอย่างคนอื่นเขา แต่ฉันก็ไม่เคยรังเกียจในความเป็นตัวเอง เพราะฉันอาจจะขี้เหร่ที่หน้าตาแต่จิตใจฉันงดงามยิ่งกว่านัก

เมื่อบ่อยครั้งที่ความขี้เหร่ทำให้ถูกปฏิบัติสองมาตรฐานกับ'คนสวย' ที่มีแต่คนรุมรักตลอดเวลา 20 กว่าปีที่ผ่านมา จีบใครก็ไม่เคยติด รักใครก็ไม่เคยสมหวังแอบมองยังอาจโดนหาว่าไม่เจียมอีก

แต่เมื่อโตขึ้น เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ฉันก็รู้สึกขอบคุณที่ตัวเองเกิดมาหน้าตา'ขี้เหร่' เพราะถึงแม้ส่วนใหญ่จะทำให้เราเป็นทุกข์เสียใจ และน้อยใจ ในบางอารมณ์ บัดนี้ความขี้เหร่บนใบหน้าที่มีอยู่อาจจะเป็นของขวัญที่ดีที่สุดอย่างหนึ่งก็ได้เพราะอย่างน้อยความขี้เหร่ที่มีอยู่นี้ก็ทำให้เราได้รู้ ‘สันดานและใจคน’ที่เข้ามาใกล้เราว่า ‘รักและจริงใจแค่ไหน’ ขอบคุณ

คนที่เกิดมาเป็นคนสวยหน้าตาดีตั้งแต่เกิดคุณจะไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกของคนที่ไม่ได้เกิดมาสวยหรอกเพราะคุณจะไม่มีวันรู้หรอกว่า คนที่ไม่สวยนั้นถูกปฏิบัติอย่างไรเมื่อเทียบกับคนสวย

คนสวยทั้งหลาย คุณไม่ผิดที่เกิดมาสวยนั่นเป็นความโชคดีของคุณ ใคร ๆ ก็ต้องชอบคนสวยทั้งนั้นเพราะคนสวยเป็นอะไรที่เจริญหูเจริญตา มองแล้วรู้สึกดี แต่ขอให้คุณจงสวยทั้งภายในและภายนอกด้วยเถิดสวยให้สมกับความโชคดีที่เกิดมาสวยของคุณ

PS.อ่านรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างอย่าว่ากันนะ แค่เขียนระบายอารมณ์บ้าบอคอแตกนิด ๆ หน่อย ๆ ค่ะ