คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดนัดพบ [Rendezvous]
Chapter 1
จุดนัดพบ [Rendezvous]
เช้าวันเสาร์สัปดาห์แรกของเดือนมิถุนายน....
[เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น] เกโระ เกโระ เกโระ..
"ฮัลโหล..." เด็กหนุ่มหน้าตี๋รับโทรศัพท์ด้วยเสียงเบลอๆ
"เคน แกรู้ไหม วันนี้วันอะไร คงไม่ลืมใชไหม?!!" ผู้ที่อยู่ในสายตะโกณด้วยเสียงที่ดุดันและเร่งรีบ.
"เออ...ก็วันเสาร์ไง" เขายังคงตอบด้วยน้ำเสียงแบบเดิม."วันนี้มันวันสอบ ภาคปฏิบัติของ CM ไงแกลืมไปแล้วหรอ?" ผู้ที่อยู่ในสายยังถาม
"เออ...ว่ะ เจอกันที่เดิม 11โมงนะ แค่นี้ เดี๋ยวชั้นไปอาบน้ำก่อน" เด็กหนุ่มหน้าตี๋คราวนี้ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ดูกระปี้กระเป่ากว่าเดิม.
แสงแดดอ่อนๆในยามเช้าส่องทะลุบานเกร็ดของห้องน้ำใน ส่องลงบนเส้นผมกลายเป็นประกายสีน้ำตาลซึ่งฟูฟ่องและดูจะไม่เหมือนเป็นทรงเอาซะเลย. เคนเป็นเด็กหนุ่มลูกครึ่งไทย-จีน และทายาทเพียงหนึ่งเดียวของนักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่มีเครือข่ายครอบคลุมไปทั่วโลก ดังนั้นจึงไม่ต้องสงสัยในฐานะของเขาเลย. คอนโดใจกลางย่านธุรกิจสำคัญอย่างสีลมนั้นทำให้ง่ายต่อการเดินทางไปยังสถานที่ต่างๆในกรุงเทพมหานคร ด้วยระบบขนส่งอันว่องไว เด็กหนุ่มเลือกที่จะใช้บริการรถไฟฟ้าที่สถานีตั้งอยู่หน้าคอนโดเพื่อเดินทางไปพบเพื่อนของเขา.
[เสียงจากระบบอัตโนมัติ]
"กรุณากรอกรหัสเสียงด้วยค่ะ" ตู้แก้วคริสตัลสีใสส่งเสียงออกมา. เค็นยืืนใบหน้าอันเรียวยาวออกไปพร้อมกับส่งเสียงที่ดูเหมือนจะเป็นรหัส. "อะโฮ อะโฮ งิิงิ" เด็กหนุ่มกรอกรหัสด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล.
แค่เพียงเสี้ยววินาที หลังจากนั้นตู้แก้วคริสตัลก็เปิดออกเพื่อรับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า "อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณ เคน ธารีย์สิทธิโชค ยินดีต้อนรับสู่ ATS ผู้ให้บริการระบบขนส่งมวลชนอันดับหนึ่ง มีวันที่สดใสนะคะ" ตู้แก้วคริสตัลที่ดูเหมือนจะเป็นลิฟท์ เคลื่อนตัวสูงขึ้นไปยังสถานที่ที่ดูเหมือนจะเป็นสถานีรถไฟลอยฟ้า.
[สถานีสยาม]
"สยาม ประตูรถจะเปิดทางด้านขวา" เสียงใสๆดังขึ้นในขบวนรถ เด็กหนุ่มหน้าตี๋ก้าวออกจากขบวนรถ และรีบเดินเพื่อที่จะไปยังจุดนัดพบ
"กว่าจะมาได้นะ...จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน"เด็กหนุ่มร่างสูงผู้อยู่ตรงหน้าบ่นงึมงัม.
"15นาทีหลังจากวางสายแก เดินทางจากสีลม มาที่นี่เร็วไม่พอใจแกรึไง?" เคนตอบด้วยรอยยิ้ม ที่ทำให้ดวงตาเขาหรี่ลงจนไม่สามารถมองเห็นดวงตาสีดำสนิท
"แกนี่มันเหมือนเดิมเลยนะ!" เด็กหนุ่มร่างสูง ตอบกลับมาพร้อมกับหัวเราะเบาๆ และเอานิ้วชี้จิ้มที่หน้าผาก.
[อีกฝั่งของสถานี]
"ตกลง นายจะลองมันกับใครล่ะ?" หญิงสาวรูปร่างดี ในชุดกระโปรงสีขาวกล่าวไปในระหว่างที่เดิน.
"อื้ม ตอนนี้ก็ยังไม่รู้หรอกนะ" ชายหนุ่มในชุดสูดสีขาวที่เดินมาด้วยกันตอบพร้อมกับลอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความ อำมหิตในขณะที่กำลังเอามืออีกข้างหนึ่งหมุนแหวนที่ถูกสวมอยู่ที่นิ้วชี้ ...
"อร๊ายยยยย! ช่วยด้วยยย!!!!!" หญิงสาววัยกลางตะโกณขึ้นในขณะที่มีผู้ชายผิวดำร่างใหญ่ใช้มีดจ่อที่คอ.
"อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นได้เห็นหลอดลมของแม่นี่ แน่" ชายร่างดำตะโดนเสียงแข็ง
"เคนดูสิ มันกล้าทำอย่างงี้เลยว่ะ กลางสถานีรถไฟฟ้าไม่น่าเชื่อ" เด็กหนุ่มร่างสูงกระซิบ
ท่ามกลางผู้คนที่่ผ่านไปมา และเริ่มหยุดดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น รปภ. ทำได้แค่วิทยุแจ้งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
[ ผ่านไป3 นาที...]
ผู้คนหนาแน่นล้อมวงกัน เหลือเพียงผู้ก่อเหตุอยู่ตรงกลาง ขณะนั้นเอง ชายหญิงในชุดขาวคู่หนึ่งที่กำลังเดินคุยกัน พวกเขาไม่รู้หรือไม่สนใจ จะอะไรก็ช่าง นั่นทำให้เขาเดินฝ่าวงล้อมบรรดาไทยมุงทั้งหลายตรงไปยังตัวประกัน
"เห้ย ไอ2 คนนั้น ถ้าเข้ามา แทงจริงๆนะเว่ย" ผู้ถือมีดตระโกณด้วยน้ำเสียงที่เริ่มจะสั่นเล็กน้อย.
"เฮ้ย เอก ไอ้สองคนนั้นมันคิดจะทำอะไรวะ?" เคนแอบกระซิบ. "ไม่รู้ว่ะ!" เด็กหนุ่มร่างสูงกระซิบตอบ.
หนุ่มสาวคู่นั้นเดินเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดทั้งสองคนอยู่ห่างจากตัวประกันเพียง 3 ก้าว!! เขาง้างมือขึ้น......แน่นอนคนที่ขู่ไม่ลังเลที่จะแทง!! ในขณะที่เขาง้ายมือขึ้นสูง สายลมอันร้อนละอุพัดผ่านไปในช่วงเวลาสั้นๆที่กระพริบตายังไม่ทัน.
สร้อยคอเงินได้ขยับ กระชับขึ้น และรัดคอของผู้สวมใส่่ มีดคอมแบตตกลงกระทบพื้นดังตุบ ท่ามกลางความเงียบสงบ และสายตาผู้สังเกตุการณ์โดยรอบที่อึ้งไปตามๆกัน. รปภ.ถึงจะมึนงงเล็กน้อยกับเหตุการณ์ดังกล่าวแต่ก็ไม่ลังเลที่จะรีบเข้าชาร์จตัวประกันร่างบอบบางเอาไว้ พร้อมกับตรวจสอบอาการของชายผู้ที่ล้มลง. "ไม่มีชีพจร เขาตายแล้ว" รปภ คนหนึ่งตะโกน. เสียงไทยมุงเริ่มดังขึ้นผู้คนแห่เข้ามา ในขณะที่รปภ. พยามป้องกันสถานที่เกิดเหตุ. และตระหนักได้ว่าต้องคุยกับบุคคลปริศนา2 คนนั้น แต่ในตอนนั้น เหล่าไทยมุงหรือแม้แต่ รปภ.ก็หาพวกเขาไม่เจอแล้ว. สองคนนั้นหายไปอย่างรวดเร็วและไร้ร่องรอย...
“ปันปัน เธอบันทึกเหตุการณ์เมื่อกี้ได้ทันใช่ไหม?” เคนกระซิบลงไปบนโทรศัพท์ยี่ห้อ เชอรี่ ที่ดูเหมือนจะมีระบบเลขาส่วนตัว
[โทรศัพท์มือถือที่เหมือนจะเป็นนาฬิกาข้อมือ]
“ค่ะ ทันค่ะคุณเคน มีอะไรเรียกใช้อีกไหมคะ?”
“ไม่ล่ะ" เคนตอบด้วยน้ำเสียงพอใจ.
"ไอ้เคนแกมองทันป่าววะ มะกี้นะ มันเกิดอะไรขึ้น?" เอกถามด้วยใบหน้าสงสัย
"ไม่รู้ว่ะ แต่ที่รู้ ตอนนี้พวกเรากำลังจะสาย....”
ความคิดเห็น