_~-+*…ข้ามฟ้า...มาหารัก…*+-~_

_~-+*ข้ามฟ้า...มาหารัก*+-~_

********************

ตอนที่ 1

เรย์ลงมาทานข้าวได้แล้วลูกคุณแม่ทูนหัวของเรย์เด็กอายุ 17 ปี เธอได้ความน่ารักมาจากแม่ของเธอ

ค่ะเดี๋ยวเรย์ลงไป 5 นาทีค่ะแม่ เด็กผู้หญิงพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานต่อแม่ที่รักของเธอ

เด็กผู้หญิงตัวเล็กก้าวลงจากบันได พร้อมด้วยแววตากลมใสและนัยน์ตาดำสนิท ผิวขาวเนียนอย่างบอกไม่ถูก ซึ่ง

เธอน่ารักอย่างบอกไม่ถูก เธอได้ความงามมาจากแม่เธอจริงๆ

เป็นไงบ้างเรย์ ลูกแต่งเรื่องราวไปถึงไหนแล้วล่ะลูก แม่ของเธอถามด้วยความเป็นห่วง และอีกอย่างเธอเป็น

นักเขียนยอดฮิต และงานก็หนักมากด้วย แต่เธอก็ทำงานออกมาดีมากเลยทีเดียวสำหรับนักเขียนอายุเพียง 17 ปี

กำลังไปได้ดีค่ะ และอีกอย่างเรย์มีงานใหม่เข้ามาอีกค่ะแม่ เสียงที่อ่อนนุ่นและอ่อนหวานบอกแม่ของเธอด้วย

ความดีใจที่มีงานเข้ามาให้เธอเรื่อยๆ เธอมองแม่ของเธอด้วยดวงตาคู่สวยนั้น

แล้วลูกรับงานหรือยังจ้ะ

ก็...ยังเลยค่ะ เห็นผู้จัดการเขาบอกมาว่าคนที่มาจัดงานครั้งนี้เป็นนักธุรกิจเด็กหนุ่ม

แล้วลูกคิดว่ายังไงล่ะ

เรย์ว่าเรย์จะรับงานนี้นะค่ะแม่

แล้วงานอื่นล่ะลูก

ผู้จัดการบอกว่าปัดไปก่อนก็ได้ แม่จ๊าเรย์มีเวลาเพียงเดือนเดียวเท่านั้นเอง แม่คิดว่าเรย์จะทำได้ไหมค่ะ

ได้สิจ้ะ ลูกแม่ต้องทำได้ แม่เชื่อมั่นในตัวลูกน่ะเรย์

ขอบคุณค่ะแม่ เรย์รักแม่ที่สุดเลยค่ะ ดวงตาแห่งความมุ่งมั่นกับงานนี้เป็นพิเศษ เธอคิดว่าเธอจะต้องทำงานนี้

ให้เสร็จได้ภายในเดือนเดียว  เธอเริ่มปฏิบัติการแต่งเรื่องราวสุดอินเลิฟ แต่ส่วนมากเรื่องที่เธอแต่งมักจะเป็นเรื่อง

ความรักซะมากกว่า  เธอเริ่มจากร้านหนังสือเพื่อสร้างอารมณ์ในการแต่ง หลังจากนั้นเธอก็ไปหาที่สงบนั่งดื่ม

กาแฟแต่เธอก็ยังคิดไม่ออกซักที พอวันรุ่งขึ้น เธอก็ไปร้านหนังสือร้านใหม่

โอ๊ย!! เจ็บจัง เสียงที่อ่อนโยนของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น

นิเดินระวังหน่อยสิคุณเสียงคลุมเข้ม ร่างที่สูงดูดี สายตาดูมีอำนาจ คมเข้ม บอกกับผู้หญิงคนนั้นด้วยความโมโห

ก็คุณเดินมาชนชั้นก่อนทำไมล่ะเธอเริ่มโมโหกับคำพูดที่ดุดันแบบนั้น

ผมเนี่ยนะเดินชนคุณ  คุณต่างหากที่เดินไม่ระวังเอง

พอได้แล้ว!! ชั้นไม่อยากทะเลาะกับคนอย่างคุณแล้ว

ใช่ว่าผมอยากทะเลาะกับคุณอย่างนั้นแหละ แค่เห็นหน้าคุณผมก็เซ็งแล้ว

ชายร่างใหญ่มองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าด้วยความโมโห เหมือนกับสาวน้อยนักเขียนที่คิดตรงกันกับชายปริศนาผู้นี้

ซักพักพวกเขาก็แยกกันต่างกันก็ต่างไป ด้วยสีหน้าอันบึ่งบูดทั้งสองฝ่าย

ทำไม!?!?~วันนี้มันซวยขนาดนี้นะหญิงสาวอายุเยาว์วัยบ่นพึมพรำกับตัวเองตลอดทางจนออกจากร้านหนังสือ

ในขณะนั้นก็มีชายร่างใหญ่ สูงโปร่ง เดินออกจากร้านพร้อมๆกับหญิงสาวคนหนึ่ง เด็กหญิงอายุ 17 ค่อยๆเงยหน้า

ของเธอขึ้นมองชายผู้นั้นอย่างเคร่งเครียดมาก

เจอกันอีกแล้วนะเด็กน้อย*_*;ชายผู้นั้นหันไปมองหญิงสาวที่อยู่ข้างกายเขาด้วยสายตาที่ร่าเริงผิดจากเมื่อกี้-

ลิบลับ รู้สึกว่าเขาจะมีบางอย่างที่ทำให้เขาร่าเริงได้ขนาดนี้

_*!?!? ชั้นไม่ใช่เด็กน้อยนะ ชั้นไปทำกรรมกับคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมคุณถึงได้จองเวรชั้นจังเลย

เธอพูดกับชายผู้นั้นแล้วก็รีบเดินออกจากร้านด้วยความโมโหมากกว่าเก่า หลังจากกลับถึงบ้านเธอก็ทำงานอย่าง

ขะมักเขม้น แต่ด้วยความโมโหที่ยังไม่หายจากผู้ชายที่เธอเจอที่ร้านหนังสือนั้น

ทำไมถึงคิดไม่ออกนะ เป็นเพราะนายบ้านั้นที่ทำให้ชั้นคิดอะไรไม่ออก

เรย์ แม่เอาน้ำส้มมาให้ดื่มลูกจะได้เขียนเรื่องได้ออกมาดีไงจ๊ะ

เรย์ว่าวันนี้เรย์คงคิดอะไรไม่ออกแล้วล่ะค่ะแม่

ทำไมล่ะลูกวันนี้ลูกเป็นอะไรหรือเปล่าแม่เห็นลูกตั้งแต่ตอนที่กลับมาถึงบ้านแล้ว หน้าตาลูกดูเหมือนไม่ค่อยสบาย

เลยนะลูก ถ้างานหนักมากก็พักมั่งก็ได้นะลูก อย่าฝืนมากเดี๋ยวก็ไม่สบายหนักเข้าไปใหญ่นะ

เปล่าไม่สบายหรอกค่ะ แต่วันนี้ไปร้านหนังสือมาเจอผู้ชายโรคจิตก่อกวนนิดหน่อยค่ะ ก็เลยคิดอะไรตอนนี้ยังไม่

ออกค่ะเดี๋ยวพักให้หายเครียดก็คิดออกเองค่ะ แม่ไม่ต้องห่วงเรย์นะ

นิลูก!!ระวังตัวหน่อยนะ พวกโรคจิตนะ แม่เป็นห่วงนะ งั้นแม่ว่าเรย์ควรจะนอนได้แล้วนะลูก ราตรีสวัสดิ์จ๊ะ

ราตรีสวัสดิ์เช่นกันค่ะ

วันรุ่งขึ้น เธอเริ่มที่จะทำงานต่อไปเรื่อยงานเธอเริ่มที่จะก้าวหน้าไปบ้างแล้ว พอหลังจากที่เธอเขียนนิยายโรเมนติก

ไปได้ซักพักก็มีเสียงดังขึ้นจากกระเป๋าของเธอ กริ๊ง!!กริ๊ง!!

ฮัลโหล!! สวัสดีค่ะผู้จัดการมีอะไรให้เรย์ช่วยค่ะ

วันนี้ช่วยมาที่บริษัทหน่อยสิ เสียงทุ้มเบาๆดังออกมาจากโทรศัพท์ของเรย์

มีอะไรหรอค่ะ

ก็งานเปิดตัวหนังสือครั้งนี้นะสิ ที่ชั้นบอกเธอว่าเป็นนักธุรกิจหนุ่มใช่ไหม เขาอยากพบเธอเป็นการส่วนตัวนะ

ห๊า!!ทำไมมันกะทันหันขนาดนี้ล่ะค่ะ ผู้จัดการ

ชั้นจะไปรู้ไหม๊ล่ะเนี๊ย แต่เรย์ชั้นอยากให้เธอมาที่นี้ภายในเวลาอีก 15 นาทีนะ เพราะเขาต้องการพบเธอด่วนนะ

เธอรีบเปลี่ยนชุดแต่งตัวให้ดูดีที่สุดและเตรียมเอกสารไปอย่างเร่งรีบที่สุด แต่แล้วเธอก็สายไป 5 นาที สีหน้าของเธอ

ดูเหมือนตื่นเต้นมากที่จะได้พบเขา

ทำไมมาช้าจังล่ะเรย์ เขารอเธอที่ห้องประชุมชั้น 2 นะชั้นว่าเธอรีบขึ้นไปเถอะนะเรย์ เดี๋ยวเขาจะรอนาน

ค่ะ ผู้จัดการ แววตาของเธอดูเหมือนจะดีใจมากที่พบกับเขา

นั่งก่อนสิ เสียงที่ดูคุ้นๆ แต่มันนุ่มนวลน่าไพเราะที่บอกกับหญิงสาวที่เข้ามาในห้องประชุม

ขอบคุณค่ะ

คุณคงชื่อเรย์สินะ เพราะผมพอที่จะได้ชื่อเสียงคุณมาบ้างเหมือนกันนะนักธุรกิจพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน

พร้อมกับหันเก้าอี้มาทางเด็กสาวน้อย แต่เธอต้องกับตกตะลึง เมื่อได้เห็น

นิคุณเมื่อวานที่ร้านหนังสือนิเธอพูดด้วยความที่ตกใจเป็นอย่างมาก

ยังจำได้อีกหรอ ผมนึกว่าคุณคงไม่สนใจซะอีก

ไม่น่าเชื่อ เป็นไปได้ยังไงกัน นิชั้นฝันไปหรือเปล่าเนี๊ย

เป็นไปแล้วล่ะ แล้วอีกอย่างคุณก็ไม่ได้ฝันด้วย ผมเป็นนักธุรกิจและเป็นคนๆเดียวกับคนเมื่อวานนี้ด้วย

ทำไมถึงซวยอย่างนี้น่ะเธอบ่นพรึมพรำกับตัวเอง แต่เธอต้องจำใจที่จะต้องฟังคำสั่งของเขา เพราะตอนนี้เขาเป็น

หุ้นส่วนรายใหญ่ของบริษัท

วันนี้สบายดีไหม๊คุณเสียงอันคุมเข้มของนักธุรกิจพูดทักทายขึ้น

กรุณาอย่านอกเรื่องนะค่ะ ชั้นกำลังยุ่งนะคุณไม่มีเวลา Say Hi!!กับคุณหรอก เสียงของเธอดูเริ่มออกความโมโห

นิดหน่อย แต่ยังไงเธอก็ยังคุมอารมณ์ของเธอได้อยู่

Okay!!.ดูคุณจะเป็นคนจริงกับงานจังนะเรย์ งั้นเราก็มาคุยกันเรื่องงานกันเถอะ

~~!!หลังจากคุยเรื่องงาน!!~~

เธอจึงเดินทางกับบ้านของเธอ แต่ระหว่างเธอออกจากบริษัท มีเสียงแตร ดังมาจากข้างหลังของเธอ และเสียงที่ดูดี

เข้มขรึมดังหลังจากเสียงแตรจบ

คุณขึ้นมาเดี๋ยวผมไปส่งที่บ้าน ดูสิฟ้า ฝนดูครึ้มๆนะคุณ กว่าคุณจะถึงบ้านก็ไม่สบายพอดี เดี๋ยวงานผมไม่เส็จอีก

นิคุณ ห่วงชั้นมากกว่างานงั้นหรอเสียงเล็กๆของเธอพูดกับนักธุรกิจที่นั่งอยู่บนรถBenzอันหรูหรา

จะให้ผมห่วงคุณไหม๊ล่ะด้วยความร่าเริงนักธุรกิจน้อยแซวเรย์ด้วยความเอ็นดู

นิ!!คุณ บ้าจริงๆเลย

คุณจะขึ้นรถดีๆ หรือจะให้ผมลงไปอุ้มคุณขึ้นมาล่ะ เลือกเอานะคุณ

ก็ได้ รู้ไหม๊ว่าชั้นไม่เคยโดนใครมาบังคับชั้นมาก่อนเลยน่ะ

ดีใจจัง>_<ที่ผมเป็นคนแรกที่บังคับคุณนะเนี๊ย

บ้า!!มันน่าดีใจตรงไหนเนี่ยคุณ

งั้น..ก็ดีทานอาหารกับผมสักมื้อเพื่อเป็นการไถ่โทษที่ร้านหนังสือก็แล้วกัน

นิคุณอย่าเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้ซิ บังคับชั้นขึ้นรถแล้วยังจะพาไปเลี้ยงอาหารอีก ไม่ล่ะ Thank you ชั้นอยาก

กลับไปทานอาหารฝีมือแม่ของชั้นมากกว่าย่ะ

เป็นโอกาสที่ดีมาก

โอกาสอะไรของคุณ

ก็ทานมื้อเย็นที่บ้านคุณเลย ผมจะได้ Introduce Myself ให้คุณแม่ของคุณรู้จักด้วยงัย  ผม thing ว่าคุณจะต้อง

เคยเล่าเรื่องผมให้แม่คุณฟังบ้างแหละ

นิคุณถือวิสาสะอะไรถึงได้ตัดสินใจเองแบบนี้ล่ะ ชั้นยังไม่ทันจะชวนคุณอยู่ทาน dinner เลยน่ะ

~!! House of Ray~!!!

เรย์กลับมา..แล้วหรอลูก แล้วนี้คัยจ๊ะ

ก็นายนักธรุกิจที่นู๋เคยเล่าให้แม่ฟังงัยค่ะ

อ๋อ คนนี้หรอหหรอ ดูดีจัง แถมหล่อโดนใจ

แม่ค่ะ

อานะไหนๆก็มาแล้วอยู่ทาน dinner ด้วยกันเลยน่ะค่ะถ้าไม่รังเกียจ

ขอบคุณมากครับ ผมไม่รังเกียจเลย อีกอย่างยังไม่ได้ทานอะไรมาตั้งแต่เช้าแล้วล่ะครับ

แม่ค่ะนู๋ว่างานเค้าเยอะค่ะ เค้าต้องรีบกลับไปเครียร์งานน่ะค่ะ

อ๋อ งานเรียบร้อยหมดแล้วครับ ผมให้เลขาเครียร์ให้หมดแล้วล่ะ คุณไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอกน่ะเรย์

ใครบอกว่าชั้นเป็นห่วงคุณ

ทั้ง สอง คนไม่ต้องทะเลาะกัน แม่ทำอาหารเผื่อไว้ตั้งเยอะให้เค้าอยู่ทานด้วยก็ไม่มีปัญหาหรอกจ๊ะ

 
 วันนี้ก็อ่านเท่านี้ก่อนล่ะกัลวันหลังจาเอามาให้อ่านใหม่น่ะจร้า...