คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Event 1 :: For the first time in foever(?)
‘เจ้าพวกวายร้ายทั้งหลายเอ๋ย ทำเรื่องโหดร้ายแบบนี้ให้อภัยไม่ได้ ในฐานะตัวแทนแห่งดวงจันทร์ ฉันจะลงทัณฑ์แกเอง!!’
‘ไปเลย! พลังผงสีเหลืองงง’
โป๊ก!
‘หนวกหูน่าชิโฮะ’ เสียงบ่นออกมาจากปากของชายหนุ่มเรือนผมสีดำที่ทำหน้าเนือยๆพร้อมกำสมุดที่ม้วนอยู่ในมือ
‘โอ้ย! เจ็บนะเฮีย ตีหัวชิโฮะทำไมอ่า T_T’ ชิโฮะร้องขึ้น
‘นี้มันกี่โมงกี่ยามแล้วแหกตาดูซิ แล้วผงสีเหลืองนั่นมันอะไรมิทราบ เซเลอมูนต่างหากเล่า =_= ’
‘ก็มันติดพันอ่ะ แล้วมันก็ออกมาเป็นผงสีเหลืองชิโฮะจะเรียกว่าผงสีเหลืองมันผิดรึไง =H=’ สาวน้อยวัย 16 จ้องตาชายหนุ่มวัย 23 อย่างเอาชนะ
‘เออๆๆ อยากทำอะไรก็ตามใจ’ ทว่าชายหนุ่มก็ยอมเสียง่ายๆ แลกกับการขยี้น้องสาวหัวฟ้าเล่นอย่างมันส์มือ
‘โว้ยยยย ผมชิโฮะเพิ่งไปทำสีมานะ! เดี๋ยวสีก็หลุดหรอก!’ ชิโฮะโวยวาย
‘ถ้ามันจะหลุดมันหลุดตั้งแต่เธอสระผมเมื่อวานแล้วยัยบ๊อง! มาให้เล่นหัวซะดีๆ เดี๋ยวก็จะไม่ได้เล่นแล้ว’ ว่าแล้วก็ดึงตัวน้องสาวเข้ามาใกล้แล้วลงมือละเลงเส้นผมสีฟ้าอย่างเมามันส์
‘แย้กกกก หยุดน่าาาาา’
‘หยุดก็โง่ ฮ่ะฮ่ะฮ่ะฮ่าๆๆๆ’
‘อย่ารุนแรงกับน้องมากสิเคนตะ’ แขกผู้มาเยือนคนใหม่เป็นเจ้าของผมสีขาวหม่นอมฟ้า ดูท่าทางมีอายุห่างกับ 2 คนที่กำลังไฝว้กันอยู่ไม่มากก็น้อย
‘ไม่ได้รุนแรงซะหน่อย แล้วอย่าเรียกผมด้วยชื่อนั้นสิ บอกให้เรียกเคนนี่ไงล่ะ -.-’ เคนตะว่าอย่างไม่สบอารมณ์
‘ยังไงเคนตะก็ยังเป็นเคนตะวันยังค่ำแหละ! แย้กกกกกก’ ชิโฮะโวยวายเนื่องจากคนที่ขยี้หัวลงความรุนแรงขึ้นจนหัวเธอถึงกับส่ายไปส่ายมา
‘เลิกเล่นได้แล้วน่า น้องแค่ไปอยู่หอ 3 ปีเอง อีกอย่างวันหยุดเดี๋ยวก็กลับมา’
‘3 ปีเชียวนะพี่ ตั้ง 3 ปี ผมจะไม่ได้แกล้งยัยนี่อีกต่อไปเป็นเวลา 3 ปีเลยนะ’
‘น้องโตแล้วน่า เอาล่ะรีบไปขนของขึ้นรถได้แล้ว’
‘คร้าบๆ’
:: Chiho part ::
ตอนนี้หัวชิโฮะยังกะรังนก =__=;;
เหมือนว่าจากการได้ละเลงหนังศีรษะอันแสนสุขภาพดีเปี่ยมด้วยธาตุอาหาร(?)ของชิโฮะจนยุ่งยังกับเพิ่งไปผ่านเวทีม็อบ KPPS (คืออัลไล 5555) จะทำให้เฮียเคนตะอารมณ์ดีขึ้น
อ้อ ไอ้ขี้เก๊กผมดำปิดหน้าครึ่งซีกเหมือนคนตาบอดเมื่อกี้ชื่อเคนตะ เป็นเฮียคนที่ 2 ของชิโฮะเอง แต่เขาบอกว่าชื่อเคนตะมันดูไม่เฟี้ยวเลยให้เรียกว่า เคนนี่ แทน ทำงานเป็นนายแบเลยขี้เก๊กงี้ไง - -
ส่วนอีกคนผมขาวๆชื่อ เคนอิจิ ชิโฮะเรียกสั้นๆว่า เคนจิ ทำงานเป็นหมอ คนนี้เป็นเฮียที่น่ารักที่สุดเลยล่ะ! ตามใจชิโฮะทุกอย่างเลย ไอติมในตู้ก็มาจากมันนี่ของเฮียเคนจิทั้งนั้นแหละ หุหุ =w= แต่ตอนจับฉีดยาเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตีน ไม่รู้ทำได้ไง -.-
แล้วตอนนี้ชิโฮะก็... ห่ะ ทำไมชิโฮะถึงชื่อไม่เหมือนเฮียเหรอ? ก็ตอนแรกป๊ากับม๊านึกว่าจะมีลูกแค่ 2 คนเลยคิดชื่อไว้แค่นี้ แต่ชิโฮะดันเกิดเป็นลูกหลง แล้วตอนเกิดชิโฮะชอบร้องว่า อุโฮะ ก็เลยชื่อชิโฮะ ... เย้ย! ไม่ใช่ละ เอาเป็นว่า ม๊าอยากให้ชื่อชิโฮะเลยชื่อชิโฮะ อีกอย่างชิโฮะเป็นผู้หญิง จะให้ชื่อเคนชิโร่ ตามเฮียเรอะ =[]=!?
ตัดแว่บกลับมาที่ปัจจุบัน ช่างเรื่องความหลังกันก่อน พอแต่งงานเดี๋ยวชิโฮะก็เล่าให้ฟังเองแหละ เอ้ย! ม่ายช่ายย
‘ทำตัวดีๆล่ะยัยตัวแสบ โดนเขาไล่ออกจากหอฉันไม่รู้ด้วยนะ’ แหม เฮียเคนตะปากเป็นมงคลมาก น่าจับเอาแบรนโสมเหม็นๆยัดปากซะให้เข็ด
‘เรื่องของชิโฮะน่ะ -.- ขอบคุณที่ช่วยขนของ เจอกันเมื่อชาติต้องการนะ’ ชิโฮะประโยคบ้ายบายแบบรวบรัดพร้อมโบกมือเป็นเชิงมัดมือชก ทำให้เฮียเคนจิที่รู้งานบึ่งรถออกไปทันทีปล่อยให้เฮียเคนตะโวยวายไปคนเดียว หิหิหิ
เอาล่ะ ตอนนี้ก็มาถึงแล้ว หอพักสุดแสนวิเศษของเรา!
วิเศษตรงไหนเหรอ วิเศษตรงที่ไม่ต้องทนนั่งรถ 3 ชม.ให้ก้นชากว่าจะไปถึงโรงเรียนไงล่ะ -3-
เย้! งั้นเราก็ไปดูห้องของเราเลยดีกว่า
แต่เดี๋ยวนะ... เมื่อกี้เฮียช่วยขนของลงจากรถ แล้วใครจะเป็นคนขนขึ้นห้องอ่ะ...
....
‘เฮียยย!!! กลับมาก๊อนนนน’
ฟิ้ว...
ไร้ซึ่งวี่แววของผู้คน ตอนนี้ชิโฮะต้องลุยดันคนเดียวแล้วล่ะ แล้วของกองเบ่อเร่อขนาดนี้ใครจะไปขนไหวเนี่ย หนังสือการ์ตูนก็ปาเข้าไป 2 ลังละ T_T
Welcome to
- Himawari Dormitory -
ตอนนี้ก็คงทำได้แค่เป็นหุ่นไล่กามองป้ายอยู่หน้าหอ จะให้ขนเข้าไปเป็นบ้าหอบฝางก็คงไม่ไหว ไม่สิ จะยกขึ้นรึเปล่ายังไม่รู้เลย...
ฟิ้ววว...
ลมเย็นพัดผ่านใบหน้าได้กลิ่นอายของดิน โอ้ ที่นี่มันช่างสงบสุขดีจังเลยหนอ... สงบจนไม่มีใครผ่านมาเลย TT__TT แย้กกกกกกก นี้มันวันโชคร้ายของชิโฮะเรอะ!!
ในขณะที่กำลังสติแตกก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลัง
‘เอ่อ... มีอะไรให้ช่วยรึเปล่า.. ครับ?’
‘เหอ?’ ชิโฮะหันหลังขวับกลับไปมองทางต้นเสียงหมายจะมองหน้าคนพูด แต่สิ่งที่เห็นคือผ้าสีขาวกับตราเสื้อเชิตที่อยู่ตรงอกเป็นยี่ห่ออะไรซักอย่าง เห๊ะ? นี้มันหน้าคนเหรอ? เฮ้ยไม่ใช่ละ นี่มันหน้าอกนี้หว่า แบนๆแบบนี้แสดงว่าของผู้ชาย (คำว่า ครับ ตะกี้ยังบอกไม่ได้อีกเหรอว่าผู้ชาย...)
สาวน้อยผมฟ้าค่อยๆเงยหน้าตามระดับสายตาจนเห็นหน้าเจ้าของความหวังเมื่อครู่ชัดแจ๋วเต็ม 2 ตา ใช่... ชัดแจ๋ว ชัดมาก... ชัดเลยนี้มันไททันชัดๆเลยนี้หว่า =[]=!
ค... คนอะไรแว้ ตัวยังกะควา* (ตี้ดดดด เซ็นเซอร์) แม่ให้กินเบตาแคโรทีนรึไงตอนอยู่ในท้องเนี่ย (เกี่ยว?)
:: End part ::
‘เอ่อ คุณครับ?..... หรือว่าเขาหูหนวกหว่า...’ ชายหนุ่มผู้หวังดีมองหน้าหญิงสาวอย่างงงๆเพราะไร้ซึ่งการตอบสนองใดๆจากคนตรงหน้า เลยพึมพำกับตัวเองด้วยความสงสัยแต่ก็ใช่ว่าคนอื่นจะไม่ได้ยิน
‘ช... ชิโฮะเปล่าหูหนวกนะ อย่ากล่าวหากันสิ!’ ในที่สุดอีกฝ่ายก็ตอบโต้ขึ้นบ้าง ทำให้ชายหนุ่มมองด้วยความแปลกใจนิดๆ แต่ก็ยังยิ้มสู้แล้วถามสำหรับความช่วยเหลือ
‘อ่าครับ ไม่หูหนวกก็ดีแล้วครับ แล้วนี่มีอะไรให้ช่วยรึเปล่าครับ เห็นมายืนมองๆอยู่หน้าหอ’ ประโยคคำถามทำให้ชิโฮะชะงักนิดๆ ก่อนจะก้มหน้างุดแล้วมองไปที่กองสัมภาระกองใหญ่ด้านหลังเธอ ชายหนุ่มมองตามก็เข้าใจในทีว่าเจ้าหล่อนตัวจ้อยคงยกของไม่ไหวหรือไม่ก็ขี้เกียจ(?)
‘......... ข้างนอกมันไม่เหมาะแก่การคุย เข้าไปคุยกันข้างในดีกว่า’ ว่าแล้วเขาก็เดินไปยกกล่องเจ้ากรรมใบโตกับกระเป๋าเสื้อผ้าอีกสองสามใบ เหลือแต่กระเป๋าลากกับกล่องใบเล็กๆแล้วเดินเข้าหอไป ชิโฮะประหลาดใจนิดๆแต่ก็รีบโกยของที่เหลือวิ่งตามเข้าไป
‘ลงทะเบียนครับ หอหญิง’ ชายผู้หวังดีกำลังคุยกับใครซักคนหน้าเค้าท์เตอร์ เธอก็อกแก็กๆหน้าจอคอมสองสามทีก่อนจะยื่นบางสิ่งมาให้
‘เชิญที่ห้อง 11 ค่ะ’ สาวหน้าเค้าท์เตอร์ยื่นกุญแจห้องให้แก่ชายหนุ่ม แต่สองมือของเขากำลังแบกไอ้กล่องใบโตเขาจึงทำหน้าผยักเผยิดให้ชิโฮะเป็นคนรับกุญแจแทน
‘อ่ะ.. อาค่ะ ขอบคุณค่ะ’ ชิโฮะรับกุญแจมาอย่างเก้กังๆ พอหันไปอีกทีคนร่างสูงก็เดินขึ้นบันได้ไปเสียแล้ว
‘นี้ นายไททันรอบ้างสิ’ เธอวิ่งตามมาจนเดินขนาน ‘นายไททัน’ ที่เธอเรียก เขากระตุกคิ้วๆนิดๆแต่ไม่รู้ว่าทำหน้ายังไงเพราะผมที่ยาวกระเซอะกระเซิงบดบังใบหน้าจนแทบไม่น่าจะมองทางเดินได้แต่เขาก็ยังคงเดินขึ้นบันไดได้อย่างสบายบรื๋อ
‘นายไททันคืออะไรน่ะ... ’ เขาถาม
‘ชื่อนายไง นายไททัน! ตอนแม่ท้องนายเขาให้กินอะไรน่ะ บอกมานะ!’ ชิโฮะชี้หน้า
‘อ่า... จะบอกว่าสูงสินะ ขอบคุณที่ชม แต่ผมมีชื่อของผมนะ ผมชื่อ ฮาเซกาวะ ฮิบิกิ’ พอฮิบิกิแนะนำตัวเสร็จสรรพร่างของเขาทั้ง 2 ก็มาหยุดอยู่หน้าห้อง 11 พอดี ชิโฮะไขกุญแจเปิดประตูให้ฮิบิกิเอาของเข้าไปในห้อง
‘ไททันฮิบิกิสินะ อืม... โอเคชิโฮะจะจำชื่อไว้! แอ๊ก!’ นิ้วยาวของชายหนุ่มดีดเข้ากระทบหน้าผากคนตัวเล็กจนเกิดเป็นรอยแดงจางๆ
‘ชื่อฮิบิกิครับ คุณชิโฮะ -.-’
‘โอย ก็บอกดีๆก็ได้นิไม่เห็นต้องดีดเลย ถ้าชิโฮะความจำเสื่อขึ้นมาจะทำไง =_= แล้วก็ไม่ต้องเรียกคุณด้วย มันดูเป็นคุณนายอ่ะ ชิโฮะไม่อยากแก่ก่อนวัยอันควร -0-’ หลังจากพล่ามเสร็จเจ้าหล่อนก็ลูบหน้าผากปอยๆ
‘แดงเลยเหรอ สงสัยมือหนักไปหน่อย แต่ช่างเหอะเดี๋ยวก็หาย’ ว่าแล้วฮิบิกิก็ตบฝ่ามืออรหันต์ไปอีกป้าบที่จุดเดิมทำเอาคนถูกตีทำหน้ามุ่ยด้วยความเคือง
‘งั้นเดี๋ยวห้องก็จัดเอาเองแล้วกันนะ หมดหน้าที่ผมแล้ว ก็... ยินดีที่ได้รู้จักในฐานะเพื่อนร่วมหอนะครับ ถ้ามีปัญหาอะไรก็...’
‘.....’
‘...ก็บอกเจ้าของหอได้เลยครับ’
‘โธ่ ไอ้เราก็นึกว่าจะแมน ฮิโด่ววว’ เธอทำเสียงล้อเลียน ทำเอาฮิบิกิคิ้วกระตุ้กอีกระลอก
‘เอาเถอะ ผมขี้เกียจเถียง -__-;;’ คนร่างสูงหันหลังกลับทำท่าจะออกจากห้อง ในขณะที่บานประตูกำลังจะปิดลง ประโยคหนึ่งที่พูดออกมาของชิโฮะก็ทำให้ฮิบิกิชะงัก
‘ขอบคุณมากนะ ฮิบิกิ้น!’
‘หืม?... ฮิบิกิ้น??’ ชายหนุ่มหันหน้าไปถามเพื่อความแน่ใจเหมือนไม่เชื่อหูในสิ่งที่ได้ยิน
‘อื้ม ฮิบิกิ้นไง’
‘อะไรน่ะชื่อนั้น... ฉายาผมรึไง?’
‘อื้อ ชื่อพิเศษไง’
‘ชื่อพิเศษ?’
‘ช่าย ชื่อพิเศษ สำหรับคนพิเศษ’
‘คนพิเศษ? ฮ่ะๆ นี้จีบผมอยู่เหรอ’
‘หลงตัวเองงง ฮิบิกิ้นเป็นผู้มีพระคุณอุตส่าห์แบกกองซี่รี่สาวน้อยผมสีแสบสันกับผงหอมจันทร์สีเหลืองมาให้ไง ชิโฮะเลยให้เป็นคนพิเศษ’ ฮิบิกิขมวดคิ้วเกือบจะผูกโบว์ ไม่ใช่เพราะเหตุผลของเจ้าหล่อนแต่คงเป็นชื่อซี่รี่ที่ดูไม่น่าจะมีอยู่บนโลกกระมัง...
‘อ่า... งั้นก็ตามใจละกัน...’
‘ฮิฮิ งั้นก็ ฝาก-ตัว-ด้วย-นะ-ฮิ-บิ-กิ้น!’
APPLEPIE★
ความคิดเห็น