S Esper project

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

“…. ให้ตายสิยังนอนไม่เต็มอิ่มเลยแท้ๆ แม่จะปลุกทำไมกันเนี่ย” สวัสดีผมชื่อ ยูคิมูระ นักเรียนชั้นมัธยมปลาย ชั้นปี 2 โรงเรียนเคโงะ ในยุคของผมเป็นยุคที่คนเราสามารถใช้พลังจิตได้ ฟังดูไม่เชื่อล่ะสิ แต่ก็อย่างว่านะ ผมเองก็มีพลังจิตเหมือนกัน พลังอะไรน่ะหรอ ....อย่ารู้เลย

 “ เอ้า! เร็วๆเข้าประตูจะปิดแล้วนะ เร่งๆหน่อยพวกวัยรุ่น” เสียงของอาจารย์วัยกลางคน ที่ดูไม่แก่มาก แต่อายุจริงๆของอาจารย์คนนี้ แม้แต่ผมที่รู้ตอนแรกยังตกใจเลย เพราะแกอายุ 54 แล้วน่ะสิ แต่หน้าแกยังเหมือนคนอายุแค่ 30 ต้นๆอยู่เลย แถมมีนักเรียนหญิงบางตนตกหลุมรักอาจารย์คนนี้ด้วย

 “ สายเหมือนเคยเลยนะยูคิมูระ หัดมาให้มันเร็วๆหน่อยไม่ได้รึไง” เสียงบ่นของอาจารย์หน้าทรยศอายุดังขึ้นเมื่อผมเดินเข้ามาในโรงเรียน ถามว่าทำไมอาจารย์แกถึงรู้ชื่อผมได้น่ะหรอ เพราะผมมาสายบ่อยเป็นประจำไงล่ะ

      โรงเรียนของผมนั่นมีการแบ่งระดับของนักเรียนตามความแข็งแกร่งของนักเรียน ตั้งแต่ระดับ E ไปจนถึงระดับ A  ซึ่งตัวผมนั่นอยู่ในระดับ E เนื่องจากพลังของผมนั่นไม่สามารถตรวจสอบได้ซึ่งอาจารย์และนักวิจัยหลายท่านพยายามหาคำตอบกันให้วุ่นเลย แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร ระดับ E ก็ดีจะได้ไม่เด่น ฮ่าๆ

“นี่ยูคูงงง วันนี้ว่างหรือเปล่า” เด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารัก ผมสีส้มทองยาวถึงกลางหลัง ผู้มีดวงตาสีเขียว ได้เข้ามาถามผมแล้วยื่นหนังสือวัยรุ่นที่ตอนนี้เปิดอยู่ในหน้าที่มีรูป เค้กสตอเบอรี่หน้ากินอยู่

        ไม่ต้องถามนะว่าทำไมผู้หญิงน่ารักๆถึงได้เข้ามาคุยกับผม เพราะเธอชื่อยูมิ เป็นเพื่อนสมัยเด็กของผมเธอจัดอยู่ในระดับ B พลังของเธอคือการ ควบแน่นน้ำกลายเป็นน้ำแข็ง   และเธอเป็นที่ชื่นชอบของพวกหนุ่มๆ เพราะสาเหตุมาจากเธอมีรูปร่างที่เล็ก น่ารัก แถมยังมีนิสัยซุ่มซ่ามบ๊องๆ ซึ่งเป็นนิสัยที่หลายคนอาจจะไม่ชอบ แต่ถ้านิสัยเหล่านี้มาอยู่ในตัวเธอล่ะก็ไม่ว่าใครก็บอกว่า ‘น่ารัก’

“ให้ตายสิ อะไรของเธอเนี่ยยูมิวันนี้ฉันไม่ว่างหรอกนะ งานค้างเป็นภูเขาเลยต้องรีบกลับไปทำก่อน โทษทีนะคงไม่ว่างไปกับเธอหรอก” หลังจากที่ผมพูดแบบนั้นไป ก็เริ่มมีน้ำตาซึมออกมาจากที่หางตาของเธอ พร้อมกับใบหน้าที่เริ่มจะเหมือนกับคนที่กำลังร้องไห้ แต่มองดีๆ น่ารักโคตรๆ

“ ห..เห้ย เดี๋ยวก่อนๆ โอเคๆ เข้าใจแล้วๆไปด้วยก็ได้” เมื่อผมรู้ถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นหลังจามีน้ำตาซึมออกมาจากหางตาเธอ ผมก็รีบเปลี่ยนความคิดทันที “ จริงเหรอ!! จริงๆนะ เย้ ยูคูงง จะพาไปกินเค้กแล้วว!”

เธอร้องลั่นออกมากลางห้องเรียน ซึ่งผมก็ได้แต่เอามือปิดปากเธอแล้วบอกกับเธอว่า “ จะแหกปากทำไมเล่า ยัยบ้า”  “ข..ขอโทษทีมันลืมตัวน่ะ แหะๆ”  เมื่อเธอพูดขอโทษเสร็จเธอก็เขกหัวตัวเองด้วยท่าน่ารักๆ แม่เจ้าจะน่ารักไปไหนว่ะเนี่ยย งั้นให้อภัยในความน่ารักแล้วกัน

“ที่นี่ห้องเรียนนะ ไม่ใช่สวยสาธารณะ ที่จะพูดดังเท่าไหร่ก็ได้นะ” เสียงของผู้หญิงผมสีขาว ยาวสลวย ดวงตาสีม่วง และหน้าตาที่สวยสดงดงาม ได้พูดกับผมและยูมิที่กำลังคุยกัน “โทษทีนะ อาเรีย พอดีพวกเราลืมตัวไปน่ะ แหะๆ”  เธอคนนี่ชื่อ อาเรีย เป็นลูกครึ่งอังกฤษ เป็นหัวหน้าห้องของผมเอง เธอจัดอยู่ในระดับ A ซึ่ง สูงที่สุด พลังของเธอ คือการสร้างและควบคุมกระแสไฟฟ้า ซึ่งเธอสามารถสร้างได้ถึง 150 ล้าน V ถ้าโดนทีเดียวนี้คง ไปหาพระอินทร์แน่ๆ

“ไม่เป็นไรหลอก แต่อย่าเสียงดังอีกนะ ยูคิมูระคุง” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรและเดินกลับไปนั่งที่

“เชอะ อาเรียจังนี่ล่ะก็แค่พูดดังหน่อยเดียวก็..โอ้ย เขกหัวยูมิทำไมอ่ะ ยูคูงง” เธอยังพูดไม่ทันจบผมก็จัดมะเหงกลงที่หัวเธอ “ยังไม่สำนึกอีกนะยูมิ อย่าแหกปากอีกล่ะ ไม่งั้นจะโดนเขกยิ่งกว่านี้”  “เชอะ ยูคูงก็เข้าข้างกับอาเรียจังหรอ”

“เปล่า แต่เธอเสียงดังจริงๆนั่นแหละ” พอพูดแบบนั้นไปเธอก็ทำหน้างอนแล้วก็กลับไปนั่งที่

เฮ้อชีวิตผมนี่ช่างพิลึกจริงๆเล้ยย  จะเจออะไรอักมั่งก็ไม่รู้นา ชักจะคิดหนักแล้วสิ

จบ...