คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Heroes : 0
- Heroes or Demon -
- ปฐมบท -
ฮีโร่…มันคืออะไรกันแน่
เมื่อตอนเด็กๆ ส่วนใหญ่เด็กส่วนมากมักจะชินตากับฮีโร่ผ่านทางการ์ตูน ภาพยนตร์ หนังสือ ฯลฯ คอนเซ็ปก็แสนเรียบง่ายคือมีตัวเอกที่มีพลังบางอย่าง เข้าต่อสู้กับเหล่าร้ายเพื่อปกป้องสันติภาพหรือปกป้องโลกก็ตามแต่เนื้อเรื่อง ฮีโร่คือผู้ที่มีจิตใจยุติธรรม ไม่ยอมแพ้ต่อความอยุติธรรม ซึ่งเป็นภาพที่หลายคนคุ้นเคยและชินตาเป็นอย่างมาก
เมื่อคุณธรรมที่เหล่าฮีโร่แสดงออกมาตราตรึงบนจิตใจของเด็กๆได้ ปลูกฝังความยุติธรรมมาให้โดยที่ไม่รู้ตัว ตอนวันหยุดที่เด็กๆมักจะไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆเพื่อที่จะเล่นเป็นฮีโร่กันตั้งแต่เช้าจนค่ำ แน่นอนว่าจะมีเพียงคนที่เล่นเป็นฮีโร่อย่างเดียวไม่ได้ต้องมีผู้ร้ายด้วย
อุปกรณ์การเล่นที่มักจะหาได้จากรอบๆตัว เล่นกันจนล้มลุกคลุกคลานอยู่บนพื้นดินจนร่างกายเต็มไปด้วยคราบต่างๆที่สกปรกมอมแมม พอกลับบ้านก็ถูกแม่บ่นเรื่องความสกปรกแต่เด็กยังไงก็คือเด็กยังคงยิ้มให้อย่าไร้เดียงสาและวันหยุดต่อมาก็ทำเหมือนเดิม
สำหรับเด็กไม่ว่าใครก็อยากจะเป็นฮีโร่ทั้งนั้น อยากจะสู้กับสิ่งที่เรียกว่าสัตว์ประหลาดหรือพวกเหล่าร้ายที่หมายจะทำลายโลก อยากมีเพื่อนพ้องที่สำคัญร่วมมือกันต่อสู้คิดว่าคงสนุกไม่น้อย
“นี่วันนี้เราจะเล่นอะไรกันดี”เสียงของเด็กผู้ชายคนหนึ่งถามออกมา รอบๆตัวมีเด็กผู้ชายอีกหกคนถ้ารวมคนถามด้วยก็เป็นเจ็ดคน พวกเขาที่นั่งจุมปุกอยู่ในสนามเด็กเล่นของหมู่บ้านแห่งหนึ่ง
“ก็เล่นเหมือนเดิมไง”
“ใช่ ๆ แต่คราวนี้เราของเป็นฮีโร่มั่งนะ”
เสียงการพูดคุยของเด็กๆที่อายุไม่น่าจะเกินสิบขวบ ก่อนจะกำหนดว่าวันนี้ใครจะเล่นเป็นอะไร แต่เพื่อความยุติธรรมสุดท้ายเลยใช้วิธีที่เบสิคที่สุด กิ่งไม้เล็กๆที่ถูกเก็บมาทั้งหมดเจ็ดอันโดยหักสามอันให้สั้นกว่าอันอื่น ไม้สั้นจะได้เล่นเป็นตัวเอก ส่วนไม้ยาวก็จะได้เล่นเป็นผู้ร้าย
“เห เราเล่นเป็นตัวร้ายอีกแล้วเหรอ สามครั้งติดละนะ”เด็กคนหนึ่งทำสีหน้าไม่พอใจมองไม้ยาวของตัวเอง พอหันไปมองเพื่อนคนที่จับไม้สั้นก็ส่งสายตาอิจฉาไปให้
“ช่วยไม่ได้นี่ ก็อยากจับได้ไม้ยาวเอง”เด็กที่จับไม้สั้นได้ก็หันไปบอก
“แลกกับเราไหม เราอยากเล่นเป็นตัวเอกมั่ง นะๆ”
“ไม่เอา คราวหน้าก็จับให้ได้ไม้สั้นสิ”พอเห็นว่าไม่ได้ผลก็คิดจะหันไปมองเพื่อนอีกสองคน ที่หันหน้าหนีเป็นการปฏิเสธทันที ส่วนเด็กที่ได้ไม้ยาวทั้งสี่คนที่ต้องรับททบาทเป็นตัวร้ายมองหน้ากันก่อนจะถอนหายใจออกมา
ถึงแม้ว่าจะเป็นผู้ร้ายแต่เด็กก็คือเด็กพอได้เล่นอะไรสนุกๆก็มักจะลืมเรื่องที่คุยไปก่อนหน้า ตั้งหน้าตั้งตาทำหน้าที่ของตัวเองทันทีโดยการสวมบทผู้ร้ายที่ชั่วช้าที่สุด ในสนามเด็กเล่นของหมู่บ้านที่จะมีเสียงของเด็กกลุ่มนี้พร้อมกับเสียงเฉ้งชับ หรือเสียง ปัง ๆ เป็นซาวด์ประกอบอย่างต่อเนื่อง
ต้นไม้ที่ถูกดัดแปลงให้เป็นหุ่นยนต์ประกอบร่างเหมือนในหนัง เด็กที่เล่นเป็นฮีโร่สีแดงแน่นอนว่าจะต้องปีนต้นไม้เก่งเพราะจะต้องปีนให้สูงที่สุดหรือเรียกง่ายๆว่าส่วนหัว ส่วนที่เหลือจะอยู่ในตำแหน่งแขน ขา ลำตัว หรือส่วนไหนก็ตามแต่ตกลงกันแต่ไม่ว่าจะมองยังไงมันก็แค่ยืนบนกิ่งไม้แล้วจิตนาการว่ามันคือหุ่นยนต์
ส่วนพวกผู้ร้ายที่หมายจะทำลายโลกก็จะหาต้นไม้มาเป็นสัตว์ประหลาดยักษ์ ใช้จิตนาการเข้าสู้กับฮีโร่ เสียงตะโกนเหมือนกับสั่งให้ทำอย่างนู้นทำอย่างนี้
“เดี่ยวสิ หุ่นของเราใช้ดาบฟันแขนสัตว์ประหลาดขาดแล้วนะ”
“ฟันโดนที่ไหน พวกเราหลบได้ต่างหาก”เสียงของเด็กที่อยู่ในตำแหน่งแขนของสัตว์ประหลาดตะโกนบอก
แน่นอนว่ามันคือจิตนาการของพวกเด็กๆที่คิดกันไปเอง พวกเขาที่สู้กันอยู่นานจนในที่สุดไม่สิต้องบอกว่าเป็นธรรมดาที่ผู้ร้ายต้องแพ้ตามบท เวลาที่ล่วงเลยมาจนถึงเย็นฟ้าที่เริ่มมืดลงและเป็นเวลาที่เด็กๆสมควรจะกลับบ้านไปอาบน้ำกินข้าวแล้วถ้ากลับไปช้าจะโดนบ่น
“อาทิตย์หน้าเจอกันนะ”
“คราวหน้าเราต้องเล่นเป็นฮีโร่ให้ได้”เด็กคนหนึ่งที่ตั้งเป้าไว้
แน่นนอนว่ามีเริ่มก็ต้องมีจบ ไม่มีสิ่งไหนที่เริ่มแล้วไม่มีจุดจบหรอก พวกเด็กๆโบกมือลากันก่อนจะเดินกลับบ้านที่อยู่ไม่ไกลจากสนามเด็กเล่นมากนัก แน่นอนว่าเพื่อไม่ให้การเดินเท้ากลับบ้านน่าเบื่อปากก็อัมเพลงออกมาซึ่งเป็นเพลงประกอบการ์ตูนหรือหนังที่เกี่ยวกับฮีโร่
“นี่เราสงสัยนะ ทำไมฮีโร่ถึงชนะพวกสัตว์ประหลาดตลอดเลยล่ะ แล้วทำไมพวกสัตว์ประหลาดถึงแพ้ตลอดล่ะ”พอสงสัยก็หันไปถามเพื่อนที่อยู่ข้างๆที่เดินมาด้วยกัน
“ในหนังก็บอกนี่ ว่าฮีโร่มีพลังแห่งความยุติธรรมถึงชนะไง”คำตอบที่มั่นใจไม่น้อย
“เหรอ อืม…แล้วถ้าหากพวกสัตว์ประหลาดยกพวกมันมาทั้งหมดในคราเดียวจะชนะพวกฮีโร่ไหม”คราวนี้เพิ่มความสงสัยเข้าไปอีก พอเจอคำถามแบบนี้เด็กอีกคนเริ่มทำหน้าครุ่นคิด
“นั่นสินะ เรื่องนี้มันน่าสงสัย…เหมือนกัน”
แต่เด็กยังไงก็คือเด็กไม่มีทางคิดมากไปกว่านี้อยู่แล้ว พอถึงบ้านก็โบกมือลาก่อนจะเข้าบ้านใครบ้านมัน อาบน้ำ กินข้าวแล้วเข้านอนซึ่งเป็นกิจวัตประจำวันอยู่แล้ว
เวลาสองทุ่ม…เด็กคนหนึ่งในกลุ่มเจ็ดคนที่ยังคงไม่นอนทั้งที่ถึงเวลาแล้ว โคมไฟตรงหัวเตียงที่เปิดออกภายในห้องมืดๆ ร่างเล็กๆที่นอนบนที่นอนห่มผ้านวมผืนหนา ในมือก็เปิดหนังสือการ์ตูนอ่านที่เกี่ยวกับฮีโร่ที่สอนให้เด็กรักความยุติธรรมอย่ายอมแพ้ให้กับความชั่ว
รอมยิ้มที่ไร้เดียงสาเหมือนกับกำลังเพลิดเพลินไปกับเนื้อเรื่อง เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากดังออกมาเบาๆกลัวพ่อแม่จะได้ยินถ้าเห็นว่ายังไม่นอนมีหวังโดนบ่นและอาจจะโดนริบหนังสือด้วย ดวงตาที่มีประกายอยากจะให้เป็นเหมือนในหนัง ที่มีสัตว์ประหลาดบุกโลกแล้วมีเขาเป็นตัวเอกที่มีพลังคอยต่อสู้เพื่อปกป้องโลก…
หน้าหนังสือที่เปิดค้างไว้ในหน้าสุดท้ายที่เป็นฉากแห่งชัยชนะของฮีโร่ที่ปกป้องโลกได้สำเร็จ แก้มที่แนบกับหนังสือดวงตาที่ปิดลงมาได้สักพักโดยที่ไม่รู้ตัว รอมยิ้มที่ไร้เดียงสาพร้อมกับพึมพำออกมา…
‘ผมอยากเป็นฮีโร่..’
ใช่…นี่คือความคิดของเด็กตัวเล็กๆและฮีโร่ในความหมายของพวกเขาที่เติบโตมากับสิ่งเหล่านี้
แต่สำหรับคุณที่อายุมากกว่าเด็กพวกนี้ ฮีโร่…คืออะไร สิ่งชั่วร้าย…คืออะไร เราควรปกป้องอะไร ความจริงมันเป็นยังไง ถ้ามีฮีโร่ก็ต้องมีผู้ร้าย ถ้าต่อสู้กันจริงๆใครจะชนะ แล้วคนชนะจะต้องถูกเสมอหรือไม่ ในโลกนี้ยังมีสิ่งที่มนุษย์ไม่รู้อีกมากมาย ความลับต่างๆที่ยังคงเป็นความลับ
และยังเป็นความลับต่อไปถ้าหากไม่เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น…
ผม…เคยถูกเรียกว่าฮีโร่ที่ใฝ่ฝันอยากจะเป็นมานาน..แต่มันก็แค่ช่วงระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น มีอยู่เหตุการณ์หนึ่งที่ผมกลายเป็นฮีโร่ ฮีโร่ที่ต้องแบกรับความหวังของทุกคน ความรู้สึกในตอนนี้มันตื่นเต้นชะมัด ใช่ ผมมีพลังที่เหนือกว่าคนทั่วไป…แต่มันก็แค่นั้น
ความคิดที่จะเป็นฮีโร่ของผมต้องหมดไป จิตใจยุติธรรมเหรอ…มันไม่มีอยู่อีกแล้ว มนุษย์ทุกคนมีความเห็นแก่ตัวอยู่ในเบื้องลึก ความโสมมที่น่ารังเกียจ สามารถทำได้ทุกอย่างเพื่อความอยู่รอดของตัวเอง ผมเกลียดมัน เกลียดที่สุด แววตาที่เคยมีประกายของผมมันหายไปแล้ว กลายเป็นแววตาที่เหมือนกับซากศพเดินได้ ไม่มีประกาย ไม่มีชีวิตชีวา…แม้กระทั่งความรู้สึกก็คงไม่มีแล้วด้วยซ้ำ
อ่า…มือของผมตอนนี้ที่เต็มไปด้วยเลือด เข่าที่ทรุดลงกับพื้นจนชุ่มไม่ต้องบอกนะว่าเป็นอะไร มันคงไม่ได้ชุ่มน้ำเปล่าแน่ๆ ดวงตาสีดำของผมตอนนี้ดูท่ากำลังเบิกเพลิงอยู่ ความพูดทุกอย่างที่ติดอยู่ตรงลำคอ
….ไม่กล้าที่จะเปล่งเสียงออกมา
สีหน้าของผมในตอนนี้มันเป็นยังไงนะ อยากจะเห็นจริงๆ มันน่าแปลกมากแทนที่ผมควรจะร้องตะโกนออกมาให้ดังลั่นที่สุด ผมนั่งอยู่ที่เดิมมาได้สักพักภายในห้องหนึ่งที่มืดมิด ไม่ใช่ว่าประหยัดไฟหรอก แต่ดูเหมือนสายไฟจะถูกตัด ภายในห้องไม่มีสิ่งไหนเคลื่อนไหว แต่ผมเห็น…เห็นเต็มสองตา แต่ทำไมถึงไม่ขยับตัวล่ะ…ขยับหน่อยสิ
….หรือกลัวว่าภาพที่เห็นเป็นความจริง…นั่นสิ มันคงไม่ใช่ความฝันหรอก
เอ๊ะ….น้ำตาของผมมันกำลังไหลออกมาเหรอ แล้วทำไมถึงไม่ได้ยินเสียงร้องไห้ของตัวเองหรือว่าช๊อกจนทำอะไรไม่ถูก นั่นสิ คงต้องเป็นอย่างนั้นแหละ ไม่มีใครเห็นภาพตรงหน้าแล้วยังคงมีสีหน้านิ่งเฉยอยู่ได้หรอก พื้นที่นองไปด้วยเลือด ห้องที่มีสภาพเละเทะ พนังด้านหนึ่งของห้องถูกเขียนอะไรบางอย่างด้วยเลือดที่คาดว่าน่าจะมาเลือดที่นองอยู่ ตัวหนังสือภาษาสากลโลกที่เขียนหวัดๆ เลือดที่ไหลลงมาตามกำแพงเหมือนกับในหนังสยองขวัญ
HEROES OR DEMON
ฮีโร่ หรือ ปิศาจ..ผมอ่านมันออก เหมือนกับการประชดเลย
นั่นแหละ…จิตใจยุติธรรมของผมถูกทำลายลงในวันนี้ ฮีโร่ในความคิดของเด็กๆหายไปทันที ฮีโร่คืออะไร ผู้ร้ายคืออะไร ผมควรปกป้องอะไรคงต้องมานั่งคิดใหม่ อย่างที่บอกผมมีพลังเหนือกว่าคนทั่วไป ไม่ต้องถามว่าผมได้มันมายังไง…แต่มันก็แค่นั้น
ผมได้เลือกแล้ว…ว่าหลังจากนี้ควรจะทำตัวยังไง
บอกได้แค่ว่า….ผมไม่ใช่ฮีโร่นับตั้งแต่วันนี้
- ปฐมบท -
ความคิดเห็น