Fic Final Fantasy XV || BL NL

ตอนที่ 6 : Mission [Promp x Noct] [Gladdy x Iggy] VI

ผีเสื้อกลางคืนสีน้ำตาลตัวใหญ่บินเอื่อยๆ โต้ลมออกมาจากป่าทึบ ขยับปีกลอยลิ่วไปบนเนินผาที่มีแสงไฟสว่างอยู่เรืองๆ ก่อนจะร่อนลงเกาะที่ตะเกียงอันหนึ่งอย่างเงียบเชียบ

น็อคติสตื่นขึ้นมากลางดึก ด้วยความรู้สึกร้อนประหลาดที่ระอุมาจากในอก ก่อนหน้าที่เขาจะพบว่าในเต็นท์เหลือแค่เขากับพรอมโต้ที่นอนหลับอยู่แค่สองคน ด้านนอกไม่มีเสียงอะไรนอกจากเสียงลม และไม่มีแม้แต่เงาของอิกนิส หรือกลาดิโอ ความสงสัยก่อตัวขึ้นบนความเฉื่อยชา ใจหนึ่งบอกให้เขาออกไปตามหา แต่เสียงที่ดังกว่าบอกให้เขาใส่ใจกับอาการประหลาดของตัวเองก่อน

เจ้าชายลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็ว หัวใจเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน มันสูบฉีดเลือดไปทั่วทั้งกายอย่างบ้าคลั่ง เขารู้สึกว่าใบหน้าเริ่มร้อนผ่าว และมีเม็ดเหงื่อผุดพราวอยู่ตามเส้นผม

ผลข้างเคียงของเวทมนต์รึเปล่า? หรือจะโดนเวทมนต์ของปีศาจ? หรือ... หรือว่า...

น็อคติสพยายามรวบรวมสมาธิ แต่มันยากเกินไป เขาแทบจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนนอน

“อืมม น็อคโตะ เป็นอะไรน่ะ นายละเมอเหรอ” พรอมโต้สะลืมสะลือขึ้นตาม น็อคติสคงไม่รู้ว่าเสียงหอบหายใจของตัวเองดังขนาดปลุกพรอมโต้ขึ้นมาจากความฝัน

“ฉัน... คือ... คือฉันไม่รู้...” เจ้าชายใช้หลังมือปาดเหงื่อที่คาง สภาพของเขาเหมือนเพิ่งไปล้างหน้ามาหมาดๆ แต่มันไม่ได้เย็นสดชื่นเลยแม้แต่นิดเดียว

พรอมโต้ลุกขึ้นนั่งบ้าง เมื่อเขาสังเกตเห็นถึงความผิดปกติของน็อคติส ดวงตาสีฟ้าของเขาส่องประกายในความมืด และจ้องเพื่อนสนิทเขม็ง แต่เพราะแสงสว่างที่มีน้อยเกินไปทำให้เขาเห็นแค่เงาลางๆ เท่านั้น

“นายหายใจแรงมากเลย ไม่สบายรึเปล่า” พรอมโต้ขยับเข้าไปใกล้มากขึ้น ก่อนจะแตะที่หน้าผากชุ่มเหงื่อของน็อคติส “ตัวร้อนจี๋เลยแฮะ หรือว่าจะเป็นไข้ป่า! รอเดี๋ยวนะ ฉันจะไปขอยาจากอิกนิส”

ว่าจบเจ้าตัวก็ถลาออกไปนอกเต็นท์ หวังว่าจะเจออิกนิสยืนเก็บของอยู่ หรือไม่ก็กลาดิโอนั่งอ่านหนังสืออยู่ข้างนอก แต่โผล่ออกไปแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น มือก็ถูกรั้งเอาไว้ด้วยมืออันสั่นเทาของเจ้าชายน็อคติส และดึงเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็ว

“พวกเขาไม่อยู่” น็อคติสบอกเสียงเบา “ฉันโดนอะไรก็ไม่รู้ แต่มัน... ไม่ใช่ไข้ป่า”

พรอมโต้ทำหน้างงเข้าไปใหญ่ ถ้าเป็นปกติเขาคงเอะอะโวยวาย ส่งน็อคติสเข้าโรงพยาบาลไปแล้ว แต่ตอนนี้เหมือนมีเสียงกระซิบบอกให้ตัวเขาเองต่างหากที่ต้องดูแลเพื่อนอย่างเต็มที่ “แล้วอาการเป็นมันยังไง นายไหวไหม”

น็อคติสพยักหน้า พลางกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ “ไหว แค่รู้สึกร้อนแล้วก็เหงื่อออก ถ้าไม่เป็นเพราะเวทมนต์ ก็อาจจะโดนตัวอะไรต่อยเอา”

“แน่ใจนะ” พรอมโต้เงียบไปชั่วอึดใจ แต่พอได้เห็นน็อคติสพนักหน้ารับ เขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก “ค่อยยังชั่ว ว่าแต่สองคนนั้นหายไปไหนนะ ฉันว่าอิกนิสน่าจะช่วยได้ซะอีก งั้นเดี๋ยวฉันไปเอาผ้าชุบน้ำมาให้ก็แล้วกัน เผื่อว่าพอนายเช็ดตัวแล้วจะดีขึ้น”

พรอมโต้คลานออกจากเต็นท์ไปอย่างรวดเร็ว และสาระวนอยู่กับการหาผ้าขนหนูในสัมภาระมากมาย ทิ้งให้เจ้าชายน็อคติสอยู่ในเต็ทน์กับความคืบหน้าของอาการประหลาดที่กำลังเป็นอยู่

น็อคติสค่อยๆ กลับมาหายใจเป็นปกติ แต่หัวใจยังคงเต้นแรงอยู่ เขาใช้แขนเสื้อปาดเหงื่อบนแก้มที่มีสีเลือดฝาดแดงเรื่อ ตัวของเขาชักจะร้อนขึ้นทุกทีจนทำให้น็อคติสทิ้งคราบผู้ดี ถอดเสื้อดำเปียกชุ่มของตัวเองออกไป เหลือแต่แผ่นอกเปลือยเปล่า เม็ดเหงื่อบนผิวกายขาวเนียนสะท้อนกับแสงไฟจากตะเกียงทำให้มันดูระยิบระยับ

“อะไรอีกล่ะเนี่ย” น็อคติสกัดฟันพึมพำเมื่อเขารู้สึกได้ถึงความผิดปกติอย่างแรงกับสถานการณ์ประหลาดๆ แบบนี้ อะไรๆ ที่มันควรจะนิ่งสงบอยู่ตรงระหว่างขากลับแข็งขืนขึ้น และรู้สึกได้ว่ามันร้อนผ่าวไม่ต่างไปจากใบหน้าของเขาเลย

เจ้าชายเอามือกุมไว้ แต่กลับสะดุ้งเองเสียอย่างนั้น มันทั้งรู้สึกปวดและอึดอัดจนอยากระบายออกมา

ใช่ว่าเขาไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนเสียหน่อย แต่ต้องไม่ใช่ตอนที่พรอมโต้อยู่ข้างนอกแบบนี้สิ!!

น็อคติสเงี่ยหูฟังเสียงข้างนอกเต็นท์ แต่เขากลับไม่ได้ยินอะไร ทั้งที่พรอมโต้ควรจะรื้อของออกมาหมด น็อคติสหันกลับมาที่อวัยวะเจ้าปัญหาของตัวเอง ก่อนจะเริ่มถอดเข็มขัดออกแล้วรูดซิบ

‘หรือบางทีพรอมโต้อาจจะออกไปตามหาอิกนิส ดังนั้นเราควรใช้เวลานี้เพื่อที่จะ...’

“น็อคโตะ” แล้วจู่ๆ พรอมโต้ที่เงียบไปก็ยื่นหน้าเข้ามา น็อคติสสะดุ้งสุดตัว แต่มือก็ยังไวพอที่จะคว้าเสื้อมาปิดของสงวนของตัวเองเอาไว้

“หะ หา นายเจอผ้า...” น็อคติสขานรับตะกุกตะกัก ก่อนที่ดวงตาสีดำจะเบิกกว้างและหายใจลงปอดเฮือกใหญ่ เมื่อเห็นใบหน้าตกกระของเพื่อนสนิทแดงซ่าน และมีเหงื่อเม็ดน้อยเม็ดใหญ่ผุดขึ้นเต็ม

“ฉันว่า ฉันกำลังเป็นเหมือนนายแล้วล่ะ น็อคโตะ” พรอมโต้คลานเข่าเข้ามาในเต็นท์ ส่วนเจ้าชายก็ถอยไปอยู่มุมสุดพลางกุมเสื้อในมือจนยับยู่ และยังคงใช้มันต่างบาเรียบังตา เพื่อไม่ให้พรอมโต้เห็นอะไรที่ไม่สมควรจะเห็น

“นะ แน่ใจเหรอ นายอาจจะร้อนเฉยๆ ก็ได้ มะ มันก็ต้องเหงื่อแตกเป็นธรรมดา” น็อคติสหัวเราะกลบเกลื่อน

“อื้อ ฉันแน่ใจ ไม่เชื่อนายลองดูนี่สิ” พรอมโต้ไม่อธิบายให้เสียเวลา เขาคว้ามือของน็อคติสแล้วดึงมาวางไว้ที่หว่างขาของตัวเอง “นายก็เป็นใช่ไหมล่ะ ฉันเห็นนะ”

เจ้าชายน็อคติสช็อคจนอยากจะเป็นลมไปซะให้สิ้นเรื่อง ข้างใต้มือของเขามี ‘ของ’ ของพรอมโต้ที่ตื่นตัวอยู่ในสภาพไม่ต่างจากของตัวเองเลยแม้แต่น้อย แต่อนิจจา ในด้านของขนาดมันต่างกัน

น็อคติสชักมือกลับ หลังจากที่เขาหลงจับอยู่นาน

“เอ่อ... ฉันว่ามันไม่ปกติแล้วล่ะแบบนี้” เขาพูดเปรยๆ ว่า “พรอมพ์ นายจะคิดว่าไงถ้าฉันบอกว่า เราควรออกไปข้างนอก แล้วไปหามุมของตัวเองเพื่อที่จะ...”

“ไม่เอา!” พรอมโต้พูดขัดขึ้นทันที

“ไม่เอาอะไรของนาย หา!! นายอยากจะอยู่ในสภาพแบบนี้รึไง” น็อคติสลุกขึ้นยืนด้วยอารมณ์พลุ่งพล่าน และนั่นเป็นการกระทำที่โง่ที่สุด มันทำให้น็อคติสลืมที่จะกำผ้าเอาไว้ ซึ่งตอนนี้มันก็หล่นลงไปกองกับพื้นเรียบร้อยแล้ว

ก้อนความเงียบทิ้งตัวลงสู่เต็นท์ของสองหนุ่มทันที น็อคติสหน้าขึ้นสีจวนจะระเบิดอยู่รอมร่อ เขาพูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองตาพรอมโต้ที่ตอนนี้กลับมองอย่างอื่นอยู่

“คือว่านะ น็อคโตะ” พรอมโต้พูดเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยินหลังจากที่เงียบกันไปนานจนคิดว่าไม่มีใครอยู่ “ฉันรู้ว่าเรื่องนี้มันไม่ควรเลยจริงๆ แต่คือถ้านายไม่รังเกียจล่ะก็ ฉัน... ฉันอยากจะทำให้นายน่ะ”

“ห่ะ”

“ก็แบบว่า... ไหนๆ เราก็มีอาการแบบเดียวกันทั้งคู่แล้ว จะมาอายกันตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วใช่ไหมล่ะ อีกอย่างมันก็... ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆ นะ นายไม่อยากจะลองงั้นเหรอ”

น็อคติสยืนทื่อเป็นรูปปั้นขณะที่ฟังพรอมโต้พูด มีคำพูดดังก้องอยู่ในหัวว่า ‘นายไม่อายแต่ฉันอายนะโว้ย!’ และ ‘มันไม่เห็นจะน่าลองเลยสักนิด!’ แต่ลึกๆ ในใจที่สั่นด้วยอาการประหลาดกลับรั้งคำพูดเหล่านั้นเอาไว้ และมันมีพลังมากพอที่จะทำให้น็อคติสเงียบเป็นเป่าสาก

“เงียบแปลว่าตกลงใช่เปล่า” พรอมโต้ทวงคำตอบ “บางทีถ้ามันทำให้เราสองคนหายจากอาการบ้านี่ เราก็ควรรีบกันหน่อยนะ น็อคโตะ”

ดวงตาสีฟ้าส่องสะท้อนในความมืด มันสั่นระรัว แต่พลังของการโน้มน้าวก็ยังมีมากไม่เปลี่ยน

น็อคติสค่อยๆ นั่งลงตามเดิม ก่อนจะขยับตัวเองไปพิงเสาเต็นท์ ตามด้วยพรอมโต้ที่คลานเข้ามาหาแบบติดๆ

“มันเป็นครั้งแรกของฉันเลยนะ กับคนอื่นแบบนี้เนี่ย” น็อคติสกัดฟันพูด เขาหันหน้าหนีพรอมโต้ที่ยื่นเข้ามาในระยะประชิด

อีกฝ่ายไม่พูดอะไร ท่ามกลางความเงียบนั้นมีการลงไม้ลงมือกันเกิดขึ้น พรอมโต้ใช้นิ้วลากไปที่แก่นกายของเพื่อนสนิทช้าๆ สัมผัสได้ถึงความตึงและร้อน ก่อนที่ฝ่ามือจะกอบกุมไปทั้งหมด

น็อคติสสะดุ้ง มือของเขาจับไหล่พรอมโต้เอาไว้แบบกึ่งรั้งกึ่งผลัก เจ้าชายแห่งอาณาจักรเวทมนต์กัดริมฝีปากแน่นเมื่ออีกฝ่ายเริ่มขยับมือ

ใบหน้าขาวตกกระคลอเคลียอยู่ตรงพวงแก้มสีแดงจัด ส่งลมหายใจร้อนรุ่มรดใบหู

“ใจดำจังเลย น็อคโตะ” พรอมโต้กระซิบเสียงเบา “มือนายก็ยังว่างอยู่นี่”

ว่าแล้วพรอมโต้ก็จับมือของน็อคติสเลื่อนมาไว้ที่แก่นกายของตัวเอง โดนปราศจากถ้อยคำยินยอมใดๆ ทั้งสิ้น

เจ้าชายน็อคติสกล้าๆ กลัวๆ เขาทำตามอย่างที่พรอมโต้ทำให้เขา มันยากนิดหน่อยเพราะอยู่ในมุมที่ไม่ถนัดเหมือนกับที่เคยทำให้ตัวเอง แต่เชื่อเถอะว่ามันรู้สึกดีไม่แพ้กันเลย โดยเฉพาะฤทธิ์ของอะไรบางอย่างที่ทำให้เผลอตัวมาได้ถึงขนาดนี้

เสียงหอบหายใจและเสียงครางอือในลำคอดังออกมาเป็นระยะ ไม่จากน็อคติสก็จากพรอมโต้ สองหนุ่มนั่งตัวติดกันโดยต่างส่งมอบความสุขให้กันอยู่ตรงกลาง กลิ่นเหงื่อและไอร้อนระอุอบอวนไปทั่วทั้งเต็นท์ พรอมโต้ก้มลงจูบน็อคติส แล้วก็ได้รับการตอบรับอย่างดี ดวงตาสีน้ำเงินเข้มค่อยๆ ปรือลง ซึมซับรสสัมผัสที่ถูกมอบให้อย่างนุ่มนวล ทุกอย่างดำเนินไปด้วยความเงียบเหมือนเสียงกระพือปีกของผีเสื้อกลางคืน โดยมีภาษากายแนบกายเท่านั้นเป็นเครื่องสื่อสารซึ่งกันและกัน

-------------

ไม่โดนแบนหรอกเนอะ ก็ไม่ได้ร่วมเพศซะหน่อย 55555555555

/คู่เด็กน้อยเอาแบบน่าร้ากก กรุบกริบๆ แบบแพนกล้องไปที่โคมไฟ

//แต่ถ้าแค่นี้เว็บก็แบน ช่วยเตือนกันก่อนนะเฮ้ย! ถถถถถถถ นี่แก้แบนไม่เป็นพูดเลออ

///ขอโทษคนที่รอลุ้นคู่ป๊าม๊าจากตอนที่แล้วด้วยนะฮะ #โดนถีบ