Fic Final Fantasy XV || BL NL

ตอนที่ 20 : Miss call & mistake [Ardyn x Ravus]

คุณลองนึกถึงเสียงร้องเพลงของเด็กตัวเล็กๆ

ไม่ใช่หนึ่งคนหรือสองคน แต่มีมากเป็นสิบ

เป็นเสียงของเด็กที่ร้องระงมฟังไม่ได้ศัพท์ ผ่านลำโพงเสียงแตกซ่าก่อนจะทะลุผ่านช่องหูของคุณเข้ามา แถมยังฝังรากลึกเข้าไปในแกนสมองจนสลัดมันออกไปไม่ได้ ซ้ำร้าย เสียงนั้นยังคงดังกรอกหูของคุณอยู่ตลอดเกือบสิบนาทีที่ผ่านมา

สำหรับ ‘เรวุส น็อคซ์ ฟลูเรท’ แล้ว เขารู้สึกไม่ต่างกับมีเด็กกำลังจับมือกันเป็นวงกลมโดยมีเขายืนอยู่ตรงกลาง จากนั้นก็วิ่งไปรอบๆ และร้องเพลง

“ช่วยรับโทรศัพท์ที” ชายหนุ่มเอ่ยเบาๆ

ต้นตอของเสียงแสบแก้วหูน่ารำคาญราวกับสนามเด็กเล่นนั้น มาจากโทรศัพท์เครื่องหนึ่งที่สั่นอยู่บนโต๊ะทำงานของชายอีกคนที่นั่งถัดไปไม่ไกล

เจ้าของโต๊ะโผล่หน้าออกมาจากหนังสือพิมพ์ที่เขากางอยู่ ก่อนจะเหลือบมองไปบนโต๊ะที่ดูเหมือนสุสานกระดาษของเขา

“ไม่ล่ะ” จากนั้นเขาก็ยกหนังสือพิมพ์ขึ้นอ่านเหมือนเดิม

ดูเป็นมาดที่ไม่สมกับตำแหน่ง ‘รัฐมนตรี’ สักเท่าไร อีกทั้งยังเป็นถึงรัฐมนตรีของจักรวรรดินิเฟลไฮม์ที่วิทยาการทางการทหารก้าวหน้าถึงขีดสุด และเพียบพร้อมไปด้วยกำลังทหารที่มากพอจะยึดครองเมืองใดก็ตามที่พวกเขาพอใจ แต่ถึงอย่างนั้น ‘อาร์ดีน อิซูเนีย’ ที่ไม่ค่อยจะจริงจังกับงานนี้เท่าไร ก็ยังคงดำรงตำแหน่งรัฐมนตรีมาได้หลายปี

เสียงโทรศัพท์เงียบไป ก่อนจะดังขึ้นอีกครั้ง วงออร์เคสตราของเด็กๆ ขับร้องดังลั่นไปทั่วห้องทำงานของฐานทัพ

เรวุสพาร่างสูงโปร่งในชุดเครื่องแบบผู้บัญชาการทหารสีขาวเดินมายังเก้าอี้ที่อาร์ดีนนั่งอยู่ มือเรียวซีดข้างที่ยังเป็นเนื้อหนังชี้ไปยังโทรศัพท์สีดำ

“รับที มันน่ารำคาญ”

น้ำเสียงเย็นเฉียบเรียกความสนใจของอาร์ดีนขึ้นมาจากแผ่นกระดาษ ริมฝีปากหยักหนายกยิ้มขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าที่นิ่งสงบของเรวุส แต่ในดวงตาต่างสีคู่นั้นกลับฉายแววหงุดหงิดจนไมเกรนจะขึ้น

“ท่านรับให้ทีสิ ข้าทำไม่เป็น” ว่าแล้วเขาก็ยื่นโทรศัพท์เจ้าปัญหาไปตรงหน้าของเรวุส

หน้าจอบอกว่าเป็น Aranea กำลังโทร.เข้ามา

นี่เป็นเงื่อนไขแปลกๆ ที่ทางคนใหญ่คนโตของนิเฟลไฮม์คิดขึ้นราวกับว่าพวกเขาไม่มีงานทำ เนื่องจากความก้าวหน้าทางเทคโนโลยี ถึงขั้นว่าสามารถสร้างยานรบออกมาได้เป็นหมื่นเป็นแสนลำ ดังนั้นแล้วสิ่งที่ขาดไม่ได้คือการติดต่อสื่อสารระหว่างกัน

ผู้บัญชาการและบุคคลสำคัญทุกคนถูกบังคับให้พกเครื่องมือสื่อสาร ถึงแม้ว่าจะเต็มใจ หรือใช้เป็นหรือไม่ก็ตาม ซึ่งท่านรัฐมนตรีอิซูเนียคนนี้ก็เป็นตัวอย่างที่เลวที่สุดของคนที่ไม่คิดแม้แต่จะแตะมันเลยแม้แต่น้อย

“อาราเนียโทรเข้ามา หล่อนอาจจะมีธุระกับเจ้า” เรวุสพูดเพื่อให้เจ้าของโทรศัพท์รับสาย ซึ่งอีกฝ่ายยังคงยิ้มแย้มกับเสียงเรียกเข้าที่ไม่รู้ว่าใครเป็นคนตั้งให้

“แต่ข้าไม่มีเรื่องจะคุยนี่ ถ้าท่านอยากรับ ก็รับสิ”

เรวุสขมวดคิ้ว “มันเป็นของเจ้า เจ้าก็รับสิ”

“ข้าใช้เป็นที่ไหน” อาร์ดีนยักไหล่ ก่อนจะวางหนังสือพิมพ์ลงและคุยกับผู้บัญชาการเรวุสอย่างจริงจัง “ทุกทีข้าก็ไม่ค่อยพกอยู่แล้ว อย่าว่าแต่คุยกับใครเลย ข้ายังหาปุ่มไม่เจอเลยสักปุ่ม”

ผู้บัญชาการหนุ่มลอบถอนหายใจ

“ไปดักดานอยู่ที่ไหนมา” จริงอยู่ที่ว่าเขาก็ไม่เห็นด้วยกับการพกโทรศัพท์ไปไหนมาไหน แต่ก็ไม่คิดว่าจะมีใครที่ไม่ชอบใช้ถึงขนาดที่ว่าใช้ไม่เป็นเลย “ก็แค่เอานิ้วลาก”

ว่าแล้วเขาก็จัดการลากจอโทรศัพท์ของอาร์ดีนเพื่อรับสายอาราเนีย แต่โชคไม่ดีที่เธอวางไปเสียก่อน ดังนั้นมันจึงเป็นการปลดล็อคหน้าจอโทรศัพท์แทน

“ไหนล่ะ อาราเนีย?” ท่านรัฐมนตรียิ้มถาม เขาหมุนปีกหมวกเล่นไปมา

“วางสายไปแล้ว” เรวุสตอบ เขาขยับหนีอาร์ดีนที่ลุกขึ้นจากเก้าอี้และยืนยืดแขนอยู่ข้างๆ ราวกับว่าการนอนอ่านหนังสือพิมพ์ทั้งวันจะเป็นเรื่องที่เหน็ดเหนื่อยสำหรับเขา

“วุ่นวายชะมัดเลยเนอะ ท่านเรวุส กับไอ้เครื่องแบบนี้” ชายวัยกลางคนบ่นกับคู่สนทนาของเขา แต่อีกฝ่ายกลับไม่คุยด้วย

เรวุสตั้งใจจะกลับไปที่มุมเงียบๆ ของตัวเอง และหวังว่าเสียงเด็กร้องเพลงนั่นจะไม่ดังขึ้นอีก แต่ก่อนที่เขาจะก้าวเท้า ข้อมือของเขาก็ถูกท่านรัฐมนตรีผู้โง่เง่าเรื่องเทคโนโลยีรั้งไว้เสียก่อน

“อะไร” ปลายเสียงตวัดด้วยความรำคาญ เรวุสพยายามดึงมือออก แต่มันยากกว่าที่คิด

“เดี๋ยวสิ ท่านจะทิ้งข้าไปแบบนี้ได้ไง แล้วตกลงข้าต้องทำยังไงต่อ” อาร์ดีนชูโทรศัพท์ของเขาที่มีสายที่ไม่ได้รับมากกว่าสิบสาย และถ้ามันเป็นของอาราเนียทั้งหมด ป่านนี้เจ้าหล่อนคงสาปแช่งจนอาร์ดีนไม่ได้ผุดได้เกิด

“ก็ไม่ต้องทำยังไงต่อ อาราเนียวางสายไปแล้ว” เรวุสบอกอย่างช่วยไม่ได้ ครั้นจะให้อาร์ดีนลองโทรกลับไป ก็เกรงว่าตัวเขาเองนั่นแหละที่จะต้องเป็นคนทำให้อยู่ดี

“แล้วไม่คิดจะสอนหน่อยข้าเหรอ ท่านเรวุส” อาร์ดีนพูดทั้งที่ยังไม่ปล่อยมือ “ท่านคงไม่คิดว่าข้าได้ตำแหน่งรัฐมนตรีมาด้วยความหัวช้าและไม่คิดจะเรียนรู้หรอกใช่ไหม”

ชายสวมหมวกยิ้มเจ้าเล่ห์ อันที่จริงเขาก็แค่เบนความสนใจของตัวเองจากข่าวเก่าๆ ในหน้าหนังสือพิมพ์ มาที่ท่านผู้บัญชาการสูงสุดที่อุตส่าห์เดินมาให้แกล้งถึงโต๊ะ

เรวุสจนปัญญาที่จะเลี่ยงตอบ

“มันก็แค่เลื่อนนิ้วอย่างที่ข้าบอก ตอนที่มีคนโทรเข้ามา เจ้าไม่เข้าใจตรงไหน”

“ท่านต้องสาธิตสิ ไม่เคยได้ยินเหรอ ที่เขาบอกว่าการทำให้ดูนั้น ได้ผลกว่าการ...” แล้วเรวุสก็ยกหลังมือขึ้นปิดปากคนพูดมาก ก่อนที่จะได้พร่ำออกมาเป็นคุ้งเป็นแคว

“ตกลงจะให้ข้าทำอะไร” ผู้บัญชาการหนุ่มยกสองมือขึ้นกอดออก มันดูแปลกตาเนื่องจากแขนข้างหนึ่งของเขาถูกเปลี่ยนเป็นชิ้นส่วนโลหะมันวาว ในขณะที่ดวงตาสีน้ำตาลข้างหนึ่ง สีฟ้าข้างหนึ่ง กำลังมองอาร์ดีนที่ยังคงแกว่งโทรศัพท์ของตัวเองไปมารอการสาธิต

“ท่านลองโทรมาแล้วกัน” อาร์ดีนเสนอพร้อมด้วยรอยยิ้มกริ่ม เขาชี้นิ้วไปที่เสื้อคลุมของเรวุส และเดาว่าโทรศัพท์ที่ถูกบังคับให้พกติดตัวเอาไว้จะต้องอยู่ตรงไหนสักแห่ง

ทางด้านผู้บัญชาการหนุ่มเหมือนกับรู้ตัวว่ากำลังถูกแกล้ง เพียงแต่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไร จากที่เขาสังเกตการกระทำทุกอย่างของอาร์ดีนตั้งแต่ร่วมงานในนิเฟลไฮม์กันมา มันทำให้เขารู้ดีว่าไม่มีทางที่หมอนี่จะพูดกับคนอื่นดีๆ เกินสองสามประโยค และท้ายที่สุดแล้วมันจะต้องตรงถามแผนกลั่นแกล้งเป็นเด็กๆ ในที่สุด

เรวุสหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาด้วยความระแวง มันเป็นแบบเดียวกับที่อาร์ดีนใช้ เพียงแต่ว่าเป็นสีขาวเหมาะกับชุดของเขา บางครั้งเขาก็มองว่ามันสวยดี แต่ก็ยังคงไร้ความจำเป็นสำหรับคนที่ไม่ค่อยสุงสิงกับใครเช่นเขาเหมือนเดิม

นิ้วโป้งเลื่อนปลดล็อคหน้าจอ ก่อนที่รายชื่อคนของนิเฟลไฮม์มากมายจะปรากฏขึ้นมา ตั้งแต่ผู้ติดตามของจักรพรรดินักวิทยาศาสตร์ หัวหน้ากองพล หมายเลขยาน จนสุดท้ายเรวุสก็เลื่อนเจอรายชื่อ ‘รัฐมนตรี/ราชทูต อิซูเนีย’

ชายหนุ่มเลื่อนอีกครั้งเพื่อโทรออก เขาทำใจแล้วว่าจะต้องได้ยินเสียงเด็กร้องเพลงที่แทบไม่เป็นเพลงอีกครั้ง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ภาวนาให้ได้ยินมันเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนหน้าที่อาร์ดีนจะเรียนรู้ที่จะหยุดมันโดยการรับสายโทรศัพท์เสียที

และไม่ต้องปล่อยให้รอนาน โทรศัพท์สีดำในมือของอาร์ดีนก็สั่น เสียงวงออเคสต้าเด็กน้อยดังกระหึ่มขึ้น

เรวุสกลั้นใจที่จะไม่กดวางสาย ก่อนจะชะโงกหน้าไปที่หน้าจอโทรศัพท์ของชายที่มีปัญหาอย่างใหญ่หลวงกับการใช้งาน ก่อนที่ดวงตาทั้งสองสีของเขาจะเบิกกว้าง เมื่อเห็นรูปประจำตัวของของ ‘ผู้บัญชาการฟลูเรท’ ฉายชัดเต็มจอ

มันเป็นรูปของเขาอย่างแน่นอน รูปของ ‘เรวุส น็อคซ์ ฟลูเรท’ ที่กำลัง ‘นอนหลับ!!’

เรือนผมสีขาวปรกใบหน้าที่นอนหันข้าง แพขนตาพริ้มพราวปิดสนิท ซ่อนดวงตาต่างสีที่ปกติแล้วจะหรี่มองทุกอย่างด้วยความเย็นชา มันทำให้ภาพนี้ดูต่างจากเรวุสยามปกติ ยามที่เขาตื่นนอน

ถ้าให้พูดโดยไม่ต้องอ้างความสวยงามโดยรวม มันก็คือรูปหลุดของเขาดีๆ นั่นเอง

แต่ที่ทำให้เจ้าตัวช็อคยิ่งกว่า คือชิดสุดของรูปภาพตรงมุมที่ศีรษะของเขาเอนพิงอยู่ คือไหล่ของใครบางคนที่ถ่ายติดมาแค่เสี้ยวเดียว เป็นไหล่ที่ดูสูงกว่าเล็กน้อย และสวมทับด้วยผ้าหนาสีดำ

ท่านผู้บัญชาการถึงกับพูดอะไรไม่ออก เขาถูกตัดออกจากโลกภายนอกที่ยังคงมีเสียงเรียกเข้าปวดประสาทดังอยู่ในระยะประชิด เรวุสจ้องหน้าจอโทรศัพท์อยู่อย่างนั้นจนกระทั่งมันดับไป ก่อนที่มันจะขึ้นชื่อของเขาเป็นสายที่ไม่ได้รับ

เจ้าของเครื่องสีดำยิ้มมุมปาก เป็นยิ้มที่เจ้าเล่ห์ แต่ก็จริงใจที่สุดเท่าที่อาร์ดีนเคยยิ้มมา

“หวังว่ามันจะเป็นบทเรียนที่ทำให้ท่านไม่หลับในเวลางานนะ <3 ”

--------------------------------------------

เอื้อออ เรือของข้าา ชอบเคะผู้ดีกับเมะกวนประสาท

/เป็นความสัมพันธ์ที่เหนียวแน่นแปลกๆ 5555555555555

//ท่านผู้บัญชาการเรวุสมีตาสองสีนะเอ้อ (ฟ้าข้าง น้ำตาลข้าง) เผื่อว่าใครไม่ทันสังเกต เพราะในเกมคุณเธอไม่ค่อยจะถ่างตาเลย

#มันไม่ใช่เรือผี!!! ฉันกำลังพายอยู่!!!!!

##คู่นี้มีลงในรวมเล่ม FFXV : The xing trip ด้วยนะตัวเอง <3