Fic Final Fantasy XV || BL NL

ตอนที่ 10 : Fluffy Boy [Promp x Noct]

[ มีการอิงเนื้อหามาจาก Brotherhood ขออภัยหากตอนนี้เป็นการสปอยล์ ]

“ว้าวว นี่นายอยู่ในที่แบบนี้เหรอเนี่ย!!” เสียงโหวกเหวกดังขึ้น ทันทีที่เด็กหนุ่มมัธยมปลายผู้มีผมสีเหลืองทรงโจโคโบะ และดวงตาสีฟ้าสดใส ก้าวเข้ามาในห้องพักส่วนตัวของเพื่อนสนิทบนคอนโดหรูหรากลางเมืองอินซอมเนีย

“มันธรรมดาจะตายไป” เจ้าของห้องตอบ พลางโยนกระเป๋านักเรียนลงบนโซฟา ตามด้วยร่างของเขาที่ทิ้งตัวเหยียดยาวอยู่บนนั้น  “ทำตัวตามสบายนะ พรอมโต้”

“นั่นสิน้า ก็น็อคโตะอยู่แต่ในวังนี่นา” พรอมโต้กวาดสายตาไปรอบห้องที่ถูกเรียกว่าธรรมดา แต่ถ้าเป็นเขาล่ะก็ จะไม่มีทางเรียกห้องที่มีกระจกใสติดแทนฝาผนังแบบนี้ว่าเป็นห้องธรรมดาแน่นอน “แล้วนายอยู่ที่นี่คนเดียวเหรอ”

“อืม ก็ไม่เชิง” น็อคโตะ หรือเจ้าชายน็อคติสแห่งลูซิส ตอบด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยพอใจเท่าไร คำถามนั้นพาลให้เขานึกถึงคนที่ชอบเข้ามาเก็บกวาดข้าวของโดยไม่ได้รับอนุญาตอยู่บ่อยๆ “ก็อยู่คนเดียวนั่นล่ะ แต่รู้สึกเหมือนไม่ได้อยู่คนเดียวยังไงก็ไม่รู้”

พรอมโต้ที่ไม่รู้ความเป็นมาเป็นไปถึงกับขนลุก ดวงตาสีฟ้าที่เคยแพรวพราวเพราะความตื่นเต้น ตอนนี้กำลังสอดส่ายไปมาด้วยความระแวง “หรือว่า ห้องนายจะมี เอ่อ... แบบว่า สิ่งที่มองไม่เห็นอะไรแบบนั้น”

“บ้าเหรอ ไม่ใช่ซะหน่อย” น็อคติสหัวเราะให้กับความขี้กลัวไม่เข้าท่า “ฉันหมายถึงอิกนิส เลขาที่พ่อฉันส่งมาดูแลน่ะ บางทีเขาก็เข้ามารอฉันกลับจากโรงเรียนพร้อมกับเตรียมข้าวเย็นไว้ให้”

“แบบนั้นก็ดีเลยไม่ใช่เหรอ!”

“ลองนึกภาพว่าวันไหนนายกลับช้าเพราะอยู่ร้านเกมสิ”

แล้วพรอมโต้ก็หัวเราะ เขาตบบ่าน็อคติสพลางทำหน้าเห็นใจ อันที่จริงเขาไม่ได้มาที่นี่เพียงแค่มานั่งคุยเล่นเฉยๆ แล้วก็กลับ แต่เพราะพรุ่งนี้มีการสอบสำคัญ และน็อคติสก็เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของพรอมโต้ที่เรียนเก่งมาแต่ไหนแต่ไร ดังนั้นเขาก็อยากจะพึ่งพาโดยการตามมาติวที่บ้านของน็อคติสเสียเลย

“โอ้ เฮ้ย! นั่นมันหนังสือการ์ตูนนี่!?” แล้วสายตาอันเฉียบคมก็มองเห็นมุมของหนังสือการ์ตูนที่ถูกทิ้งอยู่ใต้โต๊ะ ก่อนที่พรอมโต้จะถลาไปหยิบมันขึ้นมา และโดดขึ้นโซฟาข้างๆ น็อคติสที่กำลังรื้อตำราออกมาจากกระเป๋า

“ไหนว่าจะมาติวไง” เจ้าชายมองหนังสือการ์ตูนเล่มที่ว่า มันเป็นเรื่องเดียวกับที่เขาและพรอมโต้ชอบ ทำให้น็อคติสนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “แล้วนั่นมันก็ของนายด้วย ฉันยืมมาแต่ยังไม่ทันได้คืน”

“ใจร้ายชะมัด ฉันยังอ่านไม่จบเลยนะ” พรอมโต้ว่า ขณะที่สองมือไล่หาหน้าที่เขาเคยอ่านค้างไว้

“เอาไว้อ่านหลังจากที่ฉันติวสอบให้นายสิ เร็วเข้า เอาวิชาไหนก่อน”

น็อคติสควานหาสมุดโน้ตที่เขาเก็บไว้ในกระเป๋า โดยไม่ทันสังเกตพรอมโต้ที่เริ่มเลื้อยยาวไปบนโซฟาตัวเดียวกัน เขาเปลี่ยนจากท่านั่งเป็นนอนโดยวางปลายเท้าไว้ที่มุมสุดของโซฟาฝั่งหนึ่ง แล้วศีรษะก็หนุนลงบนตักของเจ้าชายแห่งลูซิสอย่างถือวิสาสะที่สุด

“เลข” พรอมโต้ตอบทั้งที่ยังอ่านการ์ตูนอยู่

ส่วนน็อคติสนั่งตัวแข็งทื่อ มือถือสมุดโน้ตค้างอยู่บนอากาศ เจ้าชายผู้ที่เคยใช้ชีวิตอยู่แต่ในวังกำลังสับสนว่านี่เป็นเรื่องที่คนปกติเขาทำกันรึเปล่า แต่ที่แน่ใจคือคงไม่มีใครกล้าหนุนตักน็อคติสตอนที่เขายังถือยศเป็นลูกกษัตริย์อยู่ในวังแน่นอน

ดังนั้นแล้ว ‘มันก็คงจะเป็นเรื่องปกติสินะ’

“เลขเหรอ แต่เดี๋ยวก่อนนะ นายจะให้ฉันติวทั้งๆ ที่ยังอ่านการ์ตูนได้ไง” น็อคติสพูดว่าคนที่อยู่บนตัก แต่ไม่รู้ว่ามันทะลุผ่านหนังสือเล่มหนาที่พรอมโต้เอาบังหน้าไว้ได้รึเปล่า

“น็อคโตะเก่งออกจะตายไป แค่อธิบายอย่างที่นายจด ฉันก็ต้องเข้าใจอยู่แล้ว”

“เรื่องนั้นมันขึ้นอยู่กับนายต่างหากเล่า” ว่าแล้วก็ถอนหายใจ เมื่อความพยายามของเขาไม่ทำให้พรอมโต้ลดหนังสือการ์ตูนลงได้เลยแม้แต่นิดเดียว

น็อคติสมีแต่จะต้องตามใจอย่างช่วยไม่ได้ เขาพลิกหน้าสมุดโน้ตไปตรงส่วนที่ตัวเองจดวิชาคณิตศาสตร์เอาไว้ หน้าทั้งหน้าเต็มไปด้วยลายมือของบุตรชายแห่งราชวงศ์ลูซิสที่สวยราวกับถูกตีพิมพ์ออกมา มันเป็นผลจากการถูกทำโทษให้นั่งคัดลายมือเป็นสิบๆ หน้ามาตั้งแต่เด็กๆ

น็อคติสอ่านออกเสียงช้าๆ ไปทีละบรรทัด และมีสะดุดบ้างบางช่วงที่เขาเขียนผิด หรือไม่ก็สะดุดตอนที่พรอมโต้พลิกตัวเปลี่ยนท่านอนอ่านหนังสือ

และไม่นานนัก เจ้าชายก็หาววอดออกมาด้วยความเบื่อหน่าย คิดว่าคงไม่มีใครนั่งทนอยู่กับตำราเรียนได้ในขณะที่เพื่อนอีกคนกำลังหัวเราะคิกคักอยู่กับหนังสือการ์ตูน

จากนั้นก็มีความคิดสนุกๆ แล่นเข้ามาในหัว ว่าบางทีเขาควรก่อกวนพรอมโต้ที่ดูจะมีความสุขเสียเหลือเกิน

น็อคติสย้ายสมุดโน้ตมาไว้ในมือซ้าย มือขวาขยุ้มเส้นผมสีเหลืองที่สยายอยู่บนหน้าตักอย่างมันมือ หวังจะให้ผมทรงประหลาดนั่นยุ่งเหยิงจนพรอมโต้ต้องลุกขึ้นโวยวาย แต่กลับเป็นตัวเขาที่ตกใจเสียเอง

‘นุ่มจัง’ น็อคติสคิดในใจ มันนุ่มเหมือนฝ้ายที่ทอมาจากใยไหมเกรดดี นุ่มเหมือนผมของผู้หญิงที่บำรุงมาอย่างหนัก ‘อยากจับอีกจังแฮะ’

แล้วน็อคติสเริ่มเบี่ยงประเด็นจากการแกล้งไปสู่การลูบผมพรอมโต้แบบจริงจัง

เมื่อเสียงที่อ่านวิชาเลขอยู่เงียบลงกะทันกัน พรอมโต้ด็วางหนังสือการ์ตูนลงบนอก ดวงตาสีฟ้าใสจับจ้องใบหน้าน็อคติสที่กำลังสางนิ้วไปตามเส้นผมของเขา เจ้าชายดูเหมือนจะไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังถูกจ้องมองอยู่ และไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามือของพรอมโต้ก็ยกขึ้นมาวางบนศีรษะของตัวเองเช่นเดียวกัน

นิ้วเรียวยาวแทรกไปตามเส้นผมสีคำขลับ ของเจ้าชายผู้สูงศักดิ์ที่จิตใจเหม่อลอยไปไกล ดวงตาสีครามคู่สวยมีเงาของความสับสนในเหตุการณ์สะท้อนอยู่เล็กๆ ก่อนจะเบิกกว้างเมื่อรู้สึกว่าใบหน้าของเขากำลังถูกกดลง เข้าใกล้ใบหน้าของเพื่อนสนิทที่นอนหนุนตักอยู่ และละจากหนังสือการ์ตูนไปนานแล้ว

น็อคติสเด้งตัวขึ้นมาทันที พร้อมกับหายใจลงปอดเฮือกใหญ่

“นายหยุดอ่าน” พรอมโต้พูด “ฉันกำลังฟังอยู่นะ”

เจ้าชายใช้เวลาประมวลผลครู่หนึ่ง ก่อนจะรู้ว่าพรอมโต้หมายถึงวิชาเลข

“อะ อืม” น็อคติสหันกลับมาสนใจสมุดโน้ตอีกครั้ง ปากอ้าออกเตรียมจะอ่านต่อ แต่ก่อนหน้านั้นเขาต้องทำให้บรรยากาศกลับมาผ่อนคลายเหมือนเดิม ถึงมันจะมีแต่เขาที่อึดอัดก็เถอะ “แต่ว่าเมื่อกี้ นายจับหัวฉันใช่ไหม พรอมพ์”

“ช่าย ก็นายจับก่อน” พรอมโต้อ้างอย่างนั้น

“นี่ฉันเป็นถึงเจ้าชายแห่งลูซิสนะเพื่อน เผื่อนายลืม” น็อคติสชี้ไปที่ตัวเอง และผมยุ่งๆ ของเขา

“แล้วไงล่ะ องค์ชาย ฉันจับอีกก็ได้นะ นี่แน่ะๆ” ไม่ว่าเปล่า พรอมโต้ยังทิ้งหนังสือการ์ตูนไว้ และยื่นมือทั้งสองข้างขึ้นยีหัวน็อคติส เจ้าชายแห่งลูซิสอันเกรียงไกร

ฝ่ายน็อคติสก็ยอมแพ้เสียที่ไหน เขาโยนสมุดโน้ตที่เต็มไปด้วยเนื้อหาการสอบลงไปข้างหลังโซฟา ก่อนจะเปิดศึกยีหัวกันเหมือนเด็กๆ

สองหนุ่มปลุกปล้ำกันอยู่บนโซฟาตัวยาว หมอนอิงถูกถีบลงมากองอยู่ที่พื้น แล้วก่อนที่ความวินาศวุ่นวายจะย้ายไปยังจุดอื่นๆ เสียงไขกุญแจก็ดังขึ้นที่หน้าประตู

“ซวยล่ะ” น็อคติสสบถเบาๆ เขาย่อตัวลงหลบหลังพนักพิงราวกับผู้ร้ายหลบตำรวจ นั่นเรียกสายตาและสีหน้าแสดงความงุนงงจากพรอมโต้ แต่ถึงอย่างนั้นทั้งคู่ก็ยังไม่ปล่อยมือจากหัวของกันและกัน

“พาเพื่อนมาเหรอ น็อค” น้ำเสียงเรียบเฉยร้องถาม เป็นเสียงของเลขานุการส่วนพระองค์ ที่ต่อจากนี้เกรงว่าจะต้องเป็นคนเก็บกวาดสภาพอันเละเทะจากการละเล่นของเด็กหนุ่มที่ไม่รู้จักโต

-------------------

เป็นรีเควสของคอมเมนต์นี้นะฮะ ถ้าไม่ถูกใจก็ขอภัยด้วย ;-; 

/คือชอบโมเมนต์เมะหน้าซื่อ กับเจ้าชายที่เมะไม่ขึ้น 555555555

//สงสารน็อคน้อยของเรา พรอมโต้เกือบได้กินไปแล้วมั้ยล่ะ :v