ตอนที่ 1 : Mission [Promp x Noct] [Gladdy x Iggy] I
หากว่ากันด้วยหลักสัจธรรมของคนเราที่จริงแท้แน่นอนที่สุดแล้ว คือมนุษย์มักจะมีสิ่งที่ต้องการอยู่เสมอๆ ไม่ว่าที่ไหน หรือเมื่อไร หรืออาจเรียกได้ว่าเป็นความปรารถนาอันไร้ที่สิ้นสุด เงินตราถูกนำมาใช้ไม่ต่างไปจากเทสาด เส้นทางการแลกเปลี่ยนรวดเร็วราวกับกระแสน้ำเชี่ยว หมุนวนวกเวียนไปอย่างบ้าคลั่ง คลื่นแห่งความปรารถนาลูกแล้วลูกเล่ากัดเซาะจิตใจที่เคยนิ่งสงบของมนุษย์จนพังทลายลง
ชนชั้นถือกำเนิดขึ้นในเวลาที่มีทั้งคนอดตาย และคนที่ใช้เงินจนตัวตายก็ไม่หมดเกิดขึ้นพร้อมกัน มีการเหยียดหยามมนุษย์ผู้ซึ่งไม่ได้ถือครองอำนาจแห่งเงินตรา มันเป็นเรื่องยากที่จะทำลายกำแพงชนชั้นที่ตั้งตระหง่านและเย่อหยิ่ง และมันจะยังคงมีต่อไปตราบใดที่สัจธรรมนั้นๆ ยังไม่ถูกเปลี่ยนแปลง
มีคำกล่าวในหนังสือจิตวิทยาเล่มหนึ่งเกี่ยวกับสิ่งที่หาไม่ได้ด้วยเงิน ซึ่งมันเป็นหนังสือสำหรับกลุ่มคนที่เข้าข่าย สิ่งดังกล่าวถูกขนานนามว่าเป็นสิ่งที่มีคุณค่ามากเกินกว่าจะเอาเงินตรามาเปรียบเทียบ ต่อให้รวยล้นฟ้า มีพระบิดาเป็นถึงกษัตริย์ แต่ราชสมบัติทั้งหมดนั้นก็ไม่อาจนำมาซึ่งสิ่งที่ต้องการ
ชื่อเสียง เกียรติยศ มิตรภาพ ความรัก
... นั่นคุณกำลังอ่านอะไรกันอยู่ ?
ไม่เอาน่า ใครจะอยากไปเล่าเรื่องพรรณนั้นกัน มันน่าเบื่อจะตายไป
คุณคงจะฟังเรื่องพวกนี้มาจากคนเป็นร้อยๆ คน ก่อนที่จะมาเจอเรื่องของพวกเขา
กลุ่มของชายหนุ่มผู้ซึ่งเดินทางมาจากพระราชวัง หนึ่งในนั้นมีพระบิดาเป็นกษัตริย์ แต่สิ่งที่พวกเขากำลังต้องการ กลับกลายเป็นสิ่งที่เงินไม่พอซื้อ!
Mission I
“น็อคโตะ ฉันหิวไส้จะขาดแล้วน้า ทำไมนายไม่เดินไปตรงเคาน์เตอร์แล้วบอกพนักงานว่าเจ้าชายน็อคติสแห่งลูซิสและเพื่อนๆ ของเขาอยากจะกินล็อบสเตอร์ตัวโตๆ ล่ะ” เสียงอ้อนวอนดังมาจากปากของชายผิวขาวผู้มีใบหน้าตกกระ และดวงตาสีฟ้าสุกใส สองมือถือกล้องดิจิทัลเอาไว้อย่างหวงแหน แต่มันก็ไร้เรี่ยวแรงเกินกว่าตัวเองจะยกขึ้นส่อง
พรอมโต้ อาเจนทัม คือชื่อเต็มของเขา หรืออาจจะเรียกแค่ พรอมพ์ ก็ได้ เขาไม่ถือเรื่องนั้น
พรอมโต้นอนหงายอยู่บนเก้าอี้ที่มีพนักพิงเอนไปด้านหลัง ทำให้เขาดูเหมือนผู้ป่วยที่นอนซีดอยู่บนเตียง และแขวนป้ายไว้ว่าเป็นโรคหิว
“ทำไมนายไม่หยุดงอแงแล้วล้วงมือไปในกระเป๋านายล่ะ เราขาดเงินอีกนิดเดียวก็จะสั่งเมนูที่ถูกที่สุดได้แล้ว” น็อคโตะตอบกลับมา อันที่จริงเขาชื่อ น็อคติส หรือ เจ้าชายน็อคติสแห่งอาณาจักรลูซิส อาณาจักรแห่งเวทมนต์ที่ยิ่งใหญ่และเกรียงไกร ถึงแม้ว่าภาพลักษณ์ตอนที่เขาเทเศษเงินทั้งหมดลงบนโต๊ะ และนับทีละเหรียญอย่างตั้งใจ จะดูไม่เหมือนเจ้าชายผู้ร่ำรวยเท่าไรก็ตาม
พรอมโต้ทำตาม แต่ก็ล้วงออกมาได้แค่อากาศ เขาแหงนหน้ามองเพื่อนร่วมทางอีกคนที่ยืนกอดอกดึงหน้าตึงอยู่ข้างหลัง
“ทำอะไรสักอย่างที อิกนิส นายคงทนเห็นพวกเราหิวตายไม่ได้ใช่ไหม”
อิกนิสดันแว่นตาไร้กรอบขึ้นไปบนสันจมูกถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้หล่นลงมา ซ่อนนัยน์ตาสีเขียวสวยแต่แฝงไปด้วยความเย็นชาอยู่หลังเลนส์ ชายหนุ่มพยายามหลีกเลี่ยงคำตอบด้วยความเงียบ ก่อนจะเดินมานั่งบนเก้าอี้ข้างๆ พรอมโต้ และก้มลงกุมขมับ
ว่าที่เลขาส่วนพระองค์ของกษัตริย์น็อคติสเริ่มสับสนว่าเขาจะจัดการกับปัญหาที่ชื่อว่าความหิวได้อย่างไร
เหตุการณ์ ณ ตอนนี้เป็นความจริงที่ยากจะทำใจยอมรับ ว่าพวกเขาไม่เหลือวัตถุดิบสำหรับทำอาหารเหลืออยู่เลยแม้แต่อย่างเดียว ซึ่งนั่นรวมไปถึงเครื่องปรุงรส ซอส ธัญพืช อิกนิสจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นถุงใส่ของเหล่านั้นวางอยู่หลังรถเปิดประทุนสีดำคันงาม คือเมื่อประมาณครึ่งวันก่อน ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนให้เจ้าชายน็อคติสเป็นคนขับ แล้วจากนั้นมันก็หายไป
เสียงคลื่นลมกับกลิ่นเกลือทะเลที่อบอวนกลิ่นกุ้งเผาหน่อยๆ ทำให้พวกน็อคติสแทบคลั่ง ความเป็นไปได้ที่จะซื้ออาหารจากภัตตาคารแสนแพงหมดไปโดยสิ้นเชิง หรืออาจเรียกว่ามันไม่มีความเป็นไปได้ใดๆ ทั้งนั้นตั้งแต่แรก ครั้นจะออกไปตกปลาก็ต้องเสียค่าเช่าที่ เสี่ยงกับความหวังลมๆ แล้งๆ ว่าปลาที่ชาดหาดจะโง่ติดเบ็ด อะไรๆ ก็ดูยากไปหมดเมื่อไม่มีเงิน
น็อคติสเดินมาร่วมคณะคนหิวด้วยเป็นคนที่สาม เขาทิ้งเศษเงินที่ไม่พอแม้กระทั่งซื้อบะหมี่ถ้วยไว้ตรงนั้น
“เหลือแต่รอกลาดิโอกลับมาสินะ หวังว่าเขาจะหาอะไรดีๆ มาให้เรา” ว่าจบก็มีการประสานเสียงท้องร้อง มันดูอเนจอนาถมากสำหรับกลุ่มคนที่ภายนอกดูมีอันจะกิน
เมื่อประมาณสิบนาทีที่แล้ว กลาดิโอ หนึ่งในคณะเดินทางของเจ้าชายน็อคติสถูกส่งออกไปในฐานะผู้กล้า ตามหาภารกิจอะไรก็ได้ที่ให้ค่าตอบแทนที่น่าสนใจ และที่สำคัญคือมันจะต้องพอสำหรับค่าอาหารที่ภัตตาคาร
‘ภารกิจอะไรก็ได้’ หมายถึงภารกิจที่ครอบคลุมไปตั้งแต่การเอาแมวลงจากต้นไม้ จนไปถึงการฆ่าสัตว์ประหลาดใหญ่ยักษ์ กลาดิโอชูนิ้วโป้งและยิ้มเห็นฟันให้ก่อนจะแยกออกไป แต่เขาดูเหมือนหมีป่าล่ำบึก ที่แสยะเขี้ยวก่อนจะกินผู้จ้างวานมากกว่า
พรอมโต้คิดเล่นๆ ว่าตอนนี้กลาดิโอจะกินคนที่เขาคุยด้วยไปแล้วกี่คน
“โฮ้ส! น็อคโตะ” โดยไม่ปล่อยให้รอนาน เสียงทักทายแห่งความหวังก็ดังมาแต่ไกล สามหนุ่มเด้งตัวขึ้นมาจากเก้าอี้อย่างพร้อมเพรียงกัน พวกเขาเห็นกลาดิโอกำลังเดินมาทางนี้พร้อมกับใบปลิวยับย่นในมือ
กลาดิโอ หรือชื่อเต็มคือ กลาดิโอลัส เป็นชายกำยำร่างใหญ่ที่ตัวสูงเท่าหมี สวมเสื้อนอกสีดำเพียงตัวเดียว อวดซิกแพคที่ทำให้เขาดูเหมือนหมีที่ออกกำลังสม่ำเสมอ และใบหน้ามีแผลเป็นเด่นชัดบากลงมาตรงตาซ้าย บ่งบอกถึงวีรกรรมอันโชกโชนของเขา ซึ่งนั่นก็สมแล้วกับบุคลิกราชองครักษ์ของเจ้าชายน็อคติส ชนิดที่ว่าแค่ยืนอยู่ห่างๆ ก็ไม่ต่างกับมีทหารมายืนประจำสี่ทิศ
“สวรรค์โปรด กลาดิโอ นายกลับมา...” พรอมโต้ถลามาจากที่นั่ง ก่อนจะเซไปเซมาอย่างคนไร้เรี่ยวแรง และล้มตัวลงใส่อิกนิสที่ยืนอยู่ข้างๆ นั่นเอง
“ได้อะไรบ้าง” น็อคติสให้ความสนใจไปที่ใบปลิวมากกว่า กลาดิโอส่งมันให้เขา ก่อนจะอธิบายว่า
“อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ เจ้าชาย ที่บอร์ดติดประกาศไม่มีภารกิจอะไรที่ให้เงินดีๆ เลยสักอย่าง อย่างมากก็แค่หลักร้อย”
“อ่าหะ” น็อคติสจ้องใบปลิวที่มีรูปภาพวาดอยู่ตรงกลาง มันค่อนข้างที่จะดูยากโดยเฉพาะกับลายเส้นที่เต็มไปด้วยอารมณ์ศิลปินขนาดนี้ และถ้ามองไม่ผิด มันน่าจะเป็นแพะภูเขา หรือไม่ก็สายพันธุ์ใกล้เคียง ที่แปลกตาคือเขาอันใหญ่โตและลักษณะที่โค้งเข้าหากัน น็อคติสไม่เคยเห็นตัวแบบนี้ที่ไหนมาก่อนตลอดชีวิตยี่สิบปีอันแสนเฉื่ยชาของเขา แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา เพราะจุดสนใจทั้งหมดมันอยู่ตรงด้านล่างของกระดาษ ที่บอกค่าตอบแทนหลักพัน “แล้วนายไปเอาใบนี้มาจากไหน”
กลาดิโอเกาหัวแกรกๆ ดวงตาสีน้ำตาลเฉมองไปไกล
“เอ่อ ที่พื้นน่ะ อันที่จริงคือแถวๆ ถังขยะ ฉันไม่รู้ว่ามันหล่นลงมานานแล้วหรือยัง อาจจะวันสองวัน หรือเดือนสองเดือนก็ได้ แต่ลองไปติดต่อดูหน่อยก็ไม่เสียหาย ฉันว่าอย่างน้อยพรอมโตก็ต้องคิดแบบนั้นแน่ๆ”
ว่าแล้วก็เอานิ้วโป้งชี้ไปด้านหลัง ตรงกับจุดที่พรอมโต้กำลังขู่จะกินอิกนิสอยู่รอมร่อ
น็อคติสปล่อยให้อิกนิสถูกเลีย โชคดีที่เจ้าตัวใส่ถุงมือเอาไว้ เจ้าชายพลิกไปดูด้านหลังใบปลิว ซึ่งมันระบุที่อยู่ของผู้จ้างวานเผื่อว่าผู้กล้าคนไหนสนใจจะติดต่อกลับ
‘ร้านขายยาอาทรัม เปิดวันจันทร์ – ศุกร์’
----------------------------------------
ฮู่เร่ๆ เห็นชื่อตอนนั่นไหม!!? เห็นชื่อตอนนั่นรึเปล่า!!? ฟิค Mission นี้จะมีเรือตีคู่กันไปสองลำนะฮ๊าฟฟฟ >W< ไม่อยากพลาด ฝากกดติดตาม และคอมเมนต์แสดงฟิลลิ่ง(?) สร้างขวัญกำลังใจ เพื่อเป็นเชื้อไฟให้กับเรือทั้งสองลำนี้นะฮ๊าฟฟฟฟฟ *-*
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ชอบภาษามากๆเลยค่ะ เขียนลื่นไหลมาก เอาจริงๆยังแอบรู้สึกเลยว่า โอ้โห--! ไม่ค่อยเป็นนิยายไทยเท่าไรเลยค่ะ (?) ชอบจังเลย-- นิยายไทยส่วนมากจะชอบจุดจุดจุด(?)เเละอารมณ์บรรยายเยอะมาก เเต่ชอบเรื่องนี้ชอบภาษามากๆเลยค่ะ รู้สึกว่าแบบ มันบรรยายอารมณ์ไปได้ด้วยตัวมันเองอยู่เเล้วววว ฮรือออ เเทบจะไม่ต้องกระตุ้นเลยค่ะ ////7// #แดดิ้นด้วยถูกจัยย์---
เเละไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ศัตรูที่มนุษยชาติไม่เคยล้มได้และยิ่งใหญ่กว่าไททัน ! คือ ! ความหิว (...)
เราชิพคู่พ่อแม่(?)กับคู่น็อคพรอมเช่นกัน เห็นชื่อตอนแล้วอยากกรีดร้อง อร๊าย~~(?)
จะติดตามไรท์เลย รออัพตอนต่อไปนะ