||| เซเรีย |||

ลำดับตอนที่ #2 : อิฮิโยะ มิซึกิ : บุษราคัมทำละลาย

        ตอนตื่นขึ้นมาก็มีกองจดหมายปริศนาที่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้กองอยู่ที่ประตู ฉันสงสัยจึงเปิดมันดู ทั้งหมดเป็นจดหมายรักไร้สาระ แต่มีจดหมายอยู่ฉบับหนึ่ง ดูไฮโซต่างจากใบอื่นๆ มันมาจาก ผอ. เป็นเรื่องเกี่ยวกับการแจ้งปิดเทอม เพราะงั้นเกือบทุกวันก็เป็นฟรีไทม์ นอกจากวันที่มีการประกาศเรียก แต่ดูจากกองจดหมายรักกองนั้นแล้ว ทำให้ฉันคิดว่าการอยู่แต่ในห้องนอน ดีกว่าจะไปเผชิญหน้ากับพวกนักรักนักเรียนคนอื่นๆ เยอะเลย! วันนั้นฉันจึงง่วนอยู่กับการจินตนาการเสื้อผ้าแบบต่างๆ และข้าวของเครื่องใช้

        วันนี้ขอให้นักเรียนทุกคนไปรวมกันที่หอประชุมในเวลา 8.00 น.ด้วยนิ

        แป๊บเดียว 2 วันก็ผ่านไป

        ฉันนั่งรอกเวลา 7.58 ก่อนจะออกไป เพื่อจะได้แน่ใจว่าจะไม่เจอพวกขี้หลี ฉันใส่ชุดแสคมีฮู้ดแขนกุดสีดำ ตะเข็บบนแสคเป็นสีน้ำตาลอ่อนออกทองให้อารมณ์แบบยีนส์ และรองเท้าผ้าใบลายดาวหลากสี ฉันดูแผนที่ของโรงเรียนเซเรียในมือ เพราะกะว่าจะหายตัวไปให้ทันการเรียกพบ แล้วก็ถึงเวลาที่รอคอย

        ในหอประชุมเต็มแล้ว ไม่มีเก้าอี้ให้นั่งเลย มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกวักมือเรียกใครบางคน ฉันมองซ้ายขวาก็ไม่มีใคร เอ๊ะ! เรียกฉันเหรอ ในที่สุดฉันก็ได้ที่นั่งข้างเพื่อนใหม่ของฉัน เธอชื่อ มิรัน เธอดูน่ารักเหมือนกระต่าย เพราะผมสีบลอนด์เกือบขาว และตาสีแดงที่เป็นประกายสดใส บางครั้งมิรันก็ชอบทำหน้าเหมือนกระต่ายน้อยด้วย ชุด

เดรสดีเทลติดลูกไม้สีขาวกุ๊กกิ๊ก และรองเท้าเฟอร์ยิ่งทำให้มิรันเหมือนกระต่ายขนฟูๆ

        “นักเรียนค้าบ” ผอ.มาแล้ว นักเรียนทุกคนเงียบลงทันใด ผอ.ล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบบุษราคัมก้อนหนุ่งขั้นมาด้วยมือข้างที่สวมถุงมือหนังเทียมสีดำสุดเท่

        “ฟังนะ นักเรียน นี่คือบุษราคัมทำละลาย ถ้าสิ่งมีชีวิตไปสัมผัสมันเข้า ผลก็จะเป็นแบบนื้” ผอ.จับงูตัวนึงเข้าไปใกล้บุษราคัมนั้น และ ใช่ ตามชื่อของมันนั่นแหละ งูตัวนั้นละลายกลายเป็นฟองเหนียวหนืดที่เดือดพล่าน และไหลลงพื้น สักพักมันก็หายไป

        “เข้าใจแล้วนะ “ผอ.ยิ้ม แต่นักเรียนทุกคนทำหน้าสยองเสยียวเสียวหัว “แล้วก็นะ ในโรงเรียนจะมีหินแบบนี้อยู่สามก้อน ชั้นอยากให้พวกเธอเก็บมันใส่โหลแก้วในมือ” มีโหลปรากฏในมือทุกคนดังคำของ ผอ.

        “คนที่หาหินมาได้ จะได้คะแนนส่วนบุคคลเพิ่ม แล้วการตามหา ...ก็เริ่มต้น ...ณ บัด now”

        นักเรียนทุกคนกรูกันออกไป ฉันนั่งนิ่งไม่รู้จะทำยังไง ก็แน่ล่ะสิ ฉันจะไปหาเจอได้ยังไง ยังไม่รู้จักสถานที่ในโรงเรียนซักกะเท่าไหร่เลย ถ้ามีแผนที่ก็คงจะมีเปอร์เซ็นต์เพิ่มขึ้น 0.01 ล่ะนะ

        “มึซึกิ มัวนั่งอยู่ทำไมล่ะจ๊ะ ไปสิ” มิรันเรียกฉัน

        “แต่ว่าฉัน...”

        “ก็ลองดูก่อนสิจ๊ะ อย่าเพิ่งแต่ เธออาจจะฟลุคหาเจอก็ได้ ไปเร็ว”

        ฉันถอนหายใจ ยืนขึ้น และหายตัวสุ่มในโรงเรียน ยังไงมันก็ไม่ได้หาเจอกันง่ายๆ อยู่แล้ว มั่วเอาก็แล้วกัน ในแต่ละที่ๆ ฉันหายตัวไปมา ไม่ปรากฏบุษราคัมเลยแม้แต่น้อย ที่นี่มีสถานที่สวยๆ มากมาย เช่น ทะเลที่ฉันยืนอยู่ตอนนี้ เหนือขึ้นไปเป็นผาสูงหลายสิบเมตรที่ว่าคนธรรมดาตกลงมาก็ตายแน่นอน ฉันนึกสงสัยว่าในโรงเรียนมีสถานที่สวยๆ แบบนี้ด้วยหรือ ทรายเป็นสีขาวละเอียดน่านอน คงจะนอนสบายทีเดียวล่ะ น้ำทะเลก็เป็นสีหยกเขียวที่ใสจนมองเห็นพื้นทราย บนหาดขนาดไม่กว้างนั้นเต็มไปด้วยกรวด และหอยหลากรูปร่างหลากสีสัน ฐานหน้าผา ฉันเห็นหินก้อนหนึ่ง เป็นสีเหลืองใสต่างจากหินสีขาวทึบก้อนอื่นๆ ฉันเอาหินก้อนเล็กสองสามก้อนที่ทับบุษราคัมออก และนั่งลงเพ่งจิตให้เป้าหมายลอยขึ้นมาเข้าโหล และ บิงโก! เรียบร้อย ฉันหายตัวกลับไปหอประชุมเป็นคนที่สอง

        “โอ้! มิซึกิ นักเรียนใหม่! เก่งจริงๆ” ผอ.กล่าวชม และรับโถไป แล้วคนที่สามก็เข้ามาทางประตู

        “ผมได้มาแล้วครับ ผอ.” บัลลาดนั่นเอง ครบสามคนแล้ว!

        “นักเรียนทุกคน บัดนี้ บุษราคัมทั้งสามก้อนได้กลับมาสู่มือชั้นแล้ว ขอให้ทุกคนกลับมาด้วย” ผอ.ประกาศออกไมค์ สัก 2-3 นาที หอประชุมก็เฟื่องฟูไปด้วยนักเรียนอีกครั้ง

        “สำหรับบุษราคัมก้อนแรก ทิลเล็ด แอ็คคอร์น เจ้าได้รับคะแนนเพิ่ม 1000 คะแนน”

        เสียงปรบมือดังขึ้นทั่วทั้งหอประชุม นักเรียนทุกคนแสดงความยินดีกับรุ่นพี่ผมสีฟ้าตาสีฟ้าคนนี้

        “สำหรับบุษราคัมก้อนที่สอง มิซึกิ อิฮิโยะ ได้รับคะแนนเพิ่ม 500 คะแนน และได้รับเลื่อนขั้นจากเจ้าหน้าใหม่เป็น เด็กเฟรชชี่”

      นักเรียนปรบมือกันอย่างแข็งขัน มีที่ไหน เพิ่มงมาแค่ 3 วัน ก็หาบุษราคัมเจอ มิรันยิ้มมาให้ฉันด้วยล่ะ

        “และสำหรับบุษราคัมก้อนสุดท้าย บัลลาด ดอแรน ได้รับคะแนน 100 คะแนน ได้รับการเลื่อนขั้นจากนักเรียนผู้มีความประพฤติเลว เป็นนักเรียนที่ทำตัวไม่ค่อยดี” น่าแปลก คราวนี้แทบจะไม่มีใครปรบมือ โอ้ บัลลาดที่น่าสงสาร ฉันเลยปรบมือให้เขาไปสองสามแปะ

        ด้วยความที่ได้ไปเห็นหน้าผาอันสวยงามริมทะเล ฉันจึงตัดสินใจแอบไปสำรวจโรงเรียนในกลางดึก ฉันเปลี่ยนไปใส่เลโอตาร์ดแขนยาวสีดำ และผ้าคลุมยาวมีฮู้ดสีเดียวกันแทนแสค แล้วก็ใส่บูทย่นๆ สีดำแทนผ้าใบสีขาว แต่มันดูโล่งๆ ไปนิด เลยติดเข็มกลัด คาดเข็มขัด และสวมถุงมือแบบนิ้วกุด เพอร์เฟค

        ฉันออกทางหน้าต่าง เหาะไปรอบๆ ที่นี่มีทั้งโรงยิม ผับบาร์ โรงหนัง ยังกับไม่ใช่โรงเรียน แล้วฉันก็เห็น ธารน้ำแห่งหนึ่ง จึงเหาะลงไป และกระโจนลงน้ำพร้อมกับฟองอากาศฟองโตที่สร้างด้วยจิต

        ใต้นั้นสวยงาม เต็มไปด้วยปลามากหมายหลายสายพันธุ์ ฉันดำลึกลงไปจนสุดท้องน้ำ และนอนหงายมองผืนน้ำ ดวงจันทร์ของโลกใต้น้ำต่างไปจากข้างบน ผิวน้ำกระเพื่อมเบาๆ ดวงจันทร์พลิ้วไหวราวกับมันเต้นระบำแบบห่วยๆ ซึ่งใครต่อใครก็สามารถทำได้

        อะไรบางอย่างที่ตัวเท่าคนว่ายผ่านเหนือฟองอากาศไป มันมีสีขาวไปทั้งตัว

จบตอน