คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Please~
"... ยอม .. แบมบับเ้าแล้วนะ .."
"แบม..้อมาบอยอมับัวเอ..บอให้ัๆ เพราะแบมรู้สึไม่ีเลย ..รู้สึผิับยอม"
"ยอม..... ฟัอยู่หรือเปล่า"
ผมอึ้ไปเลย เหมือนโนฟ้าผ่าเ้ามารนี้ ..เ็บเหลือเิน.. เหมือนแบมแบมะพูอะไร่ออี2-3ประโย
แ่ผมไม่ไ้ยินอะไรอีแล้ว หูมันอื้อ ามันลาย เบ้าามันร้อนๆ เหมือนมันมีน้ำใสๆเอ่อออมา น้อเบือนหน้าหนีาลมๆู่นั้นอเา
Please Please Please Please Please
แ่เลือันเลือันไ้ไหม ันะูแลเธอให้ี
โปรถามใเธออีที เพราะทั้ใันมันยัมีแ่เธอ
Please Please Please Please Please
"อย่าสัาเลย ถ้ารัษามันไม่ไ้"
บำนั้น เา็วาสายเอาื้อๆ เรียวหน้านั้นเยึ้นสู เหมือนพยายามลั้นอารม์ แบมแบมยมือึ้นปาน้ำใสๆที่ลอหน่วยาแบบลวๆ
่อนะหันลับมาเอะับผมที่ยืนเ๋อ๋าอยู่รนั้นพอิบพอี
"ยัไม่ลับเหรอ" เาถามึ้น ทำลายวามเียบ
"อะ เอ่อ... ลืมอน่ะ" ผมอบแบบละล่ำละลั
... "ทะเลาะันเหรอ"
"....." เาไม่อบอะไร
ปานะปา ถามให้ไ้อะไร ถามให้เ็บหัวใ เาไม่อยาบอมึมั้ยล่ะ
"อุ..รออยู่รึเปล่า.."
ผมหน้าาเหรอหรา...เออใ่ 7Missed call ออุลอยมาในหัวอีรอบ
ผมับอุนัว่าะออไปโยนโบว์ลัน ิที่ผมลืมอบนึ มันเลยบอว่าะล่วหน้าไปรอที่ร้าน ไอ้ัวผม็ะว่าึ้นมาแป้บเียว ..ันแอบฟัะนานเลย..
ผมยิ้มแหยๆ ไม่รู้ป่านนี้ไอุ้ะถึที่ร้านหรือยัแฮะ
"..อยู่เป็นเพื่อนแบมไ้ไหม?"
"อนนี้อ่ะนะ...??"
ผมใับำออเา เลยอบไปแบบๆ
"อโทษ.. ลืมไป ...อนนี้เราไม่ไ้เป็นอะไรันแล้ว.."
"ยอมไปเถอะ อุรอแย่แล้ว"
“ไม่เป็นไร ..ไ้...ผมอยู่ไ้...”
“ไปหาอะไรินัน...” แบมฮยอพูสั้นๆส่รอยยิ้มพิามาให้ ่อนะเินนำผมออไปยัลิฟท์
เอาอีแล้ว ผม..ใอ่อนให้เาอีแล้ว
แ่เาพูี้วยหน่อย ไอ้นโ่มนนี้็เผลอใให้ับรอยยิ้มสวยๆ หลไปับวาลมๆู่นั้นอีแล้ว
ไม่เยำ ว่าบทะโหึ้นมา นน่ารัรหน้า เลือเย็นใส่เาเพียไร
เ็บเท่าไหร่ ..็ไม่เยำ
Please Please Please Please Please
รู้เธอมีเหุผลอะไรสัอย่า ที่ทำให้เธอไม่ิะอยู่ับัน
อาเป็นเพราะเธอแ่เหาใในวันที่เราพบัน
เธอแ่มีวามสุ
แ่ว่าเธอไม่ไ้รััน
Please Please Please Please Please
ผมฟุ้่านอีแล้ว..
.. เป็นน้อที่ี เป็นน้อที่ี เป็นน้อที่ี . . เป็นน้อที่ี .. ทำไมทำไม่ไ้สัที
"...ยัเป็นเ็ี..เหมือนเิมเลยนะ.." แบมแบมพูพร้อมรอยยิ้มหวานหย พร้อมยมือึ้นมายีหัวผมเบาๆ
เออย่านี้ ไอ้บื้ออย่าผมะทำอะไรไ้ ... พ่ายแพ้..
ผมำพวมาลัยแน่น ... พยายามทำเป็นสนใับท้อถนนรหน้าเสียเหลือเิน เพราะรู้ว่าน้าๆยัมอผมอยู่
สายาแบบนั้น ... เหมือนเมื่อ่อน..
แบมแบมเป็นอย่านี้เสมอ อ่อนโยน ใี โยเพาะับเ็บื้อๆอย่าผม
เพราะเาเป็นอย่านี้ ผมถึยัละเมอเพ้อถึเาทุวัน
ผมพยายามัวามิบ้าๆออไป สั่ัวเอให้หันไปสนใท้อถนนรหน้าริๆ ไม่ใ่แ่ทำท่าทาว่าสนใเสียเ็มประา เพียเพราะแ้เ้อไปแบบที่ำลัทำอยู่
..แบมแบม็เป็นอย่านี้มาลอ.. แะหลใหลไ้ปลื้มให้ไ้อะไรึ้นมา..
“เ้าีับฮยอไหม??”
...ผมเผลอถามออไป... อยาะบปาัวเอริๆ...
"ยอมอยารู้เหรอ.."
ำถามลับมาทำเอาผมสะุึในใ ใ่สิ ผมมันลายเป็น"นนอ"ไปแล้ว
เรื่ออเาับนนนั้น..ะอยารู้ให้ยิ่ปวใทำไมนะ พลั้ปาออไปเพราะวามเป็นห่วแท้ๆ
..ห่ว..ทั้ที่ไม่มีสิทธิ์..ะทำแบบนั้นอีแล้ว
"็แ่ถามเยๆ..ไม่บอ็ไม่เป็นไร" ผมอบไปอย่านั้น
..อยาะทึ้หัวัวเอนั..
ผมวระอยู่เพาะที่ที่เาให้ผมอยู่ ..พื้นที่อ..น้อาย
แ่ทันทีที่ผมอบเาไป ทำไมผมรู้สึแปลๆนะ แว่บหนึ่..แว่บเียวริๆ..สายาอแบมแบมเหมือนมันะัไป..่อนที่เาะอบผมมาสั้นๆ
"เา็...ี.."
Please Please Please Please Please
รู้ว่าระหว่าเรานั้นมีบาอย่า
ันรู้ว่าใหนึ่เธอ็ยัมีัน
Please Please Please Please Please
...Line...
เสียโทรศัพท์อแบมแบมัึ้นัวามิอผมะ่อน
เาทำท่าไม่สนใ แ่แล้วมัน็ัึ้นอีถี่ๆ แสให้เห็นว่ามีอีนอยาะุยับน้าผมมามายนาไหน
เาถอนใเบาๆ่อนะหยิบมันึ้นมาเลียร์แท ..ผมไม่ล้าะถามอะไร้วย้ำ..
านั้นรู่เียว..สาย็เ้า..แ่มือบานั่น็แนเิลสายไปแบบไม่ใยี
"เพราะผมนั่อยู่รนี้หรือเปล่า..?"
ในที่สุผม็เอ่ยำถามาใออมา
"ฮยอรับสายเาเถอะ..ผมอไปเินยืเส้นยืสายะหน่อย" .
..ผมบอไปอย่านั้น.. พร้อมอรถเ้า้าทา แล้วทำท่าะลุึ้น..
..ทำยัไไ้ล่ะ.."ัวริ"็ย่อมสำัว่า วันยัน่ำ
"อย่าไปนะ.."
Please Please Please Please Please
รู้ทุรั้ที่เรามอา…ยัทำให้ใอเธอสั่น
ทุอย่าที่ผ่านมานั้นมันือเรื่อริ
Please Please Please Please Please
มือู่นั้นเอื้อมมารั้ผมไว้
ผมะัไป วาู่สวยเอ่อไป้วยน้ำา แววาแบบนั้น มันำลัทำให้ใผมอ่อนยวบ
"เล่นับวามรู้สึันแบบนี้...สนุใ่ไหม" ผมถาม
พยายามมอออไปที่ทิวทัศน์รอบๆ ..
ให้สู้สายาเา ผมไม่ไหวริๆ
"..อโทษ" ำพูอเา วูบแรมันทำให้ผมแอบีใ
แ่ผมเ็บมาพอแล้ว~
ผมลุึ้นยืนเ็มวามสู ..เลือที่ะเินามา..
"ฮยอรูุ้อ่อนอผม ..สำหรับผม แบมฮยอเป็นที่หนึ่เสมอ.."
"แ่มัน็ไม่ไ้หมายวามว่า ฮยอะมาเล่นับวามรู้สึอผมไ้แบบนี้นะ"
....เียบ.... บรรยาาศรอบัวอนนี้ เียบริบ วาแ่ำู่นั้น้อลับมาที่ผม พร้อมหยน้ำาที่เอ่อลมาเรื่อยๆ
...ร้อไห้ทำไม.. นที่วระร้อไห้..วระเป็นผมนี่..
ผม..ที่ไม่มีใร..ในะที่ฮยออเา ผม้อทนเหา..ลำพั
Please Please Please Please Please
โปรรัันรัันเถอะนะ ะไม่ทำให้เธอเสียใ
รู้ันสู้เาไม่ไหว เทียบับใรที่เธอมี
Please Please Please Please Please
ในที่สุ..เรา็ันทุรัันมาถึร้านอาหารนไ้
"ไม่ทานรึ" แบมแบมำลั..ฟิน..ับอาหารรหน้า ผมพาเามาที่นี่..ร้านประำเมื่อรั้ที่เรา..ยัรััน
"ไม่ทานริๆเหรอ"
นรหน้าำลัใ้วามน่ารัรบเร้าผมอีรอบ มือบาัุ้มาใส่ในานอผม
"..ผม..เอิ่มมม..อิ่มแล้ว" ผมอบ้วยหัวใที่เ็บลึๆ
เรื่ออผมไม่เยอยู่ในใเาเลยสินะ
..ผมแพุ้้..
แบม..ยอมอแบมทานุ้ไม่ไ้ ..
ับุ้ัวเล็ๆผมไม่มีปัหานะ แ่ับุ้ัวโๆเนี่ย ทานทีไรผื่นึ้นทั้ัว..
เรื่อเล็น้อยๆ เาะำไม่ไ้ .. ....ปลอบัวเอ..แล้ว็ยิ้มให้เาไป
"ทำไมอิ่มเร็วั..?!?"
นรหน้าเอียอ้วยวามสสัย
"ไม่อร่อยเหรอ??"
"เอ๊ะ เราเยมาร้านนี้้วยันมั้ยนะ..? แบมุ้นๆว่าเยมา แ่มันนานมาแล้ว..เอ้ะ เรามา้วยันหรือเปล่า???"
"...." ผมพูไม่ออเลย
มีแ่ผมที่บ้าไปเอ ที่บันทึวามทรำเรื่ออเราไว้ทั้หม.. มันมี่าสำหรับผมมา แ่ับแบมแบม...ผมไม่ทราบ ..
"โหยยยย ทำหน้าเหมือนะร้อไห้เียวววว .. แบมแวเล่น
เรามา้วยันเทแร..ำไ้หรอน่าาาา"
เาพูพลายิ้มแวผมเสียยให่..น่ารั.. ผมิว่าเาะำไม่ไ้ริๆะอี..เียมัวน่ะ..้อเียมัว
"โหยยย แล้ันยัี้เหรอ??"
ผมโวยวายยยยย
เาพอใในปิิริยาอผมมา เราไม่ไ้หัวเราะ้วยันัๆแบบนี้มานานแ่ไหนแล้วนะ
"อ่ะๆ ไม่แล้แล้ว...ทานสิุ้น่ะ อุส่าห์ัให้.." เาะยั้นะยอ..
ผมไม่อยาทำบรรยาาศีๆอเราเสียไปเลย.. ะให้ปิเสธเา ผม็พูไม่ออ ไหนๆ็เป็นวันีๆที่ผมะเ็บไว้ในวามทรำอีหนึ่วัน
"็ไ้.."
ผมัุ้เ้าปา เี้ยวมัน้าๆ พอแบมแบมเห็นผมทาน เา็ยิ้มพอใให่
..ไม่เป็นไรหรอมั้ ผมเยแพ้ั้แ่สมัยเ็ๆ อนนี้อาะไม่แพ้แล้ว็ไ้..
Please Please Please Please Please
แ่เลือันเลือันไ้ไหม ันะูแลเธอให้ี
โปรถามใเธออีที เพราะทั้ใันมันยัมีแ่เธอ
เพราะทั้ใันมีแ่เธอ
Please Please Please Please Please
เราทานันไปเรื่อยๆ ผมพยายามึมับบรรยาาศีๆเ็บมันไว้ในวามทรำ
ผมไม่ปริปาถามเรื่อนอเา เาเอ็ไม่ถามอะไรผมอี เหมือนเราะใรันหรือเปล่า ือเ็บ่วเวลานี้ เป็นเวลา..อเรา.. ผมิอย่านี้นะ
.. เ้า้าัวเอลอน่ะ..
เราทานันเือบะเสร็ .. ไอ้อาารบ้าๆนั่น็มานไ้ ผมเริ่มรู้สึไม่สบายัว
ันยิบๆามแน ร้อนไปทั้หน้า ...เริ่มทรมาน..
"แบมฮยอ..ลับนเียวไ้ไหม" ผมออปาถามเา
้อส่เาลับไป่อน ไม่อยาให้เารู้ว่าผมเป็นอะไร ทั้ๆที่ผมเริ่มะไม่ไหวละ
"เี๋ยวผมไปส่ึ้นแท็ี่นะ อโทษที นึไ้ว่ามีนั"
"รีบมาเลยเหรอ" เาถามผม ทั้ๆที่มือบายั่วนอยู่ับนมในานรหน้า
นระทั่เาเยึ้นมาสบาับผม วาลมโู่นั้น็เบิว้าว่าเิม
"ยอม..ทำไมหน้าเป็นอย่านั้น"
...ผมยมือึ้นมาลูบหน้าัวเอ.. มันแย่มาเหรอ???
เารู้แล้วเหรอ???
แบมแบมลุาที่นั่อเามาหาผมทันที มือเาลูบลบนแ้มอผม้วยท่าทีร้อนรน
"ร้อนี๋เลยยยย เ็บมั้ย ..??"
เาเลิแนเสื้อผมู แล้ว็เห็นผื่นเป็นปื้นแามแน ัเน
"ปวหรือเปล่า??" เาูลุลี้ลุลนมา
"ไปโรพยาบาลเถอะ" เสียนั้นร้อนรน พลาพยุผมให้ลุึ้น
"ไม่เป็นไรๆ เี๋ยวทานยาแ้แพ้็หาย" ผมพู ทั้ที่ัวเอเริ่มันยิบๆมาว่าเิม
"แน่ในะ??? ับรถไหวมั้ย?? ไปโรพยาบาลไม่ีว่าเหรอ?"
"เหมือนแพ้อะไร..ยอม..แพ้อาหารเหรอ??"
"..." ผมไม่อบ
"แพ้อะไร แพ้แล้วินทำไม .. ไปๆๆไปโรพยาบาล"
"ไม่ไปๆ เี๋ยว็หาย"
"ยอม..อย่าื้อ..ไปโรพยาบาล"
"ไม่ไป..ินยาแป้บเียว็หาย"
"แสว่าเยเป็น...แพ้อะไรยอม...บอมานะ...แพ้อะไร??"
"....ุ้.."
ผมอบออมาเบาๆ
เพียไ้ยินำอบอผม เาถึับน้ำาลอ..
"...อโทษ...."
"ถ้าไม่ไปโรพยาบาล..็ลับบ้าน....ห้ามื้อ"
Please Please Please Please Please
อาเป็นเพราะเธอแ่เหาใในวันที่เราพบัน
เธอแ่มีวามสุ แ่ว่าเธอไม่ไ้รััน
แ่ันรั รัเธอไปแล้วทั้ใ
Please Please Please Please Please
ทอล์
แ่มมมม มาม่าแล้ว้อไปให้สุ่ะสัม 5555
เอาใ่วยยอม้วย ื้อ
#ยอมแบมนเียว
@maplemii
ความคิดเห็น