นิยายเเปลไทยmarvelระบบสร้างเกม

ลำดับตอนที่ #4 : Is heaven a square?

เมื่อเน็ดกดปุ่ม [เล่น ] เขาก็รู้สึกวิงเวียนเล็กน้อยก่อนจะเห็นว่าทุกสิ่งรอบตัวเขาชัดเจน

อยู่ในห้องมืดมานาน เน็ดใช้เวลาสักพักในการปรับตัวให้เข้ากับแสง

ณ จุดนี้เขากลัวมาก!

“บัดซบ ฉันตายแล้วเหรอ ชาติหน้าฉันจะได้เป็นทหารไหม! เน็ดตะโกนขณะที่เขาเริ่มร้องไห้และคุกเข่าลงกับพื้น

แต่เมื่อเขาคุกเข่าลง เน็ดก็รู้สึกเหมือนกำลังคุกเข่าอยู่บนพื้นหญ้า เขาเช็ดน้ำตาของตัวเองและมองไปรอบ ๆ อย่างสับสน เพียงเพื่อดูโลกที่สดใสและมีสีสัน

“ที่นี่คือ... ที่นี่คือสวรรค์หรือ สวรรค์คือสี่เหลี่ยม?” เขาถามตัวเองอย่างสับสนขณะพยายามทำความเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

จนกระทั่งเขาเห็นหน้าจอลอยอยู่ตรงหน้าเขา

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เน็ดจึงเข้ามาใกล้และเห็นสิ่งที่เขียนไว้

  [มายคราฟ ]

  [เล่นคนเดียว ]

  [ผู้เล่นหลายคน - เร็ว ๆ นี้ ]

  [เลิก]

เมื่อเห็นเน็ดคนนี้ตกใจ

“นี่มัน... นี่คือเกมเหรอ!” เขากดปุ่มออกอย่างประหม่า และรู้สึกเวียนหัวอย่างที่เคยรู้สึก แต่ตอนนี้อ่อนแอลงเล็กน้อย ในพริบตา Ned ก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องของตัวเองอีกครั้ง โดยมีหน้าจอ Minecraft Launcher อยู่ข้างหน้าเขา โดยเอาเมาส์ไปวางเหนือ [เล่น ] ปุ่ม

"ฉันกลับ?" เขาสงสัยเมื่อมองไปรอบๆ ห้องของเขา ซึ่งเหมือนกับที่เขาทิ้งไว้ก่อนจะจากไป

เน็ดกลัวเกมนี้ แต่เหมือนเด็กเนิร์ดที่ดี เน็ดยิ่งอยากรู้เรื่องนี้มากขึ้นไปอีก ท้ายที่สุด ถ้านี่คือเกม มันเป็นหน้าที่ของเขาที่จะต้องทำให้เกมสมบูรณ์ ยิ่งไปกว่านั้น เพราะมันเป็นเกมที่ต่างออกไป เขาถูกล่อลวงให้เจาะลึกลงไปและดูว่าอะไรจะเกิดขึ้น

จากนั้นเน็ดก็กด [เล่น] อีกครั้งด้วยท่าทางมั่นใจเหมือนนักรบไปสงครามที่ไม่รู้จักกด [Play ] อีกครั้ง

เมื่อเขาลืมตาอีกครั้ง Ned ก็พบว่าตัวเองอยู่ในโลกสีเขียว สีสัน และสี่เหลี่ยมจัตุรัสแบบเดิมที่เขาเคยอยู่มาก่อน แต่คราวนี้เขาไม่ได้กด [Exit ] แต่เป็น [Single Player ]เน็ดพบว่าตัวเองอยู่ในโลกสีเขียว สีสันสดใสและสี่เหลี่ยมจัตุรัสแบบเดิมที่เขาเคยอยู่มาก่อน แต่คราวนี้เขาไม่ได้กด [Exit ] แต่เป็น [Single Player ]ผู้เล่น ].

เมื่อเขากดปุ่มนั้น หน้าจอก็หายไปต่อหน้าเขา ทำให้เน็ดมองไปรอบๆ อย่างสงสัยหายตัวไปต่อหน้าเขา ทำให้เน็ดมองไปรอบๆ อย่างสงสัยรอบ ๆ อย่างอยากรู้อยากเห็น

สิ่งแรกที่เขาสังเกตเห็นคือแขนของเขาหันไปทางสี่เหลี่ยม 'มันน่าจะเข้ากับโลกใช่ไหม' เน็ดถามตัวเองในใจ

เขารู้สึกถึงกระเป๋าเป้สะพายหลังที่ด้านหลัง ดังนั้นด้วยความอยากรู้ เขาจึงคว้ากระเป๋าเป้แล้วเปิดออก

แต่แทนที่จะเห็นว่ามีอะไรอยู่ข้างใน เน็ดกลับเห็นหน้าจอลอยอยู่ข้างหน้าเขา พร้อมกับหนังสือและกล่อง และพื้นที่ว่างอีกหลายแห่ง

เขาเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าเป้สะพายหลังและเอื้อมมือไปหยิบหนังสือด้วยความสงสัย

หนังสือออกมาจากมือของเขาอย่างน่าอัศจรรย์

เปิดหนังสืออย่างระมัดระวัง เน็ดเริ่มอ่านคำแนะนำและสับสนเล็กน้อย

ขณะถือหนังสือ เน็ดเดินไปที่ต้นไม้และสูดหายใจก่อนจะชกต่อยต้นไม้

*ต่อย*

ทันทีที่เขาหลับตาเพราะกลัวความเจ็บปวดที่หมัดจะพาเขาไป เขาได้ยินเสียงเห่าของเปลือกหัก แต่ความเจ็บปวดที่เขารอคอยก็ไม่มา

ตอนนี้เน็ดมั่นใจมากขึ้นก็ต่อยต้นไม้อีกครั้งและเห็นว่ามันแตกมากขึ้น ตามด้วยการชกอื่นๆ ลำตัวก็หักและกลายเป็นบล็อกเล็กๆ ที่ลอยอยู่ตรงหน้าเขา

“นี่ลอยแล้วเหรอ” เขาถามอย่างตกใจขณะที่ใช้มือตรงระหว่างลำต้นทั้งสองเพื่อดูว่าไม่มีอะไรถือมันอยู่หรือไม่ แต่จริงๆ แล้วไม่มีอะไรเลย!

เมื่อหยิบบล็อกลอยน้ำเล็กๆ ขึ้นมา เน็ดก็ใส่มันลงในกระเป๋าเป้สะพายหลังของเขาเองและพบว่ามีสิ่งเบี่ยงเบนความสนใจ

โดยไม่สนใจว่าหนังสือกำลังบอกให้เขาทำอะไร เน็ดเริ่มต่อยทุกอย่าง ต้นไม้ ดิน ทราย หิน ทุกสิ่งที่เขาเจาะบางครั้งก็พังเขาทำ เน็ดเริ่มต่อยทุกอย่าง ต้นไม้ ดิน ทราย หิน ทุกสิ่งที่เขาเจาะบางครั้งก็พัง

ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับบล็อกเล็กๆ เหล่านี้ เน็ดจึงตัดสินใจโยนมันลงบนพื้นและดูว่าเกิดอะไรขึ้น

*แบม*

บล็อกขนาดเล็กที่เขาถืออยู่นั้นเติบโตในทันใดและกลับคืนสู่ขนาดเดิมทันทีที่กระแทกพื้น

"ห๊ะ!!" เน็ดตกใจมาก

เขาชอบเล่นเลโก้เพราะเขามีชุดเลโก้หลายชุด แต่เขาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะเล่นเลโก้ตัวใหญ่ขนาดนี้ได้

เน็ดจึงเริ่มทำลายพื้นที่ทั้งหมดที่เขาเห็นระหว่างทางโดยไม่คิดสองครั้ง และเริ่มเก็บบล็อกเล็กๆ ไว้ในกระเป๋าเป้ของเขา

เมื่อเขารู้สึกหิว เน็ดกินแอปเปิ้ลที่ตกลงมาจากต้นไม้และลิ้มรสหวานของผลไม้เหล่านั้น

“ถ้าแอปเปิ้ลในชีวิตจริงดีขนาดนี้ ฉันก็ไม่คิดที่จะลดน้ำหนักหรอก…” เขาพูดเสียงต่ำขณะกินแอปเปิลเสร็จและเตรียมสร้างชิ้นแรก

ด้วยท่าทางมั่นใจ เน็ดเริ่มโยนก้อนดินลงไปที่พื้น พระองค์ทรงใช้ดินหลายก้อนเพื่อสร้างสิ่งก่อสร้างอันยิ่งใหญ่นี้

*แบมแบมแบมแบม*

หลายช่วงตึกซ้อนกันจนในที่สุดก็กลายเป็นโครงสร้างขนาดใหญ่ที่เขาภาคภูมิใจ

“นี่คือปราสาทของฉัน และฉันคือราชา! คิงเน็ด! เขาเริ่มหัวเราะออกมาดัง ๆ เมื่อมองไปรอบ ๆ

*บรือออออ*

ทันใดนั้น ก็มีเสียงดังขึ้นใกล้ๆ ปราสาทของเน็ด

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เน็ดมองไปรอบๆ ขณะที่เขาสงสัย "นี่อะไร เป็นผู้เล่นอื่นหรือเปล่า แต่ฉันเล่น Single Player...บางทีอาจจะเป็น NPC ก็ได้"

*บรือออออ*

เสียงนั้นยิ่งดังขึ้น ทำให้เน็ดรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

ตราบใดที่เขาเล่นโดยใช้เมาส์และคีย์บอร์ด เน็ดก็ไม่กลัว NPC แต่ตอนนี้เมื่อเขาอยู่ในเกม เน็ดก็รู้สึกกลัวมาก

"ใครอยู่ตรงนั้นน่ะ?" เขาตะโกนเมื่อมองไปรอบๆ

มันเป็นตอนกลางคืนอย่างสมบูรณ์ แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเห็นห่างออกไปมากกว่า 10 เมตร

นี่ยิ่งทำให้เน็ดยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่

จนในที่สุดเน็ดก็เห็นเงาที่กำลังส่งเสียงดัง แต่แทนที่จะผ่อนคลาย เน็ดกลับรู้สึกกลัว

"นี่คือซอมบี้ใช่หรือไม่!!!!! ฉันคิดว่านี่เป็นเกมในฟาร์ม ทำไมถึงมีซอมบี้อยู่ที่นี่!" เน็ดตกใจมาก เขากลัวซอมบี้จริงๆ และตอนนี้เขาเห็นซอมบี้อยู่ข้างหน้าเขามาโดยกางแขนออกราวกับว่ามันจะกินสมองของเขาทุกเมื่อ

"อึ อึ ... " เขาคว้ากระเป๋าเป้สะพายหลังของตัวเองและดึงหนังสือออกมาเพื่อดูว่าเขาควรจะทำอะไร แต่เนื่องจากมันมืดมาก เน็ดจึงอ่านอะไรไม่ได้

เขาเปิดทางเข้าปราสาททิ้งไว้ คิดว่ามันจะง่ายกว่าสำหรับเขาที่จะผ่านไปทางนั้น แต่ใครจะไปคิดว่าเขาเปิดประตูเล้าไก่ให้สุนัขจิ้งจอกเข้ามา!

โดยไม่รู้ว่าต้องทำอะไร เน็ดทำสิ่งเดียวที่เขาทำจนถึงตอนนี้

*ต่อย ต่อย ต่อย *

เน็ดเริ่มทุบพื้นและขุดหลุมเพื่อซ่อนตัวเอง

เมื่อเขาอยู่ในหลุมจนหมด เน็ดก็เอาบล็อกดินขนาดเล็ก ไม่ใช่ส่วนบน ไปติดอยู่ในพื้นที่ 1x1x2

เน็ดไม่รู้เรื่องนี้ แต่ด้วยสัญชาตญาณบริสุทธิ์ เขาใช้กลวิธีที่มีชื่อเสียงที่สุดในโลกก่อนหน้าของอเล็กซ์สำหรับผู้เล่นมือใหม่ที่กลัวที่จะเล่นมายคราฟในตอนกลางคืน ขุดหลุมแล้วรอจนถึงรุ่งสาง