Love Shotacon สัญญานี้แค่นายคนเดียว [Yaoi] เรื่องสั้น+ทดลองแต่ง

เนื้อเรื่อง

 Love Shotacon สัญญานี้แค่นายคนเดียว [Yaoi] เรื่องสั้น+ทดลองแต่ง

ณ ริมทางเดินขอบถนนที่เต็มไปด้วยดอกหญ้ากองใหญ่ขึ้นเป็นทิวแถวโบกสะบัดโอนอ่อนตามแรงลมที่พัดมาเอื่อยๆหากลองเงยขึ้นไปด้านบนจะพบกับท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ไร้ที่สิ้นสุดและโอบอุ้มทุกสรรพสิ่งไว้...ตรงทางเดินนั้นมีร่างสองร่างหนึ่งคือร่างสูงโปร่งของเด็กหนุ่มวัย 15ปี ใบหน้าคมเข้มได้รูป เรือนผมสีน้ำผึ้ง ดวงตาสีน้ำตาลบ่งบอกถึงความเป็นลูกครึ่งของเขาเดินมองข้างหน้าอย่างตั้งใจพลันมีเสียงใสๆเล็กๆเรียกเขาจากด้านหลัง เป็นเด็กชายตัวน้อยๆอายุ 3ขวบ ร่างเล็กดูบอบบางน่าถนุถนอม เรือนผมสีดำสนิท ดวงตาสีดำเช่นเดียวกับสีผมวิ่งตามหลังเด็กหนุ่มมา 

....เสียงเล็กๆนั้นยังคงตรึงอยู่ในจิตใจ....

....ไม่เคยลืมเลือนไปจากความทรงจำ เมื่อครั้งก่อนนั้น....

" พี่ไนท์~~~" เสียงใสๆดังขึ้นพร้อมกับร่างเล็กๆวิ่งเตอะเตาะมากอดขาร่างสูงที่หันมาก้มลงมองร่างเล็กด้วยแววตาที่อ่อนโยนตอบกลับมาอย่างเอ็นดูร่างเล็กที่จับขาเขาไว้แน่น "มีอะไร...ยูเรียกพี่ทำไมหืม..."

"พี่ไนท์จะไปหนายอ่ะป๋มไปด้วยสิฮะ" หนูน้อยยูออดอ้อนร่างสูงที่หัวเราะหึหึนั่งลงย่องๆลูบหัวยูที่ยู่หน้าปล่อยแขนจากขาเขามาแนบลำตัว

"พี่จะไปต่างประเทศ...จะกลับบ้านแล้วยูอยู่ที่นี่..." ไนท์บอกพลางยืนขึ้นเตรียมจะเดินไปต่อแต่เขากลับต้องชะงักเมื่อเห็นร่างเล็กกอดขาข้างหนึ่งของเขาแน่นกว่าเดิมพอร่างเล็กนั้นเงยหน้าขึ้นมองเขาถึงกับใจหายวาบเมื่อเห็นน้ำตาจากร่างเล็กนั้น

"อึก....ไม่เอ้า...ป๋มไม่ยอมให้พี่ไนท์ไปอ่ะ ฮื่อๆ" เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือกหันมามองยูที่ปล่อยมือจากขาของเขามาที่ใบหน้าเล็กๆแทนที่กำลังสะอึกน้ำตาไหลพรากจากดวงตากลมโต

"ยู...ฟังพี่นะ"

"..."

"ที่พี่ต้องไปที่ต่างประเทศ...เพราะพี่ต้องย้ายตามครอบครัว ยูอยู่ที่นี่ต้องดูแลตัวเองให้ดี อย่าดื้ออย่าซน..." เมื่อเกลี้ยกล่อมไม่ได้ผลร่างเล็กยังร้องไห้อยู่จนไนท์นั่งลงคว้าตัวร่างเล็กมากอดพลางลูบศรีษะของยูพลางกระซิบข้างหูเด็กชายที่อยู่ในอ้อมกอดเบิกตากว้างใบหน้าแดงเรื่อเหล่มองเขาที่ผละตัวออกแต่แขนแกร่งยังจับไหล่ของร่างเล็กนั้นไว้

‘พี่รักยูนะ’

"พะ...พี่ไนท์" ยูสะอึกทั้งน้ำตาที่เริ่มไหลออกมาอีกระลอกจนไนท์ถอนหายใจเฮือกมองก่อนจับใบหน้าเล็กๆนั้นเงยขึ้นมาประกบปากร่างเล็กเบิกตากว้างพลางดิ้นขัดขืนได้ไม่นานก็หยุดดิ้นกอดอีกฝ่ายไว้เป็นหลักยึด ร่างสูงแทรกลิ้นเข้าไปในโพรงปากคว้านหาความหวานจากร่างเล็กที่กำแขนเสื้อเขาแน่นราวกับกลัวล้ม

"อื้อ...อื้อ"

เสียงครางประท้วงดังขึ้นพร้อมกับกำปั้นเล็กๆที่เริ่มทุบไหล่เขารัวๆจนไนท์ต้องรีบถอนจูบพลางมองร่างเล็กที่หน้าแดงก่ำราวกับมะเขือเทศสุกริมฝีปากเล็กบวมเล็กน้อยจากการจูบเมื่อกี้และเสียงโวยวายจากเด็กน้อย

"พี่ไนท์บ้า!!" เด็กหนุ่มมองใบหน้าของยูที่แดงเรื่อน่าจับฟัดซะให้เข็ดต่อว่าเขาที่ผละจากร่างเล็กเตรียมตัววิ่งหนีทั้งหัวเราะลั่นยิ่งทำให้เด็กชายที่โดนขโมยจูบแรกไปโมโหยิ่งกว่าเดิมวิ่งไล่เขาอย่างเอาเป็นเอาตายจนมาถึงบ้านที่อาศัยอยู่แม้เพียงจะสั้นก็ตามแต่ในความรู้สึกของเด็กหนุ่มคือมันนานเสียเหลือเกินที่ได้อยู่ร่วมชายคากับยูลูกของคุณป้าพิมญาติคนเดียวที่มีอยู่หลังจากแม่ของเขาตกลงย้ายตามพ่อไปและได้เอาเขาไปด้วย

"พี่ไนท์...สัญญานะว่าจะกลับมา" ยูทวงเด็กหนุ่มระหว่างรอขึ้นเครื่องด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นมือเล็กกุมมือที่ใหญ่กว่าแน่น

"พี่สัญญา...ยูรอได้ไหมล่ะ" เด็กหนุ่มตอบพลางถามกลับด้วยใบหน้าที่ไม่สามารถจะคาดเดาอารมณ์ได้จ้องมอง ร่างเล็กที่ถูกคุณป้าของเขาดึงตัวออกห่างจากเขา

"ฮะ...ผมจะรอ...ผมจะรอนะฮะ"

เด็กหนุ่มยิ้มก่อนหันหลังให้ยูและป้าของเขาเดินตามผู้เป็นบุพการีไปยังเครื่องบินภายในตัวสนามบินพลันมีเสียงเล็กๆตะโกนไล่หลังดังลั่น

"ไม่ว่านานแค่ไหนผมก็จะรอ...พี่ไนท์!!"

....แม้จะเนิ่นนานมาแล้ว แต่สิ่งนั้นก็ยังฝังใจ....

....จูบเมื่อตอนนั้น...คือ 'คำสัญญา'ที่ให้ไว้กับนาย....

....แม้ว่านายจะลืมไปแล้วก็ตาม...แต่ฉันไม่มีทางลืมนายเด็ดขาด....

9 ปีต่อมา

ตึกๆ ปัง!!

เสียงวิ่งดังลั่นตึกพร้อมกับเสียงผลักประตูแรงๆไม่กลัวพังจนคนทั้งห้องหันมามองที่จุดๆเดียวคือร่างโปร่งบางดวงตาสีดำเช่นเดียวกับสีผมเดินฉับๆหน้าหงิกแผ่รังสีฆ่าฟันไปทั่วจนไม่มีใครในห้องกล้าเข้าใกล้และแล้วก็มีผู้กล้าเอ่ยถามเด็กชายวัย12 ปี บุคคลที่เปิดประตูแรงๆชนิดไม่กลัวพังเดินอาดๆเข้ามานั่งในห้อง

"เฮ้ย...ยูนายเป็นอะไรไปว่ะ หน้าหงิกเชียว" หนุ่มน้อยนามว่ายูหันควับไปทางผู้ที่มาทักตรงโต๊ะของเขาแล้วเอ่ยด้วยด้วยสีหน้าเซ็งๆ

"ก็ญาติลูกพี่ลูกน้อง ของกรุจะมาสิว่ะ" ยูว่าพลางมองเพื่อนข้างๆที่กลั้นหัวเราะพูดไปด้วย "โอย...เรื่องแค่นี้เอง...ใครๆก็เป็นกันทั้งนั้นแหละจะไปเครียดทำม๊ายย หุหุ"

ยูส่ายหัวกับท่าทางของคนที่เข้ามาคุยกับเขาอย่างหน่ายๆแล้วนั่งนิ่งขบคิด

'หมอนั้น...เป็นใครกันนะ...นึกให้ออกสิ'

"เกรฟ กรุได้ยินมาว่านายชอบรุ่นพี่ผู้ชายที่ชื่อ..." ไม่ทันที่ร่างบางจะพูดจบไอคนที่เข้ามาคุยกับเขากลับวิ่งปิดหน้าปิดตาวิ่งหนีไปแล้วเรียบร้อย "อ้าว?...ไปซะงั้น"

เมื่อ9ปีก่อนหลังจากที่ไนท์เดินทางไปต่างประเทศแต่โชคชะตานั้นเล่นตลกให้ยูลืมเรื่องราวบางอย่างที่เกี่ยวกับไนท์ไปแม้จะไม่ได้เกิดอุบัติเหตุก็ตาม เขาได้เข้าเรียนที่ร.รประจำจังหวัดเนื่องจากสอบไล่ได้อันดับต้นๆด้วยรูปร่างที่ดูบอบบางเลยทำให้ยูถูกเข้าใจผิดว่าเป็นผู้หญิงแถมตอนเข้ามาเรียนที่โรงเรียนนี้ใหม่ๆก็ถูกผู้ชายเกือบทั้งห้องรุมจีบ 99% จนเขาต้องเข้าโหมดโหดเพื่อจัดการคนพวกนั้นจนได้ฉายา ว่า หนุ่มหน้าหวานสุดโหด ถือว่าเป็นวีรกรรมแรกตั้งแต่ตอนเข้ามาเลยก็เป็นได้ และเขามีเพื่อนสนิทคนเดียว ชื่อเกรฟ

กริ๊งงง 

“ออดแล้วเฟ้ยยยย...ขอบคุณสวรรค์~จะได้กลับบ้านซะทีเรา” ยูร้องตะโกนออกมาด้วยความดีใจราวกับได้ปลดทุกข์ปลดโศกขนาดหนักจากการเรียนสุดหินจนพวกผู้หญิงถึงกับส่ายหน้าบ้างก็หัวเราะไม่วายพวกผู้ชายส่วนหนึ่งก็ล้มตึงไปเพราะเห็นเขาส่งยิ้มหวานไปให้สาวๆ ที่กระซิบกระซาบกันตรงหน้าต่างก่อนยูจะหอบข้าวของเข้ากระเป๋าออกจากห้องเพื่อกลับไปยังบ้านของเขาเองแม้ว่าจะไม่ตื่นเต้นหรือยินดีที่ได้เจอกับญาติคนนั้นยังไงก็ขอให้เขาได้เห็นหน้าสักทีเถอะ

 “กลับมาแล้วฮะ แม่ เอ๊ะ...” ทันทีที่ร่างเล็กก้าวเข้ามาภายในบ้านก็พบบุรุษอีกคนหนึ่งยืนคุยอยู่กับแม่ของเขาอย่างสนิทสนมหันมามองเขาด้วยแววตากรุ่มกริ่มแปลกๆ แต่ความรู้สึกถวิลหานี่คืออะไร

“กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ...ยู...นี่จำพี่เขาได้ไหม” พิมผู้เป็นแม่ของยูเอ่ยพลางผายมือไปทางร่างสูงของชายหนุ่มข้างๆตัวที่ส่งยิ้มมาให้กับเด็กหนุ่ม

“ใครเหรอครับ?”  ยูถามมารดาพลางมองชายหนุ่มร่างสูงโปร่งใบหน้าคมสันดวงตาสีน้ำตาล เรือนผมสีน้ำผึ้งที่จ้องมาทางเขาเช่นกัน...

“อ้าว...แล้วกัน ยูจำพี่ไนท์เขาไม่ได้เหรอจ๊ะ” ยูส่ายหัวน้อยๆก่อนเดินมาทางแม่และคนที่ชื่อไนท์แล้วกล่าวทักชายหนุ่มสั้นๆ

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

แล้วร่างเล็กก็เดินจากไปปล่อยให้ไนท์และพิมแม่ของเขายืนอึ้งอยู่ตรงนั้น ไนท์ลอบถอนหายใจน้อยๆก่อนหันมาถามคุณป้าของเขาที่ยิ้มเหมือนกลุ้มใจที่ลูกชายของตนจำพี่ชายที่เคยเล่นมาด้วยกันแต่เล็กไม่ได้

“ยูโตขึ้นเยอะเลยนะครับคุณป้า”

“จ๊ะ...แต่ป้าก็ดีใจนะที่ไนท์กลับมาที่นี่ แบบนี้ยูเขาคงไม่เหงาแล้วล่ะมั่งเนี่ย คิคิ”

“ทั้งๆ...น้องเขาจำผมไม่ได้นี่เหรอครับ”

“ไม่ใช่ปัญหาหรอกจ๊ะ...”

ระหว่างที่แม่ของยูกับไนท์พูดคุยกันเรื่องของเด็กหนุ่มผู้ถูกกล่าวถึงแอบฟังอยู่ด้านบนของตัวบ้านด้วยสีหน้าฉงนแม้เสียงพูดคุยที่ได้ยินจะผ่านเข้าหูไปเขาก็จับใจความได้แค่ไม่กี่ประโยคจนกระทั่งถึงเวลาทานอาหารเย็นซึ่งดูเหมือนจะขาดสมาชิกร่วมรับประทานอาหารขาดไป1 ทำให้ไนท์ชายหนุ่มวัย 24ปี แต่ใบหน้านั้นดูอ่อนวัยคล้ายกับคนอายุ18 ลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารอาสาไปตามตัวผู้ที่ไม่ยอมลงมาทานข้าว

“เอ๋...แปลกจังปกติยูเค้าก็ลงมากินข้าวตรงเวลานะ?” คุณป้าเอ่ยเบาๆกับไนท์ที่ขยับเก้าลุกขึ้นเงยหน้าขึ้นมาพูดกับป้าของเขาที่เหมือนจะรู้ดีว่าเขาจะทำอะไรเลยอนุญาตให้เขาขึ้นไปบนบ้าน

“ป้าครับ...ผมขอขึ้นไปตามยูนะครับ”

“จ๊ะ...ฝากด้วยนะจ๊ะไนท์”

ก๊อกๆ

“ยู...ลงไปกินข้าวเร็ว” ชายหนุ่มเรียกคนที่อยู่ข้างในผ่านประตูในระดับเสียงปานกลางพลางเคาะประตูอีก 2-3 ทีแต่กลับไม่ได้ยินเสียงตอบรับกลับมาเขาจึงถือวิสาสะเปิดเข้าไปในห้องของยู ภาพที่ปรากฏเห็นตรงหน้าคือ เด็กหนุ่มกำลังถือจอยเล่นเกมอยู่ในห้องอย่างเมามันส์

“...” ชายหนุ่มเดินตรงดิ่งไปคว้าจอย จากมือหนุ่มน้อยที่หน้าหงิกหันควับมามองเขาอย่างเคืองๆก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปตามด้วยชายหนุ่มที่ปิดประตูห้องเบาๆแต่สายตายังจับจ้องไปที่ร่างเล็กที่เดินไป

.

.

.

“ชิ...คนกำลังเล่นเกมมันส์ๆอยู่แล้วเชียวมาขัดจังหวะอยู่ได้” ยูบ่นกระปอดกระแปดหลังจากทานอาหารเสร็จแล้วเขารีบลุกออกจากห้องครัววิ่งขึ้นมายังห้องของเขาก่อนปิดประตูล็อคไว้แล้วเดินมานั่งบ่นบนเตียงพาลว่าไปถึงชายหนุ่มที่มาอาศัยในบ้านหลังนี้

“หมอนั้นรู้จักเราได้ไงกันว่ะ...เหมือนเคยเห็นหน้ามาก่อนแต่ทำไม...โอยยย นึกให้ออกสิ นึกๆ”

แกร่ก แอ๊ดดด~ ปึ่ง!!

‘เฮ้ยย...ประตูล็อคอยู่นะเอ๊ย...เปิดได้ยังไง’ ยูตาเบิกกว้างเท่าไข่ห่านพลางชะโงกหน้าไปมองทางประตูอยู่บนเตียงอย่างตื่นๆพลันร่างสูงๆของบุคคลที่เขาพูดถึงก็เดินอาดๆเข้ามาอย่างถือวิสาสะโดยไม่ขออนุญาตเดินตรงดิ่งมานั่งบนเตียงแล้วนอนลงทำเอาเด็กหนุ่มเจ้าของห้องปรอทแตกใช้มือทั้งสองข้างผลักๆคนบนเตียงให้ตกลงไปพลางร้องโวยวายลั่นห้อง

“เฮ้...นาย!! ลงไปเดียวนี้นะ นี่เตียงของผม>[]<ลุกเดี๋ยวนี้!!!”

  หมับ!

“เฮ้ย!!”

ร่างเล็กล้มลงไปนอนตามแรงดึงโดยคนที่นอนอยู่ก่อนหน้านี้...ร่างสูงมองเด็กหนุ่มที่เขาดึงตัวลงมานอนด้วยทำหน้าหงิกใส่เขาพลางทุบไหล่ของเขาจนดังอั่ก

“ตีเจ็บเหมือนเดิมนะยู” ไนท์ว่าพลางลูบหัวเด็กหนุ่มเล่นและเอามือค้ำศรีษะมองร่างเล็กที่ถอนหายใจพรืดว่าเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาพอได้ยินแถมแลบลิ้นให้ชายหนุ่มที่หัวเราะหึหึ

“หึ...สมน้ำหน้า”

....เรื่องใหม่ๆ บางที ที่น่าจดจำก็เก็บเอาไว้....

....แม้มันจะไม่ใช่เหตุการณ์สำคัญเท่าใดนัก....

....เพียงแต่สิ่งที่คนเราถวิลหาอยู่เสมอ ....

....จะปรากฏให้เราพบเห็นเอง อย่างน่าประหลาด....

ไนท์ส่งยิ้มให้เด็กหนุ่มที่ทำหน้างงมองเขาตาแป๋ว ยูมองชายหนุ่มที่ขยับใบหน้าหล่อคมมากระซิบที่หูเขาชวนจักกะจี้ซะไม่มี...คำๆนั้น ทำให้เขานึกถึงอดีตเมื่อครั้งวันวานกับคนๆหนึ่ง นั้นก็คือคนตรงหน้าเขามันเป็นคำบอกรักและสัญญาที่มีให้กับเขาแม้ว่าเขาจะลืมเรื่องราวที่ผ่านมาแต่คำๆนี้ยังอยู่ในหัวใจเขา

‘พี่รักยูนะ’

“พี่ไนท์...” ยูน้ำตาคลอลุกขึ้นนั่งมองชายหนุ่มที่ลุกตามเขาพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้จนเขารู้สึกสะอิดสะเอียนแต่เพราะคนตรงหน้าคือคนที่เขาเฝ้ารอมาแสนนานทำให้เขาไม่มีอคติกับคนๆนี้

“พี่กลับมาแล้วยู...เราสองคนจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ”

สิ้นเสียงชายหนุ่มร่างเล็กโผเข้ากอดเขาทั้งน้ำตาด้วยความปิติไร้ซึ่งเสียงจากปากทั้งสองฝ่ายต่างกอดรัดกันราวกับคนรักที่ห่างเหินกันไปนานได้กลับมาพบกันอีกครั้งตามคำสัญญาที่ให้ไว้ต่อกัน...

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

(โค้ง) เรื่องสั้น เรื่องแรกค่ะ...แบบว่าปอลลองทดลองแต่งดูค่ะ แฮะๆ
ทำไมไม่รู้นะคะ ตอนท้ายๆมันดูหักมุม หรือเปล่าไม่รู้....ฝากด้วยนะคะ