กาลครั้งหนึ่ง..ในความฝัน

ลำดับตอนที่ #9 : ได้โปรดเถอะ!

               มารีชี้นิ้วน้อยๆไปยังมุมมืดหนึ่งของป่า ตอนนี้เทเรซีไม่เห็นว่ามันน่ากลัวเท่าครั้งแรกที่เธอเห็นอีกแล้ว

“เธอจะพบบ้านหลังใหญ่สีดำ พี่น้องเวกเตอร์อยู่ที่นั่น” มารีบอก

“เขาออกจะน่ากลัวหน่อยนะ” ออซเอ่ยอย่างหวาดๆ

              “โธ่! เทเรซี โธ่! เทเรซี” ซัลลาห์ร้องไห้คร่ำครวญหนักกว่าเก่าในฝ่ามือของเธอ

เทเรซีมองซัลลาห์แล้วหวาดกลัวจับใจ..

พี่น้อง ‘เวกเตอร์’ เป็นใครกันนะ..

เธอจะสามารถช่วยเด็กต้นไม้ที่น่าสงสารเหล่านี้ได้จริงหรือ??

เธอเป็นเพียงเด็กหญิงเล็กๆอายุสิบเอ็ดปีที่เพิ่งทะเลาะกับพี่สาวแล้วหนีออกจากบ้านมาเท่านั้นนะ

ความมั่นใจของเทเรซีคลางแคลง เธออึกอักที่จะตอบรับคำพูดของมารี

              “โธ่ ซัลลาห์ เธอทำให้เขากลัว” วิลล์พูดอย่างหัวเสีย

“เราควรจะให้กำลังใจเขา ที่กำลังทำเพื่อพวกเราไม่ใช่หรือ” วิลล์พูดต่อ แต่หลบตาเทเรซี

“ฉัน..ฉันขอโทษ” ซัลลาห์ยังคงซุกหน้าเข้ากับฝ่ามือ ร้องไห้คร่ำครวญและตัวสั่นเบาๆ ไหล่ของเธอกระเพื่อมขึ้นและลง

“พี่น้องเวกเตอร์ไม่ใช่มนุษย์น่ะ” มารีเฉลย

เทเรซีมองมารีอย่างไม่เข้าใจ คิ้วเธอกระดกขึ้นข้างหนึ่ง

“เอ้อ..พวกฉันก็ไม่ใช่มนุษย์เหมือนกันนี่นะ” มารีพูดอย่างรู้ตัว

    “แต่มันต่างกันนะ” ออซค้าน “พวกฉันไม่เคยมีอาหารสัมผัสลิ้นเลยสักครั้ง แต่เราไม่หิวหรอก เพราะ ‘สิ่งนี้’ ดูดอาหารจากในดิน” ออซชี้ไปที่รากของเขาที่ยึดติดกับดิน



                “แต่พวก ‘เวกเตอร์’ กินเลือด!” ไหล่ของซัลลาห์กระเพื่อนขึ้นลงอย่างรุนแรงพอๆกับเสียงร้องไห้ของเธอ

“พวกปิศาจนั่น..พวกปิศาจ เขาทำให้เราเป็นเด็กมนุษย์ทุกคืน เพื่อเจาะเอาของเหลวสีแดงไปจากเรา!” ซัลลาห์พูดอย่างขมขื่น

“เมื่อเขาได้มันไป เขาก็ให้เราดื่มยา เพื่อกลับเป็นต้นไม้อีกครั้ง” วิลล์เอ่ย

“เขาไม่ต้องการให้เราขยับไปไหน” ออซเสริม

“เพื่อที่เขาจะได้มาทำร้ายเราได้อีก” มารีก้มหน้าพูดเศร้าสร้อย

“ฉันไม่อยากเจอพวกเขาอีกแล้ว!” ซัลลาห์ตะโกนอย่างบ้าคลั่งด้วยความกลัว

“เธอช่วยเราได้ไหม?” มารีถามน้ำตานองหน้า



“เอ่อ...”

พวกเวกเตอร์เป็นแวมไพร์หรือ? ผีดูดเลือดที่เป็นที่หวาดกลัวแม้ในโลกของฉัน มีตัวตนอยู่ที่นี่จริงๆหรือ? และฉันกำลังจะไปสู้กับมัน..

เทเรซีกลัวเกินกว่าจะรับปาก เหมือนมีก้อนแข็งติดอยู่ที่ลำคอ จนไม่อาจเอ่ยเสียงได้ ตัวเธอสั่นระริก



               “ได้โปรดเถอะเทเรซี” มารีอ้อนวอน

    “เธอเพียงแอบเข้าไปในบ้านหลังใหญ่นั่น..”  วิลล์พูด

“ขโมยน้ำยาสีขาวที่อยู่ในห้องเก็บยาของเวกเตอร์มาให้เรา..” ออซอ้อนวอนด้วย

“ได้โปรดเถอะ ได้โปรดเถอะ” เด็กต้นไม้คนอื่นๆขอร้องเป็นเสียงเซ็งแซ่ระงม บางคนเริ่มร้องไห้อีกแล้ว

    เทเรซีอยากช่วยเด็กต้นไม้มากเหลือเกินในทีแรก

แต่บัดนี้เธอต้องชั่งใจคิด ว่าเธอจะกล้าเสี่ยงชีวิตไปขโมยของในบ้านของแวมไพร์ที่น่ากลัวนั่นหรือไม่

ถ้าเธอตายไป เธอจะไม่ได้พบทั้งเรนาและพั๊ดเดิลอีกตลอดกาล..

                ความคิดนี้หยุดริมฝีปากของเทเรซีไว้ไม่ให้ตอบรับ เธอเพียงยืนนิ่งเงียบไม่กระพริบตา ทั้งกลัวและกล้าผสมกัน

..แต่ถ้าฉันเป็นเด็กต้นไม้นี่บ้างล่ะ

ถ้าคนที่เป็นความหวังเดียวที่คิดว่าจะสามารถช่วยฉันได้ปฏิเสธล่ะ น่าเศร้าเหลือเกิน..

อย่างไรฉันก็ต้องช่วยพวกเขาให้ได้

    ความคิดแล่นสู่สมองเทเรซี เพิ่มพูนความกล้าที่ขาดหายไปจนเต็มปรี่ “ตกลง” เทเรซีพยักหนา กลืนก้อนแข็งลงลำคอ

ความหวาดกลัวเหลืออยู่เพียงน้อยนิด..

                

               “ดี” มารีเอ่ยอย่างมีความหวังที่สุด

“เธอมุ่งหน้าไปตามทางที่ฉันชี้ ห้องเก็บยานั่นอยู่ชั้นล่างสุดของบ้านแน่นอน” มารีบอก

“ทำไมเธอรู้ล่ะ” ออซถาม

“อย่าโง่ไปหน่อยเลยน่า เพราะฉันได้ยินพี่น้องเวกเตอร์คุยกันน่ะซี” มารีตอบอย่างรำคาญที่ถูกออซขัดจังหวะ

“ขอให้เธอโชคดี” ซัลลาห์เอ่ย เธอคลายฝ่ามือออกจากหน้าสวย หยุดร้องไห้แล้ว

“เราจะรอเธอ” มารี ออซและวิลล์ส่งยิ้มอย่างขอบคุณและเป็นห่วง

“ขอให้เธอปลอดภัย..” เหล่าเด็กต้นไม้ส่งพรให้เธอเสียงแซ่

“ฉันก็หวังอย่างนั้น” เทเรซีพึมพำเบาบาง และออกเดินทางไปยังทิศทางที่ได้รับการบอกเล่า