กาลครั้งหนึ่ง..ในความฝัน

ลำดับตอนที่ #8 : \"ถ้าหากฉันช่วยได้ล่ะก็...\"

                ความมืดถูกขับไล่ด้วยแสงจันทร์ จากป่าที่แสนสว่างไสวเมื่อกี้นี้ กลับกลายเป็นป่าน่ากลัวเวลากลางคืน..

แสงจันทร์เผยให้เห็นโกมนุษย์ต้นไม้ราวยี่สิบหรือสามสิบคน

เจ้าของเสียงร้องไห้โหยหวนคือเด็กพวกนี้นี่เอง..

“ลุกไหวไหม เสื้อผ้าเธอจะเลอะหมด” เด็กหญิงต้นไม้ยื่นมือให้เทเรซี

    “ขอบใจ” เทเรซีจับมือนั้นเบาๆ พยุงตัวเองขึ้นจากพื้นดิน คางของเธอยังเจ็บแปลบๆอยู่ แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นไร

“พวกเธอ..เป็นต้นไม้หรือ” เทเรซีถาม ลูบคางตัวเองเบาๆ มองจ้องไปยังช่วงล่างของเด็กหญิงไม่วางตา

“ใช่ พวกเราเป็นมนุษย์ต้นไม้ ฉันมารี” มารียิ้มละไมให้เทเรซี พร้อมยื่นมือให้จับ

รอยยิ้มจากใบหน้างดงามนั้นเจือความเศร้าน่าสงสารไว้ จนเทเรซีอดถามไม่ได้

“เทเรซี” เทเรซีแนะนำตัวเองและสัมผัสมือ

“พวกเธอหรือ ที่เป็นเจ้าของร้องไห้”

มารีก้มหน้ามองพื้น “ใช่ ฉันเสียใจถ้านั่นทำให้เธอกลัว” มารีและเด็กต้นไม้อื่นๆเริ่มต้นร้องไห้กันอีกครั้ง

“ไม่เลย ไม่เป็นไร” เทเรซีรีบตอบก่อนที่เธอจะไม่สามารถหยุดเสียงอันเศร้าโศกนั้นได้  

“จริงหรือ เธอไม่รังเกียจเราหรือ” เด็กผู้ชายที่ท่อนล่างเป็นต้นไม้เช่นกัน ยึดลำต้นอยู่ไม่ห่างจากมารีมากนักเอ่ยถาม

ทั้งที่น้ำตายังไหลผ่านแก้มน้อยๆนั่น

                ความกลัวของเทเรซีหายไปแล้ว เด็กชายคนนั้นทำให้เธอคิดถึงพั๊ดเดิล

น้องชายอายุหกขวบในบ้านทรงหกเหลี่ยมที่เธอจากมา

“ไม่.. พวกเธอเศร้าเรื่องอะไรกันหรือ” เทเรซีถามอย่างอ่อนโยน เป็นครั้งแรกที่เธอปรารถนาอยากให้ผู้อื่นมีความสุขมากกว่าตัวเธอเอง

“ถ้าหากฉันช่วยได้ล่ะก็..” ความเศร้าของเด็กต้นไม้ดูเหมือนจะส่งผ่านเทเรซี

    

                “ผม ออซ” เด็กชายต้นไม้แนะนำตัว เด็กต้นไม้คนอื่นๆแนะนำบ้าง “ฉันเมลานีย์” “ผมวิลล์” “ผมเนเธอร์” “ฉันซัลลาห์”

เทเรซีเดินสัมผัสมือกับเด็กต้นไม้ที่ไม่สามารถเคลื่อนที่ได้ทีละคนๆ เด็กเหล่านี้ต่างคลายความโศกเศร้าลงจากสีหน้า

และตื่นเต้นที่ได้รู้จักเทเรซี  

                “พวกเราต้องติดอยู่กับพื้นดินนี้มานานเหลือเกิน” มารี เด็กที่ดูโตที่สุดในหมู่เด็กต้นไม้เอ่ยขึ้น

“เราเกิด เติบโต เหี่ยวเฉาและเกิดใหม่” “เป็นอย่างนี้มานานหลายสิบปี” เด็กคนอื่นๆช่วยอธิบาย

ไม่เลย เทเรซีไม่เข้าใจ หลายสิบปีหรือ..? พวกเขาดูไม่เหมือนเด็กอายุสิบขวบด้วยซ้ำ..

ขณะที่เทเรซีกำลังคิด ความสงสัยของเทเรซีก็ถูกตอบโดยแสงจันทร์ แสงจันทร์ส่องสว่างไปยังเหล่าเด็กต้นไม้ ความมืดถูกขับไล่ไปสิ้น

เหลือเพียงพื้นที่สว่างท่ามกลางเด็กต้นไม้เหมือนสปอร์ตไลท์ฉายแสงเหนือเวทีขนาดใหญ่  

                 ชั่วพริบตาพวกเขาก็ค่อยๆเติบโตขึ้น เหมือนภาพที่ถูกเร่งให้เดินหน้าในวีดีโอ..

มารีค่อยๆมีช่วงตัวที่สูงขึ้น ใบหน้าเล็กน่ารักอย่างเด็กหญิงของเธอค่อยๆกลายเป็นใบหน้าคมสวยแบบสวยรุ่น

ชั่วครู่กลายเป็นใบหน้าแฝงความเหนื่อยล้าจากการทำงานอย่างหญิงวัยกลางคน ค่อยๆกลายเป็นหญิงแก่ และตาปิดสนิทนิ่งไม่เคลื่อนไหว...



ออซและคนอื่นๆก็เช่นกัน เด็กต้นไม้ต่างกลายเป็นชายชราหญิงชรากันหมด  

เทเรซีตะลึงปนหวาดกลัวอีกครั้งกับการเปลี่ยนแปลงที่ได้เห็น ตาเธอเบิกโพลงอย่างไม่อยากเชื่อ  

ริมฝีปากเธอสั่นระลึก ไม่มีคำพูดใดๆเล็ดลอดออกมา

    แสงจันทร์ถูกกลืนกินโดยกลีบเมฆ ความมืดมาเยือนอีกครั้ง เทเรซียังตกใจจนไม่อาจขยับไปไหนได้ ปากเธออ้าค้าง

ทันใดที่ความมืดครอบคลุมทุกอย่างสิ้นอีกครั้ง ร่างชราที่เคยเป็นเด็กชายน่ารักของออซก็ร่วงโรยผุพังไปเป็นเศษเปลือกไม้ละเอียดๆบนพื้นที่ถูกฉาบด้วยความมืด

ชั่วขณะหนึ่ง เศษเปลือกไม้ไร้ค่านั้นก็กลับเติบโตงอกงามเป็นต้นไม้เล็กๆ ที่ท่อนบนเป็นเด็กทารกชายร้องไห้จ้า

    เด็กอื่นก็เช่นกัน มารี วิลล์ เนเธอร์ ซัลลาห์ กลายเป็นทารกต้นไม้กันหมด

ครู่หนึ่ง มารี ทารกต้นไม้ก็เริ่มเติบโตเปลี่ยนแปลงอีกครั้ง เธอกลายเป็นเด็กหญิงน่ารัก อายุราวห้าขวบ จ้องมองมาทางเทเรซี

    “พวกเราเติบโตและตายลงท่ามกลางแสงจันทร์อย่างนี้มาหลายสิบปีแล้ว” มารีกล่าว

เด็กต้นไม้คนอื่นๆเริ่มเปลี่ยนแปลงเป็นเด็กเล็กเหมือนมารีกันแล้ว

“น่าเศร้าเหลือเกิน ถูกยึดอยู่กับพื้นดินแห้งแล้งนี่ ไม่อาจขยับไปไหนได้” เนเธอร์เด็กเล็กเอ่ย น้ำตาคลอ

เด็กต้นไม้หลายสิบคนเริ่มต้นร้องไห้ระงมกันอีกครั้ง

                และเป็นอีกครั้งที่เทเรซีต้องการหยุดเสียงร้องไห้แห่งความเศร้านั่น

“ถ้าเพียงแต่ฉันช่วยได้..” เธอเอ่ย

                เด็กต้นไม้หยุดร้องครู่หนึ่ง จ้องมองไปที่เด็กมนุษย์

    “เราจะออกไปได้ ถ้าเธอช่วย” วิลล์พูด ปาดน้ำตาที่เลอะสองแก้ม จ้องมองเทเรซีอย่างมีความหวัง  

แสงจันทร์ยังไม่กลับมา พวกเขาเปลี่ยนแปลงไปเป็นเด็กต้นไม้วัยเด็กโตกันแล้ว ตอนนี้ดูเหมือนทุกคนมีอายุพอๆกับเทเรซี คือสิบเอ็ดปี



“ฉันจะช่วย ถ้าเธอต้องการ” เทเรซีตอบ

“โอ ขอบคุณพระเจ้า พระองค์ประทานเธอมาให้เราแท้ๆ” ซัลลาห์คร่ำครวญ น้ำตานองหน้ายิ่งกว่าเดิม เธอยกสองมือปิดหน้า ร้องไห้ซิกๆ  

\"เธอจะช่วยเราจริงหรือ!?” ออซถามอย่างตื่นเต้น

“อืม” เทเรซีตอบรับในลำคออย่างไม่มั่นใจ

“ถ้าเธอเห็นว่าฉันสามารถช่วยได้” เธอพึมพำเบาๆ  

“แน่นอน!  นั่นดีที่สุดเลย!” เด็กต้นไม้คนหนึ่งใบบรรดาสามสิบคนตะโกนก้อง เด็กคนอื่นๆมีสีหน้าดีใจและคาดหวัง

“ฉันต้องทำยังไงบ้างล่ะ” เทเรซีไม่ใช่เด็กกล้าหาญ แต่วินาทีนี้เธอเรียนรู้ความกล้าที่จะทำในสิ่งที่ถูกต้องได้ด้วยตัวเธอเอง

“ไม่ยากเลย หากเธอเดินตรงไปทางด้านนี้”