ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    กาลครั้งหนึ่ง..ในความฝัน

    ลำดับตอนที่ #7 : เด็กต้นไม้

    • อัปเดตล่าสุด 29 ก.ค. 47


                   ไม่นานนัก เทเรซีก็เดินออกมาจนถึงชานเมือง ทั้งที่กินระยะทางไม่มากเท่าไร คงเป็นเพราะเมืองนี้มีขนาดเล็กนั่นเอง

    ต่อจากเมืองเป็นป่าอีกด้านหนึ่งที่เหมือนป่าที่เทเรซีผ่านมาและพบอิมตัวเน็ตไม่มีผิด

    เธอจึงก้าวเข้าไป ‘ผจญภัย’ กับป่าที่อยู่ตรงหน้าด้วยความอยากรู้อยากเห็น

        ในป่านั่นรายล้อมด้วยผลไม้ประหลาด ดอกไม้สีสวยและต้นไม้ที่ไม่เคยเห็นเช่นกัน แต่แปลกที่ป่านี้เทเรซีไม่พบใครเลย

    ทั้งที่ป่าที่เธอเคยเดินผ่านมากับกระต่ายขาวมีสัตว์พูดได้มากมายนัก

    แต่ถึงกระนั้นเทเรซีก็ยังไม่นึกหวาดกลัวเพราะที่นี่สว่างและสดใสเช่นเดียวกับป่าที่พรายสาวอาศัยอยู่

    เธอเดินต่อไปสักพักอากาศก็เริ่มแปรปรวน

    ฟ้ามืดครึ้มเป็นสีดำหม่นอย่างรวดเร็ว เพราะอะไรไม่มีใครสามารถบอกได้ ความมืดคืบคลานเข้ามา

    ในพุ่มใบไม้หลายหลากมีเสียงจ๊อกแจ๊กคล้ายค้างคาวจำนวนมาก



    ในความมืด ดวงตาหลายสิบคู่เรืองแสงแดงเรื่อวิบวับอยู่รายรอบ

    “ให้ตายเถอะ ฉันไม่ชอบแบบนี้เลย” เทเรซีรำพึงเสียงอ่อย เธอรู้สึกไม่ปลอดภัยที่ต้องอยู่ที่นี่ซะแล้ว..

    เสียงร้องไห้จากใครหลายคนดังกระซิกมากมายราวเสียงฝูงนกที่บินกลับรัง

    เทเรซีกลัวจับใจ เธอหยุดยืนอยู่กับที่ หันซ้ายแลขวา เพื่อหาต้นเสียงที่ทำให้เธอหวาดผวา

    สิ่งที่เธอพบมีเพียงความมืดเท่านั้น

    เทเรซีหลับตาและออกวิ่งอย่างไม่รู้ทิศทาง เพื่อให้พ้นป่าที่ดำมืดนี่ไป

                     พริบตาแห่งความหวาดกลัว เทเรซีสะดุดอะไรบางอย่างและล้มคว่ำหน้าลง คางของเธอกระแทกกับพื้นอย่างแรง

    ความเจ็บและกลัวทำให้เธอยังคงปิดตามิดอยู่ ภายในใจเรียกหาเรนา พั๊ดเดิลและพ่อแม่ไม่ขาดสาย..

        “ไม่เป็นอะไรใช่ไหม” เสียงหนึ่งเอ่ยอย่างเป็นห่วงเหนือศรีษะที่คว่ำอยู่ของเธอ

    เทเรซีรวมความกล้าเผยอเปลือกตาออก มองดูภาพเบื้องหน้า

    เงาของเด็กผู้หญิงอายุไม่น่าจะเกินสิบขวบปรากฏในดวงตาของเธอ

    เด็กหญิงตัวน้อยนี้หน้าตาน่ารักเหลือเกิน ผิวเธอขาวอมชมพูระเรื่อเหมือนเจ้าหญิง เรือนผมสีชารวบเป็นมวยตึงไว้ด้านหลัง

    เธอสวมเสื้อผ้าที่ทำจากผ้าชั้นดีสีเขียวอ่อน

        เธอเป็นเด็กหญิงที่น่ารักมาก เพียงแต่ท่อนล่างของเธอเป็นต้นไม้

    ช่วงล่างตั้งแต่เอวลงไปของเด็กหญิงเป็นเปลือกไม้เนื้อแข็งสีเทา รากยึดอยู่กับพื้นดิน

                   “ฉันขอโทษ รากของฉันเกะกะขวางทางเธอ” เด็กหญิงต้นไม้พูด ดวงตาปริ่มน้ำ

    สิ่งที่เทเรซีสะดุดหกล้มคือ ‘ราก’ ของเด็กผู้หญิงคนนี้นี่เอง



    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×