ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เด็กต้นไม้
              ไม่นานนัก เทเรซีก็เดินออกมาจนถึงชานเมือง ทั้งที่กินระยะทางไม่มากเท่าไร คงเป็นเพราะเมืองนี้มีขนาดเล็กนั่นเอง
ต่อจากเมืองเป็นป่าอีกด้านหนึ่งที่เหมือนป่าที่เทเรซีผ่านมาและพบอิมตัวเน็ตไม่มีผิด
เธอจึงก้าวเข้าไป ‘ผจญภัย’ กับป่าที่อยู่ตรงหน้าด้วยความอยากรู้อยากเห็น
    ในป่านั่นรายล้อมด้วยผลไม้ประหลาด ดอกไม้สีสวยและต้นไม้ที่ไม่เคยเห็นเช่นกัน แต่แปลกที่ป่านี้เทเรซีไม่พบใครเลย
ทั้งที่ป่าที่เธอเคยเดินผ่านมากับกระต่ายขาวมีสัตว์พูดได้มากมายนัก
แต่ถึงกระนั้นเทเรซีก็ยังไม่นึกหวาดกลัวเพราะที่นี่สว่างและสดใสเช่นเดียวกับป่าที่พรายสาวอาศัยอยู่
เธอเดินต่อไปสักพักอากาศก็เริ่มแปรปรวน
ฟ้ามืดครึ้มเป็นสีดำหม่นอย่างรวดเร็ว เพราะอะไรไม่มีใครสามารถบอกได้ ความมืดคืบคลานเข้ามา
ในพุ่มใบไม้หลายหลากมีเสียงจ๊อกแจ๊กคล้ายค้างคาวจำนวนมาก
ในความมืด ดวงตาหลายสิบคู่เรืองแสงแดงเรื่อวิบวับอยู่รายรอบ
“ให้ตายเถอะ ฉันไม่ชอบแบบนี้เลย” เทเรซีรำพึงเสียงอ่อย เธอรู้สึกไม่ปลอดภัยที่ต้องอยู่ที่นี่ซะแล้ว..
เสียงร้องไห้จากใครหลายคนดังกระซิกมากมายราวเสียงฝูงนกที่บินกลับรัง
เทเรซีกลัวจับใจ เธอหยุดยืนอยู่กับที่ หันซ้ายแลขวา เพื่อหาต้นเสียงที่ทำให้เธอหวาดผวา
สิ่งที่เธอพบมีเพียงความมืดเท่านั้น
เทเรซีหลับตาและออกวิ่งอย่างไม่รู้ทิศทาง เพื่อให้พ้นป่าที่ดำมืดนี่ไป
                พริบตาแห่งความหวาดกลัว เทเรซีสะดุดอะไรบางอย่างและล้มคว่ำหน้าลง คางของเธอกระแทกกับพื้นอย่างแรง
ความเจ็บและกลัวทำให้เธอยังคงปิดตามิดอยู่ ภายในใจเรียกหาเรนา พั๊ดเดิลและพ่อแม่ไม่ขาดสาย..
    “ไม่เป็นอะไรใช่ไหม” เสียงหนึ่งเอ่ยอย่างเป็นห่วงเหนือศรีษะที่คว่ำอยู่ของเธอ
เทเรซีรวมความกล้าเผยอเปลือกตาออก มองดูภาพเบื้องหน้า
เงาของเด็กผู้หญิงอายุไม่น่าจะเกินสิบขวบปรากฏในดวงตาของเธอ
เด็กหญิงตัวน้อยนี้หน้าตาน่ารักเหลือเกิน ผิวเธอขาวอมชมพูระเรื่อเหมือนเจ้าหญิง เรือนผมสีชารวบเป็นมวยตึงไว้ด้านหลัง
เธอสวมเสื้อผ้าที่ทำจากผ้าชั้นดีสีเขียวอ่อน
    เธอเป็นเด็กหญิงที่น่ารักมาก เพียงแต่ท่อนล่างของเธอเป็นต้นไม้
ช่วงล่างตั้งแต่เอวลงไปของเด็กหญิงเป็นเปลือกไม้เนื้อแข็งสีเทา รากยึดอยู่กับพื้นดิน
              “ฉันขอโทษ รากของฉันเกะกะขวางทางเธอ” เด็กหญิงต้นไม้พูด ดวงตาปริ่มน้ำ
สิ่งที่เทเรซีสะดุดหกล้มคือ ‘ราก’ ของเด็กผู้หญิงคนนี้นี่เอง
ต่อจากเมืองเป็นป่าอีกด้านหนึ่งที่เหมือนป่าที่เทเรซีผ่านมาและพบอิมตัวเน็ตไม่มีผิด
เธอจึงก้าวเข้าไป ‘ผจญภัย’ กับป่าที่อยู่ตรงหน้าด้วยความอยากรู้อยากเห็น
    ในป่านั่นรายล้อมด้วยผลไม้ประหลาด ดอกไม้สีสวยและต้นไม้ที่ไม่เคยเห็นเช่นกัน แต่แปลกที่ป่านี้เทเรซีไม่พบใครเลย
ทั้งที่ป่าที่เธอเคยเดินผ่านมากับกระต่ายขาวมีสัตว์พูดได้มากมายนัก
แต่ถึงกระนั้นเทเรซีก็ยังไม่นึกหวาดกลัวเพราะที่นี่สว่างและสดใสเช่นเดียวกับป่าที่พรายสาวอาศัยอยู่
เธอเดินต่อไปสักพักอากาศก็เริ่มแปรปรวน
ฟ้ามืดครึ้มเป็นสีดำหม่นอย่างรวดเร็ว เพราะอะไรไม่มีใครสามารถบอกได้ ความมืดคืบคลานเข้ามา
ในพุ่มใบไม้หลายหลากมีเสียงจ๊อกแจ๊กคล้ายค้างคาวจำนวนมาก
ในความมืด ดวงตาหลายสิบคู่เรืองแสงแดงเรื่อวิบวับอยู่รายรอบ
“ให้ตายเถอะ ฉันไม่ชอบแบบนี้เลย” เทเรซีรำพึงเสียงอ่อย เธอรู้สึกไม่ปลอดภัยที่ต้องอยู่ที่นี่ซะแล้ว..
เสียงร้องไห้จากใครหลายคนดังกระซิกมากมายราวเสียงฝูงนกที่บินกลับรัง
เทเรซีกลัวจับใจ เธอหยุดยืนอยู่กับที่ หันซ้ายแลขวา เพื่อหาต้นเสียงที่ทำให้เธอหวาดผวา
สิ่งที่เธอพบมีเพียงความมืดเท่านั้น
เทเรซีหลับตาและออกวิ่งอย่างไม่รู้ทิศทาง เพื่อให้พ้นป่าที่ดำมืดนี่ไป
                พริบตาแห่งความหวาดกลัว เทเรซีสะดุดอะไรบางอย่างและล้มคว่ำหน้าลง คางของเธอกระแทกกับพื้นอย่างแรง
ความเจ็บและกลัวทำให้เธอยังคงปิดตามิดอยู่ ภายในใจเรียกหาเรนา พั๊ดเดิลและพ่อแม่ไม่ขาดสาย..
    “ไม่เป็นอะไรใช่ไหม” เสียงหนึ่งเอ่ยอย่างเป็นห่วงเหนือศรีษะที่คว่ำอยู่ของเธอ
เทเรซีรวมความกล้าเผยอเปลือกตาออก มองดูภาพเบื้องหน้า
เงาของเด็กผู้หญิงอายุไม่น่าจะเกินสิบขวบปรากฏในดวงตาของเธอ
เด็กหญิงตัวน้อยนี้หน้าตาน่ารักเหลือเกิน ผิวเธอขาวอมชมพูระเรื่อเหมือนเจ้าหญิง เรือนผมสีชารวบเป็นมวยตึงไว้ด้านหลัง
เธอสวมเสื้อผ้าที่ทำจากผ้าชั้นดีสีเขียวอ่อน
    เธอเป็นเด็กหญิงที่น่ารักมาก เพียงแต่ท่อนล่างของเธอเป็นต้นไม้
ช่วงล่างตั้งแต่เอวลงไปของเด็กหญิงเป็นเปลือกไม้เนื้อแข็งสีเทา รากยึดอยู่กับพื้นดิน
              “ฉันขอโทษ รากของฉันเกะกะขวางทางเธอ” เด็กหญิงต้นไม้พูด ดวงตาปริ่มน้ำ
สิ่งที่เทเรซีสะดุดหกล้มคือ ‘ราก’ ของเด็กผู้หญิงคนนี้นี่เอง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น