กาลครั้งหนึ่ง..ในความฝัน

ลำดับตอนที่ #5 : ในร้านน้ำชา

               เทเรซีเดินไปเรื่อยๆลัดเลาะตามตึกต่างๆ ที่นี่สวยงามและแปลกมากจริงๆ

แล้วเธอก็หยุดอยู่ตรงร้านมีป้ายว่า “Kitten Tea” และมีป้าย “Wellcom” อยู่ข้างๆ เทเรซีผลักประตูดังกรุ๋งกริ๋งเข้าไป

ภายในร้านไม่มีอะไรมากไปกว่าโต๊ะหนึ่งตัวและเก้าอี้สี่ตัวเลย เก้าอี้สามในสี่ตัวมีคนนั่งอยู่แล้ว อันที่จริงไม่ใช่คนไปซะทีเดียว

    เพราะความจริงคือชายชราผมดำ ตาสีฟ้า สวมหมวกแคพสีแดงลายทีมฟุตบอลที่ปักว่า“แชมเปี้ยน”เหมือนเด็กหนุ่มๆ

นั่งไขว้ขาแบบผู้ชาย มือหนึ่งถือไพ่ที่หลังไพ่เป็นสีม่วงลายนกกระสา อีกมือหนึ่งกุมอยู่ที่คางหนึ่งคน  

    ผู้หญิงผิวดำอวบอ้วน ใส่สร้อย สร้อยข้อมือ ต่างหูและแหวนมุกประดับเต็มตัว แต่งหน้าตาเข้มหนา

ทาปากสีแดงแจ๊ดเหมือนเด็กสาวๆ สวมชุดราตรีสีทับทิมสดมีระบายแพรวพราว และถุงน่องตาข่ายสีดำ นั่งไขว้ขา

มือถือไพ่ที่หลังไพ่เป็นสีชมพูสดลายริมฝีปาก หน้าตาบูดบึ้งน่ากลัวหนึ่งคน

               ส่วนอีกคนที่นั่งตรงข้ามชายแก่ ไม่ใช่แต่คนเป็นนางฟ้า นางฟ้าที่เป็นนางฟ้าจริงๆไม่ใช่พรายสาวเหมือนที่เทเรซีเจอในป่า

นางฟ้าผมสีบรอนด์ยาวสลวยสวมมงกุฏทองแดงเล็กๆ สวมชุดกรุยกรายยาวลากพื้นสีฟ้าอ่อน มีคทาเหน็บอยู่ที่เอว

นางฟ้าแสนดีถือไพ่อยู่เช่นกัน หลังไพ่ของนางฟ้าเป็นสีเหลืองลายริบบิ้น นางฟ้าส่งยิ้มให้เทเรซีและผายมือไปที่เก้าอี้ที่ว่างอยู่

“นั่งสิจ๊ะ แม่หนู”



               ที่นี่ใช่ ‘ครัวน้ำชา’ แน่หรือ..? เทเรซีไม่มั่นใจแต่ก็นั่งตามคำเชิญ  

“หยิบไพ่สิจ๊ะ เราจะได้เริ่มเล่นกันเสียที” นางฟ้าแสนดีบอก

หน้าเทเรซีมีไพ่หกใบที่คว่ำเรียงอย่างสวยงามไว้แล้ว หลังไพ่เป็นลายเหยือกน้ำบนพื้นสีฟ้า

     “เออ..หนูเล่นไพ่ไม่เป็นค่ะ” เทเรซีพูดย่างสุภาพเพราะมีแต่ผู้ใหญ่ร่วมโต๊ะด้วย

“จุ๊ๆๆ เธอเป็นสิ เธอเป็น อย่าประหม่าสิจ๊ะ ฉันชื่อเลย์ลินจ้ะ แม่หนู” นางฟ้ายื่นมือให้เทเรซีจับ  

“ชีค” ชายแก่แนะนำตัวสั้นๆด้วยสีหน้าไม่เต็มใจ และยื่นมือข้างที่ว่างอยู่สัมผัสมือด้วย  

“ฉันคือเอเมอร์ลินด์” หญิงอ้วนแต่งหน้าหนาแนะนำตัว ใบหน้าบูดบึ้ง นางฟ้าพยักเพยิบให้เอเมอร์ลินด์สัมผัสมือเทเรซี

“โอ้ ไม่นะ เอเมอร์ลินด์ไม่สัมผัสมือเศษเดน” หญิงอ้วนตอบด้วยปากที่ทาลิปสติกสีแดงแจ๊ดหนาเหมือนฉาบเอาไว้  

“เศษ.. อะไรนะคะ??” เทเรซีเอี้ยวตัวไปข้างหน้าเพื่อถาม  

“เศษเดนน่ะสิ”  “เธอคือเศษเดน” หญิงอ้วนตอบด้วยสีหน้าเรียบง่ายราวกับเป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว  

“โธ่ เอเมอร์ สัมผัสมือเธอซะ เราจะได้เริ่มเล่นกันซะที” ชายแก่กล่าวด้วยสีหน้าแสนจะรำคาญ

หญิงอ้วนเอื้อมมือข้ามโต๊ะมาอย่างอ้อยอิ่ง สัมผัสมือเทเรซีด้วยสีหน้าขยะแขยงสุดๆ

แล้วรีบดึงมือกลับไปเช็ดกับผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมสีแดงพอๆกับปากของเธอทันที

“ชื่อเธอจ้ะ” นางฟ้าแสนดีถาม “เทเรซีค่ะ”

“นี่เราจะเริ่มกันซะทีได้ไหม” ชีคคำรามอย่างเหลืออด นางฟ้ายิ้มแล้วยักไหล่กับเทเรซี

“คือ..หนูพยายามจะบอกว่า หนูเล่นไพ่ไม่เป็นจริงๆค่ะ”

    “ฉันนึกแล้ว!!” ชีคกระแทกตัวขึ้นจากโต๊ะ สีหน้าบ่งบอกความไม่พอใจมากๆ “เธอทำเราเสียเวลา!”  

ฟันปลอมแทบจะกระเด็น

“โอ เอเมอร์ลินด์ไม่ควรสัมผัสมือกับเศษเดนเลยจริงๆ เศษเดนทำเอเมอร์ลินด์เสียเวลา” หญิงอ้วนจุ๊ปากจิ๊กจั๊ก คิ้วขมวดเข้าหากัน

“นั่งสิจ๊ะ แล้วหยิบไพ่ ใครได้สุนัขก่อนเป็นผู้ชนะ” นางฟ้าอธิบายกฏ “เธอทำเราเสียเวลา!!” ชีคยังไม่เลิกตะโกนและยังไม่นั่งลง

“เลย์ลินอธิบายให้เศษเดนฟังไม่มีประโยชน์ เศษเดนไม่เข้าใจ เอเมอร์ลินด์ไม่น่าสัมผัสมือกับเศษเดน” หญิงอ้วนบ่นพึมพัม

    เทเรซีทิ้งไพ่ลงบนโต๊ะ “ฉันชื่อเทเรซี” “พวกคุณเล่นไพ่4ขาด้วยไพ่4สำรับไม่ได้! และจะไม่มีใครเจอสุนัขด้วยเพราะในไพ่มีเพียงราชินี ราชา และตัวตลก!!” เทเรซีเดินย่ำเท้าออกมาจากร้าน ‘Kitten Tea’ ” อย่างหัวเสีย

    “โอ เศษเดนโมโห เอเมอร์ลินด์ไม่น่าสัมผัสมือกับเศษเดน”  “เธอทำเราเสียเวลา! เธอทำเราเสียเวลา!”

“แม่หนู! เธอน่าจะร่วมเล่นกับเรา!” หญิงอ้วน ชายแก่ และนางฟ้าร้องเรียกตามหลังเธอ แต่เธอไม่สนใจ

                นี่มันอะไรกันนะ ผู้คนบ้าๆพวกนี้เรียกฉันว่าเศษเดน แม่หนู และบอกว่าฉันทำเขาเสียเวลา  เขาจะเสียเวลาได้อย่างไร

เพราะเขาจะเริ่มเล่นไม่ได้ถ้าไม่มีคนที่ 4!!