กาลครั้งหนึ่ง..ในความฝัน

ลำดับตอนที่ #4 : ดินแดนไร้ชื่อ

                ราวกับมีลมเย็นหอมกลิ่นคาโมไมล์พัดผ่านหน้าเธอไป แสงสีรุ้งวูบวาบหลังเปลือกตาทำให้เธอกลัวปนตื่นเต้น

และแฝงความอยากรู้อยากเห็น พริบตาที่เธอลืมตาขึ้น

แลเห็นทุ่งดอกไม้ที่งดงามมากๆ ที่นั่นคือทุ่งลาเวนเดอร์  ..ดอกลาเวนเดอร์สีม่วงหลายร้อยพันช่อ เอนอ่อนลู่ไปตามสายลม

ส่งกลิ่นหอมเย็นใจและกลีบสีม่วงเล็กๆลอยตามลมเหนือ

    “ว้าว!” เทเรซีหายกลัวแล้ว เหลือแต่ความตื่นเต้นดีใจ กระต่ายขาวพยักเพยิบให้เทเรซีมองตามไปตรงหน้า พร้อมกับพูดว่า

“ดินแดนของผม”

    เบื้องหน้าเทเรซี ถัดจากทุ่งลาเวนเดอร์หอมเย็นแล้ว เป็นป่าแสนสวยที่ไม่เคยเห็นที่ไหน

ป่านั่นมีดอกไม้ต้นไม้น้อยใหญ่หลายสี  แลดูบางพันธุ์เป็นต้นไม้ที่ไม่เคยมีใครรู้จัก

“ผมจะพาเธอเข้าเมือง เราจะต้องผ่านป่านั่นไปก่อน”

เทเรซ๊มีสีหน้าตื่นเต้นจนแทบจะล้น เธอฉีกยิ้มแก้มปริ แววตาเป็นประกายมองตรงไปข้างหน้า

ตลอดเวลาที่เธออยู่ในเมืองเมเยนด์ เธอไม่เคยเจอสถานที่วิเศษเท่านี้เลย แก้มสีชมพูสุกปลั่งแดงเรื่อ

การผจญภัยของเธอจะเริ่มจากตรงนี้ใช่ไหม? เพื่อนหูยาวมองเธอแล้วอมยิ้มอย่างภูมิใจ

“แล้วเธอจะชอบที่นี่”



                  เทเรซีกำลังเดินทางผ่านป่า ป่านี้เป็นป่าโปร่ง  แสงแดดส่องสว่างตลอดทาง ดูไม่น่ากลัวเลย

ดอกไม้ต้นไม้หลายสีดูแปลกตา ผลไม้รูปทรงแปลกๆก็มีมากเช่นกัน

นั่นผลอะไรล่ะ สีม่วงอมน้ำเงินรูปจันทร์เสี้ยว มีลายรูปดาวสีขาวประปราย

แล้วนั่นดอกอะไรล่ะ รูปร่างเหมือนผีเสื้อสักสิบตัวมาเกาะกิ่งรวมกัน เมื่อยื่นมือไปแตะ กลีบดอกก็แตกกระจาย บินว่อนไปบนฟ้า

สักพักก็ร่อนลงมาเกาะกันเหมือนเดิม

แล้วนั่นว่านสี่ทิศหรือเปล่านะ สีเดี๋ยวเขียวเดี๋ยวเหลือง สลับกันราวสัญญาณไฟจราจร

พอกระต่ายขาวแนะให้เด็ดมาชิมก็รสหวานเหมือนเมล่อน

                 สิ่งน่าตื่นตาตื่นใจสำหรับเทเรซี ที่นี่มีมากมาย ไม่ว่าตรงนั้นตรงนี้ตรงไหนก็ดูแปลกไปซะหมด

ช่วงหนึ่งของป่า มีผู้หญิงขาวในชุดกระโปรงที่ทำจากใบไม้สีเขียว ดวงตาดำกลมโต ริมฝีปากสีกุหลาบ

บนศรีษะสวมดอกไม้ยักษ์สีชมพูเรื่อที่คว่ำหน้าชูก้านดอกขึ้นแทนหมวก แผ่นหลังเล็กๆมีปีกโปร่งใสคล้ายแมงปอติดอยู่

เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักมาก ร่อนลงมาจากต้นไม่ใกล้ๆ มาหาเทเรซี เทเรซีตื่นตะลึงเมื่อเห็นคนบินได้จริงๆ

“นางฟ้าหรือ?..” เทเรซีอ้าปากค้าง คิ้วเลิกสูงขึ้น แก้มแดงระเรื่อ ผู้หญิงสีขาวหัวเราะคิกคัก ตอบว่า

“ฉันชื่อ อิมตัวเน็ต เป็น ‘พราย’ ” อิมตัวเน็ตส่งยิ้มละไมให้เทเรซี

“คุณผู้หญิงคนนี้เป็นคนต่างแดน เธอมาจากเมืองเมเยนด์ อีกฟากหนึ่งนั่น” เพื่อนตาสีแดงของเทเรซีแนะนำ

พรายสาวหัวเราะคิกคักน่าเอ็นดูอีกครั้ง “ฉันรู้ ฉันรู้จ้ะ ครูว์ เพื่อนใหม่ของเธอใช่ไหม”  

“ฉันชื่อเทเรซี” เทเรซีตอบ เผยยิ้มสดใส

“ยินดีที่ได้พบเธอ  ขอให้สนุกกับการเดินทางนะ”

พรายพูดจบและบินจากไปในพุ่มใบไม้ต้นใดต้นหนึ่ง



                เพื่อนหูยาวเดินนำหน้าพาเทเรซีออกพ้นป่าในเวลาต่อมา ความตื่นเต้นแผ่วบางลงแต่ยังไม่จางหายไป

และเมื่อเทเรซีเห็น ‘เมือง’ ” ที่ประกอบด้วยบ้านและตึกรูปทรงประหลาดแต่ดูดี หลังเล็กกะทัดรัด ทาด้วยสีสดใสไม่เหมือนกันแม้แต่บ้านเดียว ความตื่นเต้นก็โหมกระหน่ำอีกครั้ง

    หมวกทรงสูงของกระต่ายขาวสั่นขึ้น เมื่อเขาเปิดหมวก ก็ปรากฏหนูนาตัวเล็กๆโผล่ออกมา

และเตือนกระต่ายตาทับทิมถึงสิ่งที่จะต้องทำ เพื่อนในชุดสูทปิดหมวกแล้วยกขึ้นมาสวมอีกครั้ง สีหน้าลำบากใจพูดกับเทเรซี

“โอ..ผมต้องขอโทษเธอด้วย ขอโทษจริงๆ ผมต้องไปแล้ว เธอเดินเที่ยวที่เมืองนี้ได้ตามสบาย ผมรับรองว่าจะไม่มีอันตรายอะไรเกิดขึ้น

แต่ผมต้องไปแล้ว ขอโทษจริงๆ..” เพื่อนหูยาวโค้งคำนับเธอและวิ่งออกไป หันหลังกลับมาตะโกนบอกอย่างสุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้ว่า

“คุณผู้หญิง! อย่าออกไปอีกยังเมืองอีกด้านนึงของป่า! เมื่อถึงเวลาผมจะกลับมา!”

    เทเรซียืนงงกับการจากไปของกระต่ายเมฆ แต่เธอก็ไม่ตำหนิอะไร เพราะเมืองนี้ดูน่ารักมากกว่าน่ากลัว และเธอคิดว่าควบคุมทุกอย่างได้ อีกย่างคือเพื่อนหูยาวสุภาพมากเกินกว่าที่เธอจะกล่าวโทษ