ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : พบเพื่อนใหม่!
“ขอโทษที่ทำให้เธอตื่น” กระต่ายน้อยในชุดสูทพูดกับเทเรซี ความพิศวงทำให้เทเรซีอ้าปากค้าง ตาเบิกโต แก้มแดงเรื่อ
“เธอ.. ไม่น่าเชื่อ! เธอพูดได้!” คำพูดเบาๆเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปาก ตายังคงเบิกกว้าง มองที่กระต่ายขาวอยู่เช่นเดิม
กระต่ายโค้งคำนับเทเรซีหนึ่งครั้ง แล้วกล่าวว่า
“เรือนผมของเธองดงามราวผ้าไหมที่ทอจากด้ายทองคำ จนผมอดที่จะสัมผัสไม่ได้”
ความสุภาพของกระต่ายขาวทำให้เทเรซีคลายความตะลึงลง
“ไม่เป็นไร” เทเรซีตอบอย่างสุภาพเช่นกัน
“นี่ รู้ไหม ฉันเพิ่งเคยเจอกระต่ายเช่นเธอเป็นครั้งแรก ฉันเทเรซี.. เทเรซี ฮีทดี้”
เทเรซีกล่าว ยื่นมือไปทางกระต่ายขาว
“ผม ครูว์” กระต่ายขาวสัมผัสมือเทเรซี “ครูว์.. เฉยๆ”
“ยินดีที่ได้รู้จัก ครูว์ปี้ แปลกใจจังที่เจอเธอที่นี่ ที่นี่เป็นที่ลับของฉัน บ้านฉันอยู่ทางนั้น”
เทเรซีชี้มือไปยังทิศทางที่บ้านหกเหลี่ยมของเธอตั้งอยู่
“เธอล่ะมาจากที่ไหน? เธออยู่หมู่บ้านเมเยนด์นี้หรือ?”
“ผมอยู่ในดินแดนที่ไม่มีชื่อ ที่นั่นงดงามมากทีเดียว” กระต่ายขาวกล่าว
“เธอจะรังเกียจไหมถ้าผมจะเชิญเธอไปยังดินแดนของผมเพื่อเป็นการขอโทษที่ทำให้เธอตื่น”
“โอ้... นั่นดีสำหรับฉันมากเลย ฉันตกลงรับคำเชิญ”
เทเรซีในชุดกระโปรงวันพีชไม่มีแขน สีขาวอมชมพู ชายกระโปรงติดด้วยระบายลูกไม้เล็กๆลุกขึ้นยืน
กระต่ายสีขาวที่แม้จะยืนสองขาก็สูงเพียงเอวเทเรซีเท่านั้นเดินนำหน้า ผ่านม่านเถาไอวี่ไป
ภายหลังเถาไอวี่โปร่งๆนั้น เป็นที่ดินรกร้างว่างเปล่า แห้งแตกระแหง มีเพียงกอหญ้าป่า สูงและแข็งขึ้นเป็นหย่อมๆเท่านั้น
“นี่น่ะหรือดินแดนของเธอ” เทเรซีถาม สีหน้าผิดหวัง เศร้าสร้อย
“ไม่ใช่หรอก เธอเห็นกอหญ้าป่าตรงนั้นไหม ที่ขึ้นตรงข้ามกันนั่นน่ะ”
กระต่ายขาวชี้ไปยังกอหญ้าป่าแห้งๆที่ขึ้นตรงข้ามกัน โอนอ่อนเข้าหากันราวกับเป็นซุ้มประตูเล็กๆ
“เธอและผมต้องเดินข้ามไป จึงจะสามารถไปถึงดินแดนของผมได้”
ที่ลึกลับอย่างนี้มีด้วยหรือ... ฉันควรจะข้ามไปดีไหมนะ เทเรซีคิด
“เอ่อ..ฉันไม่แน่ใจว่าฉันอยากจะไปแล้ว..” เทเรซีพยายามบอกปัดอย่างสุภาพ
“อย่ากลัว ที่นั่นไม่เป็นอันตรายหรอก” กระต่ายสีเมฆชักชวน
“ฉัน.. หมายถึง อาจจะไม่ได้จริงๆ” เทเรซีมีสีหน้าลำบากใจที่จะปฏิเสธ แต่สถานที่ที่เธอยืนอยู่นี้ไม่ได้ให้ความรู้สึกปลอดภัยแก่เธอเลย
“โธ่.. พนันได้เลยว่าเธอต้องชอบ” ครูว์ปี้ยื่นมือออกมา
“มาเถอะ ผมรับรอง” เทเรซีไม่อาจปฏิเสธคำชวนอันแสนสุภาพจากเพื่อนใหม่แสนน่ารักของเธอได้
เธอวางมือบนขาหน้าของเพื่อนหูยาวที่ยื่นออกมา หลับตา และกลั้นใจเดินผ่านกอหญ้าป่าที่เป็นซุ้มประตูไป
“เธอ.. ไม่น่าเชื่อ! เธอพูดได้!” คำพูดเบาๆเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปาก ตายังคงเบิกกว้าง มองที่กระต่ายขาวอยู่เช่นเดิม
กระต่ายโค้งคำนับเทเรซีหนึ่งครั้ง แล้วกล่าวว่า
“เรือนผมของเธองดงามราวผ้าไหมที่ทอจากด้ายทองคำ จนผมอดที่จะสัมผัสไม่ได้”
ความสุภาพของกระต่ายขาวทำให้เทเรซีคลายความตะลึงลง
“ไม่เป็นไร” เทเรซีตอบอย่างสุภาพเช่นกัน
“นี่ รู้ไหม ฉันเพิ่งเคยเจอกระต่ายเช่นเธอเป็นครั้งแรก ฉันเทเรซี.. เทเรซี ฮีทดี้”
เทเรซีกล่าว ยื่นมือไปทางกระต่ายขาว
“ผม ครูว์” กระต่ายขาวสัมผัสมือเทเรซี “ครูว์.. เฉยๆ”
“ยินดีที่ได้รู้จัก ครูว์ปี้ แปลกใจจังที่เจอเธอที่นี่ ที่นี่เป็นที่ลับของฉัน บ้านฉันอยู่ทางนั้น”
เทเรซีชี้มือไปยังทิศทางที่บ้านหกเหลี่ยมของเธอตั้งอยู่
“เธอล่ะมาจากที่ไหน? เธออยู่หมู่บ้านเมเยนด์นี้หรือ?”
“ผมอยู่ในดินแดนที่ไม่มีชื่อ ที่นั่นงดงามมากทีเดียว” กระต่ายขาวกล่าว
“เธอจะรังเกียจไหมถ้าผมจะเชิญเธอไปยังดินแดนของผมเพื่อเป็นการขอโทษที่ทำให้เธอตื่น”
“โอ้... นั่นดีสำหรับฉันมากเลย ฉันตกลงรับคำเชิญ”
เทเรซีในชุดกระโปรงวันพีชไม่มีแขน สีขาวอมชมพู ชายกระโปรงติดด้วยระบายลูกไม้เล็กๆลุกขึ้นยืน
กระต่ายสีขาวที่แม้จะยืนสองขาก็สูงเพียงเอวเทเรซีเท่านั้นเดินนำหน้า ผ่านม่านเถาไอวี่ไป
ภายหลังเถาไอวี่โปร่งๆนั้น เป็นที่ดินรกร้างว่างเปล่า แห้งแตกระแหง มีเพียงกอหญ้าป่า สูงและแข็งขึ้นเป็นหย่อมๆเท่านั้น
“นี่น่ะหรือดินแดนของเธอ” เทเรซีถาม สีหน้าผิดหวัง เศร้าสร้อย
“ไม่ใช่หรอก เธอเห็นกอหญ้าป่าตรงนั้นไหม ที่ขึ้นตรงข้ามกันนั่นน่ะ”
กระต่ายขาวชี้ไปยังกอหญ้าป่าแห้งๆที่ขึ้นตรงข้ามกัน โอนอ่อนเข้าหากันราวกับเป็นซุ้มประตูเล็กๆ
“เธอและผมต้องเดินข้ามไป จึงจะสามารถไปถึงดินแดนของผมได้”
ที่ลึกลับอย่างนี้มีด้วยหรือ... ฉันควรจะข้ามไปดีไหมนะ เทเรซีคิด
“เอ่อ..ฉันไม่แน่ใจว่าฉันอยากจะไปแล้ว..” เทเรซีพยายามบอกปัดอย่างสุภาพ
“อย่ากลัว ที่นั่นไม่เป็นอันตรายหรอก” กระต่ายสีเมฆชักชวน
“ฉัน.. หมายถึง อาจจะไม่ได้จริงๆ” เทเรซีมีสีหน้าลำบากใจที่จะปฏิเสธ แต่สถานที่ที่เธอยืนอยู่นี้ไม่ได้ให้ความรู้สึกปลอดภัยแก่เธอเลย
“โธ่.. พนันได้เลยว่าเธอต้องชอบ” ครูว์ปี้ยื่นมือออกมา
“มาเถอะ ผมรับรอง” เทเรซีไม่อาจปฏิเสธคำชวนอันแสนสุภาพจากเพื่อนใหม่แสนน่ารักของเธอได้
เธอวางมือบนขาหน้าของเพื่อนหูยาวที่ยื่นออกมา หลับตา และกลั้นใจเดินผ่านกอหญ้าป่าที่เป็นซุ้มประตูไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น