กาลครั้งหนึ่ง..ในความฝัน

ลำดับตอนที่ #16 : เพื่อนใหม่แสนดี

                เมื่อวิ่งไปได้ระยะหนึ่ง เด็กม้าก็หยุดวิ่ง กระทบเท้ากุบกับอยู่กับพื้น เหลียวลังมาและยื่นมือให้เทเรซีพยุงตัวเองลง

“เราจะพักกันที่นี่ก่อน” โพรตัสกล่าว เทเรซีวางมือลงบนมือของเด็กชายที่ยื่นมาให้อย่างไว้ใจ ดันตัวเองให้ลื่นลงจากหลังของเขา

“เราจะไปกันอีกไกลแค่ไหนหรือ?” เธอถามอ่อนหวาน

“ไกลเหมือนกัน” เด็กชายเดินสี่เท้าเข้าไปยังพุ่มไม้ริมทางเพื่อปิดบังตนจากเซ็นทอร์ตัวอื่นๆ

เทเรซีเดินตามเข้าไป เธอนั่งลงบนหินขนาดพอดีก้อนหนึ่ง เด็กม้าก็ย่อตัวลงนั่งเช่นกัน

                 “ทำไมพวกม้าถึงอยากฆ่าฉัน” เทเรซีถามหวาดหวั่น โพรตัสมองหน้าเด็กหญิงแล้วตอบว่า

“พวกฉันคือเซ็นทอร์ เรามีกฎว่าจะปล่อยให้มีใครเข้ามาในเขตแดนศักดิ์สิทธิ์ของเราไม่ได้” โพรตัสละสายตาจากหน้าเทเรซี กล่าวต่อไป

“แต่ฉันไม่เห็นด้วยกับกฎนั้นหรอก ฉันว่าเราเป็นเพื่อนกันได้ ไม่ว่ากับใครก็ตาม” เขาหันมายิ้มกับเด็กหญิง เทเรซียิ้มตอบ

เขาเป็นเด็กม้าที่สวยงามจริงๆ โพรตัสมีผมดำสั้นแบบเด็กผู้ชาย ผิวคล้ำและมีกล้ามเนื้อแข็งแรง

ดังเช่นเซ็นทอร์ที่ออกมาจากหนังสือจักราศีเลยทีเดียว



                “ฉันรู้จักเซ็นทอร์ตัวหนึ่ง ที่ถือธนูน่ะ เขาอยู่ในแผนที่จักราศีที่ฉันเคยเรียน” เทเรซียิ้มแย้มกล่าว

โพรตัสมองหน้าเธอ “ถ้าเขาเป็นเซ็นทอร์ เขาก็คงเป็นบรรพบุรุษฉัน” เขาเอ่ยยิ้มๆ

    เทเรซีนั่งพักและพูดคุยกับเด็กม้านานพอสมควร เธอพูดถึงโลกที่เธอจากมา ว่ามีม้า.. หมายถึงม้าจริงๆ มากแค่ไหน

โพรตัสตั้งใจฟังและแลกเปลี่ยนเรื่องของตัวเองอย่างสนุกสนาน “..อย่างนั้นหรือ ม้าในดินแดนของเธอพูดไม่ได้สินะ” เขาเอ่ย

“ไม่ใช่เพียงแต่ม้าเท่านั้น สัตว์ทุกชนิดก็พูดไม่ได้เหมือนกัน” เทเรซีตอบ

“อย่างนั้นไม่น่าเบื่อแย่หรอกหรือ” เขาถาม เทเรซีนิ่งเงียบไปก่อนจะตอบว่า “มันก็สนุกในแบบของมันน่ะ”



                การสนทนาดำเนินต่อไป ก่อนที่โพรตัสจะตัดบทว่า “เอาล่ะ เราไปกันต่อเถอะ ก่อนที่ฮีเธอร์จะสงสัยว่าฉันหายไปไหนนานนัก”

โพรตัสยันตัวลุกขึ้นด้วยขาหน้า “ฉันบอกเขาว่าจะไปตักน้ำน่ะ” เขายักไหล่

“แล้วจะไม่แย่หรือ ถ้าเธอไม่มีน้ำกลับไป” เทเรซีถาม

“ฉันบอกเขาว่าลืมไปก็คงได้ละมั้ง” เด็กม้าและเด็กมนุษย์หัวเราะกันสนุกสนาน โพรตัสหงายมือให้เทเรซีใช้พยุงตัวนั่งบนหลังของเขาอีกครั้ง



เด็กหญิงยกตัวนั่งไพล่ขาและจับไหล่เด็กม้าเช่นเดิม โพรตัสเริ่มควบตัววิ่ง ลมเย็นหอมกลิ่นต้นไม้ใบหญ้าปะทะหน้าเทเรซีอีกครั้ง

เธอชอบเพื่อนใหม่ของเธอคนนี้เสียจริงๆ เขาทั้งน่ารัก คุยสนุกและดูเหมือนมีอายุไล่เลี่ยกับเธอ

โพรตัสพาเธอเดินทางผ่านลำธารแสนสวยที่น้ำที่ไหลในธารนั้นเป็นสีทอง

มีเหล่าปลาสีรุ้งเหมือนที่เธอเคยเห็นใต้ทะเลสาบกับเพื่อนเงือกกระโดดไปมา

    

                ผ่านทุ่งดอกไม้รูปร่างประหลาดที่มีแต่สีขาว และดงหญ้าป่าสูงและหนาทึบ ตลอดทางบนหลังเด็กม้านั้นไม่น่ากลัวเลย

    เมื่อเห็นตัวเมืองสีสดคล้ายกับเมืองแรกที่ครูว์ปี้นำทางเทเรซีไป โพรตัสก็ปล่อยเทเรซีลงและกล่าวว่า

“ถึงแล้ว เธอลงที่นี่และอย่าเข้าไปในป่าอีก”

    “แต่ถ้าฉันต้องกลับเข้าไปเพราะต้องไปยังเมืองอีกฟากหนึ่งของป่า..” เทเรซีถาม

“ถ้าอย่างนั้นเธอเอาสิ่งนี้ไว้” โพรตัสถอดกำไลขลุ่ยเขาสัตว์ของเขาออกจากข้อมือ ส่งมันให้เทเรซี

“เป่ามันเมื่อเธอต้องการให้ฉันมารับ เสียงนี้มีแต่ฉันเท่านั้นที่เข้าใจ” เทเรซีรับมันมาด้วยสีหน้าขอบคุณ

โพรตัสหันหลังและควบเท้ากลับเข้าไปยังป่า