ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : โพรตัส
การเดินทางของเทเรซียังดำเนินต่อไป เธอขึ้นจากน้ำแล้วแต่เนื้อตัวไม่เปียกปอนเลยแม้แต่น้อย
นี่เป็นเพราะเธอมี ‘สัญลักษณ์แห่งทะเล’ อยู่เหมือนกันหรือ เทเรซีปล่อยให้ความสงสัยนี้ยังคั่งค้างต่อไป เพราะไม่สามารถตอบตัวเองได้
การเดินทางของเธอนี้แม้ยาวไกลแต่กลับไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย เพราะเธอได้รับความตื่นตาตื่นใจ ความอบอุ่นและมิตรภาพมาตลอดทางนั่นเอง
ป่านี้ดูเหมือนกลางวันกลางคืนจะไม่เดินตามเวลาครั้งละสิบสองชั่วโมงเหมือนโลกที่เธอจากมา
ไม่รู้ว่ายาวนานเท่าไหร่ที่เธอมาอยู่ที่นี่ แต่ตอนนี้เธอง่วงเหลือเกิน เทเรซีเดินผ่านพุ่มไม้ใบหนาแต่นุ่มนิ่มพุ่มหนึ่ง
หลังพุ่มไม้นั่นเธอพบพื้นที่ว่างขนาดเล็กสำหรับเด็กหญิงคนหนึ่งนอนได้สบายๆ สถานที่นั้นปูด้วยหญ้านุ่มๆที่ขึ้นแน่นหนาเหมือนพรม
เทเรซีล้มตัวลงนอนบนหญ้านั้น การนอนกลางดินกลางทรายไม่ได้สร้างความลำบากให้แก่เธอเลย เพราะใต้แผ่นหลังที่เธอทอดกายนั้น
นิ่มเสียยิ่งกว่าเตียงอย่างดีเสียอีก
เทเรซีนอนหลับไป เดินทางสู่นิทราอันยาวไกล เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่กันนะ
เธอได้ยินเสียงกุบกับดังเช่นเสียงม้าฝูงหนึ่งวิ่งผ่านพื้นดินใกล้ที่ที่เธอนอนอยู่ เธอแง้มเปลือกตาเปิดออก เทเรซียันกายลุกขึ้น
แหวกพุ่มไม้หนานุ่ม สอดสายตามองผ่านไปเพื่อหาต้นเสียง สิ่งที่เธอเห็นคือม้าฝูงหนึ่ง ม้าที่มีลำตัวท่อนบนเป็นคน! ทั้งชายและหญิง
เทเรซีอ้าปากค้าง ฉันรู้จักนี่! ฉันรู้จัก! เทเรซีคิด เธอเคยเห็นพวกเขาในแผนภาพจักราศี คนครึ่งม้าเป็นสัญลักษณ์ของราศีธนูนั่นเอง
ม้าท่าทางดุดันตัวหนึ่งยกมือห้ามฝูงให้เงียบ ความสงัดพาดผ่านฝูงเซ็นทอร์ไปอย่างแช่มช้า
ม้าหนุ่มหัวหน้าฝูงขมวดคิ้วแล้วเอ่ยว่า “มีมนุษย์อยู่แถวนี้”
ในทีแรกเทเรซีคิดจะออกจากที่ซ่อน ไปแนะนำตัวอย่างมิตรสหายกับพวกครึ่งคนครึ่งม้า
แต่แล้วความคิดนี้ก็หายวับไปทันทีที่ม้าผู้หญิงตัวหนึ่งในฝูงพูดขึ้นมาว่า
“เราจะปล่อยให้มีมนุษย์อยู่ในเขตของเราไม่ได้” “เราต้องฆ่ามัน”
โอย ตายจริง เรื่องตายๆอีกแล้วหรือนี่!?
“ค้นหาให้พบ!” หัวหน้าฝูงสั่งเสียงหน้าเกรงขาม
ริมฝีปากเทเรซีสั่นด้วยความกลัว ฟันกระทบกันดังกึกกักเบาๆ ขออย่าให้พวกเขาเจอฉันเลย สองมือเด็กหญิงประสานกันแน่น
เสียงแซ่กๆดังมาจากเบื้องหน้า พุ่มไม้ใบหนาที่ปิดร่างเทเรซีไว้ไหวไปมา
โอ๊ย ไม่นะ นี่เขาเจอฉันแล้วหรือ!?? เทเรซีน้ำตาคลอเบ้า ภาวนาขอให้อย่าเกิดอะไรขึ้นเลย.. พุ่มไม้เปิดผางออกมา!
เทเรซีสูดหายใจจะร้องกรี๊ด แต่มือๆหนึ่งปิดปากเธอเอาไว้ได้ทัน เทเรซีนั่งตัวสั่นงันงก ไม่มีเสียงใดลอดออกมา มือยังคงประสานแน่นอยู่
เจ้าของมือที่ช่วยชีวิตเธอคือเซ็นทอร์เด็กตนหนึ่ง
“จุ๊ๆ” เด็กชายครึ่งม้ายกนิ้วแตะริมฝีปากตนเองเป็นเชิงห้ามไม่ให้ส่งเสียง เทเรซีกลอกตาไปซ้ายทีขวาที และกลับมาจ้องมองเซ็นทอร์
ม้าเด็กกระซิบบอกเธอว่า “อยู่ที่นี่และอย่าส่งเสียง สักพักหนึ่งฉันจะมาหา” เขาปล่อยมืออกจากปากของเธอ และควบสี่เท้าจากไปหาฝูง
“เจอไหมโพรตัส?” ม้าหนุ่มตัวหนึ่งถาม “ไม่เจอเลยครับ” โพรตัส เด็กชายครึ่งม้าที่ช่วยชีวิตเธอโป้ปด หัวหน้าฝูงพยักหน้า
และเดินนำลูกฝูงจากไป
เทเรซีนั่งนิ่ง น้ำตายังไหลริน เหตุการณ์ที่เกิดกะทันหันนี้ทำให้เธอสับสน นี่เกิดอะไรขึ้น? เด็กผู้ชายเมื่อกี้เขาช่วยฉันหรือ?
แต่เขาก็เป็นครึ่งม้าเหมือนกันนี่นา เขาช่วยฉันเพราะอะไรกัน? คำถามของเทเรซียังคงหาคำตอบไม่ได้
เธอตื่นเต้นกับเรื่องราวที่ผ่านไปจนหลับไปอีกครั้ง
“..เฮ้” เสียงกระซิบและฝ่ามือที่ตบลงบนแก้มเทเรซีเบาๆทำให้เธอรู้สึกตัว
“ดีจัง ฉันนึกว่าเธอตายไปแล้ว” เด็กครึ่งม้ามีสีหน้าโล่งใจ
เทเรซีสะดุ้ง ลุกพรวดนั่งอยู่กับที่ หน้าตาตื่น
“เราไม่มีเวลาแนะนำตัว ฉันจะพูดสั้นๆนะ เธอต้องออกไปจากป่านี่” โพรตัสพูดอย่างรวดเร็ว เทเรซียังคงนิ่งอึ้ง
“ขึ้นหลังฉัน ฉันจะพาเธอออกไปจากเขตป่า” โพรตัสชี้ไปที่หลังของเขา ซึ่งมีรูปร่างเป็นม้า
เทเรซีมองโพรตัสอย่างลำดับความคิดไม่ถูก
จนเขาต้องตบแก้มเธอเบาๆอีกครั้งแล้วพูดว่า “นี่แม่คุณ เราไม่มีเวลามาอึ้งนะ รีบขึ้นมาซะ ถ้าเธอไม่อยากตาย”
คำว่า ‘ตาย’ ทำให้สมองของเทเรซีแล่นอีกครั้ง เธอไม่พูดอะไร รีบปีนขึ้นนั่งไพล่ขาบนหลังของเด็กม้าทันที
“ทีนี้ก็เกาะไหล่ฉันแน่นๆนะ ไม่อย่างนั้นเธอจะร่วงลงไปแน่ๆ” เทเรซีทำตามอย่างว่าง่าย
เด็กม้าควบตัววิ่งไปอย่างรวดเร็วแต่แผ่วเบา ใบหน้าเทเรซีสัมผัสลมเย็น ทำให้เธอคลายความตื่นเต้นลง จ้องมองหลังศีรษะของเด็กม้า
“เธอชื่อ โพรตัสหรือ?” เทเรซีถาม เด็กม้าเหลียวมามองเทเรซีแวบนึ่ง ยังคงไม่หยุดวิ่ง
“ใช่ ได้ยินฮีเธอร์เรียกฉันอย่างนั้นใช่ไหม” เขาตอบ “ฮีเธอร์คือใคร” เทเรซีตอบคำถามด้วยคำถาม
“พี่ชายของฉัน” โพรตัสพูด “คนที่ถามฉันว่าเจอเธอไหมไงล่ะ”
“อย่างนั้นก็คงใช่” เทเรซีตอบ ความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะหนึ่ง โพรตัสจึงเอ่ยถามบ้าง “เธอล่ะ ชื่ออะไร”
“เทเรซี” เด็กหญิงตอบเบาๆ
“ชื่อเพราะนะ” คำพูดเด็กม้าทำให้รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าแดงเรื่อของเธอ
นี่เป็นเพราะเธอมี ‘สัญลักษณ์แห่งทะเล’ อยู่เหมือนกันหรือ เทเรซีปล่อยให้ความสงสัยนี้ยังคั่งค้างต่อไป เพราะไม่สามารถตอบตัวเองได้
การเดินทางของเธอนี้แม้ยาวไกลแต่กลับไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อย เพราะเธอได้รับความตื่นตาตื่นใจ ความอบอุ่นและมิตรภาพมาตลอดทางนั่นเอง
ป่านี้ดูเหมือนกลางวันกลางคืนจะไม่เดินตามเวลาครั้งละสิบสองชั่วโมงเหมือนโลกที่เธอจากมา
ไม่รู้ว่ายาวนานเท่าไหร่ที่เธอมาอยู่ที่นี่ แต่ตอนนี้เธอง่วงเหลือเกิน เทเรซีเดินผ่านพุ่มไม้ใบหนาแต่นุ่มนิ่มพุ่มหนึ่ง
หลังพุ่มไม้นั่นเธอพบพื้นที่ว่างขนาดเล็กสำหรับเด็กหญิงคนหนึ่งนอนได้สบายๆ สถานที่นั้นปูด้วยหญ้านุ่มๆที่ขึ้นแน่นหนาเหมือนพรม
เทเรซีล้มตัวลงนอนบนหญ้านั้น การนอนกลางดินกลางทรายไม่ได้สร้างความลำบากให้แก่เธอเลย เพราะใต้แผ่นหลังที่เธอทอดกายนั้น
นิ่มเสียยิ่งกว่าเตียงอย่างดีเสียอีก
เทเรซีนอนหลับไป เดินทางสู่นิทราอันยาวไกล เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่กันนะ
เธอได้ยินเสียงกุบกับดังเช่นเสียงม้าฝูงหนึ่งวิ่งผ่านพื้นดินใกล้ที่ที่เธอนอนอยู่ เธอแง้มเปลือกตาเปิดออก เทเรซียันกายลุกขึ้น
แหวกพุ่มไม้หนานุ่ม สอดสายตามองผ่านไปเพื่อหาต้นเสียง สิ่งที่เธอเห็นคือม้าฝูงหนึ่ง ม้าที่มีลำตัวท่อนบนเป็นคน! ทั้งชายและหญิง
เทเรซีอ้าปากค้าง ฉันรู้จักนี่! ฉันรู้จัก! เทเรซีคิด เธอเคยเห็นพวกเขาในแผนภาพจักราศี คนครึ่งม้าเป็นสัญลักษณ์ของราศีธนูนั่นเอง
ม้าท่าทางดุดันตัวหนึ่งยกมือห้ามฝูงให้เงียบ ความสงัดพาดผ่านฝูงเซ็นทอร์ไปอย่างแช่มช้า
ม้าหนุ่มหัวหน้าฝูงขมวดคิ้วแล้วเอ่ยว่า “มีมนุษย์อยู่แถวนี้”
ในทีแรกเทเรซีคิดจะออกจากที่ซ่อน ไปแนะนำตัวอย่างมิตรสหายกับพวกครึ่งคนครึ่งม้า
แต่แล้วความคิดนี้ก็หายวับไปทันทีที่ม้าผู้หญิงตัวหนึ่งในฝูงพูดขึ้นมาว่า
“เราจะปล่อยให้มีมนุษย์อยู่ในเขตของเราไม่ได้” “เราต้องฆ่ามัน”
โอย ตายจริง เรื่องตายๆอีกแล้วหรือนี่!?
“ค้นหาให้พบ!” หัวหน้าฝูงสั่งเสียงหน้าเกรงขาม
ริมฝีปากเทเรซีสั่นด้วยความกลัว ฟันกระทบกันดังกึกกักเบาๆ ขออย่าให้พวกเขาเจอฉันเลย สองมือเด็กหญิงประสานกันแน่น
เสียงแซ่กๆดังมาจากเบื้องหน้า พุ่มไม้ใบหนาที่ปิดร่างเทเรซีไว้ไหวไปมา
โอ๊ย ไม่นะ นี่เขาเจอฉันแล้วหรือ!?? เทเรซีน้ำตาคลอเบ้า ภาวนาขอให้อย่าเกิดอะไรขึ้นเลย.. พุ่มไม้เปิดผางออกมา!
เทเรซีสูดหายใจจะร้องกรี๊ด แต่มือๆหนึ่งปิดปากเธอเอาไว้ได้ทัน เทเรซีนั่งตัวสั่นงันงก ไม่มีเสียงใดลอดออกมา มือยังคงประสานแน่นอยู่
เจ้าของมือที่ช่วยชีวิตเธอคือเซ็นทอร์เด็กตนหนึ่ง
“จุ๊ๆ” เด็กชายครึ่งม้ายกนิ้วแตะริมฝีปากตนเองเป็นเชิงห้ามไม่ให้ส่งเสียง เทเรซีกลอกตาไปซ้ายทีขวาที และกลับมาจ้องมองเซ็นทอร์
ม้าเด็กกระซิบบอกเธอว่า “อยู่ที่นี่และอย่าส่งเสียง สักพักหนึ่งฉันจะมาหา” เขาปล่อยมืออกจากปากของเธอ และควบสี่เท้าจากไปหาฝูง
“เจอไหมโพรตัส?” ม้าหนุ่มตัวหนึ่งถาม “ไม่เจอเลยครับ” โพรตัส เด็กชายครึ่งม้าที่ช่วยชีวิตเธอโป้ปด หัวหน้าฝูงพยักหน้า
และเดินนำลูกฝูงจากไป
เทเรซีนั่งนิ่ง น้ำตายังไหลริน เหตุการณ์ที่เกิดกะทันหันนี้ทำให้เธอสับสน นี่เกิดอะไรขึ้น? เด็กผู้ชายเมื่อกี้เขาช่วยฉันหรือ?
แต่เขาก็เป็นครึ่งม้าเหมือนกันนี่นา เขาช่วยฉันเพราะอะไรกัน? คำถามของเทเรซียังคงหาคำตอบไม่ได้
เธอตื่นเต้นกับเรื่องราวที่ผ่านไปจนหลับไปอีกครั้ง
“..เฮ้” เสียงกระซิบและฝ่ามือที่ตบลงบนแก้มเทเรซีเบาๆทำให้เธอรู้สึกตัว
“ดีจัง ฉันนึกว่าเธอตายไปแล้ว” เด็กครึ่งม้ามีสีหน้าโล่งใจ
เทเรซีสะดุ้ง ลุกพรวดนั่งอยู่กับที่ หน้าตาตื่น
“เราไม่มีเวลาแนะนำตัว ฉันจะพูดสั้นๆนะ เธอต้องออกไปจากป่านี่” โพรตัสพูดอย่างรวดเร็ว เทเรซียังคงนิ่งอึ้ง
“ขึ้นหลังฉัน ฉันจะพาเธอออกไปจากเขตป่า” โพรตัสชี้ไปที่หลังของเขา ซึ่งมีรูปร่างเป็นม้า
เทเรซีมองโพรตัสอย่างลำดับความคิดไม่ถูก
จนเขาต้องตบแก้มเธอเบาๆอีกครั้งแล้วพูดว่า “นี่แม่คุณ เราไม่มีเวลามาอึ้งนะ รีบขึ้นมาซะ ถ้าเธอไม่อยากตาย”
คำว่า ‘ตาย’ ทำให้สมองของเทเรซีแล่นอีกครั้ง เธอไม่พูดอะไร รีบปีนขึ้นนั่งไพล่ขาบนหลังของเด็กม้าทันที
“ทีนี้ก็เกาะไหล่ฉันแน่นๆนะ ไม่อย่างนั้นเธอจะร่วงลงไปแน่ๆ” เทเรซีทำตามอย่างว่าง่าย
เด็กม้าควบตัววิ่งไปอย่างรวดเร็วแต่แผ่วเบา ใบหน้าเทเรซีสัมผัสลมเย็น ทำให้เธอคลายความตื่นเต้นลง จ้องมองหลังศีรษะของเด็กม้า
“เธอชื่อ โพรตัสหรือ?” เทเรซีถาม เด็กม้าเหลียวมามองเทเรซีแวบนึ่ง ยังคงไม่หยุดวิ่ง
“ใช่ ได้ยินฮีเธอร์เรียกฉันอย่างนั้นใช่ไหม” เขาตอบ “ฮีเธอร์คือใคร” เทเรซีตอบคำถามด้วยคำถาม
“พี่ชายของฉัน” โพรตัสพูด “คนที่ถามฉันว่าเจอเธอไหมไงล่ะ”
“อย่างนั้นก็คงใช่” เทเรซีตอบ ความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะหนึ่ง โพรตัสจึงเอ่ยถามบ้าง “เธอล่ะ ชื่ออะไร”
“เทเรซี” เด็กหญิงตอบเบาๆ
“ชื่อเพราะนะ” คำพูดเด็กม้าทำให้รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าแดงเรื่อของเธอ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น