กาลครั้งหนึ่ง..ในความฝัน

ลำดับตอนที่ #14 : ใต้ทะเล

               ใต้ทะเลสาป เทเรซีสามารถหายใจได้และพูดได้ดังเธอยังอยู่บนบก ความแปลกใจท่วมท้น

แต่ก็ถูกพัดกระจายด้วยความสวยงามของท้องทะเล ปะการังและพืชทะเลหลากสีพลิ้วสะบัดตามสายน้ำ มากมายราวกับพรมใต้บาดาล

แสงอาทิตย์ที่ส่องผ่านผิวน้ำให้ความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้ แจ๊คและมิเรียจับมือเทเรซีคนละข้าง พาเธอว่ายน้ำไป

“สวยจังเลย” เทเรซีเอ่ย เดวิดหันมายิ้มและเอ่ยว่า “ยินดีต้อนรับสู่แอตแลนติส”

    เออร์นีย์ชี้ชวนให้เทเรซีมองฝูงปลาที่สวยงามอย่างประหาดฝูงหนึ่งว่ายน้ำผ่านไป ปลาที่มีลำตัวสีรุ้งและมีครีบที่คล้ายกับปีกนก สายน้ำอบอุ่นอ่อนโยนราวกับโอบอุ้มเธอไว้



                หนึ่งเด็กหญิงและห้ามนุษย์เงือกว่ายน้ำผ่านสถานที่ใต้ทะเลแสนงามมากมาย

เทเรซีได้สัมผัสพื้นทรายละมุนก้นทะเลด้วยแผ่นหลังของเธอ ได้เล่นสนุกกับม้าน้ำที่มีสองหัว และกินสาหร่ายทะเลสีน้ำเงิน

ความสนุกสนานทำให้มิเรียประหม่าไป เธอชักชวนเทเรซีให้เข้าไปแหย่ปลาหมึกยักษ์ตัวหนึ่งที่หลับอยู่ด้วยความคะนอง

    ทันทีที่ปลายหางมิเรียฟาดลงบนหัวของเจ้าหนวดยาว มันตื่นขึ้นด้วยความโมโหโทโส ใครกันนะที่มายุ่งกับการนอนหลับของฉัน มันใช้หนวดยาวๆของมันปัดป่ายไปทั่ว เดวิด แจ๊ค เออร์นีย์ เทเรซี เดเทอและมิเรียว่ายหลบหนีกันอลหม่าน นี่ไม่ใช่การล้อเล่นเสียแล้ว

เมื่อเจ้าเพื่อนตัวยักษ์นี้ไม่เล่นด้วย



“โธ่ ฉันไม่คิดว่ามันจะเป็นอย่างนี้” มิเรียเอ่ยกับเพื่อนๆอย่างว้าวุ่น ขณะที่ทั้งหกหลบอยู่หลังซากปรักหักพังใต้น้ำ

“เราจะคุยเรื่องนี้กันทีหลัง!” แจ๊คพูดอย่างร้อนรน ว่ายน้ำนำหน้าเพื่อนๆให้ออกไปพ้นจากซากเรือที่เจ้าปลาหมึกยักษ์กำลังฟาดหนวดใส่

    “เราต้องหยุดมันก่อนที่มันจะทำร้ายเรานะ!” เดเทอตะโกน

“เอ้อ.. ฉันก็คิดอยู่เหมือนกัน!” เดวิดตะโกนตอบ “แต่เราจะทำยังไง!” เออร์นีย์เสริม

    เทเรซีแลเห็นเชือกที่ปลายหนึ่งผูกติดอยู่กับเสากระโดงเรือที่อับปางใต้สมุทร ปลายอีกด้ายหนึ่งผูดติดกับตัวรอกขนาดใหญ่

ถูกหินยักษ์ทับอยู่ ถ้าเราสามารถดันหินนั้นออกได้ล่ะก็.. เทเรซีคิด ยกนิ้วสอดเข้าในริมฝีปาก เป่าเสียงแหลมเหมือนที่เดวิดเคยทำ

ห้าเพื่อนใหม่ที่ว่ายน้ำหลบหนีอยู่ใกล้ๆเทเรซีได้ยินดังนั้นก็ต่างหันมองอย่างเร่งรีบ

               “ฉันรู้แล้ว!” เทเรซีตะโกน ชี้มือไปที่ทางเสากระโดง

เงือกหนุ่มสาวห้าตนว่ายน้ำมารวมกันหลังหินยักษ์ เทเรซีพูดอย่างรีบร้อน “เราต้องดันหินนี้ไปให้พ้นทาง!”

เพื่อนๆพยักหน้า ออกแรงดันหินเต็มกำลัง หนวดยักษ์ของปลาหมึกขี้โมโหว่ายคืบคลานเข้ามาใกล้ชาวเงือกแล้ว

“อีกนิดเดียว!” แจ๊คตะโกนลั่น ออกกำลังดันหินยักษ์สุดแรงเกิด หนวดยักษ์เส้นหนึ่งสาวมารัดตัวเดเทอไว้ เดเทอร้องกรี๊ด

พอดีกับที่หินยักษ์เคลื่อนออกพ้นเส้นทาง

                เสากระโดงเรือเก่าดีดวืด รอกเหล็กที่ถูกทับด้วยหินกระดอนภายใต้ผืนน้ำ ฟาดลงที่หัวเจ้าปลาหมึกพอดิบพอดี

หนวดยักษ์ที่พันรอบตัวเดเทอคลายออก ปลาหมึกยักษ์ล้มลงนอนนิ่ง ความสงบมาเยือนท้องทะเลอีกครั้ง



“ไม่อยากจะเชื่อเลย” เทเรซีอุทาน “นั่นซิ ปกติแล้วจะไม่มีแรงเหวี่ยงใต้น้ำเสียหน่อย มีเพียงในดินแดนเราเท่านั้นแหละ”

เทเรซีถอนหายใจอย่างโล่งอก

“เป็นไรไหมเดเทอ” เดวิดถาม “ไม่ ขอบใจจริงเทเรซี” เดเทอว่ายน้ำเข้ามาใกล้ จับมือกับเทเรซี

“เราขึ้นสู่ผิวน้ำกันสักทีไหม มือฉันเริ่มเหี่ยวอีกแล้วล่ะ” มิเรียบ่น เมื่อทั้งหกเห็นพ้อง ห้าเงือกหนึ่งมนุษย์ก็ว่ายขึ้นสู่ผิวน้ำ

    

                 เมื่อขึ้นสู่ผิวน้ำ เดวิดอุ้มเทเรซีให้นั่ง หย่อนขาลงริมทะเล “เอาล่ะ อธิบายเรื่องนี้มา มิเรีย” แจ๊คถามเสียงเข้มงวด

มิเรียก้มหน้านิ่ง เอ่ยเบาๆ “ขอโทษ ฉันผิดเอง” เพื่อนเงือกถอนหายใจ เออร์นีย์ว่ายไปตบบ่ามิเรียเบาๆ

“ฉันล่ะเชื่อเธอเลยจริงๆ” เขาเอ่ย มีรอยยิ้มสดใสบนใบหน้า มิเรียก็เช่นกัน เธอส่งยิ้มละมุนให้เพื่อนๆอย่างสำนึกผิด

เทเรซีแปลกใจ แต่เธอได้เรียนรู้ว่าการยอมรับเมื่อทำผิดเป็นหนทางที่ดีกว่าการดื้อดึงโต้เถียงเป็นไหนๆ

“ดีใจที่เรามีเทเรซี ไม่อย่างนั้นเรื่องคงไม่จบง่ายๆอย่างนี้” เดเทอเอ่ย มนุษย์เงือกพยักหน้าเห็นพ้อง และยิ้มอย่างอบอุ่นกับเทเรซี

“ไม่เป็นไร สนุกจริงๆเลย แต่ฉันต้องไปแล้ว” เทเรซียิ้มตอบ มนุษย์เงือกว่ายเวียนมาสัมผัสมือกับเธอทีละตน

    เทเรซีไขว้มือทั้งสองไปที่หลังคอ พยายามแกะสร้อยไข่มุกที่เดเทอมอบให้เป็น ‘สัญลักษณ์แห่งทะเล’ แต่เดเทอยกมือห้าม

พูดว่า “ไม่เป็นไรหรอก ฉันให้เธอ เป็นการตอบแทนที่เธอช่วยชีวิตฉัน” รอยยิ้มอ่อนหวานปรากฏบนใบหน้าสมส่วนของเงือกสาว

เพื่อนเงือกและเทเรซีมองหน้ากันครู่หนึ่งเป็นการร่ำลา ก่อนที่เทเรซีจะเอ่ยว่า “ลาก่อน” ชาวเงือกโบกมือ บอกลาตามหลังเทเรซีว่า

                “มาหาเราได้ทุกเมื่อ” “แอตแลนติสยินดีต้อนรับเธอเสมอ เด็กจากฟากโน้น!”