กาลครั้งหนึ่ง..ในความฝัน

ลำดับตอนที่ #13 : สู่แอตแลนติก้า

                ก่อนที่เทเรซีจะพ้นผ่านป่าไป เธอแวะพักข้างทางครั้งหนึ่งเพื่อหาน้ำดื่ม เธอพบทะเลสาบขนาดย่อมๆ จึงเดินตรงไปที่นั่นทันที ขณะที่เทเรซีประสานมือและก้มตัวเพื่อตักน้ำดื่ม เงาปลาตัวใหญ่แหวกว่ายในน้ำทำให้เธอหยุดชะงักด้วยความตกใจ

ปลาตัวใหญ่นั้นโผล่พ้นเหนือน้ำทักทายเธอ     

                “สวัสดี” เงือกนั่นเอง เงือกหนุ่มที่มีหางสีสวยงามท้าวแขนของตนกับริมทะเลสาบ ตรงหน้าที่เทเรซีนั่งอยู่

“เธอมาจากไหน?” เงือกยิ้มกว้าง มองเทเรซีด้วยสายตาเป็นมิตร เทเรซีตะลึงในความงามจนลืมนึกถึงคำตอบ

“พูดไม่ได้หรือ?” เงือกหนุ่มทำสีหน้าสงสัย “ป..เปล่าค่ะ” เทเรซีตอบ ตอนนี้เธอเป็นเด็กหญิงน้อยๆที่สุภาพมากทีเดียว

“งั้นก็ดี ฉันเดวิด ยินดีที่ได้พบ” เทเรซีลดความตะลึงลงแล้ว เดวิดเป็นเงือกที่งดงามมาก เกล็ดและครีบของเขาเป็นสีเงิน

ส่องประกายราวเพชรพลอยยามต้องแสงแดด ผมสีทองยาวประบ่าของเขาก็ดูราวกับเส้นไหมสีทอง

กล้ามเนื้ออกและแขนเดวิดทำให้เขาดูกำยำ

                 “ฉันเทเรซี” เทเรซียิ้มตอบ “คุณเป็นเงือกหรือคะ” เธอถาม

เดวิดผายมือสองข้างและยักไหล่ “เธอว่าฉันดูเหมือนอะไรล่ะ” เขาหัวเราะน่าเอ็นดู

“ฉัน..คิดว่าเงือกมีแต่เฉพาะในเทพนิยายเท่านั้น”

    เดวิดเลิกคิ้วแล้วตอบว่า “งั้นเธอก็เป็นเด็กที่มาจาก ‘ฟากโน้น’ ล่ะซี” เขายิ้มอีกครั้ง แล้วว่ายกลับมาท้าวแขนที่ริมสระ

“บางทีก็จะมีคนจากฟากโน้นข้ามมายังดินแดนของเรา เขาเจอพวกเราและก็เอาเรื่องเราไปเขียน” เขาพูดอย่างภาคภูมิ

“เธอเป็นคนที่ได้อ่านมัน” เงือกหนุ่มหล่อเหลาตอบ รอยยิ้มยังไม่จางลงจากใบหน้า

“ดีใจจังที่ได้เจอคุณ” เทเรซีแย้มรอยยิ้มอย่างดีใจ ตาเป็นประกาย

“มีพวกคุณอีกหรือเปล่าคะ” เป็นครั้งแรกที่เธอดีใจและติ้นตันอย่างบอกไม่ถูก

ที่นิทานที่เธอเคยฟังสมัยเด็กๆเป็นเรื่องจริงที่เธอเพิ่งค้นพบ

                 “เยอะแยะเชียวล่ะ เธออยากพบไหม” เดวิดสอดนิ้มเข้าในริมฝีปาก เป่าปี๊ด สายน้ำในทะเลสาบอันเงียบสงบกระเพื่อม

เงือกหนุ่มสาว ห้าตนโผล่พ้นผิวน้ำ

“นี่เพื่อนๆฉัน ยังมีมากกว่านี้อีกนะ แต่ฉันเรียกเขามาโดยไม่มีเหตุไม่ได้” เดวิดตอบ

เงือกสาวท่าทางเจ้าอารมณ์เอ่ยขัดจังหวะ “เธอเรียกเรามาเพื่อแนะนำยายเปี๊ยกนี่น่ะเหรอ เดวิด?”

“ขอโทษๆ ทีน่า ฉันเพียงแต่อยากแนะนำเพื่อนใหม่-นี่เทเรซี” เขาใช้หัวแม่มือชี้ไปทางเทเรซี เธอตื่นเต้นเหลือเกิน เงือกจริงๆด้วย!

“หวัดดี” เทเรซีทักทายอย่างเริงร่า เงือกสาวทีน่าเมินหน้าหนี และดำน้ำจากไปด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียด

                 “อย่าไปสนใจทีน่าเลย หล่อนเจ้าอารมณ์น่ะ” เงือกหนุ่มหนึ่งในสี่ตนเอ่ย

“ฉันเออร์นีย์” เขาส่งยิ้มอย่างเป็นมิตรเช่นเดียวกับเดวิด

“สวัสดีเทเรซี ฉันชื่อมิเรีย” เงือกสาวผมยาวสีแดงแผ่กระจายไปบนผืนน้ำแนะนำตัว

“ฉันเดเทอจ้ะ” เดเทอเงือกสาวที่มีครีบสีเขียวอ่อนสวยสด ยื่นมือให้เทเรซีจับ เทเรซีเขย่ามือนั้นเบาๆและกล่าวสวัสดี

“และฉัน สจ๊วร์ต” เงือกตนสุดท้ายขยับคิ้วให้เด็กหญิง

                 “เธออยากลองลงไปดูวังใต้น้ำของเราไหม” เดวิดถาม ยิ้มนิดๆ

“โธ่ อยากสิ อยาก! ฉันฝันมานานแล้ว” เทเรซีไม่อาจซ่อนรอยยิ้มแห่งความยินดีนี้ไว้บนใบหน้าได้ เธอจึงปล่อยมันออกมา

“ดี มากับเราสิ” เออร์นีย์ผายมือต้อนรับ “ฉันดำน้ำไม่เก่ง” เทเรซีตอบหน้าละห้อย

เธอจะลงไปในน้ำไม่ได้ ถ้าเธอกลั้นหายใจได้ไม่เกินสองนาที

“เรื่องแค่นี้เอง ฉันช่วยเธอได้” เดเทอปลดสร้อยของเธอออกและสวมมันให้เทเรซี

“เท่านี้เธอก็เป็นพวกของเรา ทะเลจะไม่ทำร้ายเธอ” เดเทอยิ้มอ่อนโยน คว้าไหล่เทเรซีและดึงเธอลงน้ำ