ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : เดินทางต่อ
“เธอกลับมา!” “เธอกลับมาแล้ว!” เสียงหนึ่งตะโกนก้องเมื่อเห็นร่างลิบๆของเทเรซี.. ออซนั่นเอง
เด็กหญิงในชุดสวยที่มอมแมมยิ้มอย่างเหน็ดเหนื่อย แต่ก็เต็มไปด้วยความอ่อนโยน
“เธอรอดกลับมา..เธอรอดกลับมา!” ซัลลาห์ร้องทัก เสียงเฮจากบรรดาเด็กต้นไม้ที่บัดนี้กลายเป็นคุณลุงคุณป้าดังก้องป่า
“บอกสิ เธอทำอย่างไรกับพวกเวกเตอร์!” มารีเอ่ยถามอย่างกระตือรือร้นกับคำตอบ
“เธอฆ่ามันใช่ไหม หรือเธอจับมันไว้” “เธอทำได้ยังไงน่ะ เก่งเหลือเกิน!” บรรดาเสียงน้อยร้อยพันต่างแย่งยื้อกันที่จะถาม
เทเรซีปาดเหงื่อออกจากใบหน้า แก้มเธอแดงระเรื่อ รอยยิ้มปรากฏบนแก้มน้อยอีกครั้ง คราวนี้เป็นยิ้มอันสดใส
“โอ..ขอบใจเหลือเกิน เทเรซี ขอบใจ เธอช่างดีกับเรา..” มารีกุมมือเธอ พร่ำพูดขอบอกขอบใจเป็นการใหญ่ ต้นไม้อื่นๆก็เช่นกัน
“อื้อ” เทเรซีตอบทุกคำถามด้วยคำเพียงคำเดียว
น้ำเสียงเห็นได้ว่าตัวเธอเองก็ไม่อยากจะเชื่อกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และโล่งใจที่ผ่านมาได้ราวปาฏิหาริย์
เธอยื่นคนโทให้มารี คุณลุงคุณป้าต้นไม้ต่างร้องไห้ระงมด้วยความดีใจ
“โอ..ขอบคุณพระเจ้า พระองค์ประทานเธอมาให้เรา..” ซัลลาห์เริ่มคร่ำครวญ
“เทเรซีแสนดี ช่วยเราอีกสักครั้งได้ไหม ช่วยหยดน้ำยาสีขาวนี้ลงบนรากของพวกเราหน่อยเถอะ” มารีขอร้อง
เทเรซีพยักหน้า เธอดึงจุกก๊อกที่ปิดปากขวดออก หยดน้ำยาสีขาวนวลลงบนรากของมนุษย์ต้นไม้ทีละคนๆ
ครู่หนึ่งเกิดแสงสีเงินวิบวับ ระยิบระยับจนพร่าตา มนุษย์ต้นไม้ทุกคนกลายเป็นคนแล้ว มารีอยู่ในสภาพเด็กหญิงวัยเดียวกับเธอ เด็กหญิงที่ช่วยฉุดเธอที่หุกล้มขึ้นในครั้งแรกที่พบกัน..
เสียงกู่ร้องด้วยความยินดีดังเซ็งแซ่ เด็กต้นไม้ที่ได้กลายเป็นคนต่างร้องไห้บ้าง กระโดดกอดกันบ้าง
และกรูกันเข้ามาขอบอกขอบใจเทเรซี
“ฉันดีใจจริงๆเทเรซี” มารีเอ่ย น้ำตาคลอแก้ม
“ขอบใจเธอเหลือเกิน..” มารีที่ยืนได้ด้วยขาของตัวเองกุมมือเทเรซี ทั้งสองมีความสูงอยู่ในระดับเดียวกัน
“ขอบคุณเทเรซี” “ขอบคุณเทเรซี” เด็กต้นไม้อื่นๆแสดงความขอบคุณด้วยใจจริง
“ถึงเวลาต้องไปแล้ว” วิลล์เอ่ย
“พวกเธอจะไปไหนกันหรือ” เทเรซีถาม
“เราจะสร้างหมู่บ้านของพวกเรา” ออซตอบแทน
“ใช่ เธอจะมาอยู่กับเราไหม เทเรซี?” มารียิ้ม
เทเรซีนิ่งเงียบก่อนจะตอบว่า “...ฉันมีบ้านต้องกลับไป”
ความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะ.. ซัลลาห์เดินเข้ามากอดเทเรซีแล้วเอ่ยว่า “แล้วเราจะนึกถึงเธอ..”
“เทเรซี เธอคือคนที่ป่านึกถึง..” ซัลล่ห์คลายอ้อมกอด หยาดน้ำตาไหลรินจากใบหน้าสวยงาม
ถึงเวลาแล้วเช่นกันที่เทเรซีต้องเดินผ่านป่านี้ไปเสียที เธอยิ้มละไมให้หมู่เด็กที่กลายมาจากต้นไม้
“ฉันก็เช่นกัน” ทุกคนโบกมือให้เธอ ก่อนที่เธอจะจากไปไกล เทเรซีโบกมือตอบ และมุ่งหน้าสู่อีกฟากของป่า..
เด็กหญิงในชุดสวยที่มอมแมมยิ้มอย่างเหน็ดเหนื่อย แต่ก็เต็มไปด้วยความอ่อนโยน
“เธอรอดกลับมา..เธอรอดกลับมา!” ซัลลาห์ร้องทัก เสียงเฮจากบรรดาเด็กต้นไม้ที่บัดนี้กลายเป็นคุณลุงคุณป้าดังก้องป่า
“บอกสิ เธอทำอย่างไรกับพวกเวกเตอร์!” มารีเอ่ยถามอย่างกระตือรือร้นกับคำตอบ
“เธอฆ่ามันใช่ไหม หรือเธอจับมันไว้” “เธอทำได้ยังไงน่ะ เก่งเหลือเกิน!” บรรดาเสียงน้อยร้อยพันต่างแย่งยื้อกันที่จะถาม
เทเรซีปาดเหงื่อออกจากใบหน้า แก้มเธอแดงระเรื่อ รอยยิ้มปรากฏบนแก้มน้อยอีกครั้ง คราวนี้เป็นยิ้มอันสดใส
“โอ..ขอบใจเหลือเกิน เทเรซี ขอบใจ เธอช่างดีกับเรา..” มารีกุมมือเธอ พร่ำพูดขอบอกขอบใจเป็นการใหญ่ ต้นไม้อื่นๆก็เช่นกัน
“อื้อ” เทเรซีตอบทุกคำถามด้วยคำเพียงคำเดียว
น้ำเสียงเห็นได้ว่าตัวเธอเองก็ไม่อยากจะเชื่อกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และโล่งใจที่ผ่านมาได้ราวปาฏิหาริย์
เธอยื่นคนโทให้มารี คุณลุงคุณป้าต้นไม้ต่างร้องไห้ระงมด้วยความดีใจ
“โอ..ขอบคุณพระเจ้า พระองค์ประทานเธอมาให้เรา..” ซัลลาห์เริ่มคร่ำครวญ
“เทเรซีแสนดี ช่วยเราอีกสักครั้งได้ไหม ช่วยหยดน้ำยาสีขาวนี้ลงบนรากของพวกเราหน่อยเถอะ” มารีขอร้อง
เทเรซีพยักหน้า เธอดึงจุกก๊อกที่ปิดปากขวดออก หยดน้ำยาสีขาวนวลลงบนรากของมนุษย์ต้นไม้ทีละคนๆ
ครู่หนึ่งเกิดแสงสีเงินวิบวับ ระยิบระยับจนพร่าตา มนุษย์ต้นไม้ทุกคนกลายเป็นคนแล้ว มารีอยู่ในสภาพเด็กหญิงวัยเดียวกับเธอ เด็กหญิงที่ช่วยฉุดเธอที่หุกล้มขึ้นในครั้งแรกที่พบกัน..
เสียงกู่ร้องด้วยความยินดีดังเซ็งแซ่ เด็กต้นไม้ที่ได้กลายเป็นคนต่างร้องไห้บ้าง กระโดดกอดกันบ้าง
และกรูกันเข้ามาขอบอกขอบใจเทเรซี
“ฉันดีใจจริงๆเทเรซี” มารีเอ่ย น้ำตาคลอแก้ม
“ขอบใจเธอเหลือเกิน..” มารีที่ยืนได้ด้วยขาของตัวเองกุมมือเทเรซี ทั้งสองมีความสูงอยู่ในระดับเดียวกัน
“ขอบคุณเทเรซี” “ขอบคุณเทเรซี” เด็กต้นไม้อื่นๆแสดงความขอบคุณด้วยใจจริง
“ถึงเวลาต้องไปแล้ว” วิลล์เอ่ย
“พวกเธอจะไปไหนกันหรือ” เทเรซีถาม
“เราจะสร้างหมู่บ้านของพวกเรา” ออซตอบแทน
“ใช่ เธอจะมาอยู่กับเราไหม เทเรซี?” มารียิ้ม
เทเรซีนิ่งเงียบก่อนจะตอบว่า “...ฉันมีบ้านต้องกลับไป”
ความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะ.. ซัลลาห์เดินเข้ามากอดเทเรซีแล้วเอ่ยว่า “แล้วเราจะนึกถึงเธอ..”
“เทเรซี เธอคือคนที่ป่านึกถึง..” ซัลล่ห์คลายอ้อมกอด หยาดน้ำตาไหลรินจากใบหน้าสวยงาม
ถึงเวลาแล้วเช่นกันที่เทเรซีต้องเดินผ่านป่านี้ไปเสียที เธอยิ้มละไมให้หมู่เด็กที่กลายมาจากต้นไม้
“ฉันก็เช่นกัน” ทุกคนโบกมือให้เธอ ก่อนที่เธอจะจากไปไกล เทเรซีโบกมือตอบ และมุ่งหน้าสู่อีกฟากของป่า..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น