กาลครั้งหนึ่ง..ในความฝัน

ลำดับตอนที่ #11 : พี่น้องเวกเตอร์

               ไม่ช้าปิศาจอีกตนก็รุดเข้ามาในห้อง เจคน่ะเอง

เขายืนอยู่หน้าประตูในชุดสูทสีดำ จ้องมองมาที่เทเรซีที่นั่งตัวสั่นงันงกอยู่กลางห้อง มีวิคกี้ยืนขวางหน้าต่างหัวเราะอย่างผู้ชนะ

“สวัสดียามเย็น คุณผู้หญิงน้อยๆ” เป็นอีกครั้งที่มีคนเรียกเทเรซีว่า ‘คุณผู้หญิงน้อยๆ’ นอกจากครูว์และแมวสีทอง

แต่ครั้งนี้เธอภาวนาอย่าให้เขาเรียกเสียดีกว่า

                แวมไพร์หนุ่มโค้งให้เด็กหญิงอย่างสุภาพบุรุษ แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยให้เทเรซีคลายความหวาดกลัวลงได้เลย

เธอยังคงกอดคนโทแน่น น้ำตาเริ่มไหลปริ่มปนกับเหงื่อที่กระจายอยู่ทั่วใบหน้าแดงเรื่อ

“ผมแปลกใจจริงๆที่พบคุณที่นี่ การพบกันของเราดูจะแปลกประหลาดอยู่ไม่น้อย” ปิศาจเอ่ย

วิคกี้แสยะยิ้มเห็นปลายแหลมของเขี้ยวที่ไม่ใช่เขี้ยวมนุษย์ จ้องมองพี่ชายตนเอง

“ผม.. เจค” แวมไพร์ผายมือไปทางเทเรซี แต่เธอตระหนกจนไม่คิดจะสัมผัสมือนั้น

แวมไพร์หนุ่มมองเด็กหญิงอย่างน่าเสียดายก่อนที่จะเก็บมือกลับมา

“คุณผู้หญิงน้อยๆ” ทุกคำพูดของสองปิศาจทำให้เด็กหญิงต้องกลั้นหายใจ “ชื่อของคุณ”



แม้ว่าปิศาจจะพยายามกระทำตัวให้เป็นผู้ดีมากที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เทเรซีรู้สึกดีขึ้นแต่อย่างใด

ภายในใจเธอรู้แต่ความกลัวที่ไร้ก้นบึงเท่านั้น

“บอกชื่อของเธอกับเขาซะ แม่หนู ถ้าเธอไม่อยากให้ฉันหยุดลมหายใจซะ..” วิคกี้ขู่

เทเรซีเม้มปากแน่น เธอขลาดกลัวเกินกว่าจะบอกออกไป

               “น่าเสียใจจริงๆ...” เจคเอ่ย มองหน้าเทเรซีอย่างเยียบเย็น

“เอาล่ะวิคกี้ บอกลาคุณผู้หญิงน้อยๆนี่เสีย เราจะได้เริ่มทานอาหารเย็น” ปิศาจหนุ่มพูดเรียบเฉยราวกับมันเป็นเรื่องปกติธรรมดา

ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง

               วิคกี้หัวเราะเสียงแหลมสูง และกล่าวกับเทเรซีว่า “เพราะความโง่ของเธอที่คิดจะช่วยพวกต้นไม้งี่เง่านั่น”

เธอเดินเข้ามาหาเทเรซีที่นั่งอยู่ ในหัวเทเรซีขณะนี้ว่างเปล่า เป็นสีขาวโพลน คิดไม่ออกแม้แต่จะหาทางรอด เธอจนมุมแล้วจริงๆ

“เด็กดี.. อยู่เฉยๆเพียงแผล็บเดียวเท่านั้น” ปิศาจสาวย่อขาลง ยืนด้วยเข่า เพื่อที่จะให้ตัวอยู่ระดับเดียวกับเทเรซี

เด็กหญิงตัวสั่นริกๆ ไม่กล้าแม้แต่จะร้องขอชีวิต ได้แต่ถอยร่นตนเองให้เข้าไปจนมุมเรื่อยๆ..

    ชั่วขณะนั้น เทเรซีพบว่าปลายมือข้างที่เธอใช้ยันกาย มีไม้ปลายแหลมขนาดใหญ่อยู่

พริบตาที่ปิศาจสาวแยกเขี้ยวแหลมคมน่าสยดสยองและพร้อมที่จะฝังมันลงในคอเหยื่อ.. เทเรซีกลั้นใจคว้าไม้แหลมแทงฉึกเข้ากลางอก!!



                แวมไพร์สาวไม่ทันระวังตัวกรีดร้องโหยหวน เลือดสีดำไหลท่วมร่าง ผิวเขียวขุ่นเต่งตึงค่อยๆหดเหี่ยวย่นลง

และกลายเป็นเถ้าถ่านในที่สุด ทิ้งไว้เพียงกองเสื้อผ้าและเครื่องประดับสีนิล

เทเรซีหอบหายใจ เหงื่อและน้ำตายังคงไหลประปรายเต็มหน้า แต่ไม่มีแม้แต่เวลาให้หยุดคิด เธอต้องรีบหนีออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด!

ก่อนที่ปิศาจอีกตัวที่เหลือจะฆ่าเธอ! เทเรซีวิ่งไปที่บานหน้าต่าง ทางออกเดียวที่เธอคิดได้ เร่งรุดปีนข้ามไปอย่างรวดเร็ว

เธอออกมาจากห้องนั้นได้แล้ว เทเรซีพยายามวิ่งให้ห่างบ้านนั้นมากที่สุด เธอวิ่งไปอย่างไม่สนใจว่าจะไปที่ไหน

ขอเพียงเธอออกห่างที่นั่นได้..

    สิ่งที่อยู่ข้างหลังเธอคือเสียงร้องโหยหวนและคับแค้นใจของเจค แวมไพร์ที่พบว่าน้องสาวถูกฆ่าลงแล้ว

เทเรซีไม่สนใจแม้จะหันไปมอง ทันใด เทเรซีต้องหยุดฝีเท้าตัวเองลง ไม่รู้เมื่อไหร่ แวมไพร์หนุ่มยืนอยู่เบื้องหน้าเธอ

สองตาที่ไม่มีน้ำตาฉายแววอาฆาตแค้น “เธอ...ยัยเด็กน้อย” เจคคำราม น้ำเสียงและสีหน้าเขาน่ากลัวกว่าวิคกี้ไม่รู้กี่ร้อยพันเท่า

ปิศาจกระพือปีกโหมเข้ามาจำทำร้ายเด็กหญิง เทเรซีร้องกรี๊ดล้มลงกระแทกพิ้น  

                แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาอย่างไม่มีเค้า เช่นเดียวกับตอนที่มันจากไป เทเรซีไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะเธอปิดตาแน่นอยู่

ได้ยินเพียงเสียงผู้ชายกรีดร้องอย่างทรมาน และเสียงควันดังฟู่ ราวกับน้ำแข็งแห้งที่ถูกละลาย

                ความเงียบและแสงหลังเปลือกตาทำให้เธอไม่รู้สึกถึงอันตรายอีกแล้ว เด็กหญิงลืมตาขึ้น

สิ่งที่เธอเห็นคือกองขี้เถ้าสีดำกับเสื้อผ้าที่ปิศาจหนุ่มเคยสวม ความหวาดกลัวหายไปแล้ว เธอเหลือแต่ความโล่งใจและยินดี เ

ทเรซีหอบแฮก เธอยันกายลุกขึ้นจากพื้นดิน เธอทิ้งตัวลงนั่งใต้ต้นไม้อันร่มรื่นต้นหนึ่งที่ไม่ห่างไกลจากสังเวียนต่อสู้

เธอชนะแล้ว..เธอคือผู้ชนะ เทเรซีปิดตานั่งพักอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินทางกลับไปหาคณะเด็กต้นไม้