คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 3
“หยุดนะ” ร่างเด็กผมยาววิ่งไล่ตามหมวกยิ่งวิ่งเท่าไหร่ก็ยิ่งห่างไกลจนมาถึงสระน้ำเล็กๆหมวกใบเล็กตกลงสู่สระน้ำ ร่างเล็กได้แต่มอง น้ำใสๆไหลออกมาจากขอบตา ฮือ ฮือ ร่างเด็กผมยาวนั่งร้องไห้ข้างขอบสระ
“เป็นไรเหรอ” เสียงเล็กๆดังมาทางด้านหลัง ร่างเด็กผมยาวหันไปมอง แต่ก็ยังคงมีน้ำตา คนที่อยู่ด้านหลังเป็นเด็กชายผมสั้นอยู่ในเสื้อเชิ้ตและกางเกงขาสั้นรองเท้าผ้าใบ
“ฮึก หมวก ฮือๆ มันตกน้ำ” ร่างเด็กผมยาวชี้นิ้วไปยังหมวกใบเล็กที่ลอยอยู่ ร่างเด็กผมสั้นเดินมายืนข้างๆถอดรองเท้าและถุงเท้าก่อนค่อยๆเดินลงไปขอบสระ
“จะทำอะไรนะ” ร่างเด็กผมยาวถามเมื่อเห็นอีกคนกำลังเดินลงไปในสระน้ำ
“จะลงไปเอาหมวกให้เธอไง” ร่างเด็กผมสั้นบอกแล้วทิ้งขาข้างหนึ่งลงไปในน้ำ
“มันอันตรายนะ” แต่อีกร่างหนึ่งไม่ฟังกลับทิ้งตัวลงไป ตูม ตอนนี้ร่างเล็กลอยคออยู่ในสระน้ำแล้วค่อยๆว่ายไปเรื่อยๆจนถึงหมวกใบเล็กแล้วว่ายกลับ ร่างเด็กผมสั้นขึ้นมาจากน้ำลำตัวที่เปียกโชกไปหมด แล้วยิ้มกว้างพร้อมยืนหมวกให้ ร่างเด็กผมยาวค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบหมวก
“ขะ ขอบคุณนะ” ร่างเด็กผมยาวยิ้มกว้าง ร่างเด็กผมสั้นหน้าขึ้นสีแดงเรื่อ
“เธอชื่อไรเหรอ” เด็กผมสั้นถามขึ้น
“ซอ จูฮยอน” ร่างเด็กผมยาวตอบ
“ซอ จูฮยอน ฉันชื่อ....”
“คุณหนูค่ะ ท่านหญิงเรียกค่ะ” ยังไม่ทันแนะนำตัวก็โดนเสียงแม่นมของซอฮยอนเรียก
“ไปเถอะนะ” ร่างเด็กผมสั้นบอก
“ออ..”
“ถ้าเราได้เจอกันอีกครั้งฉันจะบอกชื่อละกันนะ” ร่างเด็กผมสั้นยิ้มกว้าง
“อืม” ซอฮยอนเดินออกมาแต่ก็โดนรั้งแขนไว้ ก่อนที่โดนกระชากกลับซอฮยอนหันหน้ากลับไปอีกครั้ง ริมฝีปากเล็กๆที่โดนบางอย่างแตะอย่างแผ่วเบาและนุ่ม
ตืด ตืด โทรศัพท์สั่น ดวงตากลมโตตื่นขึ้นแล้วมองไปรอบห้องที่ตอนนี้เริ่มแสงแดดอ่อนส่องมาพร้อมกับมองปฎิทินซึ่งมีข้อความเขียนไว้ แล้วก็ลุกขึ้นเดินไปยังห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว แล้วเดินออกมาห้องน้ำเปิดประตูห้องออกไป แล้วมองไปรอบก็ยังไม่เห็นใครจึงเดินไปนั่งที่โซฟาห้องนั่งเล่นแล้วเปิดโทรทัศน์ไปที่ช่องการ์ตูน แต่การ์ตูนที่ต้องดูยังไม่เล่น จึงเดินยังห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารเช้าซึ่งเป็นเวรของตัวเองเมื่อเตรียมข้าวเสร็จเสียงเพลงการ์ตูนที่คุ้นเคยดังขึ้น จึงเดินไปดู เวลาผ่านไป การ์ตูนจบลง มือที่เอื้อมไปหยิบรีโมตแล้วเปลี่ยนเป็นช่องข่าว พร้อมกับเดินเข้าในครัว
แกร๊ก เสียงประตูห้องเปิดออกมา ฮโยยอนเดินออกมาแล้วนั่งลงที่โซฟาพร้อมขยี้ตาไปมา ตามด้วยมิยองที่เดินมานั่งข้างๆกัน
“อรุณสวัสดิ์ฮโย” มิยองทักพร้อมดูข่าว
“อรุณสวัสดิ์ มิยอง” ฮโยยอนหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน กลิ่นหอมอ่อนๆของไมโลลอยมาแตะจมูก กาแฟสองถ้วยวางลงตรงหน้าทั้งคู่พร้อมกับขนมปังปิ้ง
“อรุณสวัสดิ์ครับ พี่มิยอง พี่ฮโย”
“อรุณสวัสดิ์ซอ” ทั้งคู่ทักกลับ พร้อมยิ้มบางๆ
“แล้ว ซันนี่ตื่นยังวันนี้ซูยองออกจากโรงพยาบาล” มิยองถามพร้อมหยิบขนมปังขึ้นมากินคำ
“ยังเลยครับ...เมื่อคืนก็กลับมาดึกเหมือนกันนะครับ” ซอฮยอนตอบแล้วเดินเข้าครัวเพื่อทำอาหารเช้าต่อ แกร๊ก เสียงประตูเปิด
“หิวโว้ย” เสียงโวยวายของน้องรองของวง โวยขึ้นพร้อมเดินลูบท้องนั่งลงโซฟาข้างมิยอง “หวัดดีครับพี่”
“หวัดดีไอ้แสบ” ฮโยยอนตอบกลับแล้วดื่มไมโล
“หวัดดี ตื่นมาก็บ่นหิวเลยนะ” มิยองทักกลับพร้อมเหน็บไป
“เมื่อคืนได้กินนิดเดียวนี่นา” ยุนอาหยิบขนมปังขึ้นมากิน
“มาช่วยฉันหน่อยดิ ไอ้ยุน” ฮโยยอนวางหนังสือพิมพ์ลงบนโต๊ะแล้วดื่มไมโลหมดรวดเดียวแล้วลุกขึ้น
“ช่วยไร” ยุนอาถาม
“ออ...น่า” ฮโยยอนไม่ตอบพร้อมจับให้รุ่นน้องลุกขึ้นเดินไปด้วยกันเข้าไปในห้องของซอซัน โดยมีสายตาของซูยอนมองตาม เมื่อทั้งคู่เข้าไปมิยองดูข่าวนั่งดื่มไมโล อ๊ากกกกกกกกกกก โครม โครม เสียงร้องของซันนี่ดังขึ้นพร้อมกับเสียงของล้มสองสามอย่าง ปึง ปัง ตุบ ตุบ เสียงประตูเปิดปิดอย่างเร็วและแรง เสียงฝีเท้าที่วิ่งไปยังที่วางรองเท้า
“จะไปไหนซันนี่” มิยองถามโดยที่ยังมองหน้าจอโทรทัศน์อยู่
“รีบไปรับ ซูยอง”
“นายยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ”
“กลับมาค่อยอาบก็ได้ ยิ่งรถติดอยู่” ปัง เสียงปิดประตูดังขึ้น เสียงประตูเปิดออก เสียงไฮไฟของสองตัวแสบดังขึ้น
“สำเร็จ ภารกิจปลุกซันนี่” ทั้งคู่ยิ้มให้กับผลงานตัวเอง
“ดีใจไปนะ อย่าลืมสิว่าตอนนี่ซูยอนยังนอนอยู่ แถมได้ยินเสียงของตกอีก” สิ้นคำพูดทั้งคู่หน้าซีดทันที ยุนอารีบเข้าห้องซอซันเพื่อเก็บของที่ตกให้เรียบร้อย ส่วนฮโยยอนที่ยืนข้างหน้าห้อง ไอเย็นๆที่ลอยมาแตะทั่วร่างกายใบหน้าที่ค่อยๆเลื่อนไปมอง ร่างบางที่ยืนอยู่หน้าห้องตัวเอง ฮโยยอนค่อยถอยออกมาห่างแต่ ลำตัวเย็นเฉียบจับขั้วหัวใจ ยิ่งถอยห่างแต่ก็ยิ่งใกล้ จนร่างบางมาประชิดตัว
“ยะ ยะ ยิ่งใกล้กัน ยิ ยิ ยิ่ง วะ วะ หวั่นไหว หะหะห่างก็ได้นะ” ฮโยยอนกลืนน้ำลายเล็กน้อย “เบาๆนะซูยอน อ๊ากกกกกก”
“อุ๊ยไปโดนอะไรมาค่ะ” ช่างแต่งหน้าสาวถามถึงรอยช่ำตามร่างกาย
“เมื่อเช้าฝันว่าโดนขย่ำมานะครับ” ฮโยยอนยิ้มฝืน มิยองเดินมาทางด้านหลังแล้วสะกิดที่ไหล่ของฮโยยอนแล้วยืนของให้
“นายลืมนี้ไว้ในรถ” ฮโยยอนยิ้มแล้วรับมาสายข้างหนึ่งเสียบใส่หู
“ขอบใจนะ”
ภายในรถตู้สีดำร่างสามร่างที่ยังคงเดินทางต่อไปอีกสถานีหนึ่งบรรยากาศของใครบางคนที่ยังคุกรุ่นอยู่
“พี่ยังไม่หายโกรธพี่ฮโยอีกเหรอ” ยุนอาถามแต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือสายตาอาฆาต ยุนอาหุบปากทันที ซอฮยอนยืนชิ้นหนึ่งให้แต่ก็ยังเหมือนเดิม ยุนอาสะกิดซอ
“สงสัยวันนี้คงนอนไม่พอชนิด มึงสะกิดกูเชือด” ยุนอากระซิบ
“นั่นสินะครับ” ซอฮยอนกระซิบกลับ รถตู้สีดำจอดที่ตึกใหญ่ ทั้งสามเดินลงมาแล้วไปยังสตูดิโอที่ต้องถ่ายแล้วเข้าไปที่ห้องพักเพื่อแต่งตัว สักพักพนักงานก็เรียกเพื่อไปสแตนบาย
“ทำไงดีอะพี่ยุน พี่ซูยอนยังไม่หายอารมณ์เสียเลย” ซอฮยอนกระซิบพูดกับยุนอาเพื่อหาความคิดเห็น เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ซูยอนมองดูเบอร์แล้วรับสาย ช่วงแรกเสียงที่เรียบกรอกลงไป แต่สักพักใบหน้าแล้วน้ำเสียงก็ร่าเริงขึ้นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซูยอนเก็บโทรศัพท์แล้วหันมาหาทั้งคู่พร้อมใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ๋มใส
“ไปกันเถอะ” แล้วซูยอนก็ออกเดินไปที่สตูดิโอ เหลือเพียงสองคนกับความงงที่ไม่สิ้นสุด ใครทำให้พี่ซูยอนยิ้มได้นะ
ภายในสตูดิโอที่ดำเนินไป มีดาราที่ถูกเชิญมามากมารวมทั้ง ซูยอน ยุนอา ซอฮยอน มีการเล่าเรื่องที่ไม่เคยเล่ามาก่อนของแต่ละศิลปิน ทั้สามก็โดนพูดถึง
“ซอฮยอนครับ เรื่องผู้หญิงที่ในรูปนี้ครับ” พิธีกรชายถามขึ้น ภาพร่างเด็กผู้หญิงผมยาวในชุดโลลิต้ามัดแกละสองข้างถือตุ๊กตากระต่ายสีชมพู นั่งทามกลางตุ๊กตามากมายกายกอง ทุกคนตะลึงกับความน่ารักที่เหมือนดั่งตุ๊กตาของเด็กคนนั้น
“เด็กคนนี้คือซอฮยอนนั้นเองนะครับ” พิธีกรชายพูดขึ้น ทุกคนยิ่งตะลึง
“ครับ สมัยเด็กผมโดนจับให้เป็นเด็กผู้หญิง เพราะร่างกายที่อ่อนแอนะครับ ตามความเชื่อของตระกูลผมนะครับ”
“แสดงว่าสมัยก่อนผมคงร่างกายอ่อนแอแน่ เพราะโดนจับให้แต่งชุดลิงประจำ” ดาราตลกพูดต่อ
“ฉันว่าพ่อคุณคงคิดว่าคุณเหมือนลิงแน่ๆ” ดาราตลกหญิงเสริมขึ้น
“แล้วมีเด็กผู้ชายมาจีบไหมครับ” รุ่นพี่ร่วมวงการถามขึ้น
“มีครับ ส่วนมากก็ปฏิเสธแล้วเป็นแค่เพื่อนนะครับ”
“เป็นใครก็คงชอบนะครับ เพราะซอฮยอนน่ารักขนาดนั้น” พิธีกรชายพูดขึ้น
“ เพื่อนๆตอนนั้นคิดว่าผมเป็นผู้หญิงมาตลอดเลยครับ จนผมตัดผมทุกคนก็ตกใจกันมาเลยนะครับ” แล้วรายการก็ดำเนินไปเรื่อยๆจนจบ
ความคิดเห็น