คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 2
“กำลังคุ้ยงานกันหรือครับ” คำพูดเปล่งๆดังขึ้นมา
“นายเป็นใครคงเป็นเด็กใหม่ซินนะน่าจะหัดมีมารยาทในการเข้าห้องผู้หลักผู้ใหญ่ซะบ้างซิ เธอชื่ออะไรฉันจะได้ไล่ออก”
“อะรานครับ ผงยังไม่ทามงานก็โดนไล่แล้ว ว่าแต่คุณมีสิกอะรายมาไล่ผงคับ” ร่างสูงก็ยังยิ้มต่อไป “ผงว่า ค๊นที่น่าจะออกก็คือคุณนะคับ”
“นายมีสิทธ์อะไร”
“สิกของประธานคนหมายไงคับ...ผงซื่อว่า ควอน ยูริ” สิ้นเสียงร่างตรงหน้าใบหน้าซีดเผือกลงทันที “ข้อหาทำอน่าจารต่อเยาวชน” เมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร อันซุจึงรีบโยนความผิดทันที
“ก็ไอ้นี้มันยั่วผมก่อนครับ” อันซุชี้มายังซูยอนพร้อมกับคำพูดที่เปลี่ยนไป
“อย่างนั้นเหรอ” ยูริทำหน้านิ่งคิดแล้วหันมามองซูยอนที่ส่ายหน้าไปมา
“ใช่ครับ” เสียงที่ดังและล้นลาน
“งั้นก็เอากล่องวงจรปิดมาดูละกันว่าคายผิดคายถูกและที่ผงเห็นก็มีแต๋คุณที่เป็งคนเริ่มนะคับคุณ อันซุ” ยูริพูดจบก็มีรปภเดินเข้ามาสองสามนายเดินมาจับอันซุหิ้วปีกออกไป
“คุณคงม่ายเป็งรายนะคับซูย๊อน”
“ขอบคุณมากนะครับ” ซูยอนโค้งและกล่าวขอบคุณ
“มายเป็งรายผงแค่โสงสายเกี่ยวกับกานเงินก็เลยตรวจสอบผงมาทีนี้ก็จะมาบอกล่ายออกนะคับแต่พเอิญเจอเรื่องมายขาดฝันแต่มายเป็งไรหรอคับผงจะบอกทุกคงว่าเป็งการธุจาริดละกาน” ยูริยิ้มบางๆอย่างจริงใจยูริหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
“งานเสร็จเรียบร้อยแล้วนะคับคุณพ๋อ...คงขอฝึกงานเป็งผู๋กานกับนะคับ” ซูยอนได้ยินจึงขำน้อยๆกับคำพูดของยูริ
“อ๊ะ...นั้นละคับผู๋จาดการ..ขอบคุงคับคุณพ๋อ” ยูริพูดเสร็จก็เดินสำรวจห้องและโต๊ะทำงานเปิดเอกสารไปมา
“ไม่สาปว่าคุณซู๋ย๊อนทานข้าวยังคับ” ยูริก็ยิ้มอีกครั้ง
ภายในสตูดิโอที่แสนวุ่นวายทีมงานเตรียมอุปกรณ์เป็นวาไรตี้ที่ร่วมศิลปินมากมาย
“พี่ยุนครับรีบแต่ตัวซักทีสิ”เสียงมักเน่ของวงบ่นให้กับรุ่นพี่ที่ไม่ยอมแต่งตัวซักที
“เดี๋ยวแต่ง....บ่นยังกะผู้หญิงแนะนาย”ยุนอาพูดอย่างรำคาญเพราะโดนซอฮยอนรบเร้าให้แต่ตัวมาสามนาทีแล้ว
“เฮ้ยไอ้ยุนรีบๆแต่งเลยเดี๋ยวสแตนบายด์ขึ้นมามันช้าเขานะ”ฮโยยอนที่เห็นด้วยแต่ไม่แสดงออกก็ได้พูดขึ้นมาบ้างเมื่อเห็นรุ่นว่า ยุนอาจึงเดินไปเปลี่ยนชุดเดินออกมาแต่ชุดที่ใส่ออกมายังไม่เข้าทีเข้าทางซอฮยอนจึงเดินมาจัดให้จนเป็นที่เรียบร้อย
“ยุนอา” เสียงหวานของใครบางคนเรียกให้ยุนอาหันไป
“คริสตัล” ร่างสาววิ่งมากอดยุนอาร่างสูงกอดตอบ
“ไม่เจอตั้งนานสวยขึ้นนะเรา”ยุนอาพูดขึ้นพร้อมลูบหัวคริสตัลไปมา
“ปากหวานไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ”
“พูดยังกะเคยชิม” ยุนอายิ้มอย่างเจ้าเลห์
“จ๊าๆไม่ได้เจอกันมาเกือบปีแล้วนี้ก็มาเป็นวงที่ฮ็อตใช่เล่นเลยนะขนาดมาอยู่วงการเดี๋ยวกันก็ไม่ได้เจอหน้ากันเลยเนอะ”
“คงไม่ใช่ว่าคริสติดใครบางคนจนไม่ได้มาเจอกันหรือเปล่า” ร่างตรงหน้าน่าแดงเล็กน้อย
“บ้าแล้วยุน” คริสตัลทุบเข้าที่แขนเบาๆ “เดี๋ยวคริสไปก่อนนะ คริสทำงานที่สตูดิโอใกล้ๆก็เลยแวะมาหานะไปละ”คริสตัลหอมแก้มยุนอาหนึ่งที่ก่อนเดินออกไป
“อยากอ้วกวะเฮ้ย..มีสาวๆเอามาแบ่งกันบ้างดิวะ”ฮโยยอนพูดขึ้นหลังจาดคริสตัลเดินออกไป
“อะไร...นั้นเพื่อนผมพี่ฮโย”
“แล้วที่ผ่านๆมาเรียกว่าเพื่อนปะ”
“นั้นนะกิ๊ก...อันที่จริงพี่ก็มีแฟนคลับสาวๆเยอะอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”
“ออๆ...นั้นแฟนคลับกับเด็กที่จะควงมันคนละอย่างกันเฟ้ย”
“แล้วซอฮยอนละ”
“ซอเดินออกไปห้องน้ำสงสัยไปอ้วกมั่งทนกับคำเลียนไม่ได้” ยุนอาได้ยินก็ไปห้องน้ำบ้างเพราะดื่มน้ำมาเยอะแต่เมื่อเดินมาถึงก็เห็นมักเน่ของวงกอดกับใครบ้างคนหน้าห้องน้ำเป็นชายวัยเดียวกันเมื่อกอดเสร็จ ร่างนั้นก็วิ่งไปทางหนึ่งซอฮยอนจึงเดินอีกทางเพื่อกลับห้องจนมาเห็นยุนอายืนอยู่
“นั้นใครเหรอ”
“แฟนคลับนะครับเขาเก็บโทรศัพท์ผมได้แล้วรู้ว่าผมเป็นใครจึงขอลายเซ็นและก็กอดแค่นี้นะครับ” ซอฮยอนตอบอย่างอารมณ์ดี
“ฉันว่านายระวังหน่อยนะดูเหมือนจะออกจิตนะคนนั้นรีบไปเปลี่ยนเบอร์เลยดีกว่านะเพื่อเอาเบอร์ไปทำอะไรไม่ดีละอยากเลย”
“ขอบคุณครับที่เป็นห่วงแต่คงไม่เป็นไรหรอกครับ”
“ใครว่าเป็นห่วงแค่อยากเตือน” ยุนอาเกาแก้ม “เราไปกันเถอะได้เวลาสแตนบายด์แล้ว” ยุนอาพูดจบก็ออกเดินหันหลังกลับ
ภายในห้องๆหนึ่งที่แสนเงียบสงบมีชายร่างเล็กที่กำลังปอกแอ๊ปเปิ้ลโดยมีคนป่วยเป็นชายร่างสูงนั่งมองอยู่
“นี่นายจะไม่ไปทำงานหรือไง” ซูยองนั่งอยู่ถามขึ้น
“ฉันทำตอนบ่าย..ตอนนี้ว่างฉันต้องอยู่รับผิดชอบในสิ่งที่ฉันทำไป” ซันนี่เดินถือจานใส่แอ๊ปเปิ้ลมาหยุดข้างเตียง พร้อมจิ้มแอ๊ปเปิ้ลแล้วยืนให้ซูยอง
“นี่ฉันกินเองได้นะไม่ใช่เด็กๆแล้ว” ซูยองพูดจบก็หยิบมากินเอง “แล้วนี้จะเที่ยงแล้วยังไม่ไปอีกเดี๋ยวก็ทำงานสายหรอก”
“รอให้นายกินข้าวเสร็จก่อน” เสียงเคาะประตูดังขึ้นทั้งคู่จึงหันเป็นพยาบาลที่เข็นรถเข็นมาหยุดที่เตียงแล้ววางอาหารลงที่โต๊ะสำหรับทานข้าวผู้ป่วย
“เดี๋ยวผมจัดการเอง..ขอบคุณครับ” พยาบาลสาวจึงออกจากห้อง ซันนี่จัดของหยิบช้อนขึ้นมาแล้วตักข้าวต้ม “อ้าม...”
“นี่ฉันโตแล้วนะนายไปนั่งตรงนู่นไป” ซูยองชี้ไปยังโซฟาที่อยู่ไม่ไกล
“ช่วงนี้งานก็ยุ่งไม่ได้มีเวลาดูแลนายเลยแล้วก็ไม่ได้ทำแบบนี้มานานแล้ว” นายพูดยังกะจงใจทำให้ฉันท้องมากกว่านะ เมื่อซูยองทนสิ่งที่คนเป็นพี่ขอไม่ได้จึงจำใจให้ซันนี่ป้อนจนหมดถ้วยตามด้วยยา
“นี่ได้เวลาแล้วนายไปทำงานได้แล้วละ” ซูยองมองไปยังนาฬิกาที่พนังที่บ่งบอกเวลาเที่ยงกว่า
“งั้นฉันละ” ซันนี่ลุกขึ้นเดินออกไปตามทางเดินที่ทอดยาวของโรงบาลซันนี่ต้องไปสะดุดของบางอย่างที่ตกกับพื้นไม่ไกลก็มีหญิงสาวที่กำลังมองหาอยู่
“ขอโทษนะครับแว่นนี้ของคุณหรือเปล่าครับ” ร่างหญิงสาวหันมาตามเสียงพร้อมยิ้มกว้างใบหน้าที่น่ารักของคนตรงหน้าทำให้ซันนี่หน้าแดงเล็กน้อย
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวรับมาพร้อมกล่าวขอบคุณ
“ไม่เป็นไรครับ” ซันนี่พูดจบก็รีบวิ่งไปทำงาน
ความคิดเห็น