hpdm

เคยมั้ยครับ ที่เรียนรู้การสร้างหน้ากากเพื่อปกปิดตัวตนที่แท้จริง
สูญเสียวัยเด็กที่ควรจะเต็มไปด้วยความสุข ความหวัง และจินตนาการ ผม ไม่เคยได้รับมันแม้แต่อย่างเดียว

เรื่องมันเริ่มตั้งแต่ตอนที่ผมอายุ 5 ขวบ ผมเห็นตุ๊กตาผู้หญิงที่มีผมบลอนด์ของมักเกิล ฟพวกเขาเรียกมันว่า บาร์บี้ ผมในตอนนั้นช่างน่าสมเพชและเพ้อฝัน ผมวิ่งไปหาพ่อกับแม่แล้วพูดสิ่งที่จะเปลี่ยนผมไปตลอดกาล
"พ่อฮะ โตขึ้นผมอยากเป็นแบบนี้" ผมพูดด้วยน้ำเสียงมีความสุขในขณะที่หน้าของพ่อเริ่มบิดเบี้ยวโดยที่ผมไม่เอะใจ
"แกหมายถึง แกอยากได้คนแบบนี้เป็นคนรักใช่มั้ย!"
"ผมเปล่า! ผมอยากเป็นผู้หญิงแบบนี้ฮะ"
"ฉันให้โอกาศแกถอนคำพูดเมื่อครู่ซะ!!!"
"ผมไม่ถอน ผมอยากใส่กระโปรง ผมอยากแต่งหน้า พ่อห้ามผมทำไม!!"
พ่อเม้มปากมองหน้าผมสักครู่ แล้วหลังจากนั้นผมก็ได้รู้


ว่านรกมีจริง

พ่อทั้งทุบ ทั้งตี แม้ผมจะร้องไห้หนักแค่ไหน พ่อก็ไม่หยุด หลังจากนั้น พ่อก็ตีกรอบผมทุกอย่าง เพื่อให้ผมโตขึ้น
โดยที่ไม่”ประหลาด”แบบที่พ่อชอบบอก
ผมรักแม่ เพราะแม่มักจะแอบช่วยให้ผมได้ทำในสิ่งที่รัก ผมชอบแต่งตัว ผมชอบแต่งหน้า เราจะแต่งตัวเล่นกันในห้องสองคน จนกระทั่งวันหนึ่ง วันที่ผมต้องไปโรงเรียนที่ชื่อว่า ฮอกวอตส์