ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ~~~ออกทะเล~~~มุ่งสู่เกาะ~~~
ณ ท่าเรือกันตัง
ซ่า ซ่า
เสียงของคลื่นที่กระทบฝั่งหลายต่อหลายครั้ง กลิ่นเค็ม ๆ ของน้ำทะเลที่โชยมาแตะจมูกเป็นระยะ ๆ และยังมี
สายลมที่เย็นสบายผัดผ่านผิวกายอยู่ตลอดเวลา และยิ่งกว่าอะไรเวลานี้ท้องฟ้าแจ่มใส คลื่นทะเลสงบถ้าจะออก
เรือเวลานี่คงจะดียิ่งนัก
\"ว้าว ลมเย็นจัง\"ทุกคนของป้อมอัศวินที่มาเมื่อลงจากรถต่างก็ร้องออกมาเป็นเสียงเดียวกันหมด ส่วนโรเวนเมื่อ
ลงจากรถแล้วก็เดินไปหาชายคนหนึ่งแล้วให้พวกเรารอกันที่ข้าง ๆ รถ
\"สวัสดีครับ\"โรเวนเอ่ยทักชายคนนั้น ผู้ที่ดูแล้วคล้ายกับนักเดินเรือที่จ้างใว้(คิดเอาเองนะค่ะว่าจะให้เขาเป็นคน
มีลักษณะเช่นไร รู้แต่ว่านิสัยเขานะคล้าย ๆ กับลูคัสเลยล่ะค่ะ ชายคนนี้ - เชอรี่
\"อ้าว สวัสดีพ่อหนุ่ม ใช่คณะของโรงเรียนเอดินเบิร์กหรือเปล่า\"ชายคนนั้นทักตอบ
\"ใช่ครับงั้นคุณก็คือ คุณเอ็ดดี้ ใช่ไหมครับ\"โรเวนถาม
\"ครับ เดียวนะ\"ชายผู้ชื่อเอ็ดดี้บอก แล้วก็ค้นหาอะไรซักอย่างหนึ่งในกระเป๋ากางเกงในที่สุดเขาก็หยิบกระดาษ
ออกมาแล้วดู
\"นายใช่โรเวนหรือเปล่า\"เอ็ดดี้ถาม
\"ครับ\"โรเวนตอบ
\"ถ้างั้น ...เดียวนะ รอนี่นะ\"เอ็ดดี้บอกแล้วก็วิ่งจากไป และกลับมาพร้อมกับหญิงสาวคนหนึ่ง เธอและโรเวนทัก
ทายกัน คุยกันอยู่นานทีเดียว
\"นายพาน้อง ๆ ไปรอในเรือได้แล้ว แนะนำเธอให้พวกนั้นด้วยล่ะ เดียวฉันตามไป\"เอ็ดดี้บอก โรเวนจึงพาเธอไป
ตรงที่พวกเหล่านักเรียน ปี 4 รออยู่ เมื่อโรเวนมาถึงทุกคนต่างยืนงงว่าเธอคนนั้นเป็นใคร ทุกคนต่างพากันวิ
เคราะห์หญิงสาวคนนั้น
เธอคนนี้มีเส้นผมสีดำที่ยาวสลวยและดูท่าว่าจะตรงด้วยตัดกับดวงหน้ารูปไข่ นัยต์ตาสีดำส่อแววว่าเธอคงเป็น
คนที่ใจดี และอ่อนโยน ผิวขาวที่ออกจะคล่ำแดดเล็กน้อย แต่ก็ยังคงความขาวอมชมพูไว้ได้ รูปร่างคงจะถือได้
ว่าหุ่นดีที่เดียวล่ะ ริมฝีปากได้รูปสวยสีกุหลาบดู ๆ แล้วเธอก็คงจะไม่แต่งหน้า เจ้าหล่อนอยู่ในชุดกระโปรงสีขาว
ที่พลิวไปกับแรงลม ช่างยังกับภาพวาด(เมืองไทยเรามีคนสวยแบบนี้อยู่ไหมนะ-_- - เชอรี่)
\"สวยจังเลยค่ะ รุ่นพี่โรเวนใครหรือค่ะ\"เสียงของเรนอนทักขึ้นพวกที่เหลือหยุดการวิเคราะห์ทันที
\"เธอชื่อ พี่อาลายา เธอจะมาเป็นไกด์ในการเข้าค่ายครั้งนี้ให้แก่เรา\"โรเวยอธิบาย
\"สวัสดีครับ/ค่ะ พี่อาลายา\"ทุกคนเอ่ยทักหญิงสาวคนนั้น เจ้าหล่อนจึงยิ้ม ๆ ก่อนพูดขึ้นว่า
\"สวัสดีจ๋าน้อง ๆ น่ารักทุกคนเลย แต่ว่าเรียกพี่ว่า อลิศดีกว่านะจ๊ะ\"อลิศบอก
\"ครับ/ค่ะพี่อลิศ\"ทุกคนเอ่ยพร้อมกันอีกแล้ว อลิศจึงได้แต่ยิ้ม ๆ
\"ทุกคน ลงไปในเรือได้แล้วนะ\"โรเวนสั่ง ทุกคนจึงได้หยิบสัมภาระแล้วเดินลงเรือไป
\"ทุกคนพร้อมที่จะออกเดินทางหรือยัง\"เอ็ดดี้เดินมาถามขณะที่ทุกคนนั่งล้อมอลิศอยู่
\"พร้อมแล้ว ครับ/ค่ะ ลุงเอ็ดดี้\"ทุกคนตอบ เอ็ดดี้สะดุ้งเล็กน้อยที่ถูกเรียกว่าลุงแต่ก็ยิ้ม ๆ แล้วเดินไปที่ที่คนขับ สัก
พักเรือก็เริ่มออกสู่ทะเล จากช้า ๆ ก็ค่อย ๆ เร็วขึ้นจนกลายเป็นความเร็วที่คงที่ น้ำทะเลที่ตอนแรกดูสกปรกเล็กน้อย
ก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีครามใส ๆ และสะอาดขึ้น คลื่นที่เป็นระลอกเมื่อมากระทบกับความเร็วและหัวของเรือก็แตกกระ
จายกลายเป็นฟอง และละอองน้ำไปด้านข้างของเรือและกระเซ็นมาโดนเหล่าลิงทะโมนทั่งหลาย สายลมที่พัดผ่าน
เย็นสบาย น้ำทะเลสีฟ้าตัดกับท้องฟ้าสีฟ้า ช่างเป็นภาพและบรรยากาศที่ทุกคนต่างก็พากันยิ้มออก แต่ก็ยังมีอีก 2
คนที่ไม่ได้ชื่นชมกับทัศณีญภาพ
---------------------------------------------------------------------------
เชอรี่ - ให้ทาย ลองดูสิค่ะว่าใคร
ติ๊กต็อก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ใกล้หมดเวลาแล้วนา
.................................
..................................................
...............................................................
...................................................................................
.............................................................................................................
หมดเวลา ถ้าใครคิดว่า ลอเรนซ์ก็เป็นหนึ่งในนั้นก็จะขอบอกว่า
ท่านคิดผิดถนัดค่า เพราะว่าแม้แต่ ลอเรนซ์พ่อนักบวชจอมหน้าบึงนั้นยังคงต้องยอมศิโรราบ
ให้แก่ที่นี่เลยค่ะ พูดง่าย ๆ แอบยิ้มออกมานะค่ะ ถ้าอยากรู้ เราไปอ่านต่อกันดีกว่าค่ะ
---------------------------------------------------------------------------------------------
\" คิล เรนอน เห็นเฟรินมันเปล่า\" บุรุษหน้าไม่ยิ้มคนแรก คาโล วาเนวบลี ถามเขากำลังเครียสกับการตามหาเจ้า
ตัวยุ่ง
\"ไม่เห็นนะ \" คิลที่กำลังเล่นฟองคลื่นอยู่กับเรนอนหันมาตอบ(กำลังจู๋จี๋กันนั้นแหละค่ะ - เชอรี่)
\"หาทั่วเรือแล้วนะ\"คาโลบ่นออกมา
\"ไปหาที่ห้องใต้ท้องเรือหรือยังค่ะ คุณคาโล\"เรนอนถาม
\"ห้อง...ใต้ท้องเรือ?\"คาโลงง
\"ค่ะ เพราะที่นั้นส่วนมากเป็นที่สำหรับคนที่เมาเรือ และเก็บสัมภาระจึงไม่ค่อยมีคนรู้จักนะค่ะ\" เรนอนอธิบาย
แล้วชี้ไปที่บันไดขึ้น-ลง ให้รู้ว่ามีประตูอยู่ด้านหลัง
\"ขอบใจ\"คาโลกล่ายสั้น ๆ แล้วเดินไปตามทางทันที
แอ็ด~~~~ เสียงเปิดประตูที่มาพร้อมกับบุรุษผมเงินเดินเข้ามาในห้อง คาโลเดินมาจนเห็นว่ามีคนนอนอยู่ที่
เตียงด้านขวาและเมื่อเดินเข้าไปใกล้จึงเห็นว่าเป็นเฟรินที่กำลังตามหานั้นเอง หรือก็คือสตรีอีกคนที่ไม่ยิ้มเพราะ
ไม่ได้เห็นั้นเองคาโลถอนหายใจแล้วเดินไปนั่งใกล้ ๆ จ้องหน้าเฟรินยามหลับ \' น่ารักดี \' คาโลคิดแล้วก็เอามือ
ไปปัดผมที่ลงมาปรกหน้าเฟริน แล้วคาโลก็หยิบห่อขนมสีเงินขึ้นมาแล้วแกะห่อออก เนื่องด้วยเป็นห้องที่เล็กแต่
ก็มีอากาศถ่ายแทสะดวกแต่แค่นั้นก้พอให้กลิ่นของขนมลอยไปแตะจมูกผู้ที่นอนอยู่ให้รู้สึกตัว
\"อืม....กลิ่นหวาน ๆ แบบนี้มัน...ช็อกโกแล็ค!\"เฟรินที่งั่วเงียเมื่อรู้ตัวก็ร้องออกมา ดวงตาสีน้ำตาลคู่โตจับ
จ้องอยู่ที่ช็อกโกแล็คตรงหน้า
\"ทานไหม\"คาโลถาม ซึ่งเฟรินพยักหน้าทันทีแต่แล้วเมื่อจะส่งยิ้มให้คนนั้นเมื่อเห็นว่าเป็นคาโลก็หน้าบึงลงทันที
และหันไปอีกด้าน
\'จะมาง้อล่ะซิท่า ยังนี้ต้องคิดแผน\'เฟรินคิดในใจ แล้วก็เริ่มคิดแผนจนไม่ทันระวังถูกคาโลกอดจากข้างหลัง เจ้า
ตัวดีเลยรู้สึกตัว และหน้าแดงฉับพลัน
\"คา...คาโล ปล่อยนะ\"เฟรินโวย
\"เฟริน...\"คาโลเรียกเจ้าตัวดีจึงเงียบลง เวลาผ่านไปสักพักคาโลก็กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เฟรินเลยตกใจ
\"คาโลปล่อยนะ\"เฟรินเลยโวยต่อ
\"ขอโทษนะ\"คาโลกระซิบข้างหู ซึ่งคำนี้ทำให้เฟรินตกใจมากรีบหันมามองหน้าคาโลทันทีเพราะไม่อยากเชื่อ
ว่าเจ้าชายน้ำแข็งจะเอ่ยคำนี้ แต่แล้วเมื่อไปสบกับแววตาที่สำนึกผิดของคาโล แผนที่อยู่ในใจจึงหายไปสิ้น
และใจอ่อนจนยอมอภัยให้หมด
\"นายจะขอโทษฉันเรื่องอะไรล่ะ\"เฟรินพูดด้วยเสียงหวาน ๆ นุ่ม ๆ แต่ไม่ใช่เสียงหวานแบบมีเล่ห์นะ แล้วมอง
เข้าไปในนัยตืตาสีฟ้าคู่สวยนั้น
\"ก็เรื่องเมื่อเช้า\"คาโลตอบแล้วหลบสายตาของเฟรินไปมองที่อื่นแทน(เรื่องเมื่อเช้า?แล้วขณะนี้ไม่เช้าหรือ-เชอรี่)
\"นายไม่ผิดนี้\"เฟรินว่าแล้วมือและนิ้วที่เรียวยาวก็จับหน้าของคาโลให้หันกลับมามองกัน
\"นายไม่จำเป็นต้องขอโทษฉันหรอกนะคาโล\"เฟรินว่าแล้วก็สวมกอดคาโลทันที
\"เฟ....เฟริน\"คาโลตกใจเล็กน้อยแต่ก็รับกอดนั้นอย่างอ่อนโยน ทั้งคู่ไม่พูดอะไรออกมาเพราะเข้าใจกันและกัน
แล้ว ทั้งห้องจึงมีแต่ความเงียบจนในที่สุดเฟรินก็ดันตัวออกแล้วหัวเราะแก้เขิล คาโลจึงยังงง ๆ
\"คาโลนายก็รู้จักขอโทษเป็นเหมือนกันนิ 5555+\"เฟรินพูดไปขำไป คาโลจึงเข้าใจแล้วก็หงุดหงิดทันทีที่เฟรินมัน
จะทำตัวน่ารัก ๆ สักทีไม่ได้นานเลย
\"ฉันก็เป็นคนเหมือนกันนะ\"คาโลเอ่ยด้วยอารมณ์ที่บอกว่าหงุดหงิดแล้วนะถ้าไม่หยุดหัวเราะ เฟรินจึงหยุดหัวเราะ
แล้วยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ เดินไปหาคาโลแล้วก็
จุ๊บ เฟรินหอมแก้มคาโลทีหนึ่งแล้วก็ตามมาด้วยเสียงหัวเราะก่อนวิ่งออกจากห้องไป คาโลที่ตกใจกับการกระทำ
ของเฟรินเมื่อตั้งสติได้ก็หัวเราะออกมาอย่างที่ไม่เคยหัวเราะให้ใครเห็น(ตอนนี้ก็ไม่มีคนเห็นนะเนี่ย - เชอรี่)มือที่
ใหญ่โตเสยผมสีเงินของตัวเองทีหนึ่งแล้วก็เดินตามออกไป ใบหน้ากลับมาคงเดิม
\"ฮ่า... ลมเย็นจัง\"เฟรินที่เดินออกมาจากห้องร้องขึ้นเมื่อสายลมพัดผ่านผิวกายแล้วเจ้าตัวก็เดินไปชนกับผู้หญิง
คนหนึ่งเข้า
\"ขอโทษฮะ\"เฟรินเอ่ย
\"ไม่เป็นไรจ๋ะ \"สาวคนั้นเอ่ยขึ้นและเมื่อเห็นเด็กตรงหน้าก็ทำหน้างงออกมา
\"ใช่พี่อลิศหรือเปล่าฮะ\"เฟรินที่จับโรเวนแนะนำได้ถามขึ้น ที่แท้คนที่เฟรินเดินชนก็คืออลิศนี่เอง
\"จ๋ะ แล้วน้องชื่ออะไรจ๋ะ \"อลิศถาม
\"เฟรินฮะ....\"เจ้าตัวยุ่งแนะนำตัวเมื่อจะร่ายยาว ๆ ก็เหลือบไปเห็นเพื่อนซี้จึงได้หยุดอยู่แค่นั้น
\"ผมขอตัวนะฮะ\"เฟรินบอกแล้วก็จากไปอย่างเร็วไม่ทันที่จะได้ยินอลิศพูดว่า
\"ทำไหมแทนตัวเองว่าผม\" อลิศจึงได้แต่เดินจากไป
\"ไงเฟริน คาโลมันตามหานายอยู่นะเจอกันไหม\"คิลเอ่ยทักเฟรินเมื่อเห็นเดินมา เฟรินจึงได้แต่หน้าแดงและยิ้ม ๆ
\"คุณคาโลค่ะ คุณเฟรินอยู่ทางนี้ค่ะ\"เรนอนเรียกคาโลทันทีที่เห็น คาโลจึงเดินมาทางนี้ และเมื่อถึงตัว คาโลก็หอม
แก้มเฟรินทีหนึ่งแล้วเดินจากไป เฟรินได้แต่หน้าแดงที่คาโลทำต่อหน้าเพื่อน ๆ (งั้นถ้าไม่ต่อหน้าก็ไม่อายนะสิ-เชอรี่)
แล้วก็เดินตามคาโลไป
\"ทำไม คุณคาโลถึงทำแบบนี้นะ\"เรนอนเอ่ยแต่นั้นกลับทำให้คิลโมโหเพราะเข้าใจผิด(พูดง่าย ๆว่าหึง-เชอรี่)
\"หึงหรือ\"คิลเอ่ยงอน ๆ เรนอนที่ได้ยินก็ยิ้มออกมาแล้วก็หอมแก้มคิลทีหนึ่ง
\"ใครหึงใครกันแน่ค่ะ\"เรนอนบอกแล้วก็วิ่งหนีทันที
\"เร..นอน\"คิลร้องออกมาด้วยความตกใจมือกุมที่แก้มที่โดนหอม ยิ้มออกมาแล้วก็วิ่งไล่เรนอนทันที
\"นี่แน่ะ จับได้แล้ว\"คิลว่าแล้วก็กอดเรนอนแล้วหอมแก้มไปทีหนึ่งเหมือนกันเรนอนสะดุ่งโหยง
\"ตาบ้า\"เรนอนว่าเขิล แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะออกมา ช่างเป็นภาพที่น่ารักจริง ๆ
กลับมาดูทางด้านเฟรินที่ตามคาโลมาจนถึงด้านฟ้าที่ไม่มีใคร จนสุดทางคาโลก็หยุดเดินแล้วหันไปเรียกเฟริน
ให้มาดูอะไรสักอย่าง
\"ว้าววว สวยจังเลย\"เฟรินร้องออกมาเมื่อได้เห็นทัศนียาภาพของท้องทะเลจนลืมตัว
\"ชอบไหม\"คาโลถาม
\"อืม..\"เฟรินตอบ แล้วก็ต้องตกใจหน้าแดงขึ้นมาเมื่อคาโลเข้ามากอดจากข้างหลัง
\"ขออยู่อย่างนี้ซักพักนะ\"คาโลกระซิบข้างหู ซึ่งเฟรินก็ยอมแต่โดยดี แต่ทั้งคู่หารู้ไม่ว่ามีสายตาคู่หนึ่งได้จับจ้องมา
ที่ทั้งคู่ เจ้าของตาคู่นั้นคือ โร นั้นเอง และแล้วโรก้เดินจากไป จนกระทั่งไปชนคนหนึ่งเข้า
\"ขอโทษนะครับ\"โรกล่าว
\"อ้าวโร นายจะรีบไปไหนหรือ\"มาทิวด้านั้นเองที่โรเดินชนถามขึ้น
\"เปล่าหรอก\"โรตอบยิ้ม ๆ แล้วเดินจากไป
\'โร นายเป็นอะไร\'มาทิวด้าคิดแล้วมองไปทางที่โรเดินจากมา แล้วก็ตัดสินใจเดินไปทางนั้น ในที่สุดมาทิ้วด้าก็เห็น
สาเหตุที่ทำให้โรรีบเดินอย่างนั้น
\'โร นายยังรักเฟรินอยู่หรือ\'มาทิวด้าคิด คิดแล้วน้ำตาก็พาลจะไหลจึงเดินออกจากสถานที่นั้นแล้วก็เดินจากไป
ในที่สุดเรือก็แล่นมาจนถึงบริเวณเกาะลอกจนได้และหยุดเครื่อง โรเวนจึงสั่งให้ทุกคนมาร่วมตัวกัน และเมื่อ
ทุกคนมากันครบโรเวนจึงได้เอ่ย
\"ทุกคนคงจะเห็นแล้วเกาะข้างหน้าเรานี้คือเกาะลอก สถานที่พักแรมของเราใน 2 คืน เอาล่ะทุกคนใส่เสื้อชูชีพแลว
หยิบสัมภาระลงไปที่เรือเล็กได้แล้ว\" เมื่อเอ่ยจบทุกคนก็แยกย้ายกันไป
\"โอ้ย ทำไมมันใส่ยากนี้ฟะ\"เฟรินบ่น
\"มาฉันช่วย\"คาโลบอกแล้วก็เดินมาช่วยเฟรินใส่เสื้อชูชีพ
\"ขอบใจนะ\"เฟรินเอ่ยหน้าแดง ๆ
\"เรนอน ใส่ได้ไหม ฉันช่วย\"คิลเดินมาบอกเรนอนแล้วช่วยใส่ทันที
\"ขอบใจคุณนะค่ะคุณคิล\"เรนอนเอ่ย
ความหวานที่ทำให้มดขึ้นแถว ๆ นั้น ทำให้ใครหลายคนบนเรือต่างพากันอิฉฉา และใคนบางคนต้องเจ็บปวด
กับภาพตรงหน้า เมื่อทุกคนเตรียมพร้อมเสร็จแล้วก็หยิบสัมภาระแล้วลงไปนั่งที่เรือเล็ก มุ่งสู่เกาะลอกทันที
***________________________________________________________________***
ซ่า ซ่า
เสียงของคลื่นที่กระทบฝั่งหลายต่อหลายครั้ง กลิ่นเค็ม ๆ ของน้ำทะเลที่โชยมาแตะจมูกเป็นระยะ ๆ และยังมี
สายลมที่เย็นสบายผัดผ่านผิวกายอยู่ตลอดเวลา และยิ่งกว่าอะไรเวลานี้ท้องฟ้าแจ่มใส คลื่นทะเลสงบถ้าจะออก
เรือเวลานี่คงจะดียิ่งนัก
\"ว้าว ลมเย็นจัง\"ทุกคนของป้อมอัศวินที่มาเมื่อลงจากรถต่างก็ร้องออกมาเป็นเสียงเดียวกันหมด ส่วนโรเวนเมื่อ
ลงจากรถแล้วก็เดินไปหาชายคนหนึ่งแล้วให้พวกเรารอกันที่ข้าง ๆ รถ
\"สวัสดีครับ\"โรเวนเอ่ยทักชายคนนั้น ผู้ที่ดูแล้วคล้ายกับนักเดินเรือที่จ้างใว้(คิดเอาเองนะค่ะว่าจะให้เขาเป็นคน
มีลักษณะเช่นไร รู้แต่ว่านิสัยเขานะคล้าย ๆ กับลูคัสเลยล่ะค่ะ ชายคนนี้ - เชอรี่
\"อ้าว สวัสดีพ่อหนุ่ม ใช่คณะของโรงเรียนเอดินเบิร์กหรือเปล่า\"ชายคนนั้นทักตอบ
\"ใช่ครับงั้นคุณก็คือ คุณเอ็ดดี้ ใช่ไหมครับ\"โรเวนถาม
\"ครับ เดียวนะ\"ชายผู้ชื่อเอ็ดดี้บอก แล้วก็ค้นหาอะไรซักอย่างหนึ่งในกระเป๋ากางเกงในที่สุดเขาก็หยิบกระดาษ
ออกมาแล้วดู
\"นายใช่โรเวนหรือเปล่า\"เอ็ดดี้ถาม
\"ครับ\"โรเวนตอบ
\"ถ้างั้น ...เดียวนะ รอนี่นะ\"เอ็ดดี้บอกแล้วก็วิ่งจากไป และกลับมาพร้อมกับหญิงสาวคนหนึ่ง เธอและโรเวนทัก
ทายกัน คุยกันอยู่นานทีเดียว
\"นายพาน้อง ๆ ไปรอในเรือได้แล้ว แนะนำเธอให้พวกนั้นด้วยล่ะ เดียวฉันตามไป\"เอ็ดดี้บอก โรเวนจึงพาเธอไป
ตรงที่พวกเหล่านักเรียน ปี 4 รออยู่ เมื่อโรเวนมาถึงทุกคนต่างยืนงงว่าเธอคนนั้นเป็นใคร ทุกคนต่างพากันวิ
เคราะห์หญิงสาวคนนั้น
เธอคนนี้มีเส้นผมสีดำที่ยาวสลวยและดูท่าว่าจะตรงด้วยตัดกับดวงหน้ารูปไข่ นัยต์ตาสีดำส่อแววว่าเธอคงเป็น
คนที่ใจดี และอ่อนโยน ผิวขาวที่ออกจะคล่ำแดดเล็กน้อย แต่ก็ยังคงความขาวอมชมพูไว้ได้ รูปร่างคงจะถือได้
ว่าหุ่นดีที่เดียวล่ะ ริมฝีปากได้รูปสวยสีกุหลาบดู ๆ แล้วเธอก็คงจะไม่แต่งหน้า เจ้าหล่อนอยู่ในชุดกระโปรงสีขาว
ที่พลิวไปกับแรงลม ช่างยังกับภาพวาด(เมืองไทยเรามีคนสวยแบบนี้อยู่ไหมนะ-_- - เชอรี่)
\"สวยจังเลยค่ะ รุ่นพี่โรเวนใครหรือค่ะ\"เสียงของเรนอนทักขึ้นพวกที่เหลือหยุดการวิเคราะห์ทันที
\"เธอชื่อ พี่อาลายา เธอจะมาเป็นไกด์ในการเข้าค่ายครั้งนี้ให้แก่เรา\"โรเวยอธิบาย
\"สวัสดีครับ/ค่ะ พี่อาลายา\"ทุกคนเอ่ยทักหญิงสาวคนนั้น เจ้าหล่อนจึงยิ้ม ๆ ก่อนพูดขึ้นว่า
\"สวัสดีจ๋าน้อง ๆ น่ารักทุกคนเลย แต่ว่าเรียกพี่ว่า อลิศดีกว่านะจ๊ะ\"อลิศบอก
\"ครับ/ค่ะพี่อลิศ\"ทุกคนเอ่ยพร้อมกันอีกแล้ว อลิศจึงได้แต่ยิ้ม ๆ
\"ทุกคน ลงไปในเรือได้แล้วนะ\"โรเวนสั่ง ทุกคนจึงได้หยิบสัมภาระแล้วเดินลงเรือไป
\"ทุกคนพร้อมที่จะออกเดินทางหรือยัง\"เอ็ดดี้เดินมาถามขณะที่ทุกคนนั่งล้อมอลิศอยู่
\"พร้อมแล้ว ครับ/ค่ะ ลุงเอ็ดดี้\"ทุกคนตอบ เอ็ดดี้สะดุ้งเล็กน้อยที่ถูกเรียกว่าลุงแต่ก็ยิ้ม ๆ แล้วเดินไปที่ที่คนขับ สัก
พักเรือก็เริ่มออกสู่ทะเล จากช้า ๆ ก็ค่อย ๆ เร็วขึ้นจนกลายเป็นความเร็วที่คงที่ น้ำทะเลที่ตอนแรกดูสกปรกเล็กน้อย
ก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีครามใส ๆ และสะอาดขึ้น คลื่นที่เป็นระลอกเมื่อมากระทบกับความเร็วและหัวของเรือก็แตกกระ
จายกลายเป็นฟอง และละอองน้ำไปด้านข้างของเรือและกระเซ็นมาโดนเหล่าลิงทะโมนทั่งหลาย สายลมที่พัดผ่าน
เย็นสบาย น้ำทะเลสีฟ้าตัดกับท้องฟ้าสีฟ้า ช่างเป็นภาพและบรรยากาศที่ทุกคนต่างก็พากันยิ้มออก แต่ก็ยังมีอีก 2
คนที่ไม่ได้ชื่นชมกับทัศณีญภาพ
---------------------------------------------------------------------------
เชอรี่ - ให้ทาย ลองดูสิค่ะว่าใคร
ติ๊กต็อก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ใกล้หมดเวลาแล้วนา
.................................
..................................................
...............................................................
...................................................................................
.............................................................................................................
หมดเวลา ถ้าใครคิดว่า ลอเรนซ์ก็เป็นหนึ่งในนั้นก็จะขอบอกว่า
ท่านคิดผิดถนัดค่า เพราะว่าแม้แต่ ลอเรนซ์พ่อนักบวชจอมหน้าบึงนั้นยังคงต้องยอมศิโรราบ
ให้แก่ที่นี่เลยค่ะ พูดง่าย ๆ แอบยิ้มออกมานะค่ะ ถ้าอยากรู้ เราไปอ่านต่อกันดีกว่าค่ะ
---------------------------------------------------------------------------------------------
\" คิล เรนอน เห็นเฟรินมันเปล่า\" บุรุษหน้าไม่ยิ้มคนแรก คาโล วาเนวบลี ถามเขากำลังเครียสกับการตามหาเจ้า
ตัวยุ่ง
\"ไม่เห็นนะ \" คิลที่กำลังเล่นฟองคลื่นอยู่กับเรนอนหันมาตอบ(กำลังจู๋จี๋กันนั้นแหละค่ะ - เชอรี่)
\"หาทั่วเรือแล้วนะ\"คาโลบ่นออกมา
\"ไปหาที่ห้องใต้ท้องเรือหรือยังค่ะ คุณคาโล\"เรนอนถาม
\"ห้อง...ใต้ท้องเรือ?\"คาโลงง
\"ค่ะ เพราะที่นั้นส่วนมากเป็นที่สำหรับคนที่เมาเรือ และเก็บสัมภาระจึงไม่ค่อยมีคนรู้จักนะค่ะ\" เรนอนอธิบาย
แล้วชี้ไปที่บันไดขึ้น-ลง ให้รู้ว่ามีประตูอยู่ด้านหลัง
\"ขอบใจ\"คาโลกล่ายสั้น ๆ แล้วเดินไปตามทางทันที
แอ็ด~~~~ เสียงเปิดประตูที่มาพร้อมกับบุรุษผมเงินเดินเข้ามาในห้อง คาโลเดินมาจนเห็นว่ามีคนนอนอยู่ที่
เตียงด้านขวาและเมื่อเดินเข้าไปใกล้จึงเห็นว่าเป็นเฟรินที่กำลังตามหานั้นเอง หรือก็คือสตรีอีกคนที่ไม่ยิ้มเพราะ
ไม่ได้เห็นั้นเองคาโลถอนหายใจแล้วเดินไปนั่งใกล้ ๆ จ้องหน้าเฟรินยามหลับ \' น่ารักดี \' คาโลคิดแล้วก็เอามือ
ไปปัดผมที่ลงมาปรกหน้าเฟริน แล้วคาโลก็หยิบห่อขนมสีเงินขึ้นมาแล้วแกะห่อออก เนื่องด้วยเป็นห้องที่เล็กแต่
ก็มีอากาศถ่ายแทสะดวกแต่แค่นั้นก้พอให้กลิ่นของขนมลอยไปแตะจมูกผู้ที่นอนอยู่ให้รู้สึกตัว
\"อืม....กลิ่นหวาน ๆ แบบนี้มัน...ช็อกโกแล็ค!\"เฟรินที่งั่วเงียเมื่อรู้ตัวก็ร้องออกมา ดวงตาสีน้ำตาลคู่โตจับ
จ้องอยู่ที่ช็อกโกแล็คตรงหน้า
\"ทานไหม\"คาโลถาม ซึ่งเฟรินพยักหน้าทันทีแต่แล้วเมื่อจะส่งยิ้มให้คนนั้นเมื่อเห็นว่าเป็นคาโลก็หน้าบึงลงทันที
และหันไปอีกด้าน
\'จะมาง้อล่ะซิท่า ยังนี้ต้องคิดแผน\'เฟรินคิดในใจ แล้วก็เริ่มคิดแผนจนไม่ทันระวังถูกคาโลกอดจากข้างหลัง เจ้า
ตัวดีเลยรู้สึกตัว และหน้าแดงฉับพลัน
\"คา...คาโล ปล่อยนะ\"เฟรินโวย
\"เฟริน...\"คาโลเรียกเจ้าตัวดีจึงเงียบลง เวลาผ่านไปสักพักคาโลก็กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เฟรินเลยตกใจ
\"คาโลปล่อยนะ\"เฟรินเลยโวยต่อ
\"ขอโทษนะ\"คาโลกระซิบข้างหู ซึ่งคำนี้ทำให้เฟรินตกใจมากรีบหันมามองหน้าคาโลทันทีเพราะไม่อยากเชื่อ
ว่าเจ้าชายน้ำแข็งจะเอ่ยคำนี้ แต่แล้วเมื่อไปสบกับแววตาที่สำนึกผิดของคาโล แผนที่อยู่ในใจจึงหายไปสิ้น
และใจอ่อนจนยอมอภัยให้หมด
\"นายจะขอโทษฉันเรื่องอะไรล่ะ\"เฟรินพูดด้วยเสียงหวาน ๆ นุ่ม ๆ แต่ไม่ใช่เสียงหวานแบบมีเล่ห์นะ แล้วมอง
เข้าไปในนัยตืตาสีฟ้าคู่สวยนั้น
\"ก็เรื่องเมื่อเช้า\"คาโลตอบแล้วหลบสายตาของเฟรินไปมองที่อื่นแทน(เรื่องเมื่อเช้า?แล้วขณะนี้ไม่เช้าหรือ-เชอรี่)
\"นายไม่ผิดนี้\"เฟรินว่าแล้วมือและนิ้วที่เรียวยาวก็จับหน้าของคาโลให้หันกลับมามองกัน
\"นายไม่จำเป็นต้องขอโทษฉันหรอกนะคาโล\"เฟรินว่าแล้วก็สวมกอดคาโลทันที
\"เฟ....เฟริน\"คาโลตกใจเล็กน้อยแต่ก็รับกอดนั้นอย่างอ่อนโยน ทั้งคู่ไม่พูดอะไรออกมาเพราะเข้าใจกันและกัน
แล้ว ทั้งห้องจึงมีแต่ความเงียบจนในที่สุดเฟรินก็ดันตัวออกแล้วหัวเราะแก้เขิล คาโลจึงยังงง ๆ
\"คาโลนายก็รู้จักขอโทษเป็นเหมือนกันนิ 5555+\"เฟรินพูดไปขำไป คาโลจึงเข้าใจแล้วก็หงุดหงิดทันทีที่เฟรินมัน
จะทำตัวน่ารัก ๆ สักทีไม่ได้นานเลย
\"ฉันก็เป็นคนเหมือนกันนะ\"คาโลเอ่ยด้วยอารมณ์ที่บอกว่าหงุดหงิดแล้วนะถ้าไม่หยุดหัวเราะ เฟรินจึงหยุดหัวเราะ
แล้วยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ เดินไปหาคาโลแล้วก็
จุ๊บ เฟรินหอมแก้มคาโลทีหนึ่งแล้วก็ตามมาด้วยเสียงหัวเราะก่อนวิ่งออกจากห้องไป คาโลที่ตกใจกับการกระทำ
ของเฟรินเมื่อตั้งสติได้ก็หัวเราะออกมาอย่างที่ไม่เคยหัวเราะให้ใครเห็น(ตอนนี้ก็ไม่มีคนเห็นนะเนี่ย - เชอรี่)มือที่
ใหญ่โตเสยผมสีเงินของตัวเองทีหนึ่งแล้วก็เดินตามออกไป ใบหน้ากลับมาคงเดิม
\"ฮ่า... ลมเย็นจัง\"เฟรินที่เดินออกมาจากห้องร้องขึ้นเมื่อสายลมพัดผ่านผิวกายแล้วเจ้าตัวก็เดินไปชนกับผู้หญิง
คนหนึ่งเข้า
\"ขอโทษฮะ\"เฟรินเอ่ย
\"ไม่เป็นไรจ๋ะ \"สาวคนั้นเอ่ยขึ้นและเมื่อเห็นเด็กตรงหน้าก็ทำหน้างงออกมา
\"ใช่พี่อลิศหรือเปล่าฮะ\"เฟรินที่จับโรเวนแนะนำได้ถามขึ้น ที่แท้คนที่เฟรินเดินชนก็คืออลิศนี่เอง
\"จ๋ะ แล้วน้องชื่ออะไรจ๋ะ \"อลิศถาม
\"เฟรินฮะ....\"เจ้าตัวยุ่งแนะนำตัวเมื่อจะร่ายยาว ๆ ก็เหลือบไปเห็นเพื่อนซี้จึงได้หยุดอยู่แค่นั้น
\"ผมขอตัวนะฮะ\"เฟรินบอกแล้วก็จากไปอย่างเร็วไม่ทันที่จะได้ยินอลิศพูดว่า
\"ทำไหมแทนตัวเองว่าผม\" อลิศจึงได้แต่เดินจากไป
\"ไงเฟริน คาโลมันตามหานายอยู่นะเจอกันไหม\"คิลเอ่ยทักเฟรินเมื่อเห็นเดินมา เฟรินจึงได้แต่หน้าแดงและยิ้ม ๆ
\"คุณคาโลค่ะ คุณเฟรินอยู่ทางนี้ค่ะ\"เรนอนเรียกคาโลทันทีที่เห็น คาโลจึงเดินมาทางนี้ และเมื่อถึงตัว คาโลก็หอม
แก้มเฟรินทีหนึ่งแล้วเดินจากไป เฟรินได้แต่หน้าแดงที่คาโลทำต่อหน้าเพื่อน ๆ (งั้นถ้าไม่ต่อหน้าก็ไม่อายนะสิ-เชอรี่)
แล้วก็เดินตามคาโลไป
\"ทำไม คุณคาโลถึงทำแบบนี้นะ\"เรนอนเอ่ยแต่นั้นกลับทำให้คิลโมโหเพราะเข้าใจผิด(พูดง่าย ๆว่าหึง-เชอรี่)
\"หึงหรือ\"คิลเอ่ยงอน ๆ เรนอนที่ได้ยินก็ยิ้มออกมาแล้วก็หอมแก้มคิลทีหนึ่ง
\"ใครหึงใครกันแน่ค่ะ\"เรนอนบอกแล้วก็วิ่งหนีทันที
\"เร..นอน\"คิลร้องออกมาด้วยความตกใจมือกุมที่แก้มที่โดนหอม ยิ้มออกมาแล้วก็วิ่งไล่เรนอนทันที
\"นี่แน่ะ จับได้แล้ว\"คิลว่าแล้วก็กอดเรนอนแล้วหอมแก้มไปทีหนึ่งเหมือนกันเรนอนสะดุ่งโหยง
\"ตาบ้า\"เรนอนว่าเขิล แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะออกมา ช่างเป็นภาพที่น่ารักจริง ๆ
กลับมาดูทางด้านเฟรินที่ตามคาโลมาจนถึงด้านฟ้าที่ไม่มีใคร จนสุดทางคาโลก็หยุดเดินแล้วหันไปเรียกเฟริน
ให้มาดูอะไรสักอย่าง
\"ว้าววว สวยจังเลย\"เฟรินร้องออกมาเมื่อได้เห็นทัศนียาภาพของท้องทะเลจนลืมตัว
\"ชอบไหม\"คาโลถาม
\"อืม..\"เฟรินตอบ แล้วก็ต้องตกใจหน้าแดงขึ้นมาเมื่อคาโลเข้ามากอดจากข้างหลัง
\"ขออยู่อย่างนี้ซักพักนะ\"คาโลกระซิบข้างหู ซึ่งเฟรินก็ยอมแต่โดยดี แต่ทั้งคู่หารู้ไม่ว่ามีสายตาคู่หนึ่งได้จับจ้องมา
ที่ทั้งคู่ เจ้าของตาคู่นั้นคือ โร นั้นเอง และแล้วโรก้เดินจากไป จนกระทั่งไปชนคนหนึ่งเข้า
\"ขอโทษนะครับ\"โรกล่าว
\"อ้าวโร นายจะรีบไปไหนหรือ\"มาทิวด้านั้นเองที่โรเดินชนถามขึ้น
\"เปล่าหรอก\"โรตอบยิ้ม ๆ แล้วเดินจากไป
\'โร นายเป็นอะไร\'มาทิวด้าคิดแล้วมองไปทางที่โรเดินจากมา แล้วก็ตัดสินใจเดินไปทางนั้น ในที่สุดมาทิ้วด้าก็เห็น
สาเหตุที่ทำให้โรรีบเดินอย่างนั้น
\'โร นายยังรักเฟรินอยู่หรือ\'มาทิวด้าคิด คิดแล้วน้ำตาก็พาลจะไหลจึงเดินออกจากสถานที่นั้นแล้วก็เดินจากไป
ในที่สุดเรือก็แล่นมาจนถึงบริเวณเกาะลอกจนได้และหยุดเครื่อง โรเวนจึงสั่งให้ทุกคนมาร่วมตัวกัน และเมื่อ
ทุกคนมากันครบโรเวนจึงได้เอ่ย
\"ทุกคนคงจะเห็นแล้วเกาะข้างหน้าเรานี้คือเกาะลอก สถานที่พักแรมของเราใน 2 คืน เอาล่ะทุกคนใส่เสื้อชูชีพแลว
หยิบสัมภาระลงไปที่เรือเล็กได้แล้ว\" เมื่อเอ่ยจบทุกคนก็แยกย้ายกันไป
\"โอ้ย ทำไมมันใส่ยากนี้ฟะ\"เฟรินบ่น
\"มาฉันช่วย\"คาโลบอกแล้วก็เดินมาช่วยเฟรินใส่เสื้อชูชีพ
\"ขอบใจนะ\"เฟรินเอ่ยหน้าแดง ๆ
\"เรนอน ใส่ได้ไหม ฉันช่วย\"คิลเดินมาบอกเรนอนแล้วช่วยใส่ทันที
\"ขอบใจคุณนะค่ะคุณคิล\"เรนอนเอ่ย
ความหวานที่ทำให้มดขึ้นแถว ๆ นั้น ทำให้ใครหลายคนบนเรือต่างพากันอิฉฉา และใคนบางคนต้องเจ็บปวด
กับภาพตรงหน้า เมื่อทุกคนเตรียมพร้อมเสร็จแล้วก็หยิบสัมภาระแล้วลงไปนั่งที่เรือเล็ก มุ่งสู่เกาะลอกทันที
***________________________________________________________________***
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น