Fic หัวขโมยแห่งบารามอส ตอน การเข้าค่ายที่แสนสนุก

ลำดับตอนที่ #27 : (ภาคพิเศษ) เกี่ยวกับเฟริน ตอนที่ 3 ~~Surprise~~100%

    ณ  ยามนี้ที่นภาผู้ปกคลุมด้วยผ้ากำมะหยี่สีดำ มีเพรชนับล้านดวงประดับอยู่ทั่วผืนผ้า  เหล่าสัตว์ทั่งหลายต่างพา



กันหลับไหล เปลี่ยนการปกครองให้อีกพวกหนึ่งดูแล แสงเหลืองนวลของพระจันทร์กลมโตที่ลอยเด่นอยู่กลางนภา



คอยส่องแสงสาดส่องไปทั่วภพเพื่อให้แสงสว่างในยามค่ำคืน  เม้มันจะไม่รุนแรงและให้ความสว่างมากเท่าสุริยันก็



ตาม แต่ก็มีเพียงพอที่จะสามารถเห็นอะไร ๆ ต่าง ๆ ได้



        แล้วเธอไม่นอนหรือนกน้อย? - เชอรี่



        ถ้าฉันนอนฉันก็อดดูต่อนะสิ - นกน้อย



        -_-?แล้วเฟรินตอนนี่อยู่ไหนแล้วอ่ะ เวลาผ่านไปนานแล้วนะ - เชอรี่



       ก็นั้นไง - นกน้อยชี้เข้าไปในห้องของหัวหน้าชั้นปีที่ 4 ของป้อมอัศวิน ที่ตอนนี้มีเพียงแสงจันทร์ที่ส่องผ่านหน้า



ต่างมากระทบที่เตียงจึงทำให้เห็น ร่างบางของหญิงสาวนามเฟรินที่กำลังหลับอยู่ ที่ดวงตาแม้จะยังปิดอยู่แต่ก็มีหยด



น้ำเล็ก ๆ เกาะอยู่ ตามหมอนและแก้มนวลของหญิงสาวเต็มไปด้วยคราบน้ำตา แสดงให้เห็นว่าเจ้าหล่อนต้องผ่านการ



ร้องไห้มาอย่างหนักแน่นอน



      0-0 ยังไม่ตื่นอีกหรือ ก็แน่ล่ะนะร้องไห้หนักขนาดนั้น - เชอรี่



     เดี๋ยวก็ต้องมีคนมาปลุกแล้วล่ะ  เวลาใกล้ถึงแล้ว - นกน้อย



     ใคร? เวลา?  - เชอรี่



     ไปดูต่อสินั้นไงมาแล้ว - นกน้อย



     แอ็ด~~ปัง  เสียงเปิดและปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับเผยให้เห็นร่างของบุรุษผู้หนึ่งที่ยืนอยู่ที่ประตู แต่ด้วยว่าแสง



จันทร์ส่องไม่ถึงจึงทำให้ไม่รู้ว่าเป็นใคร บุรุษคนนั้นยืนจ้องเฟรินที่กำลังหลับอยู่เนินนาน แล้วจึงเดินออกมาจากประ



ตูนั้น เมื่อเดินมาถึง ณ ที่แสงจันทร์ส่องถึง จึงทำให้รู้ว่า บุรุษผู้มาเยือนมีเส้นผมสีเงินที่ถูกหวีมาอย่างเรียบร้อย ดวง



ตาสีฟ้าส่อแววเย็นชา  ถ้าเขาคลี่ยิ้มสักหน่อยคงจะต้องหล่อมาก ๆ แน่ ๆ ในมือของเขาถือกล่องใบใหญ่สีขาวข้างใน



ใส่อะไรไว้ไม่ทราบ  เขามาในชุดเครื่องแบบเจ้าชายสีขาวอมสีฟ้า แบบว่าอย่างหล่อมาก ๆ ๆ ม๊าก  มาก  ใช่แล้ว



เขาคือ  เจ้าชายน้ำแข็ง คาโล วาเนวบลี  เดอะปริ๊น ออฟ คาโนวาล นั้นเอง



       ^o^กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด+  - เชอรี่



       0_0! เป็นอะไรไป - นกน้อย



       ^///^  หล่อจังเลย ^0^ - เชอรี่



       -_-q - นกน้อย



       คาโลเดินเข้ามาใกล้ ๆ เตียงที่เฟรินนอนอยู่ สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ร่างบาง เขาเดินไปวางของที่โต๊ะ แล้วเดิน



กลับมานั่งที่เตียงที่ร่างบางนอนอยู่ สายตายังคงจับจ้องคาโลทำเหมือนคิดอะไรอยู่ แล้วอยู่ ๆ เขาก็เอื้อมมือไปปัดไร



ผมที่ลงมาปรกหน้าหญิงสาว และพลันสายตาก็คงไม่สังเกตุเห็นหยดน้ำตาเข้า คาโลจึงใช้นิ้วเช็ดน้ำตาให้ แล้วก็ต้อง



สะดุ้งขึ้นมาทันทีเมื่อ เฟรินหลิกตัว แต่ดูเหมือนว่าเจ้าหล่อนจะนอนต่อคาโลถอนหายใจทีหนึ่ง(คงจะโล่งอก)



"เฟริน.."คาโลเรียก ทำให้สาวเจ้าที่งัวเงียและกำลังจะนอนต่อรู้สึกตัว



"อืม..."เฟรินร้องออกมา ขณะที่ดวงตาที่เคยปิดสนิดก็เริ่มขยับลืมตาขึ้นเผยให้เห็นดวงตาสีน้ำตาลคู่โตที่ฉายแววน้อย



ใจทันทีเมื่อเห็นผู้มาเยือน แต่แล้วก็กลับกลายเป็นแววตารักสนุกเช่นเดิมของเฟริน



"มีอะไรหรือคาโล"เฟรินถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม  แต่นั้นกลับปิดไม่มิดสำหรับเจ้าชายอย่างคาโล



"......"คาโลไม่พูดอะไรยังคงจ้องหน้าเฟรินอยู่ ทำให้เฟรินเริ่มหลบสายตา แต่ก็โดนคาโลจับกลับมา



"ร้องไห้ทำไหม"คาโลถามด้วยน้ำเสียงที่แสดงความเป็นห่วงจึงทำให้ ปราการที่เพียนพยายามสร้างพังทลายลงอย่าง



รวดเร็ว น้ำตาที่พยายามกลั้นก็เริ่มไหลรินลงมาอาบแก้มนวล



"คาโล...วันนี้...เป็นวัน...อะไร...หรือ"เฟรินพูดด้วยความอยากลำบากเพราะกำลังร้องไห้



".....วันศุกร์"คาโลเงียบไปสักพักแล้วจึงตอบคำถามที่ทำให้เฟรินร้องไห้หนักกว่าเก่า



"ตาบ้ า  งี่ เง่ า ซื่อ บื้ อที่สุด ฉันไม่อยากเห็นหน้านายแล้ว ออกไป นายลืมแม้กระทั่งวันสำคัญของฉัน"เฟรินเริ่ม



โวยวายแล้วก็ทุบอกคาโลซ้ำแล้วซ้ำเล่า  คาโลทำหน้าเรียบเฉยแต่ก็ดึงเฟรินเข้าไปกอดแล้วก็ลูบหัว เฟรินที่กำลังโมโห



เมื่อได้รับความอ่อนโยนที่ถ่ายทอดมาทางฝ่ามือของคาโลก็ร้องไห้ซบอกคาโลน้ำตาไหลรินออกมาอย่างหยุดไม่อยู่ เมื่อ  



เวลาผ่านไปสักพัก เฟรินก็เริ่มหยุดร้องไห้ และรู้ว่าตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของคาโลใบหน้าก็เริ่มขึ้นสีเรือดูน่ารักแม้ในยาม



ที่พึ่งหยุดร้องไห้ก็ตาม  เฟรินจึงดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของคาโล ซึ่งคาโลก็ยอมปล่อยง่าย ไ แล้วเดินไปหยิบของที่



เอามา



".........ใส่ซะ"คาโลยื่นกล่องสีขาวนั้นให้แล้วพูด  เฟรินที่รับกล่องมาเปิดดูก็ทำหน้างง ๆ



"ไปใส่ซะสิ"คาโลสั่ง   เฟรินจึงหยิบของสิ่งนั้นขึ้นมาดู แล้วก็ทำหน้าเหยเก



"ไม่ใส่ไม่ได้หรือคาโล"เฟรินพยายามอ้อน



"ไปใส่ซะ แล้วก็ล้างหน้าล้างตา อาบน้ำให้สะอาดด้วย"คาโลยังคงสั่ง เฟรินจึงส่งสายตาอ้อนวอนมาให้



"จะให้ฉันช่วย...."คาโลยังพูดไม่จบเฟรินก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว     คาโลยิ้มออกมาน้อย ๆ แล้วก็กลับไปทำหน้า



เดิม เดินไปหยิบหนังสือมานั่งอ่านที่เตียงรอคอย แล้วก็ทำหน้าเหมือนนึกขึ้นได้



"ถ้าอาบไม่สะอาด หรือเข้าไปหลับล่ะก็  ฉันจะเข้าไปอาบให้"คาโลตะโกนดังขนาดที่เฟรินในห้องน้ำได้ยิน ทำให้



เฟรินที่กำลังจะหลับเพราะอยู่ในน้ำอุ่นสบายสะดุ้งสุดตัว แล้วคาโลก็กลับไปนั่งอ่านหนังสือต่อ ผ่านไปสักพักเฟรินก็ออก



มาพร้อมกับชุดที่คาโลให้มา



"มานั่งนี่สิ"คาโลสั่ง  เฟรินก็เดินมานั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะที่มีกระจกตั้งอยู่  คาโลจัดการแต่งหน้า ทำผม ให้เฟรินอยู่นายทีเดียว



จนกระทั่งเสร็จเรียบร้อย



"ไหนลุกขึ้นหันหน้ามาให้ดูสิ"คาโลสั่งเฟรินจึงลุกจากที่นั่งแล้วหันกลับมามองคาโล



'ทำไมวันนี้คาโลมันหล่อจังฟะ'เฟรินคิดในใจขณะที่มองคาโลตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วก็หน้าแดงขึ้นมา  คาโลแบมือออกมา



ข้างหน้า แล้ว ก็พึมพำอะไรบางอย่าง ไข่มุกแสงจัทร์ก็มาโผล่ในมือของคาโล  เจ้าชายบรรจงสวมไข่มุกแสงจันทร์เข้าที่



คอระหงส์ของเฟริน แล้วตรวจดูอีกครั้ง



"เอาล่ะเสร็จแล้ว"คาโลว่าพลางดึงเฟรินออกจากห้องลากไปตามระเบียงทางเดิน



"เดี๋ยว ๆ คาโล หยุดก่อน"เฟรินบอกขณะที่มือหนึ่งถูกลากอีกมือพยายามจับชุดให้เดินได้สะดวก แต่ดูเหมือนคาโลจะไม่



สนใจยังคงลากต่อไป



"คาโลนายจะพาฉันไปไหน"เฟรินโวยพยายามสะบัดมือให้หลุด แต่ยิ่งสะบัดมือของคาโลก็ยิ่งจับแน่นขึ้น



"คาโล    นี่   อ่ะ"เฟรินที่กำลังจะโวยต่อแต่ดันเดินไปสะดุดชุดซะได้จึงทำให้จะล้มลง แต่คาโลก็หันกลับมารับได้ทันแล้ว



ก็จับเฟรินขึ้นพาดบ่าซะเลย



"ว้าก! คาโล ปล่อยนะ"เฟรินร้องออกมาเมื่อโดนอุ้มพาดบ่า



"อยู่เงียบ ๆ ซักที เดียวก็ถึงแล้ว"คาโลตวาดขึ้นมาแล้วเดินทางต่อทันที เฟรินที่โดนตวาดน้ำตาซึมเล็กน้อยแต่ก็ไม่



ไหลออกมาแล้วก็เงียบมาตลอดทางเดิน



     นกน้อย  คาโลจะพาเฟรินไปไหนอ่ะ - เชอรี่



     zzzzzzzzzzzzzz - นกน้อย



      นกน้อย - เชอรี่หันกลับมาเรียก



      อ้าวหลับซะแล้ว - เชอรี่



      นกน้อยตื่นเดียวนี้นะ- เชอรี่



      zzzzzzzzzzzzzzzz - นกน้อย



     ไม่ตื่นใช่ไหม - เชอรี่



      zzzzzzzzzzzzzzz - นกน้อย



      ถ้างั้น......    -เชอรี่

      

      ตูม!



      ว้าย!  - เสียงร้องของนกน้อยที่โดนเชอรี่ขว้างประทัดในอากาศ



      เล่นอะไรเนี่ย - นกน้อยโวย



      ก็ไม่ยอมตื่นเองนี่ - เชอรี่



     ก็รู้อยู่ว่านกมันนอนตอนกลางคืนนี้ - นกน้อย



     ค่า ค่า ขอโทษที ๆ - เชอรี่



     ชิ  แล้วมีอะไร - นกน้อย



     ก็คาโลจะพาเฟรินไปไหนอ่ะ - เชอรี่



    อ๋อ  ที่นั้นไง - นกน้อยว่าพลางชี้ไปหลังป้อมอัศวิน



     ไปทำไหมที่นั้น - เชอรี่



     อยากรู้ก็ตามไปดูกันสิ - นกน้อย



       ณ  หลังป้อมอัศวิน ที่แต่ก่อนไม่เคยมีอะไรเลยนอกจากต้นไม้ แต่ตอนนี้กับมีกระท่อมขนาดเล็ก ๆ โผล่ขึ้นมาจาก



ไหนก็ไม่รู้  มีแสงสว่างลอดออกมาจากกระท่อมหลังนั้นมากมาย จึงเผยให้เห็นร่างของผู้มาเยือนที่เดินมาคนเดียวเพราะ



อีกคนโดนแบกไว้ข้างหลังนั้นเอง  คาโลกับเฟรินนั้นเอง พวกเขาเดินมาจนถึงหน้าประตูกระท่อมคาโลจึงปล่อยเฟรินลง



มาที่พื้น แล้วจัดการผมและอาภรณ์จนเรียบร้อยก่อนที่จะเคาะประตู



   ----------------------------------------------------------------------------------------------------------



     ภายในงานหรือภายในกระท่อมนั้นแหละ  ข้างในนี่แตกต่างกับที่เห็นจากภายนอกมาก ภายในกระท่อมมีพื้นที่กว้าง



ขวาง และยังเนืองแน่นไปด้วยผู้คน ถ้าดูให้ดีจะเห็นว่ามีแต่นักเรียนป้อมอัศวินชั้นปี 4 เท่านั้น ที่นี่เต็มไปด้วยโต๊ะและเก้า



อี้ และเหล่าอาหารนานาชนิดมากมาย  กลางงานเป็นฟลอร์เต้นรำ และไกลจากกลางงานมีเวที และข้างหน้าเวทีมีโต๊ะอยู่



3 ตัว ตัวแรกอยู่ข้างหน้าเวทีเลยของที่วางอยู่บนโต๊ะนั้นคือ เค้กขนาดใหญ่ และรูปปั้นที่ทำจากน้ำตาลเป็นรูปของทุกคน



และมีเฟรินอยู่ตรงกลางประดับอยู่เหนือเค้ก  อีกโต๊ะหนึ่งที่วางอยู่ข้างโต๊ะตัวแรกของที่วางอยู่บนนั้นคือแชมเปนขวดใหญ่



จากที่ดูมันจะต้องแรงมาก ๆ และคงจะพุ่งได้แรงเลยล่ะงานเนี่ย ข้าง ๆ แชมเปนมีแก้วอยู่หลายใบ ตัวที่สามอยู่ถัดมาเต็ม



ไปด้วยกองของขวัญมากมาย ทุกคนกำลังจับกลุ่มพูดคุยกันเกี่ยวกับงานนี่ขณะที่รอเจ้าของงานที่กำลังจะมา แล้วเสียง



เคาะประตูก็ดังขึ้น ทุกคนจึงหยุดพูดคุยกัน



   ก็อก ก็อก ก็อก  มาทิวด้าเดินไปที่ประตูมองผ่านทางช่องตาแมวแล้วหันมายิ้มให้กลับเพื่อน ๆ



"ทุกคน ประจำที่"มาทิวด้าที่อยู่ในชุดกระโปรงคล้องคอยาวกล้อมพื้นสีเขียวมรกตบอกทุกคนจึงหยิบประทัดของตัวเอง



แล้วเดินไปรวมกลุ่มกันที่หน้าประตู



"เข้ามาได้เลย"มาทิวด้าบอก



     แอ็ด~~~~~



    ปัง  ปัง  ปัง  ปัง



"HAPPY  BIRTHDAY" เสียงของประทัดที่ดังขึ้นมาก่อนที่ทุกคนจะพูดคำนี้เมื่อเฟรินเปิดประตูแล้วเดินเข้ามาพวก



เพื่อน ๆ ทำให้เฟรินมีความรู้สึกประหลาดใจ ตกใจ แต่ก็ ดีใจมาก จนมิอาจบรรยายเป็นคำพูดได้ถูก  แต่ที่ทำให้ทุกคน



หยุดนิ่งเมื่อพูดคำว่า happy  birthdayออกมาแล้วนั้นก็คือ เฟรินที่ตอนนี้อยู่ในชุดกระโปรงเกาะอกยาวกลอมพื้น สีครีม



อมชมพูส้ม ซึ่งเมื่อดูแล้วมันช่างกลมกลืนกับสีผิวที่ขาวละเอียดนั้นเหลือเกินเช่นเดียวกับเส้นผมสีน้ำตาลไหม้ที่ถูกมัดรวบ



เพียงแค่ครึ่งหัวเท่านั้นที่เหลือถูกปล่อยให้ยาวสยายลงมาตัดกับสีผิวและชุดที่สวมใส่ แล้วยังใบหน้าที่ถูกแต่งเติมด้วยเครื่อง



สำอางบาง ๆ และสิ่งที่เสริมความสวยของเฟรินในงานนี่ด้วย นั้นคือ ไข่มุกแสงจันทร์ที่ส่องแสงสว่างอยู่บนคอระหงส์ของ



ร่างบาง  ทุกคนภายในงานรวมทั่งเฟรินก็นิ่งเงียบไป เมื่อคาโลเดินเข้ามาแล้วปิดประตู พอหันมามองเพื่อน ๆ ที่มองเฟริน



เป็นตาเดียวกันก็พอจะเข้าใจ คาโลดีดนิ้วดังเปาะ เรียกสติของทุกคนกลับมา ส่วนเฟรินเมื่อได้สติก็เข้าใจว่าที่เพื่อน ๆ ทุก



คนเมื่อเช้าทำแบบนั้นเพื่อที่จะเซอร์ไพร์เธอนั้นเอง และทุกคนก็จำวันเกิดของเธอได้ด้วย น้ำตาที่คิดว่าควรจะหยุดหรือควร



จะหมดไปแล้วก็ไหลลงมาอาบใบแก้มทันที เฟรินเอามือปิดปากไม่ให้เสียงร้องออกมา แต่ก็ยังคงมีเล็ดรอดออกมาให้ทุกคน



ได้ยิน เธอร้องไห้ด้วยความตื้นตันใจและดีใจ  คาโลเมื่อเห็นเฟรินร้องไห้จึงเดินเข้าไปเช็ดน้ำตาให้



"เฟริน  อย่าร้องไห้นะ"มาทิวด้าปลอบเพื่อนสาวของเธอ



"นั้นสิค่ะ คุณเฟรินหยุดร้องเถอะค่ะ เดียวไม่สวยนะค่ะ"เรนอนที่อยู่ในชุดกระโปรงยาวถึงเข่าสีชมพูพูดปลอบขึ้นมาบ้าง



"นั้นสิ  หยุดร้องได้แล้ว เฟริน" เสียงของทุกคนดังขึ้นมาเพื่อปลอบเฟรินเป็นระยะ ๆ เฟรินจึงพยักหน้าทีหนึ่งแล้วเช็ดน้ำ



ตาให้หมดก่อนที่จะคลี่ยิ้มออกมา



"ต้องอย่างนี้สิถึงจะเป็นเฟรินที่พวกเรารู้จัก" ทุกคนเอ่ยออกมาแล้วก็หัวเราะกันน้อย ๆ ทำให้เฟรินรวมหัวเราะด้วย



"เอาล่ะ ได้เวลาแล้ว ไปเป่าเค้กกันเถอะ"มาทิวด้าบอก



"เย้  เค้ก "ทุกคนร้องลั่น บางคนถึงกลับวิ่งไปรอที่เค้กซะแล้ว



  ก็อก  ก็อก  ก็อก   เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะความสุขที่กำลังจะเริ่มขึ้น



"ใครมานะ ไหนดูสิ"มาทิวด้าบอกอย่างหัวเสีย แต่แล้วเมื่อรู้ว่าผู้มาเยือนคือใครก็รีบหันกลับมาบอกเพื่อนอย่างตกใจ



"ทุกคน  รุ่นพี่โรเวน รุ่นพี่ชิวาส รุ่นพี่โซมาเนีย และรุ่นพี่ลอเรนซ์กับรุ่นพี่ลูคัสมา"มาทิวด้าบอก



"มาทำไหมเนี่ย  แล้วอย่างนี้ก็อดเมานะสิ"ครี้ดบ่น



"อย่าพึ่งมาบ่นตอนนี้เลยรีบเก็บเหล้าทุกชนิดเร็ว ๆ "มาทิวด้าสั่ง ทำให้ทุกคนวิ่งเก็บเหล้ากันจ้าระวั้น



"สวัสดีค่ะ รุ่นพี่ทุกคน  "มาทิวด้าทักทายเมื่อเปิดประตูแล้ว



"ทำไมเปิดช้านัก"เสียงแสดงอารมณ์บูด ๆ แบบนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนนั้นคือลอเรนซ์นั้นเอง



"น่า น่า ลอเรนซ์ นี้วันเกิดเฟรินนะ ให้เกียตดิ์เขาหน่อย"โรเวนพูดขัดจังหวะลูคัสเพราะกลัวลอเรนซ์จะปามีดเล่นอีกทำให้



ลูคัสเงียบไป



"เอ่อ  มาทำอะไรกันหรือค่ะ"เรนอนเดินออกมาถาม



"อ้าว  ก็รู้ว่าวันนี้วันเกิดเฟริน พวกเราก็เลยมาอวยพรกันหน่อยนะ"โรเวนบอก



"เข้ามาสิค่ะ"มาทิวด้าเชิญแล้วขยับออกให้รุ่นพี่ทุกคนเดินเข้ามาในงาน



"ว้าว  วันนี้สวยจังเลยนะเฟริน"โซมาเนียเอ่ยแซวทำให้เฟรินหน้าแดงเล็กน้อย



"นั้นสิ วันนี้เจ้านู๋เฟรี่ มันสวยจริง ๆ นั้นแหละ นายว่างั้นไหม ลอรี่"ลูคัสพูดขึ้นมาแล้วเหวียงตัวหลบกริชสีเงินที่ตามมาทำ



ให้กริชพุ่งไปชนกองของขวัญที่ตั่งอยู่บนโต๊ะล้มระเนระนาด



"อ๋า ของขวัญวันเกิดของผม" เฟรินร้องออกมา และตามมาด้วยเสียงหัวเราะมากมาย วันนี่จะเป็นช่วงเวลาหนึ่งของชีวิต



ที่เฟรินจะต้องจดจำและไม่มีวันลืมอย่างแน่นนอน ที่ได้ร่วมงานวันเกิดของตนเองกับเพื่อน ๆ ที่ยังคงร่วมหัวเราะไปกับพวก



เขาได้อย่างสนุกสนาน



   เย้  ที่แท้ก็วันเกิดเฟรินนี้เอง - เชอรี่



   พึ่งจะรู้หรือไง ชาวบ้านเขารู้กันไปทั่วแล้ว - นกน้อย



   ที่จริงรู้แต่แรกแล้วล่ะ เพียงต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้เดียวไม่มีอะไรมาเขียนนะ - เชอรี่



      -__-    - นกน้อย



    555+ ว่าแต่วันนี่เฟรินสวยจริงเนอะ - เชอรี่



    นั้นสิสวยมากเลยล่ะ - นกน้อย



     ฮิ วันนี้เฟรินจะต้องไม่มีวันลืมแน่ ๆ เลยว่าได้จัดงานวันเกิดกับเพื่อน ผ่านอะไรในช่วงเช้ามาบ้าง - เชอรี่



    ใช่  เอาล่ะ ฉันง่วงนอนแล้วกลับรังดีกว่า บายบายนะเชอรี่ - นกน้อยว่าแล้วก็บินกลับรังไป



     บายบายค่ะ คุณนกน้อย ขอบคุณที่พาไปชมเรื่องสนุก ๆ  -เชอรี่



                                             จบ



--------------------------------------------------------------------------------------------------------
------------------------------------------------------------------



------------------------------------------------






-----------------------------------


---------------------------

-----------------

      ^_^ ^_^เพื่อนทุกคนคงคิดว่าเรื่องราวในตอนนี้จบแล้วสินะค่ะ เดียวเชอรี่จะพิเศษให้อีกนีดนึงล่ะกันค่ะ



  



        ภายนอกงานเลี้ยงที่มีเพียงดวงจัทร์หนึ่งดวงและดวงดาวนับล้านดวงแป่งประกายอยู่บนนภาที่กว้างใหญ่ไพศาล



และมืดมิดยิ่ง   แต่ตอนนี้กลับมีหนุ่มสาวคู่หนึ่งที่เดินออกมาจากงาน มานั่งที่พื้นหญ้าห่างไกลจากสถานที่ที่จัดงานเล็ก



น้อย บุรุษผู้มีเส้นผมสีเงิน ดวงตาสีฟ้า และสตรีผู้มีเส้นผมสีน้ำตาลแล้ะดวงตาสีเดียวกัน



\"คาโล นายมีอะไรหรือ\"เฟรินถามขึ้นเมื่อเห็นว่าพวกเขานั่งกันมาตั้งนานแล้ว แต่เจ้าตัวคนลากเขาออกมาจากงานกลับ



ไม่พูดอะไรเลยสักคำ



\"............\"คาโลยังคงเงียบนั่งมองบนฟ้าเหมือนกับมองหาอะไรสักอย่างหรือไม่ก็กำลังใช้ความคิดอยู่



\"คาโล  ถ้านายไม่พูดฉันจะกลับเข้าไปในงานแล้วนะ\"เฟรินพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน



\"พระจันทร์สวยนะ\"คาโลเปยขึ้นมา เฟรินจึงเงยหน้ามองบนฟ้าแม้จะยังงง ๆ ว่ามันเกี่ยวกับเรื่งที่จะบอกยังไง



\"ใช่สวยนะ  แต่ฉันว่าดวงดาวสวยกว่า\"เฟรินบอกพร้อมกับลงไปนั่งข้าง ๆ คาโลอีกครั้ง



      เป็นดวงจันทร์กลมโตอยู่บนฟ้า        ส่องนภาในคืนนี้ให้สดใส



เป็นดวงดาวผู้อยู่ข้าง ๆ ใจ                  เป็นเหมือนเพื่อนยามหลับไหลให้นิทรา



     เป็นทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกนี้           เป็นผู้ที่มอบรักให้ไม่หดหาย



เป็นความรักที่ซื่อตรงไปจนตาย           เป็นสหายที่ไม่เคยทิ้งกัน



     เป็นที่สุดของที่สุดของความรัก        เป็นศรปักกลางใจที่ให้ฉัน                                                                                            



เป็นเหมือนเธอผู้เปรียบดั่งกลางวัน         ดั่งความฝันแต่นี้คือความจริง



        คาโลท่องกลอนออกมายาวมาก ถึงขนาดที่ยังทำให้เฟรินอึ้งว่าคนเย็น ๆ อย่างคาโลจะสามารถท่องกลอนหวาน ๆ



แถมยังยาวแบบนี้ได้   คาโลหันสายตากลับมามองเฟริน นัยต์ตาสีฟ้าที่จ้องมาส่อแววตาว่าไม่แน่ใจอะไรสักอย่าง แล้ว



อยู่ ๆ มันก็เปลี่ยนไปเป็นแววตาที่มีประกายตามุ่งมั่นแต่กลับแฝงใว้ด้วยความอ่อนโยนอย่างที่เฟรินไม่รู้ว่าจะพูดยังไง



คาโลค่อย ๆ เอือมมือเข้าไปในเสื้อคลุมแล้วหยิบกล่องอะไรบางอย่างออกมา กล่องนั้นมีขนาดเล็กปุด้วยผ้ากำมะหยี่สี



แดง เฟรินงงมากเพราะคาโลยื่นสิ่งนั้นมาที่เธอ แต่เฟรินยิ่งแปลกใจยิ่งขึ้นเมื่อคาโลเปิดฝากล่องแล้วพบว่าข้างในคือ



แหวนสีทองที่ดูละเอียดตามากบวกกับเพรชรูปหัวใจสีชมพูที่ประดับติดอยู่บนแหวน แหวนวงนี้ส่องประกายวิบวับดูแล้ว



มันช่างสวยซะจริง ๆ



\"เอ่อ....ไม่รูว่ามันจะเร็วไปหรือเปล่า..\"คาโลพูดแล้วก็หยุด  เฟรินไม่เข้าใจความหมายของคำพูด



\"แต่เฟริน...นาย....จะรับมันไว้ได้ไหม\"คาโลพูดออกมาอย่างไม่แน่ใจ แต่คำพูดนี้มันอ้อมค้อมไปนิดแม้เฟรินจะรู้ความ



หมายแล้วแต่ก็อยากให้บุรุษตรงหน้าพูดมาตรง ๆ จึงแกล้งทำเป็นไม่รู้



\"เอ่อ...ฉันหมายถึง....เอ่อ\"คาโลยังไม่กล้าพูดใบหน้าขึ้นสีเรือเล็กน้อย



\"เอ่อ  เอ่อ อยู่นั้นแหละ ฉันจะรู้ไหมเนี่ยว่าจะพูออะไร ถ้าไม่พูดฉันจะกลับ\"เฟรินโวยแล้วยืนขึ้น คาโลจึงเปลี่ยนแววตาที่มี



ความลังเลกลับมามีความมั่นใจยิ่งขึ้น แล้วเปลี่ยนจากนั่งมาคุกเข่าแทนมือเอือมไปคว้าชายกระโปรงของเฟรินเข้ามาจูบ แล้ว



จึงชักมือกลับมาไว้ที่หน้าอก มืออีกข้างชูกล่องแหวนขึ้น เฟรินมองตามการกระทำของคาโลแล้วหน้าก็ขึ้นสีชมพู



\"เจ้าหญิงเฟลิโอน่า เกวเดเวล เดอะปริ๊นเซส ออฟ บารามอสแอนด์เดมอส....โปรดกรุณาแต่งงานกับหม่อนฉันได้หรือไหม\"



คาโลพูดออกมาเป็นพิธีการ  แต่นั้นก็เพียงพอที่เฟรินจะร้องไห้แล้วล่ะ



\"คา..โล\"เฟรินร้องออกมาพร้อมโผล่เข้าไปกอดคาโลทันที



\"คำตอบล่ะ\"คาโลถามเฟรินที่อยู่ในอ้อมกอดของตน



\"ตกลงค่ะ\"เฟรินตอบรับการขอครั้งนี้ด้วยเสียงที่สมควรกับการที่เธอเป็นเจ้าหญิง แต่นี้ก็คงเป็นครั้งสุดท้านที่เธอพูดหวานด้วย



ใจจริงด้วยล่ะมั่ง  



\"จริง  จริงหรือเฟริน\"คาโลถามด้วยใบหน้าแย้มยิ้มแต่กลับไม่เชื้อหูตนเอง



\"ค่ะ ข้าเจ้าหญิงเฟลิโอ่น่าขอตอบรับการขอแต่งงานจากเจ้าชายคาโล วาเนวบลี เดอะปริ๊น ออฟคาโนวาลด้วยความเต็มใจ\"



เฟรินกล่าวแล้วกอดคาโลแน่นขึ้นเพื่อยืนยัน คาโลก็กอดเฟรินกลับด้วยความรักที่มีอยู่มากมายในหัวใจ   คาโลค่อย ๆ ดัน



เฟรินให้ออกมาจากอกแล้วเช็ดน้ำตาให้  คาโลมอบจุตพิศให้ที่หน้าผากของหญิงสาวทีหนึ่งก่อนที่จะมาบรรจงจูบที่ปากเรียว



สวยได้รูปของเฟรินอย่างนุ่มนวลแต่แฝงไว้ด้วยความร้อนแรง  จูบจากเจ้าชายคือจูบสาบานรัก(ใช่ปะ เราจำไม่ค่อยได้แล้วก็



ยังหาในหนังสือไม่เจอด้วย - เชอรี่) เฟรินไม่ได้มีท่าทีขัดเขินอะไรมือที่เคยอยู่ที่เอาก็มาคล้องคอชายหนุ่มแทน รับสัมผัส



จากคาโลด้วยความเต็มใจ คาโลผละออกแล้วประกบเข้าไปไ่างรวดเร็วหลายต่อหลายครั้งเหมือนกับว่าเขารู้สึกไม่



อยากหยุดรสสัมผัสที่หอมหวานนี้ได้ แต่แล้วก็ต้องผละออกอย่างเสียดายเมื่อได้ยินเสียงมารบกวน



\"เฮ้ยพวกนายอย่าดันมาสิว่ะ\"คิลพูดขึ้น



\"พวกเราไม่ได้ดันสักหน่อย\"เดทบอก



\"ถึงจะดันแต่มันมองไม่ค่อยเห็นนี้น่า\"ครี้ดร่วมด้วย



\"พวกนายเงียบ ๆ กันหน่อยสิ เดียวพวกนั้นก็รู้ตัวหรอก\"มาทิวด้าสั่ง (-__-เอากะเขาด้วยหรือ - เชอรี่)



\"พวกนั้นนะ หมายถึงพวกเราใช่ไหม\"เฟรินส่งเสียงหวานมาถาม(อันนี้หวานแบบแหลนะค่ะ - เชอรี่)



\"เฮ้ย!\" พวกเราลิงทโมนและสาวสาวแห่งป้อมอัศวินพากันวิ่งหนีกันเจ้าระวันเพราะคาโลเรียกคทาคู่ใจมาแล้วคทา



พิพากษานั้นเอง แต่แล้วทุกคนก็ต้องงงกันว่าทำไหมพวกเขาที่วิ่งมาถึงไม่มีใครสักคนถูกแช่แข็งเหมือนเช่นทุกทีจึงหยุด



วิ่งแล้วหันกลับไปดูจึงได้เข้าใจ  เพราะสิ่งที่ทุกคนเห็นคือเจ้าตัวยุ่งเกาะแขนของบุรุษแล้วเอือมไปมอบจุมพิศให้ที่ปากของ



เจ้าชายนั้นเอง มิน่าล่ะถึงได้ไม่มีน้ำแข็งเพราะถูกละลายอยู่นี้เอง



\"วี๊ด  วิ้ว หวานจังเลยน่า\"ครี้ดแซว เฟรินที่นึกว่าทุกคนไปกันแล้วรีบผละออกทันที ทำให้คาโลอารมณ์เสียนิด ๆ



\"คาโล\"เฟรินเรียกแต่คาโลก็รู้ความหมายที่เรียกแล้ว  ตอนนี้ทุกคนที่หันกลับมามองทั้งคู่กลายเป็นก้อนน้ำแข็งอย่างที่ต้อง



การไปแล้ว   ส่วนเฟรินกับคาโลก็พากันหัวเราะอยู่ตรงนั้นอย่างมีความสุข



                                                                     จบแล้วค่า จบของแท้



  ***_________________________________________________________________***